ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 170

ตอนที่ 170 บังเอิญเห็นใครถอดเสื้อ

“อื้ม” เตชิตกำชับคนขับรถให้กลับไวโรจน์วิลล่า

นัชชารู้สึกแปลกใจ “ไม่ไปออฟฟิศหรอ?”

“ตอนนี้ยังไม่ไป รอสักสองสามวันค่อยไป”

“จะไม่กระทบงานใช่ไหม?” ก่อนหน้านี้เขาก็นอนโรงพยาบาลมาอาทิตย์กว่าแล้ว ช่วงสามวันแรกตรัณไม่ได้มาหาเขา แต่จากนั้นทุกวันเขามาตลอด ทุกครั้งที่รายงานเรื่องงานกับเขาต้องใช้เวลาเยอะมาก บางครั้งใช้เวลาทั้งเช้า

“ไม่เป็นไร ประชุมทางไกลจากบ้านก็ได้ ไม่กระทบหรอก” กว่าเขาจะมีเวลาว่างแบบนี้ และเพิ่งจะคืนดีกับนัชชา ทั้งยังได้อธิบายเรื่องของทีนาร์อย่างชัดเจน ทำให้เขาสบายใจขึ้นมาเยอะมาก จึงอยากจะมีเวลาอยู่ด้วยกัน เพื่อทดแทนเวลาที่เขาละเลยเธอไป

แววตาอันเป็นประกายของเขาสาดส่องไปที่ใบหน้าของเธอ จับจ้องเพียงไม่กี่วินาที เธอยังพอทนไหว แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพักก็ทำตัวไม่ถูกขึ้นมา ยกมือขึ้นมาจับใบหน้าตัวเอง “หน้าฉันมีอะไรติดงั้นหรอ?”

เตชิตขำกับท่าทางอันไร้เดียงสาของเธอ ยื่นมืออกไปจับเธอนอนบนขาตัวเอง ริมฝีปากอุ่นๆของเขาประกบลงบนใบหูของเธอ หัวเราะแบบมีเลศนัยขึ้นมาแล้วหายไป “ดูซิว่าคุณสบายใจได้ยังไง รีบไล่ผมไปแบบนี้”

นัชชาถูกเข้าหายใจรดตรงใบหูทำให้จักจี้ขึ้นมา เอียงคอหนีเขา “ฉันเป็นห่วงงานของคุณไง ทำไมคุณกลับมองว่าฉันเจตนาไม่ดีซะงั้นล่ะ”

เตชิตหยิกเนื้อนุ่มๆตรงเอวของเธอ ได้ยินเสียงเธอร้องออกมา รีบยกที่กั้นระหว่างเบาะขึ้นมา “งั้นพูดมาสิ ว่าคุณสบายใจยังไง”

ท่าทางแบบนี้......

ไม่มีทางที่นัชชาจะไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงคิดอยากกลับไปยังที่นั่งของตัวเอง เมื่อครู่แค่ขยับตัวนิดหน่อยก็ถูกเขาโอบไหล่แน่น “ฉันขอเตือนคุณไว้ อย่าซุกซนวุ่นวาย จุดชนวนไฟขึ้นมาเอง ก็ต้องหัดรู้จักรับผิดชอบเอง”

“…..” ตอนนี้ใครจุดกันแน่???

เห็นนัยน์ตาเธอบอกเป็นนัยว่าร้อนใจและกังวล เตชิตก็อดใจไม่ไหวที่ทำให้เธอกลัวมากกว่าไป “ให้ผมกอดหน่อย ไม่ทำอะไรมากกว่านี้”

พูดพลาง หยิบมือน้อยๆที่ฝ่ามือเขาขึ้นมาบรรจงจูบ หนึ่งครั้งสองครั้ง ราวกับถูกขนนกปลิวสัมผัสผ่านมือ

นัชชามองดูการกระทำของเขา ใจของเธอเต้นแรงขึ้น ผิวที่โดนเขาจูบราวกลับกับมีเปลวไฟเผาไหม้ ร้อนจนไม่มีแรงที่จะขัดขืนหรือปฏิเสธ อ่อนระทวยไปทั้งตัวจนไปอยู่ในอ้อมอกของเขา

รถเคลื่อนที่อย่างนิ่มนวล เขาเองก็ไม่ได้ทำกริยาอะไรเลยเถิดหรือไม่เหมาะสม

วันนี้นัชชามัดผมรวบขึ้นมา ด้านหลังศรีษะมัดเป็นก้อนจุกหลวมๆ ใบหน้าอันงดงามของเธอใหญ่ราวฝ่ามือ ปอยผมอันดกดำไม่กี่เส้นพัดปลิวอยู่ที่คอ เป็นภาพที่บรรยายไม่ถูกเลยจริงๆ

เตชิตถามตัวเองว่าไม่เคยเจอผู้หญิงแบบไหนบ้าง สวยจนละสายตามองไม่ได้ มีความสามารถ นิสัยอ่อนโยน พูดจาอ่อนหวาน ล้วนแล้วไม่มีใครที่จะสามารถทำให้เขาประทับใจได้ขนาดนี้

เธอสวยมาก สวยราวกับสายลมแรกที่โบกพัดในฤดูผลิอันอบอุ่น สวยงดงามแบบไม่มีใครเหมือน เพียงมองแค่พริบตาเดียวกสามารถจดจำไปได้ตลอด

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่ทั้งใหญ่และสดใส ทุกครั้งที่มองมาที่เขามันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนกันเลย เป็นความรู้สึกที่ทำให้จิตใจอันเหี่ยวเฉาของเขากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“คุณสวยจัง” เขายิ้มเล็กน้อย ยกมือขึ้นมาเกี่ยวผมไปที่หูให้เธอ

จู่ๆนัชชาถูกเขาชมแบบนี้ทำเอาเธอทำตัวไม่ถูก หน้าของเธอแดงขึ้นมา ตาของเธอก็ไม่กล้าสบสายตากับเขา “ทำไมจู่ๆก็มาชมฉันแบบนี้ล่ะ”

คำพูดนี้ทำให้เตชิตร้สึกประหลาดใจขึ้นมา บรรยกาศกำลังดีแบบนี้ เธอยังจะถามอะไรแบบนี้อีกเนี่ยนะ?คงเป็นเพราะปกติเขาไม่ค่อยพูดจาหวานกับเธอสักเท่าไหร่

“นัชชาจ๋า เหนื่อยเธอเลยนะ เหนื่อยที่จะต้องไปกลับโรงพยาบาล เสียแรงไปกับการดูแลเขา และ ยังเหนื่อยใจกับเรื่องในอดีตของเขาที่เธอยอมให้อภัย”

คำพูดที่ดูจริงจังเหล่านี้ ทำให้นัชชารู้สึกเขินขึ้นมา ก้มหน้าลงมุดเข้าไปแถบหน้าอกของเขา “ฉันก็มีส่วนผิดเหมือนกัน ต่อไปไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เราต้องพูดคุยกันให้ชัดเจน โอเคไหม?”

“โอเค” เตชิตจับหัวของเธอ ให้เธอได้ยินเสียงของหัวใจที่ค่อยๆเต้นเร็วขึ้น “เชื่อผม ความรู้สึกที่ผมมีให้คุณมันไม่คุ้มค่าต่อการที่คุณจะมานั่งสงสัยเลยสักนิด ใจดวงนี้ของผม เต้นแบบนี้เพื่อคุณคนเดียวเท่านั้น”

เตชิตแทบจะทนไม่ไหวแล้ว เขาเกือบจะทำให้เธอหวาดกลัว ตอนนี้โกรธตัวเองที่ไม่สามารถแสดงออกถึงความในใจที่มีต่อเธอออกมาให้เห็นต่อหน้า ให้เธอได้รับรู้ว่าเขารักเธอมากแค่ไหน