ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 164

ตอนที่ 164 นัชชาผมผิดไปแล้ว

นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองออกมาจากออฟฟิศได้ยังไง เธอรู้เพียงว่าใจของเธอถูกปรัณบดขยี้เป็นเสี่ยงๆ คำพูดทุกคำของเขากลับกลายเป็นฉากเหตุการณ์ที่แวบผ่านตรงหน้าเธอไป กระทั่งเห็นถึงเหตุการณ์หลายปีก่อนที่เตชิตยังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากยากจน

ทั้งๆที่เธอเป็นคนถูกเขาโกหก แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกทุกข์ใจ ไม่สบายใจขนาดนี้

นัชชาเดินไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย จนกระทั่งเธอหยุดเดินจึงพบว่า ไม่รู้เมื่อไหร่กันที่เดินมาถึงประตูหน้าห้องพักผู้ป่วยแล้ว

ประตูที่หนาและหนักกั้นไว้อยู่ ทั้งๆที่มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น แต่เธอกลับเห็นผู้ชายที่ดูอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงนอนอยู่บนเตียงคนไข้ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

คำว่า “อ่อนแอ” ไม่เคยดูเหมาะกับเขาเลย จนกระทั่งวันหนึ่งที่มีแสงสะท้อนส่องมา มองดูแล้วทำให้กระวนกระวายใจจนทุกข์ระทมไปหมด

นัชชายกมือทั้งสองข้างขึ้นมา และวางลง ทำซ้ำไปมาอยู่ห้ารอบ สูดหายใจเข้าแล้วเข้าอีก จึงค่อยๆผลักประตูออกไป

แสงจากในห้องสาดส่องออกมาผ่านช่องประตู จุดที่ยืนอยู่ตรงประตูเห็นเพียงแค่ปลายเตียงเท่านั้น ใต้ผ้าห่มสีขาวมองเห็นขาสองข้างที่นูนขึ้นมาอย่างชัดเจน เธอเดินเข้าไปเงียบๆ ค่อยๆใกล้เข้าไปทีละนิด ขาทั้งสองข้าง เอว หน้าอก….สุดท้าย สายตาเธอหยุดชะงักไปที่ใบหน้าอันขาวซีดของชายผู้นั้น

เปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยสีน้ำเงินของโรงพยาบาล ก้าวเข้าไปในห้องยังได้กลิ่นเหล้าลอยมาเตะจมูกเล็กน้อย ผ่านไปหนึ่งคืนกลิ่นยังคงออกไปไม่หมด พอที่จะทำให้เธอรู้สึกได้ว่าเมื่อคืนเขาดื่มไปมากเท่าไหร่

กระเพาะของเขาไม่ค่อยดีมาโดยตลอด ไม่ค่อยทานอาหารที่มีรสเผ็ดจัดจ้าน แต่วันนี้กลับถึงขั้นเลือดออกภายใน

นัชชามองใบหน้าอันสงบของเขา ในใจทั้งโกรธทั้งกังวลสับสนไปหมดตอนแรกตั้งใจแค่จะมาดูห่างๆแล้วกลับไป เวลาผ่านไปอดใจไม่ได้ที่จะใจอ่อน ไม่เข้มแข็งพอที่จะอยากเข้าใกล้เขาอีกสักนิด

ระยะทางห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว นัชชาเดินไปหยุดอยู่ตรงหัวเตียง เขาหายใจแรงมาก หน้าอกเขาเสมือนมีของหนักมากดทับอยู่ คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ท่าทีเหมือนกำลังฝันร้ายและเป็นทุกข์อย่างมาก เห็นดังนั้นทำให้ใจอันเข้มแข็งของเธอค่อยๆอ่อนลง

เพื่อเธอเขาจึงกลายเป็นแบบนี้ เธอจะทำเป็นไม่สนใจได้อย่างไร?

ใช้วิธีนี้เพื่อลงโทษตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่เอ่ยปากพูด เธอก็เข้าใจ

นัชชาหลับตาลง ละสายตาออกจากผู้ชายที่อยู่บนเตียง สองความคิดที่อยู่ในใจตีกันไปมา ใช้เวลาครุ่นคิดพิจารณาอยู่นาน สุดท้ายก็พ่ายแพ้อยู่ดี

‘ถ้าเธอยอมไปดูเขา ก็ช่วยเขาเช็ดหัว เช็ดมือ ตัวเขาจะได้เย็นไวขึ้น’

คำพูดของปรัณแวบเข้ามาในหัว นัชชาเดินกลับไปยังห้องน้ำบิดผ้าขนหนูหมาดๆ ค่อยโน้มตัวลงกลัวว่าจะไปโดนตัวเขา ค่อยๆบรรจงเช็ดเหงื่อที่หยดไหลบนหน้าผากอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ลงมาที่ลำคอ และฝ่ามือ

เธอซักผ้าขนหนูอยู่หลายรอบ และคอยเช็ดตัวให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า เดินไปเดินมาอยู่สามรอบจนเหงื่อของเธอไหลย้อยไปทั่วทั้งหลัง

เมื่อทำทั้งหมดเสร็จ เธอก็วัดอุณหภูมิให้เขา 38องศา ยังดีที่อุณหภูมิไม่เพิ่มขึ้น หมอปรัณเคยบอกไว้ว่าเป็นอาการปกติหลังดื่มเหล้าอย่างหนัก

นัชชาถอนหายใจโล่ง กำลังจะเอาที่วัดไข้กลับไปวางที่เดิม ขณะก้มหัวลงคาดไม่ถึงว่าจะไปปะทะกับนัยน์ตาสีดำคู่นั้น

สายตาทั้งสี่จ้องเข้าหากัน ในห้องผู้ป่วยช่างเงียบสงัด บรรยากาศโดยรอบนิ่งราวกับหลอมตัวกันเป็นน้ำแข็ง จนทำให้เธอสั่นไปทั้งตัว

ยืนตัวแข็งอยู่พักหนึ่ง ปฏิกริยาแรกของนัชชาคือหนี ทั้งๆที่ยังไม่ทันวางที่วัดไข้ภายในมือ เธอก็รีบหันหลังไป เพิ่งจะก้าวออกไปหนึ่งก้าว มือของเธอก็ถูกคนด้านหลังรั้งไว้

แรงของเตชิตมีไม่มากนัก อาจเป็นเพราะเขาเพิ่งตื่น ถ้าเธอคิดจะขัดขืนก็สามารถทำได้ แต่…..

นัชชาเห็นเข็มสายน้ำเกลือที่เจาะอยู่บนหลังมือเขา แรงที่ใส่ไปอย่างเต็มที่เมื่อครู่กลับปล่อยเบาลงทันที เหลือไว้เพียงคำพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างแข็ง “คุณปล่อยฉัน”