ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 210

ตอนที่ 210 แอบย่องเข้าห้องเขากลางดึก

“ฉันไม่หนีหรอก” เธอปากแข็ง แต่ในใจก็แอบกลัว เพราะเธอเคยเจอตายายเขาแล้ว เรื่องไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น แต่พอนึกถึง พ่อแม่ของเขา ในใจก็รู้สึกกังวลขึ้นมา

มันก็เหมือนที่เขาพูด ไม่ว่ายังไงเรื่องมันก็ต้องเกิด เธอจะยอมถอยตอนนี้ไม่ได้

มีเขาอยู่จะกลัวอะไร

ทั้งสองคุยกันสักพัก ณัชชนม์เคาะประตูเรียกให้เธอออกไปกินข้าว เธอเลยขอกดวางสายไป

เตชิตเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า ลงจากรถเดินเข้าไปในบ้าน

บนห้องรับแขกชั้นสอง หลังม่านมีคนแอบยืนดูเขาอยู่ เขาอยู่ในรถนานแค่ไหน จินต์ก็ยืนดูเขานานเท่านั้น

ไม่ต้องคิด ดูก็รู้ว่าคุยกับนัชชา

ในตาเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา

แต่มันก็ยังดีที่ตอนนี้นัชชาไม่อยู่แล้ว สองสามสันนี้ไม่เห็นเธอ ในสายตาเตชิตก็จะเหลือแต่เธอ

พอคิดดังนี้ จินต์ก็หายโกรธไปมาก ถึงเธอจะออกไปไหนไม่ได้ ต้องคอยอยู่แต่ในบ้าน ขอแค่มีเตชิตคอยอยู่เป็นเพื่อน เธอก็ไม่รู้ สึกอึดอัดแล้ว

เตชิตเปิดประตูเดินออกมาจากห้อ กำลังจะลงไปข้างล่าง แต่ก็ชะงักเท้าเมื่อก่อนนัชชากับเตชิตอยู่ แต่ตอนนี้เธอไม่อยู่แล้ว................

จินต์คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอละสายตาออก แล้วเดินลงบันไดไป

เตชิตเพิ่งเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ ตอนนี้ก็บ่ายสองแล้ว เขาไปๆกลับๆ ยังไม่ทันได้กินอะไรเลย จินต์เดินเข้าไปถามเขา “เต เดี๋ยว ให้น้ารินทำอะไรให้คุณกินหน่อยดีมั้ย”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันมีประชุมทางไกล”

“มีประชุมหรอ”

“มีประชุมกับต่างประเทศ ประชุมสุดท้ายของปีนี้” เตชิตอารมณ์ดี อธิบายให้เธอฟัง แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก เว้นระยะห่างไว้นิดๆ

“แล้วกลางคืนจะอยู่กินที่บ้านมั้ย” จินต์เห็นเขากำลังจะเดินขึ้นข้างบน เธอเรียกเขาไว้ เธอกลัวเขาจะปฏิเสธเธอ “หลายปีที่ผ่านมาที่บ้านจะห่อเกี๋ยวกันในวันปีใหม่ ถึงแม้ปีนี้เหลือแค่เราสองคน คุณอยู่เป็นเพื่อน.........ฉันได้มั้ย”

เธอจงใจใช้น้ำเสียงขอร้อง ขอให้เขาสงสารเธอ ทำตัวเหมือนจะบอกว่าถ้าตอนนี้พ่อกับแม่ยังอยู่ก็คง.................

เตชิตสูดหายใจ หลับตา ตอบตกลง “อืม”

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินขึ้นไปบนห้องหนังสือชั้นสาม

จินต์เห็นว่าเขาเดินหายไปแล้ว เธอยกยิ้ม หันหลังไปสั่งงานน้าริน ให้เตรียมไส้ไว้ให้เธอ คาดไม่ถึง พอหันไปปุ้บเธอก็ถูกน้ารินมองไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว

เธอหุบยิ้มไม่ทัน แต่ไม่นานก็ปิดบังเอาไว้ “น้าริน ได้ยินแล้วใช่มั้ย”

น้ารินเห็นสีหน้าน่าสงสารของเธอเมื่อครู่ แต่พอวินาทีต่อมาเธอกลับยกยิ้มด้วยความสะใจ เธอไม่เข้าใจเด็กสมัยนี้ เธอขนลุกกลัว