ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 168

ตอนที่168 ความวุ่นวายในห้องคนไข้

“หุบปากไม่ได้นักใช่ไหม?” เขาตั้งใจจะรวบเธอมาตรงนี้ ลมหายใจของเขารดลงบนใบหน้าของนัชชา

“นี่มันโรงพยาบาล คุณจะทำอะไรกัน ถ้ามีคนมาเห็นเข้าจะทำยังไง?!”

จริงๆเตชิตแค่คิดอยากจะแกล้งเธอเฉยๆ แต่เธอก็เข้ามาในอ้อมออกของเขาพอดี แบบนี้จะปล่อยมือออกไปง่ายได้ยังไง สายตาของเขาลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ อุณหภูมิในร่างกายก็ค่อยๆเร่าร้อนขึ้นมา “นัชชา...”

เสียงของฝ่ายชายแหบเล็กน้อย พูดกระซิบข้างหูเบาๆเสมือนเสียงนกขับขานอันไพเราะ ทำให้คนฟังหลงไหลในเสน่ห์ของมัน เสียงนั้นไม่หยุดที่จะเย้ายวนเธอ

นัชชาคอยเตือนตัวเองให้สงบสติ มือน้อยๆของเธอยกขึ้นมากันระหวางเขาทั้งสองอย่างไม่ทันตั้งตัว “เตชิต หยุดก่อกวนได้แล้ว!”

“ไม่ได้ก่อกวน” เขาตอบแบบไม่รู้สึกผิดอะไร ก้มหน้าลงไปที่ริมผีปากของเธอ “ปากของผมแห้งเฉยๆ”

พูดจบ ริมฝีปากบางและเซ็กซี่ของเขาก็ประกบลงมาบรรจบเข้าด้วยกัน รับรู้ได้ถึงความแห้งของริมฝีปากเขาจริงๆ แต่ไม่นานนักก็ถูกทำให้ชุ่มชื้น ความดูดดื่มนี้ เขาบรรจงจูบด้วยความอ่อนโยนและนุ่มนวล

เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้สวมกอดกันดีๆแบบนี้ ทั้งสองรับรู้ถึงความรู้สึกที่ดีต่อกัน แม้ว่าไม่ได้เป็นจูบที่ร้อนแรงแบบนั้น แต่มันก็พอที่จะทำให้ทั้งสองหอบพอสมควร เขาคร่อมอยู่บนร่างของเธอ แขนอันบึกบึนทั้งสองข้างของเขาค้ำข้างศรีษะทั้งสองของเธอไว้ กลัวว่าจะทับโดนเธอ

นัชชาหยุดพักหายใจครู่หนึ่ง นัยน์ตาของเธอมีละอองน้ำขึ้นมา ไม่ทันระวังบังเอิญไปสบกับสายตอันเร่าร้อนของเขา “คุณ....”

ยังไม่ทันได้เปิดปากพูด ชายที่อยู่บนร่างของเธอกดทับลงมาอีกครั้ง ราวกับการหายไปเมื่อครู่เป็นเพียงแค่การออกไปสูดหายใจเฮือกหนึ่งเท่านั้น คราวนี้เขาเกรี้ยวกราดมากกว่าเดิม ความต้องการของเขายิ่งสูงเท่าไหร่ยิ่งปลุกความเป็นชายในตัวเขาออกมาโอมล้อมนัชชาไว้

ประมาณครึ่งเดือนต่อกันที่เขาไม่ได้อยู่ใกล้ชิดนัชชา เขาก็เหมือนกับเด็กวัยรุ่น เพียงแค่จูบก็อดใจไว้ไม่ไหว

ลมหายใจของนัชชาถูกเขาครอบครองไปหมด จนแทบจะหยุดหายใจ ยังดีที่เขายังมีสติยั้งคิด ยอมปล่อยเธอออกก่อนจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

พลิกตัว นอนลง ทั้งสองแนบชิดติดกัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

เตชิตยกมือขึ้นมาวางบนเปลือกตา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบมองไปยังนัยน์ตาของเธอ เลือดในร่างกายเขาราวกับสูบฉีดไปตามจังหวะการเต้นของหัวใจ เต้นอย่างปลุกปั่นไม่หยุด

นัชชาเขินอายจนหน้าแดง ค่อยๆหายใจเบาๆ เกรงว่าหากไม่ระวังจะไปปลุกเร้าผู้ชายที่อยู่ข้าง ‘ปลดปล่อยสัญชาตญานดุร้ายของผู้ชาย’

ดูเหมือนว่าเขายังมีสติอยู่ ยังตระหนักได้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล จึงไม่ได้ทำอะไรที่ล่วงเกินไปมากกว่านี้

สงบไปครู่หนึ่ง หลังจากได้ยินลมหายใจของเขาค่อยๆกลับมาเป็นปกติ นัชชาค่อยๆเขยื้อนตัวออกมา กลั้นลมหายใจอยู่นาน กำลังจะลุกออกจากเตียง ชายคนเดิมยื่นแขนออกมา ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง “อยู่ตรงนี้ดีๆ อย่าดื้อมากนะ”

นัชชามองบนด้วยความหมดหนทาง ใครกันแน่ที่ดื้อห้ะ!

เธอแกล้งออกอุบาย “ฉันจะไปเข้าห้องน้ำ”

“คุณเพิ่งไปมา”

“ฉันจะไปล้างหน้า”

“เดี๋ยวค่อยล้าง” เตชิตไม่คิดจะให้เธอไปจากเขา อารมณ์ดีจนเอาหน้าเข้าไปซุกในซอกคอของเธอ กลิ่นหอมบนตัวเธอลอยเข้าจมูกเขา ทำให้เขารู้สึกสบายยิ่งกว่าใช้ยานอนหลับเป็นไหนๆ “นอนกับผมอีกแปปนึง ผมไม่ทำอะไรคุณ”

“เตียงเล็กไป ฉันอาจจะไปทับคุณได้นะ....”

“แบบนี้ก็ได้แล้ว” เขาพูดพลาง พลิกตัวหันข้างมา กอดแขนทั้งสองของเธอแรงขึ้น พยายามทำให้ช่องว่างระหว่างทั้งสองแคบลงเรื่อยๆ “นอนเถอะ”

นัชชายังอยากจะพูดอะไรต่อ จู่ๆด้านหลังของเธอก็มีฝ่ามืออุ่นๆมาจับไว้ ฝ่ามือนั้นลูบคลำอยู่บนเสื้อที่กั้นไว้ เสมือนกำลังปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน ทำให้คำพูดที่เธอกำลังจะเอ่ยปากเปล่งออกมาหายไปในพริบตา