ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 132

ตอนที่132จินต์กำลังจะกลับมา

สามวันต่อมาเตชิตออกจากโรงพยาบาล

ตอนแรกหมอแนะนำให้นอนหนึ่งอาทิตย์เพื่อดูอาการแต่เขาไม่ยอมอยากรีบไปทำงานต่อให้เสร็จพอปรัณทราบเรื่องก็รีบนำทีมแพทย์เข้ามาตรวจทุกอย่างในร่างกายไม่พบอาการร้ายแรงอะไรเลยอนุญาตให้กลับบ้านได้

วันออกโรงพยาบาลวันนั้นหัวหน้าออกมาส่งเขาประเด็นคือเตชิตเป็นแขกคนสำคัญและอีกประเด็นคือปรัณหมอที่เก่งที่สุดใครไม่อยากสนิทบ้าง

พวกเขาบินเที่ยวบินกลางคืนเวลาไม่ได้กระชันชิดมากทั้งสามกลับไปพักที่โรงแรมไม่ใช่โรงแรมที่จองกับจินต์แต่เป็นโรงแรมอีกแห่งหนึ่งเตชิตตั้งใจเตือนบอกอย่าลืมจองห้องเผื่อจินต์

ตอนเย็นปรัณมาหาเตชิตเหมือนมีเรื่องจะคุยด้วยนัชชาเห็นว่าพวกเขาน่าจะคุยกันยาวเธอเป็นห่วงจินต์เพราะพวกเธอมาด้วยกันจะทิ้งให้เธออยู่คนเดียวก็คงทำไม่ถูก

นัชชาเคาะประตูเมื่อได้รับอนุญาตแล้วเธอก็เดินเข้ามาเตชิตนั่งอยู่บนโซฟาที่มีปรัณนั่งอยู่ตรงหน้าสีหน้าตึงเครียดกันทั้งสองคน

นัชชาเดินเข้ามากำลังจะเปิดปากพูดสายตาก็เหลือบไปเห็นบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะ“คุณสูบบุหรี่อีกแล้วหรอ”

ตอนเธอเคาะประตูเขาตกใจมากไม่ทันได้เข้าไปทิ้งในห้องน้ำ

ปรัณมองดูด้วยสายตาสนุกเห็นเขาถูกคนคอยจู้จี้

นัชชาไม่ได้ต่อว่าเขาต่อหน้าเพื่อนเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วต่อว่าเบาๆ“หมอบอกว่าห้ามสูบปอดบวมคุณยังไม่หายสนิท”

เตชิตจับมือน้อยๆของเธอไว้ดึงมาจูบลงหลังมือของเธอ“เข้ามามีเรื่องอะไร”

นัชชาดึงมือกลับเบาๆ“อย่ามาเปลี่ยนเรื่องคุณห้ามสูบอีกนะ”

เขายกยิ้มเห็นสายตาของปรัณในใจรู้สึกแปลกแต่ก็ไม่ได้โกรธที่ถูกเธอจู้จี้กลับรู้สึกดีใจมากกว่า“ฉันรู้แล้วเอาที่เธอว่า”

“ถ้าเย็นนี้ไม่มีแพลนอะไรฉันอยากออกไปข้างนอกไปเดินเล่นกับจินต์”

เขาพยักหน้าอนุญาต“ได้อย่าไปไกลเดี๋ยวฉันส่งคนไปตามดูแล”

“ไม่ต้อง”นัชชาไม่ชอบให้ใครคอยตาม“พวกเราไปกันเองได้ฉันอึดอัดที่มีคนคอยตาม”

“ให้พวกเขาคอยตามอยู่ห่างๆ”

นัชชาอยากจะพูดต่อปรัณพูดขัดขึ้น“เธอก็ทำตามเขาเถอะห่างกันไปหลายวันวันนี้เขาหาเธอเจอเขาคงอยากเก็บเธอใส่กระเป๋าเดินถึงไหนก็เอาออกมาดูเธอสำคัญกับเขามากก็ทำตามเพื่อให้เขาสบายใจ”

ในคำพูดนี้มีความเล่นๆกับความตั้งใจปะปนอยู่นัชชาหน้าแดงเธอก็รู้สึกถึงมันได้หลังจากที่พวกเขาคืนดีกันเขาก็เห็นความสำคัญของเธอมากขึ้นถึงแม้มันจะมาในรูปแบบคอยตามดูอย่างใกล้ชิดไม่ให้คลาดสายตาเป็นความหวานอีกรูปแบบหนึ่งเธอไม่ได้รู้สึกอึดอัด

นัชชาตอบตกลง“งั้นก็ได้”

“กลับมาเช้าหน่อยถ้ามีอะไรโทรหาฉันได้ตลอด”พูดจบเขาก็ก้มลงไปจูบมือเธอ

นัชชาหันไปมองหน้าปรัณเธอดึงมือกลับอย่างอายๆ“ฉันไปละ”

กำลังจะหันหลังเขาออกแรงดึงมือเล็กน้อยเธอก็กลับมาอยู่ตรงหน้าเขาเขาเงยหน้ายกคิ้วมองเธอ“จูบหน่อย”

“…………….”นัชชาหน้าแดงถ้าอยู่ตามลำพังคงไม่มีปัญหาแต่นี่อยู่ต่อหน้าคนอื่นเธอไม่สามารถเฉยๆได้“คุณอย่ามาล้อเล่นหมอปรัณอยู่........”

“เห้ยอย่าๆๆๆฉันไม่มองสัญญาว่าจะไม่มองทำเหมือนฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้”พูดเสร็จเขาก็หันหลังกลับ

นัชชาสบตากับสายตามุ่งมั่นของเขารู้ว่ายังไงเขาคงไม่ยอมง่ายๆเธอก้มลงไปจูบเขาแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว“พอใจรึยัง”

ปรัณพูดต่อ“ทางจอร์จแจ้งเรื่องมาแล้วผลตรวจไม่มีปัญหาอะไรถ้าแกมีอะไรก็ตัดสินใจเร็วๆมันยังทันที่จะเปลี่ยน............”

“ไม่ต้อง”เตชิตขัดขึ้น“ไม่ว่ายังไงสักวันเธอก็ต้องกลับมาวันนี้ห้ามไว้ได้พรุ่งนี้ก็ใช่ว่าจะห้ามไว้ได้อีกยิ่งไปกว่านั้นนี่เป็นความต้องการของเธอฉันทำอะไรที่ผิดต่อเธอไม่ได้ถ้าคนในครอบครัวเธอที่อยู่บนฟ้ารู้ก็คงจะไม่สบายใจ”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ปรัณถอดหายใจ“เพราะแกกดดันตัวเองขนาดนี้แกทำไม่ดีกับเธอตรงไหนถ้าไม่ได้เป็นเพราะแกดูจากอาการของเธอก็รู้คงไม่มีทางอยู่ได้มาจนถึงทุกวันนี้หรอก”

หลายปีที่ผ่านมาค่ารักษาพยาบาลที่แพงมหาศาลความกังวลมากมายทำให้เตชิตเสียเวลาในชีวิตไปเยอะมากจินต์เหมือนกับหินก้อนใหญ่ที่คอยทับถมเขาอยู่

ถ้าคนนอกมองเขาไม่ได้ทำผิดต่อเธอสิ่งที่เขาทำมันเกินบุญคุณที่พวกครอบครัวเธอเคยช่วยเหลือเขาไปมาก

แต่เขากลับไม่สนใจเห็นถึงแค่บุญคุณที่ติดค้างพวกเขาไม่ว่าใครจะพูดยังไงเขาก็คงไม่รับฟัง

เขาเป็นคนที่เห็นถึงความสำคัญของความรู้สึกของคนอื่นๆไม่มีทางที่จะปรับแก้ไม่สามารถเปลี่ยนมันได้และเขาไม่มีทางทำทิ้งจินต์ไม่สนใจเธอฆ่าเขามันคงจะง่ายกว่า

แต่..............

“งั้นแกจะทำยังไงต่อถ้าเกิดจินต์กลับมานัชชาก็คงจะรู้สึกและสักวันก็คงจะจับได้”เพราะไม่ว่ายังไงก็ไม่สามารถปิดมิดได้

วันสองวันก็คงปิดได้แต่ถ้าเป็นระยะยาวล่ะ

ก็คงจะมีวันที่ถกเปิดเผยถ้าถึงวันนั้นจริงๆไม่ว่าจะพูดอะไรไปก็คงไม่มีประโยชน์

ความรู้สึกระหว่างเขากับจินต์มันพิเศษเกินกว่าจะอธายได้

เตชิตรู้ว่าปรัณกังวลเรื่องอะไรอยู่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ“คอยปิดบังไปก่อน”