ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 228

ตอนที่ 228 การหลีกเลี่ยงของเขา

ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนหน้านี้จะเห็นสุวีราอยู่กับปรัณบ่อยๆ แต่นัชชาเองก็ไม่เคยคิดเลยว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองจะมาขั้นนี้แล้ว

เธอถึงกับตกตะลึงและก็ไม่อยากให้คนอื่นได้ยินเสียงเล็ดลอดจากด้านนอกเลยรีบเตรียมหันตัวกลับปรากฎช่วงที่นัชชาจะกลับประตูที่อยู่ด้านในกลับเปิดออกเอง

สุวีราถึงกับเขินจนหน้าแดงแล้วรีบวิ่งออกมา เธอคาดไม่ถึงเลยที่เห็นนัชชากำลังหันตัวยืนอยู่ที่หน้าประตู “นัชชา?”

พวกเธอมองหน้ากันสักพักปรัณก็เดินออกมา สามคนได้แต่มองหน้ากัน แต่นัชชาตั้งสติเร็วกว่าคนอื่น เธอชูใบเสร็จที่มือขึ้นมา “ฉันมาหาหมอปรัณจะถามเรื่องค่ารักษาพยาบาล”

เธอพูดเสร็จอย่างเขินอายที่เห็นทั้งสองคนกำลงทำอะไรอยู่ “ขอโทษที่มารบกวนทั้งสองคนค่ะ”

“ไม่เป็นไร” สุวีราแอบก่นด่าในใจถ้าจะโทษก็โทษสัตว์ร้ายที่หิวโหยที่อยากทำอะไรในห้องทำงานจนชาวบ้านเห็นหมด เธอทนไม่ไหวกับบรรยากาศอึดอัดแบบนี้เลยขอตัวก่อน “เธอเข้าไปเถอะ ฉันขอตัวก่อน”

นัชชาพยักหน้าให้เธอและไม่ได้พูดอะไรเธอเข้าใจว่าเธอลำบากใจ

สายตาของปรัณได้แต่มองตัวสุวีราที่หนีหลบไปจนมองไม่เห็น เขาถึงได้ละสายตามาเป็นครั้งแรกที่บุรุษที่หน้าตาอันหล่อเหลาแสดงสีหน้าอันน่ากลัวออกมา

นัชชาคิดมาตลอดว่าปรัณเป็นเพื่อนที่ดีในหมู่เพื่อนของเตชิตแต่ตอนนี้ดูออกเลยว่าคนคนนี้ยังมีด้านที่ดุร้าย แต่เพียงเขาไม่แสดงออกมาให้คนอื่นเห็นเท่านั้นเอง

ปรัณหันตัวกลับเพื่อให้เธอได้มีช่องว่างระหว่างกัน “เข้ามาคุยกันหน่อย”

ในห้องทำงานของเขานัชชาเข้าไปพลันหยิบใบเสร็จวางไว้บนโต๊ะที่อยู่หน้าลำตัว “หมอปรัณคะ คือเมื่อกี้ฉันไปจ่ายเงินที่แผนกการเงินมาแล้วเขาบอกว่าค่ารักษาพยาบาลของฉันทั้งหมดไปเก็บกับเตชิต ฉันมีเรื่องอยากรบกวนคุณหน่อยค่ะ คุณสามารถแยกจ่ายค่ารักษาพยาบาลได้ไหมคะ ค่ารักษาพยาบาลของพ่อฉัน ฉันจ่ายเอง”

ปรัณได้เตรียมใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่สามารถตกลงตามนั้นได้ ได้แต่ทำเสียงกึ่งปลอบใจเธอว่า “คุณไม่ต้องคิดมากในเรื่องค่าใช้จ่ายส่วนนี้ ตัวผมเองก็เป็นเพื่อนกับเตชิต ส่วนคุณก็เป็นเพื่อนของผม ผมไม่เก็บค่ารักษาพยาบาลที่แพงมากขนาดนั้น อย่างมากก็ค่าอุปกรณ์ และก็ค่าผ่าตัดไม่ได้แพงอะไรมากนัก อย่าเก็บไปคิดเลย ”

“ฉันรู้ค่ะ” นัชชาที่กำลังนั่งสบายถึงกับหลังตรงขึ้นมาทำเหมือนเป็นการเรียกพลังออกมา “ฉันหมายความว่า ไม่ว่าจะกี่บาท ค่ารักษาพยาบาลในส่วนนี้ฉันจะจ่ายเองค่ะ”

“นัชชา ผมรู้นะว่าตอนนี้คุณกับเตชิตมีปัญหากันอยู่แต่เรื่องนี้เตชิตฝากเรื่องไว้กับผมแล้ว เขากลัวว่าคุณจะรับมือไม่ไหว......”

“พี่ปรัณคะ” นัชชาพูดแทรกเขา เธอไม่อยากจะฟังต่อกลัวว่าถ้าฟังประโยคต่อไปใจที่เพิ่งจะเข้มแข็งขึ้นมาเมื่อกี้จะทรุดลงอีก “ฉันรู้ค่ะเรื่องนี้ทำให้พี่ลำบากใจ แต่ฉันขอร้องแหละ โอนค่ารักษาพยาบาลกลับมาให้ฉันเถอะค่ะ”

นัชชาใช้คำว่าขอร้อง อย่างไรก็ตามปรัณเองก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง จะให้กล่อมเธอต่อไปแน่นอนเลยว่าไม่ได้แน่ การโอนสิทธิ์ การจ่ายค่ารักษาพยาบาลนั่นง่ายแต่ปัญหาข้อระหองระแหงของทั้งสองคนนี่สิเมื่อไหร่จะสิ้นสุดลงสักที ?

…..

ในที่สุดการโอนสิทธิ์การจ่ายค่ารักษาพยาบาลก็สำเร็จ หลังงจากนัชชาจ่ายเงินเสร็จเธอถึงกับถอนหายใจเลยทีเดียว โรงพยาบาลประจำตระกูลของปรัณเป็นโรงพยาบาลเอกชน อัตราการเบิกค่ารักษาพยาบาลก็ไม่ได้สูงมากนักแต่ก็น่าจะถึง 30 เปอร์เซ็นต์ เธอเก็บใบเสร็จต่างๆทุกใบอย่างเรียบร้อยแล้วค่อยเดินกลับเข้าห้องพักของผู้ป่วย

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อเดินถึงหน้าประตูกลับเห็นเตชิตนั่งอยู่บนโซฟากำลังคุยอะไรกันอยู่กับเมทนีที่กำลังนั่งอยู่บนรถเข็น

นัชชาใจเต้นยังไม่ทันคิดอะไรเลย เธอรีบร้อนเปิดประตูจนมันชนกำแพงจนเสียงดัง ‘ปัง’ เธอรีบก้าวยาวเข้ามายืนอยู่หน้าเมทนี เธอทั้งตื่นเต้นและระมัดระวังอย่างที่สุดที่เอ่ยปากคุยกับผู้ชายที่อยู่ด้านตรงข้าม “คุณมาที่นี่ทำไม!”

ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นสายตามองไปทางเธอมันเต้มไปด้วยการป้องกันและการเอาชนะ ตาของเขาดูเหมือนเป็นการเย้ยหยันเขาหลับตาลงแล้วเอ่ยว่า “ได้ข่าวว่าวันนี้คุณลุงจะออกจากโรงพยาบาล”

“คุณไม่ต้องยุ่งกับเรื่องนี้!” นัชชาพูดใส่อารมณ์ เธอกลัวจริงๆว่าพ่อของเธอจะมีเรื่องมาให้กระทบจิตใจอะไรอีกครั้ง “คุณไปซะเถอะ”