ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 188

ตอนที่ 188 ที่รักคุณนี่อ่อนไหวจริงๆ

นัชชาแทบไม่รู้สักนิดเลยว่าแค่ข้าวหนึ่งมื้อที่ต้องกินข้าวกับเตชิตที่โรงอาหาร ถึงกับต้องแลกมาด้วยค่าใช้จ่ายที่สูงขนาดนี้ แม้แต่เธอก็ยังปฎิเสธอีกด้วย

“ถ้าคุณไปกับฉัน คนอื่นก็ต้องเห็นกันหมดนะสิ คุณจะให้ฉันกินต่อไปได้ยังไง!” คนอื่นจะได้รีบแอบหลบ

เขาเกลียดที่จะทำให้เธอถูกมองด้วยสายตาแบบนั้นต่อหน้าสาธารณชน

ถ้าที่อื่นปกติแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรแต่ตอนนี้มันคือบริษัท ถ้ายังดื้อดึงแบบนี้น่าจะไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่

เตชิตคิดแล้วคิดอีกว่าคงไม่เหมาะเท่าที่ควร แต่ที่บอกว่าไม่เหมาะสมไม่ใช่ว่ากลัวคนอื่นรู้ แต่ไม่อยากให้สายตาของพวกเขาเป็นก้างขวางคอ

หลังจากที่คิดได้ เขาหยิบโทรศัพท์ต่อสายตรงไปยังโรงอาหารของบริษัท “ส่งอาหารหลายอย่างมาห้องทำงานประธานบริษัท”

เขาพูดประโยคเดียวก็วางสาย คนรับผิดชอบที่โรงอาหารถึงกับงงอยู่ดีๆก็ถูกวางสาย หันไปมองที่เครื่องโทรศัพท์มองเบอร์ที่ปรากฎอยู่ ที่แท้ก็ห้องทำงานของท่านประธานจริงๆ...!

เป็นครั้งแรกเลยที่ท่านประธานเป็นคนโทรมาหาเขาเอง ไม่ต้องถามเลยว่าตื่นเต้นขนาดไหน รีบให้พ่อครัวทำกับข้าวที่เหมาะกับสภาพอากาศของวันนี้ทำกับข้าวเสริมเพื่อเสริ์ฟขึ้นไปให้ท่านประธาน

แค่พวกเขาสองคนกินข้าวมีอาหารหกอย่าง น้ำแกงหนึ่งถ้วย โจ๊กอีกหนึ่งชาม กลิ่นอาหารหอมฟุ้งควันร้อนๆโชย ถึงแม้ว่าอาหารของห้องครัวเตนัทลอว์เฟิร์มถือว่าไม่เลว แต่นัชชาเห็นกับสิ่งที่อยุ่ข้างหน้าถึงกับนึกว่าอย่างกับอยู่ในห้องครัวขนาดย่อมๆกันเลยทีเดียว

ปกติเธอกินก็ไม่เห็นมีความละเอียดละอ่อนขนาดนี้ กุ้งแก้วผัดผักข้างจานยังจะมีใบไม้สีเขียวประดับตกแต่ง.....

เตชิตหยิบอุปกรณ์ในการทานอาหารให้กับเธอ “กินข้าวเถอะ”

นัชชาหยิบมาแล้วยังจะตั้งใจล้อเขาอีก “ที่แท้ที่บอกว่ากินข้าวเที่ยงด้วยกันก็แค่เลี้ยงข้าวเที่ยวของโรงอาหารเนี่ยนะ?”

เตชิตขมวดคิ้ว “ถ้าเธอไม่ชอบ คราวหน้าผมให้ตรัณไปจอง”

“ล้อเล่นค่ะ” นัชชาแอบอมยิ้ม เธอไม่ได้มีตรงไหนที่ไม่ชอบ อาหารพวกนี้เป็นอาหารที่ต้องสั่งให้โรงอาหารของบริษัททำขึ้นมาพิเศษ อร่อยไม่แพ้ข้างนอกเลยแหละ

เตชิตวางตะเกียบที่อยู่ในมือวางบนชามือ เสียง ‘กริ๊ง’ดังกังวานออกมา “เดี๋ยวนี้ใช้ได้นะเราอ่ะชอบหยอกผมเห็นเป็นเรื่องสนุกไปแล้วนะ”

นัชชาเม้มปากซ่อนรอยยิ้มทำหน้าทำตาอย่างจริงจังพร้อมทั้งส่ายหัว “ฉันไม่ได้หยอกนะคะ”

ผู้ชายที่มือกอดกันอยู่ที่หน้าอกเอาแต่มองผู้หญิงข้างๆกำลังกินเอาๆ ถึงกับใจอ่อนลง “ถ้าเธออยากหยอกก็ไม่เป็นไร ก็แค่อย่าอึดอัดคนเดียวหรือแอบไปร้องไห้ขี้มูกโป่งก็พอ”

ถ้าแกล้งหยอกเธอสักสักประโยคแลวทำให้สภาพจิตใจเธอดีขึ้นก็คือว่าใช้ได้

เสียงเคี้ยวข้าวที่ปากของนัชชาหยุดลงและก้กลืนเข้าคออย่างเร็ว กลัวว่าตัวเองจะพูดไม่ทัน “จริงหรอคะ?”

“อืม”

“ฉันมีเรื่องที่จะตกลงกับคุณ” เธอวางช้อนในมือลง จัดท่านั่งให้ตัวเองซึ่งดูแล้วไม่ค่อยสบายสักเท่าไหร่

เตชิตไม่เคยเห็นเธอจริงจังแบบนี้เขาพยักหน้า “พูดมา”

“ยังมีอีกหนึ่งเดือนไม่ใช่หรอกว่าที่จะถึงปีใหม่ คุณก็เห็นนี่หน่า ช่วงนี้ฉันดูแลคุณแล้วก็ยังต้องดูแลทีนาร์ด้วย คุณควรจะมีคำชมใช่ไหม?” เธอพูดไปมองสายตาของเตชิตไปแสดงออกอย่างชัดเจน ขาดก็แค่พูดตรงออกมา

เตชิตฟังแล้วก็รู้ความหมาย แต่ก็ยังแอบทำเหมือนไม่รู้ความหมาย “เธอพูดถึงเรื่องอะไร?”

นัชชาได้แต่ตั้งตามองเขาเมื่อฟังเขาถามกลับประโยคนี้ถึงกับเบื่อคนที่ทำไม่รู้เนื้อรู้ตัวถึงกับแลบลิ้นใส่ “คุณรู้แต่อย่ามาทำเหมือนไม่รู้นะ ที่ฉันพูดเนี่ยคุณยังไม่รู้อีกหรอ?”

“รู้สิ” เตชิตถึงกับยิ้ม มองเธอด้วยสายตาเชื้อเชิญ “ต้องดูว่าเป็นเรื่องบริษัทหรือว่าเรื่องส่วนตัว”

“เรื่องบริษัทสิ” นัชชาอ้อมค้อมจนเหนื่อย เขาก็ยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่นั่นแหละ ที่เรื่องยากๆนี่รู้ดีจริงๆ “โบนัสออกเร็วไม่ใช่หรอ ได้ยินเพื่อนร่วมงานบอกว่ามีประกาศออกแล้ว?”

เตชิตตาถึงกับยิ้ม ที่แท้พูดอ้อมไปอ้อมมาก็แค่เรื่องโบนัสกลางปี