ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 207

ตอนที่ 207 สูงขนาดนี้จูบด้วยแล้วเมื่อย

หลังงานเลี้ยงบริษัทอีกสามวันก็สิ้นปีแล้ว ณัชชนม์บังคับให้นัชชากลับบ้าน และนี่เป็นเรื่องที่นัชชาทำทุกปี ทุกๆปีใหม่เธอต้องกลับบ้าน

นัชชากลับไปเก็บของที่บ้าน เพราะทั้งสองยังไม่ได้เจอพ่อแม่เป็นทางการ นัชชาก็ไม่สะดวกที่จะชวนเตชิตไปบ้าน แต่ไม่นึกว่าเขาจะแอบให้ตรัณเตรียมของเยี่ยมไว้แล้ว

มีเครื่องใช้ไฟฟ้าใหม่ล่าสุด เขาซื้อยาบำรุงต่างๆให้เมทนี ส่วนของที่จะให้ณัชชนม์มีหลายอย่างเป็นกล่องๆเต็มไปหมด

นัชชารู้สึกว่ามันเยอะจะหนักเกินไป “คุณเอาออกมาไว้ใช้ที่บ้านเองหน่อยมั้ย”

“เยอะหรอ” เตชิตมองดู แล้วส่ายหน้า “ตอนแรกฉันกะจะซื้อให้ทั้งหมดคนละชุดแต่ตรัณห้ามฉันไว้ก่อน”

นัชชาแอบยกนิ้วให้ตรัณในใจ

“ฉันกลับไปเยี่ยมบ้านไม่ได้กลับไปแจกของ คุณให้เยอะแยะขนาดนี้แม่ฉันก็คงจะเอาไปแบ่งให้คนอื่นอยู่ดี” ครอบครัวเธอมีฐานะธรรมดา ไม่ได้มีธรรมเนียมอะไรมาก ของมากเกินก็อาจทำให้รู้สึกแปลกๆ

เมทนีและณัชชนม์ไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงิน รับของมากมายขนาดนี้จะทำให้พวกเขากดดัน

เตชิตไม่รู้สึกแปลก เขาให้ของว่าที่พ่อและแม่มันผิดตรงไหน

ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะกลัวว่านัชชาจะไม่สบายใจ เขากะจะซื้อบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ให้พวกท่านอยู่

ขนของทุกอย่างขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว เตชิตอาสาขับไปส่งเธอด้วยตัวเอง

ใกล้สิ้นปี ทุกคนต่างกลับบ้านกัน ปกติถนนรถติดมากแต่วันนี้กลับไม่ค่อยมีรถบนถนน เตชิตขับรถได้ช้ามาก ความเร็วประมาณสี่สิบกว่าๆ พอนึกถึงต้องจากกันเขาก็ไม่มีแรงเหยียบคันเร่ง

นัชชาทนดูไม่ไหว เธอบอกยิ้มๆ “คุณขับเร็วอีกหน่อย แม่รอกินข้าวกลางวันพร้อมฉันอยู่”

ถ้าขับต่อในความเร็วนี้ ตอนเย็นก็ไม่ถึงบ้าน

เตชิตไม่สนใจเธอ เหล่มองแววตายิ้มๆของเธอ เหมือนแกะน้อยที่ถูกเจ้าของปล่อยกลับป่า

“ดีใจขนาดนั้นเลยหรอที่จะได้กลับบ้าน” เขารู้สึกเศร้าแต่เธอกลับดีใจ พอเห็นดังนี้เขาเริ่มทำหน้าบูดไม่พอใจ

นัชชารู้ว่าเขาอยู่บ้านคนเดียว ไม่ได้พูดอะไรมาก “คุณอย่าเสียใจไปเลย ไม่นานคุณอาจจะได้กลับมาปีใหม่ที่บ้านพร้อมฉันก็ได้”

และแล้ว พอได้ยินดังนี้สีหน้าเขาก็เริ่มดีขึ้น

เมื่อก่อนนัชชาคิดว่าเขาเป็นคนไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมใดๆ แต่พอได้สนิทรู้จักมากขึ้นเขาเป็นคนที่ง้อง่านมาก

“รอฉันกลับมาแล้วจะของอร่อยๆมาฝาก”

“เอาอะไร” ถามหน้านิ่งแต่ใจจริงเขาอยากได้มาก

“ไส้อั่วไง เป็นสูตรของที่บ้านทำเอง ถ้ามีอะไรอย่างอื่นนอกจากนี้จะเอามาฝากด้วย” นัชชายกมือไปแตะหัวเขาเบาๆ “อย่าเศร้าไปเลย เดี๋ยวฉันหาเวลากลับมาหาคุณเช้าๆ”

“กลับมาหาฉันหรอ” เขาหัวเราะเยาะ “เธอกลับมาวันที่5 ก็ต้องเริ่มงานแล้วไม่ได้กลับมาเพื่อฉันสักหน่อย”

นัชชาไม่นึกว่าเขาจะจำเรื่องพวกนี้ได้แม่นยำขนาดนี้ เธอพูดเสียงหวาน “โอ๋ๆ งั้นเดี๋ยวฉันกลับวันที่สามเลย กลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณสองวัน”

เตชิตคิดคำนวณวันเวลา “ค่อยกลับมาวันที่สี่แล้วกัน”

นัชชากระพริบตา นึกว่าตัวเองฟังผิด ที่เขายอมเลื่อนวันให้เธอ

“วันที่สามคุณมีธุระหรอ”