ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 227

ตอนที่ 227 ต่างคนต่างไป

ดวงตาทั้งสองคู่ปะทะกัน บรรยากาศภายในห้องหนังสือตึงเครียดขึ้นมา ทั้งสองรู้ดีว่าอะไรคือปัญหา แต่ปัญหานั้นก็เหมือนเงื่อนตายไปเสียแล้ว

นัชชาเป็นฝ่ายออกจากบรรยากาศตึงเครียดนั้นก่อน เธอละสายตาไปทางอื่น ก้มหน้าแล้วหัวเราะออกมา "ทำไม่ได้ล่ะสิ ไม่เป็นไรฉันเองก็ไม่ได้อยากจะบีบคุณ"

"ได้" เตชิตรีบขัดขึ้น พร้อมทั้งเสริมต่อว่า "แต่ต้องรอให้ทีนาร์กลับมาแข็งแรงดีก่อน ผมจะให้คนของผมส่งเธอกลับไป"

"หลังจากที่เธอกลับมาแข็งแรงดีงั้นเหรอ" นัชชาส่ายหน้า เสียงเบามากเหมือนพูดกับตัวเองหรืออาจจะพูดกับเขา

"เธอไม่ทางกลับมาแข็งแรงได้ง่ายๆหรอก"

หากทีนาร์รู้เรื่องนี้ เธอก็ต้องหาเรื่องให้ตัวเองกลับไปอ่อนแอตามเดิม

"เราเลิกกันเถอะ" สุดท้ายเธอก็ยังพูดประโยคเดิมออกมา "ดึงดันแบบนี้ต่อไป มันก็ไม่เป็นผลดีต่อทั้งคุณ ฉันแล้วก็ทีนาร์ ฉันไม่มีแรงจะมาเสียเวลากับพวกคุณต่อไปอีกแล้ว"

เธอใช้คำว่าเสียเวลากับความสัมพันธ์ที่ผ่านมา ไม่มีอะไรจะเจ็บปวดไปกว่านี้อีกแล้ว

"ผมเคยบอกแล้ว ว่าผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปเด็ดขาด ถ้าคุณยังดึงดันที่จะไปให้ได้ ก็ได้…"น้ำเสียงของเขาติดขัดเล็กน้อย ปากบางเม้มเข้ามานิด "คุณก็ลองดูว่าจะหนีออกจากเมืองJไปได้มั้ย"

นัชชาในใจรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ดวงตาเบิกโต "คุณขู่ฉันเหรอ"

"ผมไม่ได้ขู่ แต่ในเมื่อผมรั้งคุณไว้ไม่ได้" หากเขามีหนทางอื่น เขาคงไม่ใช้วิธีนี้

"เตชิต คุณทำแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกผิดหวังในตัวคุณ"

ทุกคำพูดของเธอเหมือนมีดแหลมทิ่มแทงกลางใจของเขา เธออาจจะไม่รู้ แต่เขากลับเจ็บจนชาไปทั้งตัว ดวงตาสีดำคู่นั้นแฝงไปด้วยความเศร้าเสียใจ ไม่อยากจะให้ใครเห็น จึงแกล้งทำนิ่งเงียบ "คุณจะคิดแบบนี้ก็ได้ แต่ผมจะไม่ให้คุณไปไหนทั้งนัั้น ผมเคยบอกคุณแล้วไง ว่าผมอยู่โดยไม่มีคุณไม่ได้"

นัชชารู้ดีว่าโต้เถียงต่อไปก็เสียแรงเปล่า เธอพยักหน้า แต่สีหน้ากลับไม่ได้เห็นด้วยกับเขาเลย "ได้ ถ้าอย่างนั้นเราสองคนก็ต่างทรมานซึ่งกันและกันแบบนี้ต่อไป ต้องมีสักวันที่คุณทนไม่ไหว"

นัชชาทำตัวเหมือนเป็นหุ่นกระบอกไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆ เธอไม่เชื่อว่าผู้ชายหยิ่งทะนงอย่างเขาจะทนไหว

เตชิตไม่ชอบคำพูดแบบนี้ของเธอที่สุด ถ้าเขาเลือกได้ต่อให้ต้องมัดเธอไว้ที่นี่ เขาก็ไม่มีทางยอมให้เธอจากไป

"ทางที่ดีผมว่าคุณรีบใจอ่อนยอมอยู่กับผม ผมสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก ถ้าคุณจะไป ผมไม่ให้ไป"

เธอเกลียดคำพูดแบบนี้ของเขา ก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว เพื่อรักษาระยะห่างระหว่างเขา "ค่ารักษาพยาบาลฉันจะจ่ายเองทั้งหมด คุณไม่ต้องมาเดือดร้อนด้วย ส่วนเรื่องลาออก ฉันคิดดีแล้ว หวังว่าคุณจะรีบเซ็นเห็นชอบ"

นัชชาไม่ได้มีท่าทียอมอ่อนข้อเลยแม้แต่น้อย เขาไม่สงสัยเลยว่าต่อให้เขาไม่เซ็น เธอก็ไม่มีทางไปที่บริษัทอีก

เมื่อมาถึงทางตัน ทั้งสองคุยกันไม่มาก ไม่ใช่เพราะไม่อยากคุยแต่เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ในเมื่อเธออยากจะจากเขาไปมากขนาดนั้น เตชิตเองก็ค่อยๆเริ่มเข้าใจเธอมากขึ้น

แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร

ในเมื่อเขารั้งเธอไว้ไม่ได้ เขาก็หวังแค่ให้ทีนาร์แข็งแรงขึ้นในเร็ววัน

อีกด้าน ทีนาร์มีความคิดตรงกันข้ามกับเตชิตโดยสิ้นเชิง ครั้งนี้ที่เธอกลับจากต่างประเทศ เธอไม่ได้คิดว่าจะกลับไปอีกแล้ว มาถึงตอนนี้เกิดเรื่องของเมทนีขึ้นมาอีก

แม้ว่าเตชิตจะไม่ได้พูดถึงความในใจที่มีต่อเธอแต่เขาก็ต้องมีวิธีอื่นดังนั้นเธอต้องรีบจัดการตามแผน

ช่วงที่เธอนอนพักรักษาตัวที่โรงพยายาล เธอได้ทราบข่าวดีมาจากปณิตาว่า โศจิรัตน์อาการไม่สู้ดีนัก เมื่อก่อนนั้นมีเพียงภาวะสมองตายเพียงอย่างเดียว แต่ตอนนี้มีภาวะเลือดออกในสมองและสมองลีบฝ่อร่วมด้วย

ทางโรงพยาบาลเตรียมจะแจ้งไปทางญาติผู้ป่วยแล้ว

"อีกไม่นานเตชิตก็คงรู้เรื่องนี้ คุณคิดจะทำอย่างไรต่อ"

ปณิตาพูดด้วยเสียงต่ำในลำคอ มาจากปลายสาย

โรงพยาบาลไม่เหมือนที่บ้าน ทีนาร์เข้าใจดี เธอรอให้แน่ใจว่าไม่มีคนได้ยินจึงตอบออกมาว่า "ยังไม่ต้องเอะอะอะไร เธอเฝ้าดูสถานการณ์ที่นั่นต่อไปก่อนรอให้เตชิตเคลื่อนไหวแล้วรีบรายงานฉันทันที"

"ยังต้องรอดูอีกเหรอ"

"ตอนนี้ทางฉันเองก็เกิดเรื่องนิดหน่อย ยังอยู่ที่โรงพยาบาล ถึงแม้จะเป็นอุบัติเหตุ แต่มันเป็นผลดีต่อพวกเราไม่น้อย ตอนนี้นัชชาถูกฉันบีบจนแทบจะทนอยู่ไม่ได้แล้ว เธอไม่ต้องรีบร้อน ฉันมีแผนแค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ"