ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 156

ตอนที่ 156 ถึงเวลาที่จะต้องออกไปพบเจอเธอสักที！

มื้ออาหารเย็นที่อบอุ่น ต้องถูกทำลายเพราะเธอ นัชชารู้สึกผิดอย่างมาก ยิ่งเห็นเตชิตยืนอยู่คนเดียว เธอยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้น

เธอเป็นคนซื่อๆ คิดอย่างไร อารมณ์แบบไหนก็แสดงออกมาบนสีหน้าหมด เตชิตมองเพียงครู่เดียว ก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เขาปวดใจพรางดึงเธอเข้ามาใกล้ "จะหลบฉันทำไม จุดประสงค์ที่พวกเขามาหาเราก็ไม่ใช่ว่าจะมาทานมื้อเย็นสักนิด ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”

เขาหวังว่าเธอจะบ่นกับเขาสักคำ หรือตัดพ้อต่อว่าสักนิด ยังดีกว่าเธอเอาความผิดทั้งหมดลงไว้ตัวเธอคนเดียว

นัชชามือเท้าชาไปหมด วันนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย จนบรรยายออกมาไม่ถูก เธอคิดมาเสมอว่าการที่เธอตกหลุมรักเขามันช่างเหนื่อยมากมาย แต่ไม่เคยนึกว่าเขาต้องแบกรับอะไรมากมายขนาดนี้

เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งผู้หญิงที่ตนรัก แต่เพื่อเธอเขาต่อสู้อย่างไม่ลังเล และเพราะแบบนี้เธอจึงปวดใจยิ่งนัก

เตชิตกุมมือที่เย็นเฉียบของเธอไว้แน่นพอๆกับความแน่วแน่ที่อยู่ในใจเขา "ทุกอย่างต้องดีขึ้น ไม่ต้องคิดมากนะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเถอะ"

นัชชาสูดลมหายใจลึก แล้วพยักหน้า "ฉันรู้ดีว่าอดีตของฉันเทำให้คุณหนักใจ แต่ว่าเตชิต ขอให้คุณจับมือฉันไว้ ฉันสับสนจริง ๆ หากวันหนึ่งคุณอยากจะปล่อยมือฉันไป ขอแค่บอกฉัน ฉันจะไม่รั้งคุณไว้ "

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ หัวใจของเตชิตเหมือนโดนต่อยอย่างแรงจนจุก เขาไม่เพียงปล่อยมือเธอแต่กลับกุมมือไว้แน่นยิ่งขึ้น "ถ้าหากเธอยินดี ฉันจะไม่ยอมปล่อยมือเธอไปอย่างเด็ดขาด "

นัชชาเม้มปากจนเป็นเส้นตรง เธอสงบอารมณ์ที่อยากร้องไห้อยู่นาน และตอบเขาด้วยเสียงสั่นแต่หนักแน่นว่า "ค่ะ"

เมื่อพูดจบ เตชิตก้มลงอุ้มเธอขึ้นในทันใด

……

หลังจากคุณตาคุณยายของเตชิตออกมาจากไวโรจน์วิลล่า ทีนาร์ก็รู้ข่าว ปวีณไม่อยากบอกเรื่องนี้กับเธอ แต่ทนไม่ไหวเพราะเธอบังคับให้เล่าให้เธอฟัง

หลังจากได้ข่าวว่าคุณตาคุณยายได้มาพบกับนัชชา ทีนาร์ก็ทำใจเย็นลงไม่ไหว คิดจินตนาการอยู่เต็มหัวว่าพวกเขาทำอะไรกัน คุยอะไรกัน แล้วผู้ใหญ่ทั้งสองจะยอมรับในตัวของนัชชาหรือไม่

หากว่า ... ทีนาร์ส่ายหัว ไม่มีหากว่า เธอรับไม่ได้ถ้าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเอง!

เธอต้องเริ่มลงมือทำอะไรสักอย่างแล้ว

ทีนาร์ขึ้นไปบนห้อง เธอกำลังจะไปไขกุญแจลิ้นชักเพื่อหยิบมือถือของตนออกมา อารมณ์ที่สับสนวุ่นวายใจของเธอยังไม่ทันได้สงบลง ด้วยความรีบร้อนทันใดนั้นเธอเซจนเกือบเสียหลักล้มลงกับพื้น

ปวีณรีบก้าวเข้าไปประคองเธออย่างรวดเร็ว ฝ่ามือเขาแตะไปที่มือของเธอ ครั้งแรกที่ได้ใกล้ชิดกับเธอขนาดนี้ หัวใจของเขาเต้นระส่ำ "ทีน่าร์ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

ตั้งแต่ที่เขาพูดคุยอย่างเปิดเผยกับเธอ เมื่ออยู่กันตามลำพังเขาก็ไม่ได้เรียกคุณทีน่าร์อีก แต่เรียกชื่อเธอเฉยๆแทน

ทีนาร์รู้สึกคลื่นไส้ รีบทรงตัว และดึงมือของเธอกลับมาอย่างเร็ว "ฉันไม่เป็นไร"

พูดจบ เธอแสร้งพูดด้วยน้ำเสียงหมดแรง ขอให้ปวีณช่วยไปหยิบโทรศัพท์ให้ "คุณช่วยไปหยิบโทรศัพท์ในลิ้นชักบนหัวเตียงมาให้ฉันหน่อยได้ไหม"

ปวีณคิดว่า เธอต้องร้อนใจและจะต้องโทรหาเรื่องนัชชาเป็นแน่ ทันใดนั้นเขาก็ทำสีหน้าลำบากใจ " ทีน่าร์ คุณรู้ว่าผมเป็นคนของคุณเตชิต ผมไม่สามารถบอกอะไรกับคุณได้ หากตอนนี้คุณไปหาเรื่องคุณนัชชา ผมกลัวว่าเรื่องของเรามันจะแดงขึ้นมา แล้วผมก็จะไม่สามารถอยู่ข้างๆคุณได้อีก ... "