ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 189

ตอนที่ 189 สั่นสะท้าน

“เตชิตตตตต～” น้ำเสียงที่เจือปนความเคืองโดยที่ตนเองก็ยังไม่รู้ “คุณเกือบจะพร้อมแล้วนะ”

“ไม่ได้นะตอนนี้ทีนาร์เข้ามาพักที่นี่ ยังมีน้ารินอยู่อีกคน ไฟทั้งสองอันนี่ส่องตาจนตาจนปวดตา หาโอกาสอยู่ใกล้ชิดอยู่กับคุณไม่ได้เลย”

ไฟห้องน้ำ.....

นัชชาเกือบจะพ่นน้ำออกมา คำพูดที่ว่ามีความสุขบนความทุกข์คนอื่น “คุณหาเรื่องเองนะ จะโทษใครได้ล่ะ”

“ยังไงนะ คุณไม่สบายใจหรอ? เขาหยิกต้นขาเธอ จะสบายใจอะไรก็ไม่มีประโยชน์ คุณต้องชดใช้ผมคืนในตอนกลางวัน”

เขาสองคนยังคงเถียงกันอยู่ในห้องทำงานสักพักจนใกล้ถึงเวลาเข้างาน เตชิตถึงได้ปล่อยตัวนางออก เธอรีบเดินตรงแหน่วไปยังประตูห้องทำงาน เตชิตอยากลุกขึ้นไปส่งเธอที่หน้าประตู ที่ไหนได้ตอนเขากำลังยืนขึ้นปลายเท้าถึงกับมีอาการเซ

เขาจับโต๊ะเพื่อประคองตัว เขาครุ่นคิดพลางเรียกถามเธอ “นัชชา ช่วงนี้กินจนอ้วนแล้วหรอ?”

นัชชาที่กำลังเดินไปถึงหน้าประตูถึงกับหยุดเท้าหันตัวกลับมามองเขาอย่างงงๆ “ยังไงนะ?”

เขาชี้ไปที่หน้าแข้งเขา “คุณนั่งทับผมจนชาหมดแล้ว”

“…..” นัชชากัดริมฝีปาก “ใครอ้วนหรอ นั่งนานไปหน่อยเลยชา!”

“ไม่เป็นไร อ้วนขึ้นหน่อยก็ดีนะ เต็มมือ...” เขายังพูดไม่ทันจบ สาวน้อยที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขาเมื่อกี้ก็เปิดประตูกระโดดหายออกไปอย่างกับควันไฟ เธอที่ร่างกายที่สุขภาพดีทำอย่างกับว่ามีปีศาจใต้น้ำกำลังวิ่งตามเธออยู่อย่างไงอย่างนั้น

เตชิตได้แต่มองเธอที่หายไปต่อหน้าต่อตาเขา เขาหันตัวกลับเข้าห้องทำงานเขาหยุดยืนด้านหน้าของหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน เขามองลงด้านล่างที่เห็นรถขับไปวนมาเหมือนรังมดซึ่งเป็นแบบนี้ทุกๆวัน

เขา เขาควรจะคิดถึงตัวเองหรอ? ช่วงนี้การแสดงออกของเขาค่อนข้างเจ้าชู้ ชอบแกล้งคนมาก....

นัชชาที่รีบออกมาอย่างกับควันไฟกลับมาถึงห้องทำงาน เพื่อนร่วมแผนกยังไม่กลับมา มีแค่เก๋ที่นั่งอยู่ด้านหลังห้องทำงานเท่านั้นที่กำลังนั่งกินจุบจิบพวกขนมอยู่ เธอได้ยินเสียงคนเข้ามา เธอรีบเอาพวกขนมที่อยู่ในมือเก็บทันที

เธอเงยหน้ามองนัชชา แล้วเอาขนมขึ้นมาอีกครั้ง “โอย แม่เจ้า ตกใจหมดเลย ฉันนึกว่า魏主任ซะอีก...”

“ทำไรอ่ะ เป็นขโมยหรอ ทำไมละอายใจขนาดนี้อ่ะ?” นัชชาตบไหล่เธอเบาๆและก็หยิบแผ่นมันฝรั่งที่วางอยู่บนจานของเธอเอาใส่ปากไปหนึ่งคำ

“ใครเป็นขโมยล่ะ กินขนมในห้องทำงานดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันกลัวถูกบ่นหน่ะ” เก๋งับแผ่นมันฝรั่ง ดังกร๊อบแกร๊บ “ตอนกินข้าวเธอไปไหนมาอ่ะ ไม่เห็นเธอเลยนะ?”

“ขึ้นไปข้างบน” นัชชามองและชี้ขึ้นไปด้านบน ก็ไม่ได้คิดจะปิดบังเธอเพราะว่าทุกคนก็รู้กันหมดแล้ว ปิดบังไปก็แสดงแค่นั้น เหมือนโกหกอยู่

แต่ว่า.....

“ทำไมกลับมาเร็วจัง ปกติเธอเป็นคนสุดท้ายกลับมาที่โต๊ะไม่ใช่หรอ?” ปกติเก๋กินข้าวเสร็จจะดื่มกาแฟตามเป็นเรื่องปกติ แต่ว่า วันนี้กลับมาก่อนมากินขนมที่นี่อ่ะนะ?

เก๋ที่กำลังเอาขนมเข้าไปถึงกับหยุด สีหน้าเปลี่ยนไปดูไม่เป็นธรรมชาติ “วันนี้มีธุระ มีธระ....”

ปกติเธอไม่พูดโกหก ขนาดนัชชายังมองออก พฤติกรรมที่ปิดบังต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆ

นัชชาเหมือนได้กลิ่นไม่ค่อยดี “เธอมีแฟนแล้วใช่ไหม?”

“แค่กๆ....." เก๋ถึงกับสำลักน้ำลายแล้วรีบโบกมือไปมา “เธออย่าพูดมั่วนะ ฉันจะไปหาแฟนที่ไหน

หล่ะ ฉันมาทำงานตรงเวลาเป๊ะ”

นัชชาถึงกับรู้สึกได้อะไรบางอย่าง “หึย ไม่ใช่แล้ว ฉันจำได้ว่าเธอไม่ค่อยกินขนมสักเท่าไหร่ วันนี้เอาขนมมากินในบริษัทเลยมันไม่ใช่นิสัยของเธอนะ ....”

เธอพูดไปมองรอบๆเก๋ไป เก๋แทบไม่ได้สนใจเลย ได้แต่รีบแย่งเอาขนมคืนกลับมา มองแล้วมองอีกพลางเห็นขนมอยุ่หนึ่งห่อ เขียนเป้นภาษาต่างประเทศแน่นอนว่าเธอไม่ได้ซื้อเองแน่ๆ

“พูดมา ใครเอามาให้เธอ” นัชชามองเธอแบบขำๆ

เก๋อ้ำอ้ำอึ้งอึ้งไม่ยอมพูดออกมาสักที อาจจะเป็นเพราะว่าถูกบังคับจนสับสน หน้าแดงอย่างกับลูกมะเขือเทศ “โอ้ย อย่าถาม เลย....”

“ยังไง ยังพูดไม่ได้อีกหรอ?”

เก๋ผลักเธอเบาๆให้นั่งลงบนโต๊ะ พูดอ้อมแอ้มออกมา “ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้นี่!”

“ฉันหรอ?” นัชชี้ชาไปที่ตัวเองถึอย่างมึนๆ “เธอไม่พูดแล้วฉันจะรู้ได้ยังไง”