ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 157

ตอนที่ 157 ความเงียบสงบก่อนพายุมา

"ฉันต้องทำอะไรบ้าง?" ถึงแม้ว่าจะมีโทรศัพท์คั้นกลาง แต่ปณิตาก็สามารถได้ยินความเกลียดชังจากน้ำเสียงของทีนาร์ได้ ตอนแรกเธอคิดว่าเธอเป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก แต่ไม่คิดว่าเปรียบกับทีนาร์แล้วจะห่างกันเหมือนแม่มดเล็กเจอกับแม่มดใหญ่

โดยเฉพาะหลังจากฟังเธอพูดถึงแผนการ ปณิตาเกือบปรบมือโดยความสุดยอดของแผนการที่เธอวางไว้ เมื่อคิดถึงความโชค ร้ายที่นัชชาต้องพบหลังจากนี้ ทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันใด "เธอวางใจได้เลย งานที่เธอมอบให้ฉันๆจะทำให้สำเร็จโดยราบรื่นเลยทีเดียว เพียงแค่เธอทำตามสัญญาที่ให้กับฉันไว้ก็พอ "

ทีนาร์พอใจและยิ้มออกมาอย่างเลือดเย็น "เธอลองตรวจบัญชีของเธอดูได้เลย ฉันโอนเงินมัดจำเข้าไปในบัญชีเธอแล้ว แค่เธอทำตามสิ่งที่เธอควรทำ ฉันรับรองว่าฉันจะส่งเธอออกนอกประเทศอย่างปลอดภัย"

"ตกลงแล้วห้ามคืนคำซะหล่ะ" เมื่อปณิตาพูดจบก่อนที่เธอกำลังจะวางสายโทรศัพท์ เธอก็รีบพูดว่า "แต่ฉันอยากรู้เหลือเกินว่า เธอจะทำยังไงต่อ ก็เธอไม่สะดวกที่จะออกหน้าไม่ใช่หรือ? "

"มันไม่เกี่ยวกับเธอ" หลังจากพูดจบเธอก็ตัดสายโทรศัพท์ทิ้งทันที

ปณิตาเปิดระบบตรวจสอบทันที ตั้งแต่เธอโดนตำรวจตามจับ บัตรธนาคารและบัญชีของเธอทุกอย่างถูกระงับการใช้งาน เงินจึงต้องโอนเข้าไปที่บัญชีปลอมบนระบบเครือข่ายอินเตอร์เน็ต

เมื่อเห็นจำนวนเงินที่แสดงบนหน้าจอ ปณิตารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ทีนาร์ไม่ได้โกหกเธอ ให้เงินตามที่ได้พูดตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้

หากทำตามแผนเสร็จ บางทีเธอจะได้หลุดพ้นจากความขมขื่นนี้สักที เมื่อคิดถึงตรงนี้ปณิตาก็มองขึ้นไปดูรอบๆตัว ที่เต็มไปด้วย ความข้นแค้นเต็มทน เธอกำมือแน่น เตชิตอะไรนั่น ไฮโซอะไรนั่น ฉันไม่สนใจทั้งสิน ในเวลานี้ฉันแค่ต้องการเงินและสามารถออกไปนอกประเทศได้อย่างปลอดภัยเป็นพอ พอกันทีกับความหวาดกลัวที่จะถูกตำรวจตามจับ

ความโชคดีที่ในที่สุดก็มีโอกาสเข้ามา ฉันจะต้องทำมันให้สำเร็จ และจะไม่ปล่อยมือไปเป็นอันขาด!

……

หลังจากคุณตาคุณยายของเตชิตกลับไป แม้ว่านัชชาจะโดนกลั่นแกล้งไม่เบา แต่ยังดีที่ในความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่ ตัวเธอและเตชิตในที่สุดก็ออกจากสงครามเย็น แม้ว่าทั้งสองจะไม่ได้มีเรื่องทะเลาะหลบหน้ากัน แต่บางทีเตชิตก็ยังกลับดึกดื่นอยู่ดี บางทีก็กลับมาตอนฟ้าสาง

นัชชาไม่สบายใจมาก แต่พอคิดถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ เธอก็ยังเลือกที่จะเชื่อในตัวเขา

หลังเลิกงาน จินต์โทรหานัชชา ทั้งสองนัดกันทานข้าวที่ร้านอาหารตะวันตกที่อยู่ด้านข้างกับเตนัทลอว์เฟิร์ม นัชชาโทรบอกเตชิต เมื่อทานข้าวเสร็จค่อยให้เตชิตมารับ

เมื่อไปถึงร้านอาหาร มองเห็นจินต์นั่งมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง เธอค่อยๆย่องไปด้านหลัง แล้วตบไหล่ของจินต์ "คิดอะไรอยู่หน่ะ!"

ตอนแรกคิดว่าจินต์จะตกใจกระโดดขึ้นมาด่าเธอ แต่เมื่อเธอหันหน้ามาไม่คิดว่าดวงตาของเธอจะบวมแดงช้ำแบบนั้น

นัชชาชะงักไปเป็นครู่ "เกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน？ "

จินต์จิบปาก ยิ้มน้อย "ไม่เป็นไร เธอนั่งก่อนสิ"

พนักงานเสิร์ฟลากเก้าอี้ให้เธอ นัชชานั่งลง และมองตรงไปที่ผู้หญิงตรงหน้าของเธอ

จินต์ถูกนัชชาจ้องมองตาไม่กระพริบ ทำให้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เธอหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม "เธออย่ามองฉันแบบนี้สิ อาหารฉันสั่งเรียบร้อยหมดแล้ว เธอมองฉันยังกับว่าจะกินฉันอย่างนั้นหล่ะ... "

นัชชายังคงมองเธอตาไม่กระพริบ หลังจากจ้องอยู่นานก็สังเกตเห็นว่าเธอไม่เพียงแต่ตาบวมแดงช้ำ แต่หน้าก็เหมือนจะบวมนิดๆ เหมือนคนที่ร้องไห้เป็นเวลานานก็จะเป็นแบบนี้

เธอรู้สึกเป็นห่วงเพื่อน จนรู้สึกจุกอก และถามอีกครั้ง "เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่?"

จินต์วางแก้วในมือบนโต๊ะ เธอก้มลงต่ำมองไปที่โต๊ะ พอดีที่สามารถปิดบังความเศร้าโศกในแววตาของเธอได้

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ก็ยังคงเป็นตัวของตัวเองก่อนหน้านี้ "สองสามวันมานี้ฉันตัดสินใจได้แล้ว"

"ตัดสินใจอะไร?"

"ก่อนหน้านี้ ฉันร้องอยากจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศไม่ใช่หรอ ตอนนี้ฉันมีโอกาสแล้ว บริษัทพ่อของฉันมีฝึกอบรม ฉันเลยอาสาเอง" หลังจากพูดจบเธอกระพริบตาถี่ ดูเหมือนว่าถ้าทำแบบนี้สามารถบรรเทาความสับสนภายในใจของเธอได้