ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 209

ตอนที่ 209 ลูกสะใภ้ขี้เหร่เจอพ่อแม่

เตชิตที่ขับรถกลับจากนั้น ต่างกับตอนมา พอตอนกลับเขาขับ120กว่าๆ เร็วจนไม่เห็นวิวข้างนอก

เขาจอดรอไฟแดง โทรศัพท์ก็สั่นขึ้น พอหยิบขึ้นมามองดูก็เห็นว่าเป็นนัชชา

เห็นชื่อนี้ ในหัวเขาก็มีภาพหน้านัชชาลอยมา เพิ่งจะแยกกันตอนนี้เขากลับอยากได้ยินเสียงเธอใจจะขาด

เขากดเปลี่ยนเป็นเชื่อมต่อบลูทูธกับรถ เขากดรับอย่างรวดเร็ว เขาตั้งใจกดเสียงให้ต่ำลง “ฮัลโหล”

ปลายสายเงียบ ไม่นานก็มีเสียงผู้ชายวัยกลางคนพูดขึ้น ไฟเขียวพอดีเตชิตกำลังออกรถ แต่ก็ต้องตกใจทำให้รถเอียงเสียหลัก โดนรถคันอื่นบีบแตรใส่

เขาดึงพวงมาลัยกลับ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เลยถามต่อให้แน่ใจ “ฮัลโหล นัชชา”

“ฉันไม่ใช่นัชชา แต่เป็นพ่อของนัช”

ได้ยินดังนี้ เตชิตจับพวงมาลัยแน่น ก้มดูชื่ออีกรอบเขากลัวว่าตัวเองจะดูผิด

ตรงหน้าจอมีชื่อนัชชาชัดเจน แต่คนที่คุยกับเขากลับเป็นพ่อเธองั้นหรอ

เตชิตไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน อารมณ์เขาเปลี่ยนไปเร็วมาก เขาเริ่มตื่นเต้นทำตัวไม่ถูก

ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าแต่การพูดการจาของเขาเห็นได้ชัด “สวัสดีครับคุณลุง ผมเตชิตครับ เป็นแฟนของนัชชา”

พูดจบ เขารู้สึกเหมือนการกระทำเมื่อครู่ไม่ค่อยมีมารยาท “ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ ขอโทษนะครับ”

“ไม่เป็นไร” เมทนีตอบไปสั้นๆ เขาเหล่มองลูกสาวที่กำลังแอบเอาหูแนบฟังอยู่ใกล้ๆ เขาเลยเดินเข้าห้องหนังสือ แล้วไม่ลืมที่ จะล็อคประตู มั่นใจว่าเธอไม่ได้ยินเลยพูดต่อ “ของที่ฝากนัชชามา ฉันและป้าของเธอได้รับแล้ว ของทุกชิ้นดีมาก แต่พวกฉันคง ไม่ได้ใช้ วันหลังไม่ต้องเปลืองเงินซื้อมาให้ แค่มีใจให้ก็พอแล้ว อีกอย่างพวกฉันก็รับไว้ไม่ไหว”

คำพูดค่อนข้างห่างเหิน เขาตั้งใจพูดแบบนี้ เตชิตรู้สึกได้ ไม่ได้รีบตอบกลับรอฟังจนให้เขาได้พูดจบ “คุณลุงครับ ของพวกนี้ผม เลือกเองกับมือ เห็นว่ามันนาจะเหมาะกับคุณลุงกับคุณป้า ไม่ต้องรู้สึกกดดัน ถ้าเกิดไม่ชอบวันหลังผมจะคอยถามนัชชาเอาอีกที ไม่ต้องไม่สบายใจ นี่เป็นสิ่งที่ผมควรทำ”

ควรทำหรอ

เมทนีหัวเราะ ส่ายหัว เป็นคนพูดเก่ง

“ยังไงก็ตาม ฉันกับป้าก็ต้องขอบใจเธอมาก ฉันได้ยินเรื่องของเธอจากนัชชาแล้ว ว่างๆมากินข้าวที่บ้านสิ” เมทนีเอ่ยปากชวน

ไม่คาดคิด เตชิตกลับพูดชวนเขากลับ “คุณลุงครับ ผมกลับจากต่างประเทศวันที่สี่ เรียนเชิญคุณลุงกับคุณป้ามาทานข้าวที่บ้าน จะได้ดูว่านัชชามีชีวิตอยู่ยังไง”

เมทนีถูกเขาชวน จะปฏิเสธก็ไม่ได้ตอบรับก็ไม่ได้ เลยตอบไปว่า “ปีใหม่ฉันค่อนข้างยุ่ง เดี๋ยวจะลองถามป้าเธอดู แล้วบอกนัชชากับเธออีกที”

เตชิตก็ไม่ได้ขออะไรมาก “ได้ครับคุณลุง สุขสันต์วันปีใหม่นะครับคุณลุงกับคุณป้า ลาก่อน สวัสดีครับ”

หลังวางสาย เมทนีเพิ่งรู้ตัวว่ามือตัวเองเต็มไปด้วยเหงื่อ เมื่อกี้มัวแต่คิดคำที่จะพูดเลยไม่รู้สึกว่าตัวเองก็แอบตื่นเต้นเหมือนกัน

เขาก็ถือว่าเป็นคนที่เจอคนมามาก แต่ตอนนี้กลับรู้สึกตื่นเต้นกับคนที่อายุน้อยกว่า แต่เขาก็ไม่ใช่คนธรรมดา

เตชิต เขาเคยได้ยินเรื่องเขามาบ้าง แต่ไม่ได้รู้ลึก ตอนนี้รู้สึกว่าเป็นเหมือนกันที่คนอื่นเล่าลือ เธอเป็นคนหนุ่มที่สามารถมัดใจคนอื่น เป็นคนฉลาด

เมทนีกำลังนั่งคิดทบทวน มีเสียงเคาะประตูจากข้างนอก พร้อมกับเสียงเรียกของนัชชา “พ่อ คุยเสร็จยัง หนูจะใช้โทรศัพท์”

เธอไม่ได้ยิน มองก็มองไม่เห็น ต้องรนเป็นธรรมดา

เมทนีเปิดประตูออก ยื่นมันคืนให้เธอ “เอาไป”