ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 190

ตอนที่ 190 จับมือของเขาก่อน

กระเป๋าที่อยู่ด้านในของเสื้อแนบกับเนื้อกาย มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าก็สัมผัสถึงความอบอุ่นของร่างกาย เมื่อเทียบกับความหนาวที่อยู่ภายนอกช่างต่างกันเหมือนเป็นโลกสองใบ

เขามองลงดูใบหน้าเรียวงามของหญิงผู้นี้ รอยยิ้มอันสดใสเห็นแถวฟันขาวสะอาด ตาหยีจนเป็นเส้นตรง มองเห็นขนตาที่งอนหนาจนเหมือนพัด

เตชิตรู้สึกว่าเขาเริ่มจะชอบเดินเล่นตลาดกลางคืนซะแล้ว เพราะผู้หญิงที่เขารักจูงมือเขาเดินไปด้วยกัน

นัชชาเดินจูงมือเขาผ่านตรอกซอกซอย ข้างถนนมีชายคนหนึ่งอายุๆประมาณสี่ห้าสิบ ใส่เสื้อโค้ชตัวใหญ่กำลังปิ้งข้าวโพดขาย เธอรีบตรงดิ่งเข้าไปซื้อทันที "เท่าไหร่ค่ะ"

"ยี่สิบห้าบาท" ชายชราพูดพรางยื่นข้าวโพดให้เธอ "อันนี้ดีไหม"

"ได้ค่ะได้" นัชชากำลังจะหาเงินจากกระเป๋าของเธอ แต่ถ้าทำอย่างนั้นก็ต้องปล่อยมือเขาก่อน แต่เขาไม่อยากให้เธอปล่อยมือ

เขาหยิบเงินจากกระเป๋าแบงค์ห้าร้อยแล้วให้ชายสูงอายุ "นี่ครับ"

ชายสูงอายุไม่ได้หยิบเงินที่เขายื่นให้ ชายสูงอายุพูดยิ้มๆว่า "แบงค์ใหญ่เกินไป ฉันไม่มีทอนหรอก!"

"ไม่ต้องทอนครับ"

ชายสูงวัยพูดพร้อมโบกมือไปมา "ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ฉันรับไว้ไม่ได้"

นัชชารีบดึงมือของเธอกลับ ควานหาเศษยี่สิบห้าบาทจากกระเป๋าของเธอ "ลุงคุณไม่ต้องสนใจเขาหรอกคะ เขาชอบแหย่คนเล่น เหอๆ ... "

หลังจากเดินออกมาจากร้านขายข้าวโพดปิ้ง นัชชาอดไม่ได้ที่จะประชดเขา "ทำไมคุณถึงเป็นคนใจกว้างขนาดนี้หล่ะ ของราคายี่สิบห้าบาทให้เขาตั้งห้าร้อย"

เตชิตเดินไปกับเธอ ไม่พูดอะไร มองข้าวโพดในมือเธอแบบไม่สบอารมณ์สักเท่าไร

เพราะข้าวโพดฟักนี้ นัชชาเลยปล่อยมือเขา

"ฉันคุยกับคุณอยู่ คุณได้ยินไหม?" นัชชาหยุด แล้วหันข้างมองเขา "ฉันรู้ว่าคุณมีเงิน แต่คุณจะใช้อย่างสุรุ่ยสุร่ายไม่ได้นะ"

"รู้แล้ว" เตชิตอารมณ์ดีพยักหน้า เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาถูกผู้หญิงสอนให้รู้จักประหยัดเงิน ความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่เลว

ทั้งสองเดินไปตามถนน นัชชาเพิ่งจะกินข้าวโพดไปได้ครึ่งหนึ่ง เตชิตก็พูดว่ามันเย็นหมดแล้วนะหาเรื่องโยนข้าวโพดในมือนัชชาลงถังขยะ แต่ที่จริงแล้วเขาก็แค่อยากหาเรื่องจูงมือเธอแค่นั้นเอง

ในระหว่างทางนั้น มีเด็กผู้หญิงวัยรุ่นทำงานฝีมือออกมาขายข้างถนน เด็กสาวคนนั้นเป็นนักเรียนที่อยู่โรงเรียนใกล้ ๆนั้นเอง เธอทำงานฝีมือเป็นเครื่องประดับเล็ก ๆน้อยๆออกมาวางข้างถนนขาย เด็กผู้หญิงหลายคนกำลังรุมเลือกซื้ออยู่

นัชชามองเห็นที่รัดผมรูปไดโนเสาร์ตัวเล็ก ๆประดับด้วยพลอยสีเขียวตัดขอบด้วยสีทอง น่ารักมาก

เธอชี้ที่รัดผมอันนั้นแล้วถามราคา"ที่รัดผมอันนี้ราคาเท่าไหร่"

“สามสิบค่ะ” สาวน้อยเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เธออย่างสุภาพ ดวงตาของเธอกวาดไปมองหน้าของเตชิตโดยไม่ได้ตั้งใจเธอชะงักไปชั่วครู่

ผู้ชายคนนี้ทำไมหล่อขนาดนี้นี่

หน้าผากอวบอิ่ม เบ้าตาลึก จมูกโด่งเป็นสันกำลังพอเหมาะ แม้แต่ริมฝีปากก็ดูเซ็กซี่สวยจริงๆ สวมชุดสูทเสื้อโค้ทยาวดูดีมาก หรือว่าจะเป็นดารา?

สาวน้อยไม่สามารถต้านทานสายตาอันคมกริบของเขาได้ จ้องอยู่สองสามวินาทีก็หลบตา มองนานเกินไปเธอก็รู้สึกกลัว

นัชชาเอาที่รัดผมให้เขาดู ถามความคิดเห็น "อันนี้สวยไหม"

เตชิตเหลือบมองแปบเดียว มันก็เป็นที่รัดผมธรรมดาๆอันหนึ่ง ฝีมือไม่ได้ประณีตอะไร น่าจะพูดว่าเป็นงานที่ค่อนข้างหยาบสะด้วยซ้ำ

คนอื่นกำลังจ้องแฟนของเธออยู่ เธอยังคงมีอารมณ์เลือกที่รัดผมต่อไป

เตชิตรู้สึกอารมณ์เสีย ที่ถูกเธอไม่สนใจเขาโน้มตัวลงและจูบริมฝีปากของเธอ "สวยสิ เธอรัดผมแบบไหนก็สวยทั้งนั้นและ"

คำชมอย่างฉับพลันของเขาทำให้นัชชาประหลาดใจ และรู้สึกมีความสุข เธอยืดๆที่รัดผม“ถ้าอย่างนั้นฉันซื้อหล่ะนะ？”