ตอนที่ 157 ความเงียบสงบก่อนพายุมา
"ฉันต้องทำอะไรบ้าง?" ถึงแม้ว่าจะมีโทรศัพท์คั้นกลาง แต่ปณิตาก็สามารถได้ยินความเกลียดชังจากน้ำเสียงของทีนาร์ได้ ตอนแรกเธอคิดว่าเธอเป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก แต่ไม่คิดว่าเปรียบกับทีนาร์แล้วจะห่างกันเหมือนแม่มดเล็กเจอกับแม่มดใหญ่
โดยเฉพาะหลังจากฟังเธอพูดถึงแผนการ ปณิตาเกือบปรบมือโดยความสุดยอดของแผนการที่เธอวางไว้ เมื่อคิดถึงความโชค ร้ายที่นัชชาต้องพบหลังจากนี้ ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันใด "เธอวางใจได้เลย งานที่เธอมอบให้ฉันๆจะทำให้สำเร็จโดยราบรื่นเลยทีเดียว เพียงแค่เธอทำตามสัญญาที่ให้กับฉันไว้ก็พอ "
ทีนาร์พอใจและยิ้มออกมาอย่างเลือดเย็น "เธอลองตรวจบัญชีของเธอดูได้เลย ฉันโอนเงินมัดจำเข้าไปในบัญชีเธอแล้ว แค่เธอทำตามสิ่งที่เธอควรทำ ฉันรับรองว่าฉันจะส่งเธอออกนอกประเทศอย่างปลอดภัย"
"ตกลงแล้วห้ามคืนคำซะหล่ะ" เมื่อปณิตาพูดจบก่อนที่เธอกำลังจะวางสายโทรศัพท์ เธอก็รีบพูดว่า "แต่ฉันอยากรู้เหลือเกินว่า เธอจะทำยังไงต่อ ก็เธอไม่สะดวกที่จะออกหน้าไม่ใช่หรือ? "
"มันไม่เกี่ยวกับเธอ" หลังจากพูดจบเธอก็ตัดสายโทรศัพท์ทิ้งทันที
ปณิตาเปิดระบบตรวจสอบทันที ตั้งแต่เธอโดนตำรวจตามจับ บัตรธนาคารและบัญชีของเธอทุกอย่างถูกระงับการใช้งาน เงินจึงต้องโอนเข้าไปที่บัญชีปลอมบนระบบเครือข่ายอินเตอร์เน็ต
เมื่อเห็นจำนวนเงินที่แสดงบนหน้าจอ ปณิตารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ทีนาร์ไม่ได้โกหกเธอ ให้เงินตามที่ได้พูดตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้
หากทำตามแผนเสร็จ บางทีเธอจะได้หลุดพ้นจากความขมขื่นนี้สักที เมื่อคิดถึงตรงนี้ปณิตาก็มองขึ้นไปดูรอบๆตัว ที่เต็มไปด้วย ความข้นแค้นเต็มทน เธอกำมือแน่น เตชิตอะไรนั่น ไฮโซอะไรนั่น ฉันไม่สนใจทั้งสิน ในเวลานี้ฉันแค่ต้องการเงินและสามารถออกไปนอกประเทศได้อย่างปลอดภัยเป็นพอ พอกันทีกับความหวาดกลัวที่จะถูกตำรวจตามจับ
ความโชคดีที่ในที่สุดก็มีโอกาสเข้ามา ฉันจะต้องทำมันให้สำเร็จ และจะไม่ปล่อยมือไปเป็นอันขาด!
……
หลังจากคุณตาคุณยายของเตชิตกลับไป แม้ว่านัชชาจะโดนกลั่นแกล้งไม่เบา แต่ยังดีที่ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่ ตัวเธอและเตชิตในที่สุดก็ออกจากสงครามเย็น แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้มีเรื่องทะเลาะหลบหน้ากัน แต่บางทีเตชิตก็ยังกลับดึกดื่นอยู่ดี บางทีก็กลับมาตอนฟ้าสาง
นัชชาไม่สบายใจมาก แต่พอคิดถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ เธอก็ยังเลือกที่จะเชื่อในตัวเขา
หลังเลิกงาน จินต์โทรหานัชชา ทั้งสองนัดกันทานข้าวที่ร้านอาหารตะวันตกที่อยู่ด้านข้างกับเตนัทลอว์เฟิร์ม นัชชาโทรบอกเตชิต เมื่อทานข้าวเสร็จค่อยให้เตชิตมารับ
เมื่อไปถึงร้านอาหาร มองเห็นจินต์นั่งมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง เธอค่อยๆย่องไปด้านหลัง แล้วตบไหล่ของจินต์ "คิดอะไรอยู่หน่ะ!"
ตอนแรกคิดว่าจินต์จะตกใจกระโดดขึ้นมาด่าเธอ แต่เมื่อเธอหันหน้ามาไม่คิดว่าดวงตาของเธอจะบวมแดงช้ำแบบนั้น
นัชชาชะงักไปเป็นครู่ "เกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน? "
จินต์จิบปาก ยิ้มน้อย "ไม่เป็นไร เธอนั่งก่อนสิ"
พนักงานเสิร์ฟลากเก้าอี้ให้เธอ นัชชานั่งลง และมองตรงไปที่ผู้หญิงตรงหน้าของเธอ
จินต์ถูกนัชชาจ้องมองตาไม่กระพริบ ทำให้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เธอหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม "เธออย่ามองฉันแบบนี้สิ อาหารฉันสั่งเรียบร้อยหมดแล้ว เธอมองฉันยังกับว่าจะกินฉันอย่างนั้นหล่ะ... "
นัชชายังคงมองเธอตาไม่กระพริบ หลังจากจ้องอยู่นานก็สังเกตเห็นว่าเธอไม่เพียงแต่ตาบวมแดงช้ำ แต่หน้าก็เหมือนจะบวมนิดๆ เหมือนคนที่ร้องไห้เป็นเวลานานก็จะเป็นแบบนี้
เธอรู้สึกเป็นห่วงเพื่อน จนรู้สึกจุกอก และถามอีกครั้ง "เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?"
จินต์วางแก้วในมือบนโต๊ะ เธอก้มลงต่ำมองไปที่โต๊ะ พอดีที่สามารถปิดบังความเศร้าโศกในแววตาของเธอได้
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ก็ยังคงเป็นตัวของตัวเองก่อนหน้านี้ "สองสามวันมานี้ฉันตัดสินใจได้แล้ว"
"ตัดสินใจอะไร?"
"ก่อนหน้านี้ ฉันร้องอยากจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศไม่ใช่หรอ ตอนนี้ฉันมีโอกาสแล้ว บริษัทพ่อของฉันมีฝึกอบรม ฉันเลยอาสาเอง" หลังจากพูดจบเธอกระพริบตาถี่ ดูเหมือนว่าถ้าทำแบบนี้สามารถบรรเทาความสับสนภายในใจของเธอได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยั่วรักทนายคนโหด
แจ้งความแม่มเลยค่ะ ลักพาตัว ทำร้ายร่างกาย งงนะ พระเอกนางเอกไม่มีใครด่าเลยว่าทำไมพาเด็กมาโดยไม่ขอก่อน...