ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 155

ตอนที่ 155 มีฉันอยู่ ฉันจะไม่ให้ใครกลั่นแกล้งเธอได้

จิตใจอันบอบช้ำของนัชชาไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ น้ำตาเธอไหลพรากอย่างหยุดไม่อยู่

เตชิตยังไม่ทันเช็ดน้ำตาให้เธอเสร็จน้ำตาระลอกใหม่ก็เริ่มพรั่งพรูออกมาอีก

เตชิตได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเธอ หัวใจของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ “ พวกเขาว่าคุณเหรอ?”

นัชชาส่ายหัว ไม่รู้ว่าจะพูดกับเขาว่าอย่างไร พูดเยอะไปก็กลัวว่าเขาจะทะเลาะกับผู้ใหญ่ ช่วยไม่ได้ต้องทำเป็นคนใบ้ โดนเขาด่าว่าก็พูดออกมาไม่ได้

อย่างไรก็ตามนัชชาไม่พูดเตชิตก็พอเดาเหตุผลที่เธอร้องไห้ออก วันนี้คุณตาคุณยายของเขามาก็เพื่อจุดประสงค์อยากทำให้นัชชาลำบากใจ แต่ไม่คิดว่าเตชิตจะรีบกลับมาที่บ้าน

โชคดีที่ฉันกลับมาบ้าน ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าเธอต้องร้องไห้ขนาดไหน

"ผู้ใหญ่หัวโบราณ ยังยึดติดกับค่านิยมเก่าๆ เพราะเขาถูกเลี้ยงมาแบบนั้น มองคนก็เอามาตรฐานค่านิยมเก่ามาวัด เธอไม่ต้องไปสนใจหรอกนะ รอให้พวกเขาเข้าใจในตัวเธอแล้ว พวกเขาก็จะว่าเธอไม่ได้อีก" เตชิตยกมือขึ้นลูบผมของเธอขึ้นไปเหน็บหูมองดวงตาคู่นั้นที่แดงก่ำไปด้วยน้ำตา เขาก็เอนกายลงจูบเธอ

รสขมของน้ำตาไหลผ่านริมฝีปากเข้าไปในปาก รับรู้ได้ถึงความขมขื่นที่เธอกำลังเป็นอยู่

“ฉัน ฉันไม่โทษพวกเขาที่มีอคติกับฉันแบบนั้น ฉันแค่รู้สึกหมดหนทางเท่านั้นเอง ... ” หลังจากทั้งสองทำสงครามเย็นกันอยู่นาน เต็มไปด้วยความคลาดแคลงใจ รวมกับความไม่พอใจในตัวเธอของผู้ใหญ่ มันมากเกินไปที่เธอจะสามารถรับได้ และตอนนี้ดูเหมือนตัวเธอกำลังจะพังทลายลง

เตชิตโอบกอดเธอเข้ามาอีกครั้ง พร้อมลูบหัวที่สั่นเทาเพราะร้องไห้สะอึกสะอื้น พรางพูดปลอบ "เธอมั่นใจได้ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเผชิญหน้าเพียงลำพัง ฉันจะหาวิธีที่จะให้ตายายยอมรับในตัวเธอ ดีไหม？ "

"มันช่างยากเหลือเกิน" นัชชาหลับตาด้วยความเศร้า "ทำไมมันช่างยากขนาดนี้ ... "

สิ่งที่ง่ายสำหรับคนอื่น ส่วนตัวเธอต้องใช้ความพยายามอย่างหนักหนาสาหัสกว่าจะข้ามผ่านพ้นมันไปได้ ข้ามผ่านเรื่องเลวร้ายต่าง ๆนาๆแต่เหมือนมันไม่มีจุดสิ้นสุดสักที

"อย่าร้องไห้เลย เดี๋ยวตาบวมหมดหรอก จริงมั้ย？" เตชิตพาเธอไปนั่งที่ขอบเตียง ส่วนตัวเองก็คุกเข่าอยู่ที่พื้นจ้องตากับเธอ

นัชชารู้สึกถึงความอบอุ่นของฝ่ามือเตชิต ขนตาของเธอยังคงชุ่มไปด้วยน้ำตา "ฉันต้องการอยู่คนเดียวสักพัก"

ตอนนี้ภายในหัวของเธอว้าวุ่นจนเธอไม่สามารถจัดการกับความคิด และอารมณ์ในตอนนี้ได้ เธอต้องการเพียงขอเวลานั่งอยู่คนเดียวสักพัก

เตชิตกำลังจะอ้าปากพูด คำพูดยังไม่ทันหลุดออกจากปาก ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอก เสียงพร่าๆของชายชราดังขึ้น "เตชิต อยู่ดีๆทีวีก็เปิดไม่ได้ แกช่วยลงมาดูให้ฉันหน่อยสิ "

นัชชายกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า ผลักเขาพรางพูดว่า "คุณรีบไปเถอะ"

เตชิตมองร่างแบบบางที่อยู่ตรงขอบเตียง ดวงใจเจ็บเหมือนถูกบิด เสียงเคาะประตูยังคงดำเนินต่อไป เขาเอามือเท้าเอว ถอนหายใจลากยาวก่อนที่จะหันไปที่ประตู

ประตูเปิดออก เตชิตเดินออกมา และเขาก็ปิดประตู ไม่ให้ชายชราทันมองเข้าไปในห้อง

ชายชราชะงักชั่วครู่ ไม่เห็นมีใครเดินตามออกมา เขาก็ก้าวลงบันไดอย่างช้า ๆ เตชิตมองดูชายชราเดินอย่างเก้ๆกังๆก็ช่วยพยุงเขาเดินลงบันไดไปชั้นล่าง

“เตชิต มาดูทีวีกันเถอะ……”

“มันสมควรพอได้แล้วแหละ” เตชิตไม่ได้ดูทีวี คิ้วอันคมเข้มของเขาขมวดลงต่ำ เห็นได้ชัดว่าไฟโทสะกำลังจะปะทุ และเขากำลังจะหมดความอดทน

สังเกตเห็นว่าบรรยากาศเริ่มไม่ดี คุณยายเดินออกมาจากครัว ยืนอยู่ระหว่างสองคนนั้น แล้วมองเตชิตด้วยความผิดหวัง "เตชิต ทำไมถึงพูดกับคุณตาแบบนั้น"