ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 244

ตอนที่ 244 คำพูดลอยๆ

“เจ็บหรอ” สุวีราใช้สำลีชุบแอลกอฮอลล์เช็ดไปที่แก้มของเธอ “บวมปูดมากเลย ยังมีเลือดคั่งอยู่ เธออย่าใช้มือจับ รอสักครู่ฉันจะประคบเย็นให้”

“ฉันไม่เป็นไร สุวีรา” นัชชายิ้มเฝื่อนๆ เปลือกตาใกล้จะปิด “ฉันดูแลตัวเองได้”

สุวีราขยับเคลื่อนไหวมือของเธอ เธอเห็นว่าตั้งแต่หล่อนเข้ามาในห้องรับรองก็ตัวสั่นมาตลอดเธอก็ใจไม่ดี เธอหยิบสเปรย์ต้านการอักเสบฉีดไปที่ผิวของหล่อนและอดไม่ได้ที่จะถาม “เมื่อครู่เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

เกิดอะไรขึ้นหรอ

นัชชาคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นค่ำนี้ทั้งหมด ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหนก่อน เธอก็ต้องการถามว่าเกิดอะไรขึ้นเช่นกัน แต่ว่าจะถามใครล่ะ ทีนาร์หรอ

เมื่อเห็นเธอไม่พูดจา สุวีราก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “หลอดยานั้น….เอามาจากที่ไหน”

จากการวิเคราะห์ของเธอในหลายปีที่ผ่านมา โศจิรัตน์เป็นผู้ป่วยวีไอพีในไอซียู ในห้องพักของเธอไม่มียานอกอย่างอื่น ดังนั้นแน่นอนกุญแจสำคัญของเรื่องนี้ก็คือหลอดยานั่น

“ไซริ้งอยู่ในกล่องยา ข้างในมีหลอดยาอยู่…” นัชชาค่อยๆคิดทบทวน เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ทีนาร์เป็นคนวางแผนเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น ตั้งแต่ตอนที่เธอสวมชุดปลอดเชื้อนั่น เธอก็ไม่สามารถออกไปจากเรื่องนี้ได้แล้ว

สุวีรายังจะถามอะไรอีก ตอนนี้ ทันใดนั้นประตูห้องรับรองก็ถูกผลักออกจากด้านนอก มีลมหายใจออกจากประตู เธอยังไม่ทันเห็นได้ชัด เงามืดก็ตรงมาถึงข้างหน้า

ใบหน้าของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า เสียงที่เต็มไปด้วยความอึดอัด ทรวงอกกระเพื่อมอย่างรุนแรง ดวงตาแดงเล็กน้อยและเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว คำถามที่คิดอยู่ในหัวตลอดระหว่างทางก็ได้ออกมากับประโยคนี้ “เธอบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า”

นัชชาอดกลั้นน้ำตาที่พยายามจะรินไหล อารมณ์ที่ไม่สามารถถักทอเป็นรูปเป็นร่างได้ทำให้เธอหายใจไม่ออก จนกระทั่งเมื่อเขาถามออกมาทำให้เธอถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองนั่นรู้สึกกลัวมากเพียงใด

“เตชิต ฉันไม่รู้ ไม่ใช่ฉัน ไม่ใช่จริงๆ…” เสียงเธอหนักแน่นมาก พูดไม่ทันจบเธอก็รู้สึกว่าพูดไปก็ไร้ประโยชน์

สุวีราเห็นนัชชาเป็นอย่างนี้ก็อดที่จะตาแดงไม่ได้ คนนอกพูดมากมาย ก็ไม่เท่ากับคนรักพูดประโยคหนึ่งออกมา

เตชินกำมือทั้งสองข้างของนัชชาเอาไว้แน่น เขาควบคุมตัวเองไม่ได้และยั้งเอาไว้ไม่อยู่ที่จะดึงเธอเอามากอดไว้ในอ้อมอก “บอกว่าอยู่บ้านไม่ใช่หรอ ทำไมมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ล่ะ”

“ทีนาร์โทรหาฉัน และขอให้ฉันมา ตอนที่รับสายคุณ ฉันก็อยู่ที่ชั้นล่างของโรงพยาบาลแล้ว ฉันกลัวว่าคุณจะเป็นห่วงก็เลยไม่ได้บอก…”

“ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมไม่ให้ติดต่อทีนาร์เป็นการส่วนตัว!” เขาโมโห ไม่ได้โมโหที่เธอตัดสินใจทำโดยพละการ แต่โมโหที่เธอไม่เห็นความสำคัญของคำพูดเขา เขากลัวว่าเธอจะเกิดเรื่อง

“ฉันไม่รู้ว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้…” นัชชาพูดได้เพียงครึ่งหนึ่งก็พูดอะไรต่อไม่ออก ริมฝีปากล่างเหมือนเป็นเหน็บชาค้างไว้และร้องไห้ออกมา

แสงตกไปที่น้ำตาที่ไหลรินลงมา ชายคนนั้นสูดหายใจลึก เขาพยายามข่มความโกรธและความวิตกกังวลเอาไว้และหันกลับไปมองปรัณ “แล้วทีนาร์ล่ะ”

“ยังอยู่ในวอร์ดคนไข้” ปรัณหันข้างเล็กน้อย “จะไปตอนนี้เลยมั๊ย”

เตชินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นัยย์ตาที่ดำขลับก็เต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ สายตามองไปที่เลาจน์ของห้องรับรอง และหยุดมองที่ตัวนัชชา หลังจากนั้นเขาก็พูดออกมาสองสามคำอย่างใจเย็น “ไปที่ห้องกล้องวงจรปิดก่อน”

ในขณะที่พูด สายตาของเขาก็ไม่เคลื่อนย้ายไปที่อื่น

เขาต้องการสังเกตท่าทีของเธอ เขาไม่พลาดแม้กระทั่งเทคนิคเล็กๆน้อยๆ แต่ไม่ค่อยดีนัก เมื่อพูดประโยคนี้จบ เธอก็ไม่ได้มีการตอบสนองอะไรมากนัก อารมณ์ของเธอไม่ได้เปลี่ยนแปลงขึ้นลงแต่อย่างใด

เตชิตรู้สึกโล่งอกลึกๆ เขาเอื้อมมือไปแตะมือที่สั่นไหวของเธอเล็กน้อย “ไม่ต้องห่วง ผมอยู่นี่แล้ว”

นัชชาบิดตัว และจับเขาแน่นขึ้นตาแดงก่ำและพยักหน้า “อือ”