ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 131

ตอนที่131ฉันรักคุณเข้าแล้ว

ได้ยินสิ่งที่ตรัณพูดเธอเอาคำพวกนั้นออกจากหัวไม่ได้พอคิดถึงการใช้ชีวิตแต่ละวันของเขาและสภาพร่างกายของเขาก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

ไม่ว่ายังไงสุขภาพร่างกายเป็นสิ่งสำคัญจะประมาททำเป็นเล่นๆไม่ได้

เตชิตคาดไม่ถึงเธอจะพูดแบบนี้คิดถึงการกระทำเมื่อครู่กับตอนนี้ดูก็รู้ว่าต้องมีคนพูดอธิบายบางอย่างให้เธอฟังในใจอึ้งนิ่งรู้สึกถึงความอบอุ่นอ่อนโยนเขายกมือกุมหน้าเธอ“หลายวันที่ผ่านมาฉันคิดถึงเธอมาก”

“ฉันก็เหมือนกัน”พูดถึงนี่นัชชาสะกดกั้นตัวเองไม่อยู่ตาเริ่มแดง“ตั้งแต่ที่ฉันจากมากไม่มีวันเวลาไหนที่ฉันไม่คิดถึงคุณ”

เตชิตได้ยินดังนี้ก็รู้สึกเจ็บใจกลัวว่าน้ำตาเธอจะไหลเขาพูดขอโทษเธอด้วยน้ำเสียงเบาๆ

“ความผิดฉันเองที่ทำให้เธอเข้าใจผิดการบังคับให้เธอทำแบบนั้นฉันรู้สึกผิดและเสียใจมากที่รักยกโทษให้ฉันได้มั้ย”เขาพูดเบาและรู้สึกผิดอย่างมากตั้งใจขอให้เธอยกโทษให้

นัชชาไม่อยากเธอรู้สึกว่าตัวเองโดนทำร้ายตอนแรกอยากเอาคืนเขาก่อนแต่พอได้ยินและเห็นสภาพของเขาเธอก็ไม่สามารถพูดปฏิเสธออกไปได้

เธอโกรธตัวเองที่อยู่เหนือเขาไม่ได้แต่ก็ไม่สามารถที่จะห้ามใจตัวเองไม่ให้ใจอ่อนให้กับเขา

เธอต้องทนทุกข์แค่ไหนเขาก็เหมือนกัน

นิ้วโป้งใหญ่ของเขาแตะเข้ากับริมฝีปากของเธอลูบไปลูบมาสายตาคู่นั้นจ้องมองเธอหน้าเขาแสดงออกถึงอารมณ์ความต้องการมองนานกว่านี้เขากลัวตัวเองจะกลืนกินเธอ

นัชชาไม่รู้จะตอบยังไงหัวร้อนเธอยื่นหน้าเข้าไปจูบปากของเขา

ปากแตะกันเขาทั้งสองไม่ได้หลับตาตามองดูหน้าที่อยู่ใกล้ของกันและกันมองดูให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไป

หลายวินาทีต่อมาเขาเอื้อมมือไปจับท้ายทอยเธอไว้เขาบังคับและเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็วอ่อนโยนแล้วค่อยเพิ่มความร้อนแรง

ความคุ้นเคยการสัมผัสเปลี่ยนเป็นร้อนแรงอย่างรวดเร็วมืออีกข้างของเขายกมาจับยึดเอวนัชชาไว้เอวบางของเธอทำให้เขาอยากโอบกอดเธอไว้แน่น

ในอากาศได้ยินเสียงจูบของทั้งสองนัชชากึ่งผลักกึ่งยอมแต่สุดท้ายก็ทำตามใจผู้ชายที่นอนป่วยอยู่บนเตียงนอนอยู่ข้างๆเขาเหมือนแมวน้อย

ความคิดถึงหลายวันที่ผ่านมาจางหายไปความร้อนของร่างกายค่อยๆเพิ่มขึ้นนัชชารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเขาเธอรีบออกห่างก่อนที่จะห้ามไม่ทัน

ละจูบออกทั้งสองคนหอบหายใจเขาไม่สบายยังไม่หาย

นัชชามองดูการหายใจที่เริ่มปกติของเขาเธอถามหน้าแดง“คุณโอเคมั้ย”

เตชิตยกมือกุมท้ายทอยพูดอย่างไม่สบอารมณ์“ไม่โอเค”

ถ้าไม่ได้ห่างกับเขาไม่มีแผนร้ายๆของปณิตาไม่ได้เดินจากมาเธอก็คงยังไม่รู้ใจตัวเองเธอนึกว่าอย่างมากก็แค่ชอบรอวันที่เขาไม่ต้องการเธอแล้วเธอก็แค่ทำใจเดินออกมาง่ายๆ

แต่ในความเป็นจริงแล้วเธอไม่สามารถทำเหมือนไม่สนใจมันแล้วเดินออกมาอย่างง่ายดายได้เขากลายมาเป็นส่วนสำคัญส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอแล้ว

เขาตกใจทำตาโตสายตาแวววาวเขาถามเธอด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ“เธอพูดใหม่อีกครั้งซิ”

นัชชาเขินหน้าแดงไม่ว่าจะอายมากแค่ไหนก็ตามเธอที่อยู่ในอ้อมกอดเงยหน้าบอกเขาอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำ“เตชิตฉันรักคุณเข้าแล้ว”

ไม่ว่าอนาคตจะเป็นยังไงไม่ว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไงเธอตัดสินใจทำตามหัวใจตัวเองยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นเธอยอมบอกความรู้สึกของตัวเองออกไปให้เขารู้ไม่ต้องคอยเดาไม่อยากที่จะไม่เชื่อใจเขาให้เขาเห็นถึงความรู้สึกมากมายที่เธอมีให้เขา

ไม่ว่าหลังจากนี้จะเป็นยังไงเธอก็จะทำใจยอมรับมันเพราะเธอไม่อยากให้ห่างจากกันเพราะความเข้าใจผิด

เตชิตมองดูเธอใบหน้าตั้งใจและเขินอายของเธอใจละลายเขาก้มไปจูบหน้าผากของเธอค้างไว้ห้าวิจ้องหน้าเธอ“ฉันไม่กล้ารับประกันอะไรแต่ถ้าฉันเตชิตยังมีชีวิตอยู่ฉันจะไมมีวันทำให้เธอเสียใจนัชชาเธอจะเชื่อใจฉันมั้ย”

เขาทำทุกอย่างที่ทำได้เขามีปมในใจนัชชารู้เขาไม่ได้พูดว่าตลอดชีวิตแต่ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่เขาจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจไม่มีคำสารภาพไหนตื้นตันได้เท่าคำนี้

นัชชาหลับตาลงเมื่อริมฝีปากเขาค่อยๆแตะลงมาได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขาเธอถูกอุ้มเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดการที่เธอเดินจากไปความรู้สึกลำพังสูญเสียหวาดกลัวล่องลอยละลายหายไปในอ้อมกอดนี้

ความรู้สึกดีๆทั้งหมดกลับมาแล้ว