ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 243

ตอนที่ 243 เป็นเธอที่ฆ่าหล่อน

หมอไม่ต้องการเถียงกับเธอ เขาปุ่มข้างเตียงนำผู้ป่วยไปที่ห้องฉุกเฉิน ไม่นานนักก็มีคนใส่ชุดสีดำวิ่งเข้ามา ใช้พละกำลังควบคุมแขนของเธอกดลง เขากดตัวเธอลงไปกับพื้น

แก้มเธอถูกกดลงกระแทก กระดูกของเธอปวดร้าว นัชชาพยายามบิดตัวพยายามดิ้นอย่างสุดแรง “ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน!”

“อย่าขยับ!” เสียงของชายคนนั้นหยาบกร้าน เมื่อได้ยินก็รู้ว่าไม่ได้ต้องการปฏิบัติต่อกันด้วยดี ยิ่งเห็นเธอต่อต้านเขาก็ยิ่งกระทำรุนแรงขึ้น ราวกับจะต้องการยกแขนทั้งสองของเธอขึ้นมา “ผมได้รับแจ้งมา คุณอยู่นิ่งๆอย่าขยับ!”

นัชชากัดริมฝีปากอย่างรุงแรง พยายามอดทนต่อความเจ็บปวดนี้ มีเหงื่อเย็นปรากฎบนหน้าผากเธอ เธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เต็มใจและรอคอยการปรากฎตัวของทีนาร์ที่ประตูทางเข้า “คนที่คุณควรจับคือหล่อน ไม่ใช่ฉัน!”

แต่ว่าชายรูปร่างกำยำหลายคนนั้นกลับไม่ฟัง เขาบิดแขนของเธอและต้องการให้เธอลุกขึ้นมาจากพื้น “เดินไป!”

เมื่อเกิดสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้ เธอเกี่ยวประตูไว้ด้วยเท้าข้างหนึ่ง ไม่ยอมผ่อนคลาย หลังจากที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกำลังจะยกตัวเธอขึ้นนั้น สุวีราก็รีบเดินเข้ามา “นัชชา คุณไม่เป็นไรนะ”

เมื่อเห็นเธอมา ใจของนัชชาก็ค่อยอุ่นขึ้นมาบ้าง “วีรา วีรา…”

สุวีราเห็นว่าเธอถูกจับไว้ ปวดใจเป็นอย่างมาก ยิ่งเห็นเธอหน้าซีดก็ยิ่งเป็นกังวลยิ่งร้อนใจ ปัดมือของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออก “คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะทำเช่นนี้กับเธอได้ ปล่อยเดี๋ยวนี้!”

“เป็นคำสั่งของคุณหมอบุรี เราแค่มาจับและพาคนไป ผมคิดว่าคุณยังไม่เข้าใจเรื่องราวนี้อย่าได้เข้ามาขัดขวาง! สิทธิอำนาจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยยังสูงกว่าเจ้าหน้าที่ฝึกหัดในโรงพยาบาล!”

สุวีราไม่ตกใจกลัวเมื่อถูกตะคอกใส่ เธอใช้เล็บจิกไปที่หลังของบุคคลนั้น คนคนนั้นยักคิ้วและโบกมือ ตัวของเธอก็ถูกกดไปที่กำแพง หลังศีรษะได้ยินเสียง “โป๊ก” อย่างไม่ตั้งใจ สักครู่หนึ่งเธอก็ไม่สามารถลุกขึ้น

“วีรา!” นัชชามองดูด้วยความกังวลยิ่งกว่าเดิม ต้องการที่จะพยุงเธอขึ้นแต่แม้แต่ตัวเองยังช่วยเหลืออะไรไม่ได้

สุวีรารู้สึกว่าตัวเองวิงเวียนศีรษะ ยังไม่ทันได้รอให้ร่างกายเธอได้ฟื้นสติ ฝ่ามืออันทรงพลังคู่หนึ่งก็จับแขนของเธอไว้ จากนั้นบุคคลนั้นก็ดึงตัวเธอขึ้นมา หลังจากนั้นก็ดึงตัวเธอเข้ามาในอ้อมกอดที่คุ้นเคย “ไม่เป็นไรนะ”

เขาจ้องมอง ประสาทสัมผัสทั้งห้าที่ละเอียดและอ่อนโยนของมนุษย์คนนั้นแสดงให้เห็นถึงความกังวลอย่างชัดเจน

เธอส่ายหัวและตาเริ่มแดงก่ำ “ไม่ ไม่เป็นอะไร นัชชา เธอโดนทำร้าย คุณรีบไปพูดกับพวกเขา…”

“เอาล่ะ เธอไม่ต้องร้อง ฉันจัดการเอง” ปรัณสัมผัสหน้าเล็กๆของเธอที่เต็มไปด้วยความตกใจ เขาตรวจสอบอย่างรอบคอบว่าเธอไม่ได้มีอาการบาดเจ็บใดๆและหันไปจ้องเขม็งไปที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำกับแพทย์เช่นนี้”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรู้สึกผิด เขารู้ว่าตัวเองไม่ควรยอมให้ถูกยั่วยุ พละกำลังที่จับนัชชาอยู่เลยอ่อนลงบ้างเล็กน้อย “ขอโทษครับผู้อำนวยการ ผมไม่คิดว่าจะทำให้เธอพุ่งตัวออกไปชน….”

เห็นได้ชัดว่าคำขอโทษของเขาไม่ได้ช่วยดับไฟโกรธของปรัณ กลับยิ่งทำให้ไฟลุกโหมยิ่งขึ้น “ปล่อยมือคุณเดี๋ยวนี้ แล้วรีบออกไปซะ ถ้าพรุ่งนี้ผมยังเห็นคุณอีก ผมจะทำให้คุณได้อยู่ในโรงพยาบาลไปตลอดชีวีต”

“ผู้..ผู้อำนวยการปรัณ ผมผิดไปแล้ว ผม…”

“ออกไป อย่าให้ผมพูดอีกเป็นครั้งที่สาม”

ในมุมของปรัณ นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้รักษาความปลอดภัยคนนั้นเห็นมุมที่ดุร้ายของปรัณ เขากลัวเมื่อปรัณเปล่งเสียงออกมา ตกใจจนต้องปล่อยนัชชาในทันทีและเดินคอตกออกจากที่นั่น

คนที่เหลืออยู่ก็กล้าๆกลัวๆทำตัวไม่ถูก ค่อยๆผ่อนมือพวกเขาออกและเดินตามกันออกไป