ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 169

ตอนที่ 169 ชายแก่ที่กำลังมีความรัก

ปรันตกตะลึง “เปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ!”

มีแต่คนบอกว่าคนเราก่อนและหลังมีความรักจะเป็นคนละคน เมื่อก่อนเขาไม่เคยเชื่อ ตอนนี้เชื่อสนิทใจไร้คำถาม นี่ยังเป็นเตชิตที่เขารู้จักอยู่อีกไหมนะ เปลี่ยนเป็นคนละคนเลยจริงๆ!

เตชิตก็ไม่ได้เป็นคนที่ไม่สนใจอะไรขนาดนั้น จริงใบหน้าเขาก็โกรธเป็นฟืนไฟ แต่เขาเป็นคนที่แสร้งทำสีหน้าอารมณ์เก่ง ทำให้แทบจะไม่เห็นอะไรที่ผิดปกติ

ให้เทียบกับการดูแลเอาอกเอาใจของนัชชาในทุกวันแล้ว เรื่องศักดิ์ศรีแค่นี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย

ปรัณพูดไม่ออกโดยสิ้นเชิง กำลังจะหันหลังออกไป เดินไปครึ่งหนึ่งอดไม่ได้ที่จะหันมากำชับเขา “อย่าเสยเวลาให้นานนัก ค่าแอดมิทแพงมากนะ”

พูดจบ ก้าวเท้าเดินออกไป สุวีรายังคงอารมณ์ไม่ดีจากการที่ถูกตำหนิ ยืนใจลอยอยู่ตรงที่เดิม ได้ยินเสียงของปรัณดังออกมาจากห้องคนไข้ “สุวีรา!”

เธอสะดุ้งตกใจ รีบเดินตามเขาไป

หมอชนุตร์เดินนำหน้าไปก่อน มองดูเธอแวบหนึ่ง “ขอโทษนะครับ ทำให้คุณโดนด่าเลย”

สุวีรายังไม่ทันได้พูดอะไรมากมาย ได้แต่ยิ้มให้เขา “ไม่เป็นระ เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีนะ”

หมอชนุตร์มองดูทั้งสองเดินจากไป รู้สึกมึนงงเล็กน้อย แต่ในเมื่อมาออกตรวจอาการ ก็ต้องทำตามหน้าที่ต่อ อย่าให้เรื่องส่วนตัวมากระทบกับงาน

เขาหยิบตารางบันทึกการตรวจขึ้นมา ค่อยๆบันทึกอาการอย่างละเอียด รวมถึงการให้ยา ปากกาปลายแหลมคมค่อยๆบรรจงเขียนออกมาเป็นบันทึกที่เขียนลงในแต่ละบรรทัดอย่างสวยงามและเป็นระเบียบ

เตชิตเหลือบสายตามองดูเขา ใส่แว่น สุภาพเรียบร้อย รูปร่างไม่สูงมาก ดูจากโหงวเฮ้งก็รู้ว่าเป็นหมอ เขาเบิกตามอง พูดออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน “จะชอบใครก็ได้ เพียงแค่อย่าชอบสุวีราก็พอ ผู้อำนวยการปรัณของพวกคุณไม่ชอบให้ใครมาแย่งของของเขา ”

หมอชนุตร์ตกใจตะลึง ไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ดูออกได้ยังไงว่าเขาชอบสุวีรา ทั้งๆที่เขาก็พยายามปกปิดเรื่องนี้อย่างมิดชิดมาโดยตลอด

และแล้วเรื่องทั้งหมดนี้ก็ไม่รอดพ้นสายตาของเตชิต ไม่ว่าจะเป็นเพียงการกระทำเล็กๆ หรือ อารมณ์ที่แสดงออกมาเพียงเล็กน้อย เขาก็สามารถตัดสินเรื่องที่คนทั่วไปมองไม่ออกได้อย่างเฉียบขาด

เพียงแต่คำพูดนี้หมายถึงอะไรกันนะ?

อย่าแย่งของของผู้อำนวยการปรัณ หรือว่าผู้อำนวยการ.......ชอบสุวีรา?!

………….

ปรัณขายาวก้าวเท้าใหญ่ สุวีราแทบจะต้องวิ่งจึงจะไล่ตามเขาทัน กว่าจะมาถึงออฟฟิศผู้อำนวยการ เขาเดินพลางถอดเสื้อกาวน์ออก ยกมือขึ้นมาทำท่าให้เธอรับ

สุวีรามองไม่ชัดจึงรับไหวไม่ทัน ใบหน้าเล็กๆของเธอโดนกระแทกเข้าเต็มๆ

บนเสื้อกาวน์ผ้าฝ้าย ไม่มีกลิ่นใดๆ มีเพียงกลิ่นน้ำยาซักผ้าที่ยังติดอยู่หลังจากการซักที่สะอาดแล้ว

คล้ายกลิ่นลาเวนเดอร์ และก็เหมือนจะไม่คล้าย ไม่ตั้งใจดมดีๆก็ไม่มีทางรู้ได้ว่าคือกลิ่นของอะไร

ปรัณนั่งอยู่บนโซฟา ยกแก้วน้ำที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม นอกจากจะแก้กระหายแล้ว ยังเหมือนเป็นการดับไฟที่เร่าร้อนอยู่ในภายในใจ

สุวีรายืนอยู่ด้านข้างไม่ขยับไปไหน กลัวว่าถ้าทำอะไรไม่ระวังขึ้นมาจะไปขัดใจให้เขาโมโห รู้สึกถอดถอนใจไม่น้อย ช่วงนี้ผู้อำนวยการดูแปลกไปมาก อ่อนไหวง่ายเหลือเกิน....