ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 226

ตอนที่ 226 เราเลิกกันเถอะ

"คุณจะคิดแบบไหนก็ไม่สำคัญหรอก เพราะคุณทำมันไปแล้ว" นัชชาไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งความสัมพันธ์ของพวกเขาจะตกต่ำถึงขนาดนี้ แม้แต่เสียงของเขาเธอยังไม่อยากได้ยิน

เขาสร้างความเจ็บปวดให้เธอมากมายเหลือเกิน มากจนบดบังความรักที่เธอเคยมีให้เขาไปหมดสิ้น เธอไม่รู้ว่าตัวเองจะทนต่อไปได้นานแค่ไหน

เตชิตไม่อยากทะเลาะกับเธอ เพราะรู้ดีว่าอารมณ์ของทั้งสองคนตอนนี้ไม่แน่นอน เขาจึงพยายามทำใจให้นิ่งตั้งสติแล้วพูดออกไปว่า "ลงไปทานอะไรข้างล่างก่อนเถอะ คุณยังมีไข้ต่ำๆ คุณหมอบอกว่าทานยาตอนท้องว่างไม่ได้ ทานข้าวแล้วจะได้ทานยา"

นัชชาสูดหายใจเข้าลึกไป "ฉันจะกลับบ้าน"

แน่นอนว่า บ้านที่เธอพูดไม่ใช่บ้านหลังนี้แน่ เธอหมายถึงบ้านของเมทนีและณัชชนม์

เตชิตขมวดคิ้ว เขาไม่ไว้ใจเธอในสภาพนี้ "คุณเป็นแบบนี้จะกลับได้ยังไง"

"นั่งรถ" เธอตอบแบบสั้นๆไม่อยากจะเสียเวลาขยายความ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยมีท่าทีเย็นชาแบบนี้กับเขามาก่อน

"นัชชา " เสียงของเขาทั้งต่ำและหนัก ปนความโกรธเล็กน้อยแต่เขาก็เก็บมันเอาไว้ "คืนนี้คุณนอนที่นี่ก่อน พรุ่งนี้เช้าผมจะไปส่งคุณเอง"

ทั้งสองต่างใช้ความอดทนต่ออีกฝ่าย นัชชามองเขาที่มีไม่ยอมลดราวาศอก ในใจไม่รู้จะพูดยังไง อยู่ๆก็อยากจะหัวเราะออกมา เธอไม่รู้ว่าเตชิตจะดื้อดึงเอาอะไร พวกเขาทะเลาะกันถึงขนาดนี้แล้วยังจะมีอะไรให้ต้องอาลัยอาวรณ์กันอีก หรือว่าเขาจะรักเธอจริงๆ

ถึงจะรักเธอจริง แต่ว่ามีทีนาร์มากั้นกลาง เธอก็รับไม่ได้

"ก่อนหน้านี้คุณเคยบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉัน" นัชชา ยอมหันหน้ากลับมามองเขาแล้ว

"อืม" นัยตาชายหนุ่มเหมือนมีคลื่นใต้น้ำที่พร้อมซัดสาดอารมณ์ออกมา

"ดี งั้นเราไปคุยกัน" หญิงสาวพูดจบก็หมุนตัวเดินไปอีกทาง โดยไม่รอดูว่าเขาจะมีปฏิกิริยาตอบกลับอย่างไร เธอเดินไปทางประตูห้องนอน เห็นเพียงหลังไวๆ "ไปที่ห้องหนังสือเถอะ"

เตชิตจากเดิมที่ขมวดคิ้วอยู่แล้ว ก็ยิ่งขมวดแน่นขึ้น มือที่อยู่ข้างกายกำแน่น เมื่อถึงสิ่งที่เธอจะพูดกับเขาต่อจากนี้ ในใจเริ่มว้าวุ่นขึ้นมา

เขารู้ว่าเหตุการณ์สักวันมันต้องมาถึง ยิ่งดึงดันต่อไปก็จะยิ่งทำให้เธอเกลียดตัวเองมากยิ่งขึ้น

ชายหนุ่มหลับตาลง เหลือเพียงภาพสีดำเอาไว้ เขายืนอยู่ที่เดิมพักหนึ่ง ก่อนจะเดินไปตามทางที่หญิงสาวเดินจากไปเมื่อครู่ ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างหนักแน่นมั่นคง แต่ในทุกก้าวแฝงด้วยความร้อนรนที่คนอื่นมองไม่เห็น

ภายในห้องหนังสือ หน้าต่างเปิดอยู่ ลมที่พัดเข้าทำให้ผ้าม่านสีเทาเข้มพลิ้วไสวไปตามแรงลม ยามที่ลมพัดก็หอบเอาลมหนาวยะเยือกของเดือนสิบสองเข้ามาด้วย นัชชามองไปรอบๆห้อง ขอบตาเริ่มแดงขึ้นมา

ไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นคนอ่อนไหว แต่เพราะที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายของพวกเขาสองคน มาวันนี้เหมือนเป็นการบอกลา

ไม่นานก็ได้ยินเสียงเดินของชายหนุ่มตามมา เขาขึ้นมาแล้ว

นัชชากระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความเจ็บปวดออกจากแววตา ไม่อยากให้ตัวเองลืมจุดยืนของตน

เสียงประตูถูกปิดลง เมื่อสักครู่ยังรู้สึกว่าเปิดหน้าต่างทำให้อากาศหนาวไป แต่พอตอนนี้กลับรู้ดีที่เปิดหน้าต่างไว้ไม่อย่างนั้นคงรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ออก