ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 187

ตอนที่ 187 แหวนเพชรเพื่อสื่อความหมาย

นัชชาโดนทีนาร์เล่นงานซะขนาดนี้ สภาพจิตใจเธอแย่มาก ตลอดทางที่ออกจากบ้านมาบริษัทเธอได้แต่มองออกนอกหน้าต่าง ไม่พูดอะไรสักคำเลย เตชิตรู้เลยว่าจะพูดให้คำแนะนำอะไรไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ นอกจากจะให้เธออยู่กับตัวเองเงียบๆ

หลังจากขับรถมาถึงบริษัทและจอดที่ลานจอดรถเสร็จ ตอนแรกเขาคิดว่าตลอดระยะเวลาที่เดินทางมาน่าจะพอที่ทำให้เธอสงบสติอารมณ์ลงได้ ไม่คิดเลยว่านัชชาปลดเข็มคัดนิรภัยก็จะเดินออกเลย

เตชิตขมวดคิ้วขึ้นพร้อมกับดึงข้อมือเธอไว้ “ขนาดประโยคลาก่อนยังไม่พูดอีกหรอ?”

เขาสามารถรับมือกับอารมณ์คิดเล็กคิดน้อยของเธอได้ นอกจากการที่เธอไม่สนใจเขา เขารับไม่ได้

นัชชาตอบด้วยน้ำสียงแบบขอไปที “อ้อ ลาก่อน”

“…..” เลือดในสมองของเขาเหมือนหยุดไหลไปฉับพลัน ลมหายใจเขาติดๆขัดๆบริเวณหน้าอกจะไหลก็ไม่ไหล จะหยุดก็ไม่หยุด อย่าถามต่อเลยมันอึดอัดมากแล้ว

เด็กน้อยปีกกล้าขาแข็งแล้ว ตอนนี้เริ่มต่อปากต่อคำกับเขาแล้ว

เธอเห็นว่าเขาไม่พูด นัชชายังตั้งใจจะถามเขาต่ออีกกลัวว่าจะขุ่นใจไม่พอ “ฉันไปได้ยัง?”

เตชิตได้แต่พยักหัวแล้วยิ้มนิดๆ คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีวันนี้ได้ เขายื่นมือออกไปปลดล็อกรถ “ทำงานดีๆนะ ข้าวเที่ยงกินด้วยกันนะครับ”

นัชชาเปิดประตูรถลงไป หัวยังไม่หันกลับมามองเลย แต่เดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยท่วงท่าอันสง่างาม เกือบไปแล้วกับคำพูดที่ว่า “อารมณ์ไม่ดี” ปรินซ์ออกมาแล้วไปแปะไว้บนหัวเสียจริง

หลังจากเดินเข้ามาในลิฟต์แล้วสีหน้าเธอเปลี่ยนเป็นเครียดขึ้นจนกระทืบเท้า

“ทีนาร์ ทีนาร์ ทีนาร์!” เธอตะโกนชื่อนี้ 3 ครั้งติด โมโหที่ขนาดตบหัวตัวเอง 1 ที “อยากโทษก็ต้องโทษตัวเอง รู้สึกน้ำท่วมปากเหมือนกับฉัน จะใช้วิธีไหนก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เสียใจในสิ่งที่เธอทำแล้วใช่ไหม ? สายไปแล้วแหละ!”

ดูจากสถานการณ์ของเช้าวันนี้ เธอก็ไม่สามารถทำใจได้ เสียง ‘ติ้งต่อง’ดังขึ้นเมื่อลิฟต์ถึงชั้น 4 จังหวะเดียวกับที่เธอกำลังลูบผม พนักงานออฟฟิศออเข้าลิฟต์เต็มไปหมด หนึ่งในนั้นก็มีเพื่อนร่วมงานของเธอหนึ่งคน เขาเห็นเธอกำลังขยุ้มผมอยู่ถึงกับตะลึงไปพักหนึ่ง

นัชชาตัวแข็งเป็นหินแปบหนึ่ง ไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติ แอบทำเหมือนกับว่าบนหัวมีอะไรสักอย่างที่เลอะอยู่ติดอยู่บนหัว ค่อยๆปัดออกไป 2 ครั้ง แล้วค่อยปล่อยมือวางลงอย่างปกติทั่วไป

“นัชชา ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ได้ยินว่าลากิจ นี่ลาเสร็จธุระแล้วหรอ” แววเพื่อนร่วมงานทักทายตามมารยาท

นัชชาพยักหน้า “ใช่ นี่ก็เกือบจะสองสัปดาห์แล้ว ถ้าลาอีกก็คงไม่ได้เรื่องแล้วแหละ”

“เธอเนี่ยถือว่าดีเลยนะ ก่อนหน้านี้ฉันขอลาสองวันยังลาไม่ได้เลย ไม่ต้องพูดถึงลาไปสองอาทิตย์เลย” แววพูดถึงตรงนี้ก็ถอนหายใจไป “ถ้าเป็นเหมือนเธอได้ก็คงดี ปีหนึ่งแล้วนะที่ฉันไม่ได้กลับบ้าน ไม่มีเวลาตลอด”

นัชชาได้ยินที่แววพูดถึงกับไปไม่เป็นได้แต่ปลอบใจแวว “เดี๋ยวก็ปีใหม่แล้ว เธอก็เอาวันลามาบวกกับวันหยุดช่วงนั้นลาหยุดเลย ฉันเป็นคนที่นี่ ฉันจะช่วยทำงานแทนพวกเธอเองนะ”

“จริงๆหรอ?”

“อืม ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้นนะ”

“เธอดีจริงๆ” แววยิ้มหน้าบานทันที ตลอดทางเดินแววพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหลายวันมานี้

ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครยอมคุยกับเธอถึงเรื่องพวกนี้มีแต่คนเอาแต่หลบหน้าเธอแทบไม่ทันอยู่แล้ว

ตอนกำลังเดินไปห้องทำงาน เจอกับปวิมลโดยบังเอิญ จะบอกว่าไม่ได้ทักทายเธอมานานแล้วแต่ตอนนี้เจอกันซึ่งๆหน้า แววก็อยู่ด้วยจะทำเหมือนไม่รู้จักก็ค่อยดีเท่าไหร่