ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 229

ตอนที่ 229 คำขอร้องสุดท้าย

หลังจากมองดูนัชชายุ่งอยู่กับการจัดการพาเมทนีออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านแล้ว เตชิตจึงกลับมาที่ห้องผู้ป่วยชั้นล่าง

ตอนที่เขาผลักประตูเข้าไปนั้น ทีนาร์ก็ตื่นมาแล้ว เธอนั่งอยู่บนเตียงมองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูจากทางด้านหลัง เธอจึงหมุนตัวกลับมา งอเข่าเข้ามา ต้นแขนค้ำยันร่างไว้ก่อนถามออกมาด้วยเสียงเบาๆว่า "พ่อของนัชชาออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอคะ"

"อืม" เตชิตปิดประตูตามหลัง ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

ถ้าพูดกันตามภาพที่เห็นตอนนี้ เวลาที่เขาเข้ามาห้องนี้มันทำให้เขารู้ซึ่งไร้ซึ่งเรี่ยวแรงกำลังใจ

" เตคะ ฉันรู้ว่าคุณโกรธเกลียดฉัน ฉันยอมรับว่าเรื่องนี้ฉันเองก็มีส่วนผิด ในตอนนั้นมันเกิดขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว ฉันก็ไม่รู้ว่า…" พูดถึงตรงนี้เธอก็ชะงักพูดอะไรไม่ออกในตามีน้ำตาคลอเหมือนเธอรู้สึกผิดจนพูดอะไรไม่ออก

เตชิตมองนัยตาแดงของหญิงสาวที่มีน้ำตารื้น เขาเคยรักและเอ็นดูเธอเยี่ยงน้องสาวแท้ๆแต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกมึนงงไปหมดไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอเปลี่ยนไปหรือเขาเปลี่ยนไปหรือว่าทั้งสองต่างก็เปลี่ยนไปแล้ว

ชายหนุ่มเดินไปที่หัวเตียง มองไปที่ใบหน้าของหญิงสาว

"รักษาตัวให้ดี เรื่องอื่นไม่ต้องกังวล พอร่างกายแข็งแรงดีแล้วอยากจะไปไหนก็ได้ทั้งนั้น"

ทีนาร์ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มกลบเกลื่อน "ฉันไม่อยากไปไหนทั้งนั้น อยากอยู่ข้างๆคุณก็พอ"

เธอมองมาที่เขาทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้ อ่อนไหวประหนึ่งดอกไม้ที่ถูกลมฝนพัดกระหน่ำ "คุณเองก็รู้ดี.."

แม้ว่าเธอจะดูเหมือนดอกไม้ที่อ่อนหวานไร้พิษภัย แต่กลับสร้างความร้าวฉานให้เขากับนัชชาอย่างมากมาย

เตชิตไม่ได้หลบสายตาที่มองมาของเธอ เขามองเธอกลับไปเหมือนกับจะมองพิจารณาเธอให้ละเอียด "ผลลัพธ์ของการที่คุณอยู่ข้างกายผมก็คุณต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ เพราะฉะนั้นทางที่ดีเพื่อตัวคุณเอง ผมก็ควรจะให้คุณอยู่ให้ห่างผมจะดีกว่า"

"ฉันไม่สน" ทีนาร์รีบส่ายหัว "ขอแค่ได้อยู่ข้างกายคุณ จะเป็นอย่างไรฉันก็ไม่สน"

"ทีนาร์" เตชิตเรียกชื่อหญิงสาวออกมา น้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชา เป็นครั้งแรกที่ดวงตาคู่นี้ของเขาส่อแววไร้ซึ่งความเป็นมิตร "สิ่งที่คุณทำทั้งหมดนี้มันใกล้จะทำให้ผมหมดความอดทนแล้วนะ"

ทีนาร์อึ้ง เป็นเวลาเกือบหนึ่งเกือนแล้วตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมา ช่วงเวลานี้เขาไม่เคยเอ่ยปากถึงเรื่องเมทนีเลยแม้แต่น้อย ช่วงแรกเธอก็ยังรู้สึกหวั่นใจอยู่บ้างพอมาช่วงหลังๆเธอก็เริ่มสงบขึ้น เธอคิดมาตลอดว่าในใจของเขามีแต่เรื่องของเธอนึกไม่ถึงเลยว่าเขายังมีความคิดที่จะผลักไล่ไสส่งเธออยู่อีก

ช่วงที่ผ่านมาเขาเฝ้าเธอในห้องผู้ป่วยอยู่ตลอดแล้วยังไง

ปากก็โทษว่าเป็นความผิดของนัชชา แล้วยังไง

สุดท้ายคนที่อยู่ข้างกายเขากลับไม่ใช่เธอแต่กลับเป็นนังแพศยานั่น

สิ่งเธอพยายามมาตลอดกลับไร้ความหมาย เตชิตเขาใจนัชชาผิดคิดว่านัชชาผลักเธอตกน้ำ เธอรู้ และด้วยเหตุนี้เองทำให้เธอมีความหวังมากขึ้น เพราะใครจะไปคิดว่าในสถานการณ์แบบนี้ เขาก็ยังจะรักผู้หญิงคนนั้น

ทีนาร์อย่าเผยธาตุแท้ออกมา อย่าแสดงความแค้นที่ฝังอยู่ในใจออกมา ฟันขบกันแน่น พยายามข่มใจไม่ให้ระเบิดอารมณ์ออกมา "เตคะ คุณอยากให้ฉันไปจากคุณมากเลยเหรอคะ"

"ไม่ใช่ผมแต่เป็นคุณ" เขาพูดด้วยเสียงที่ใจเย็นมาก เหมือนเขารู้ความจริงทุกอย่างหมดแล้ว

ความเงียบแบบนี้ทำให้ทีนาร์รู้สึกกลัว เธออ้างถึงพ่อแม่บ่อยครั้งแล้วจนไม่กล้าเอ่ยปากอีก เพราะกลัวชายหนุ่มจะรู้สึกรำคาญ "ฉันรู้ว่าฉันเองก็มีส่วนผิด แต่ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายใครนะคะ แต่นัชชาล่ะ เธอเกือบจะฆ่าฉันนะ คุณรู้มั้ยว่าตอนที่ฉันตกสระว่ายน้ำนั้นฉันกลัวขนาดไหน แต่พอตอนนี้คุณกลับมาบอกให้ฉันเป็นฝ่ายไปอาจจะเป็นเพราะฉันมันเป็นส่วนเกินบนโลกใบนี้กระมัง"

"คุณไม่ใช่ส่วนเกิน ชีวิตเป็นของคุณเอง ไม่ใช่ของผมและไม่ใช่ของคนอื่น ทีนาร์เข้มแข็งแล้วไปตามหาชีวิตในแบบที่คุณต้องการ"

"ฉันไม่ต้องการได้มั้ย " ทีนาร์เสียงสูงแต่น่าเสียดายที่เธอพักรักษาตัวนานจนทำให้ไม่มีเรี่ยวแรงพอ น้ำเสียงแหบพร่า "ทั้งหมดไม่ใช่ฉันที่เป็นต้นเหตุ แต่เป็นคุณต่างหาก ถ้าไม่ใช่เพราะคุณฉันก็ไม่ต้องกำพร้าเหลือตัวคนเดียวแบบนี้ แต่คุณพูดอะไร คุณบอกให้ฉันเป็นฝ่ายไป

เตชิตคุณเปลี่ยนไป คุณเปลี่ยนไปจนฉันแทบจะไม่รู้จักคุณอีกต่อไปแล้ว"

เธอพูดไปเรื่อยๆอารมณ์ค่อยๆเริ่มคุกรุ่น น้ำตาค่อยๆไหลลงมาอาบแก้ม เสมือนว่าเตชิตทำเรื่องที่ผิดต่อเธออย่างร้ายแรง

"ทีนาร์ ผมไม่ทำเรื่องที่ผิดต่อคุณนะ ผมเป็นนี้บุญคุณคุณพ่อคุณแม่ของคุณ ผมอยากให้คุณเข้าใจ ผมจะปกป้องคุณให้คุณปลอดภัย แต่มากกว่านี้ผมคงทำไม่ได้"

ทีนาร์เบิกตาโพลง มองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

"ความหมายของคุณก็คือ สำหรับคุณแล้วไม่เคยรู้สึกผิดต่อฉันเลยแม้แต่น้อย"

ดวงตาคู่นั้นที่มีน้ำตานองหน้าช่างเหมือนกับตอนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งก่อน แม่ของเธอที่หายใจรวยรินบนเตียงผู้ป่วย เธอคว้ามือของเขามาเพื่อที่จะฝากฝังลูกสาวของเธอให้เขาดูแล

เขาขมวดคิ้วแล้วหลับตาลงเบาๆ ยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้า แล้วค่อยบีบเค้นน้ำเสียงออกมาว่า"ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น"

"ถ้างั้นคุณหมายความว่ายังไง คุณพูดสิ " ทีนาร์พยายามเค้นคำตอบจากเขาตรงไหนที่มีแผลเธอก็แทงซ้ำเข้าไป"

เธอไม่สนว่าเขาคือคนที่เธอรัก เธอคิดแค่เพียงว่าถ้าเธอเจ็บ คนอื่นก็ต้องเจ็บปวดยิ่งกว่า

เตชิตถูกความรู้สึกแบบนี้ทรมานมานานเหลือเกิน หัวใจดวงนั้นของเขาค่อยๆเย็นกลับกลายเป็นชาไร้ความรู้สึก ถ้าไม่มีการปรากฎตัวของนัชชา เขาก็อาจจะยอมให้ทีนาร์ทรมานเขาแบบนี้ไปตลอดชีวิต แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าที่เขาประคบประหงมทีนาร์นั้นมันนำมาซึ่งผลลัพธ์อะไร

"ผมจะจัดการทุกอย่างที่ดีที่สุดให้คุณให้คุณได้ใช้ชีวิตในแบบที่คุณต้องการขอแค่คุณไม่ต้องมาพัวพันกับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับนัชชาอีก"

"นัชชาก็ไม่ได้เชื่อมั่นในตัวคุณแต่แรก มันเป็นปัญหาระหว่างพวกคุณสองคนไม่ได้เป็นเพราะฉัน" ทีนาร์มองเห็นความเจ็บปวดซ่อนในแววตาเขาสิ่งที่เธอเก่งที่สุดก็คือโจมตีจุดอ่อนของเขา "หากเธอเชื่อมั่นในตัวคุณ ก็ไม่มีทางกลายเป็นแบบนี้หรอก"

"เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับคุณ" สองมือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกำแน่น เขาพยายามควบคุมสติตัวเองให้ระงับอารมณ์ไว้ "พักผ่อนเถอะ ริดถึงเรื่องพวกนี้ไม่เป็นผลดีต่อสุขภาพร่างกายของคุณหรอก"

พูดจบเขาก็หมุนร่างเดินออกไป โดยไม่เหลียวกลับมามองแม้แต่น้อย

นัยตาของทีนาร์ใกล้จะลุกเป็นไฟแล้ว " เตชิต ถ้าคุณต้องการให้ฉันไป ฉันก็จะไปขอแค่คุณยอมรับเงื่อนไขของฉันข้อหนึ่ง"

ขาของชายหนุ่มหยุดชะงักทันที แต่ไม่ได้หันศีรษะกลับมา "อะไร"

ทีนาร์สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะค่อยๆพูดทีละคำอย่างชัดเจน " พ่อแม่ของฉันต่างก็เสียชีวิตไปแล้ว ไม่ญาติพี่น้องที่ไหนอีก ญาติเพียงคนเดียวที่เหลือก็คือคุณยายถึงแม้ว่าหลายปีมานี้คุณยายจะสุขภาพไม่ค่อยสู้ดีนัก แต่ฉันก็อยากจะอยู่ใกล้ๆท่านช่วงเวลาที่ฉันยังรักษาตัวที่นี่ ฉันอยากหาเวลาไปเยี่ยมท่าน"

หลังจากเตชิตได้ยินคำพูดของเธอก็ถึงกับต้องหมุนตัวกลับมา ทางโรงพยาบาลก็เพิ่งจะแจ้งอาการของโศจิรัตน์กับเขา เธอก็มายื่นเงื่อนไขนี้กับเขาอีกมันบังเอิญหรือ….เธอรู้แต่แรก

สายตาที่เหมือนกำลังค้นหาคำตอบมองไปที่ใบหน้าของเธอตั้งบนลงล่าง แม้แต่จุดเล็กน้อยก็ไม่ปล่อย ทีนาร์ใจเต้นเร็วแรงจนแทบจะเขย่าผมของเธอได้อยู่แล้ว แต่ก็ยังมีแรงฝืนสบตาตอบเขา "นี้คือคำขอสุดท้ายของฉัน คุณก็ยังทำให้ไม่ได้เหรอ"