ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 242

ตอนที่ 242 เธอฆ่าคนแล้ว

ประตูเปิดออก นัชชาเดินมาอยู่กลางห้อง เธอมองดูหล่อนอย่างเย็นชา “นี่มันเรื่องอะไรกัน ตอนนี้บอกได้รึยัง”

“รีบร้อนอะไรกัน” ทีนาร์มีท่าทีไม่แยแส ปล่อยให้คนร้อนรุ่มเป็นไฟ

คิ้วของนัชชาขมวดเล็กน้อย เธอไม่ต้องการอยู่ตามลำพังกับหล่อนนานเกินไป “ฉันมีเวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น”

ยิ่งเห็นเธอกังวลมากขึ้น ทีนาร์ยิ่งดูมีความสุข อีกสักครู่หล่อนก็จะได้พบกับความตายเตรียมบันทึกเวลาตายเอาไว้ได้เลย

“นัชชา ถ้าหากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเตชิตแล้วล่ะก็ ฉันก็ชอบการเป็นคนตรงๆของคุณดีนะ”

นัชชาไม่คิดว่านี่เป็นคำชมอย่างจริงใจ หน้าเนื้อใจเสือเหมือนเคย เธอเมินเฉยปล่อยให้เธอเล่นละครไปคนเดียว

ทีนาร์ยกมือชี้ไปที่ตู้ฆ่าเชื้อของแพทย์ “ในนั้นมีชุดปลอดเชื้ออยู่ คุณใส่มันเอาไว้ ฉันจะพาคุณไปพบใครบางคน”

นัชชาไม่ขยับ เธอยืนนิ่งอยู่กับที่สักพัก บรรยากาศหนาวเหน็บเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม “ในขวดนี้คือยาอะไร”

“เดินมาถึงที่นี่เองก็ยังไม่วางใจอีก” ในที่สุดทีนาร์ก็ลุกขึ้นจากเตียง เธอเดินไปที่ด้านหน้าตู้และเปิดตู้ออก หยิบชุดปลอดเชื้อสีขาวสองตัวออกมา ตัวเธอเองก็สวมใส่ไปหนึ่งชุด อีกมือหนึ่งก็ชี้ไปที่ประตูอีกบาน ข้างในมีคนที่อาการหนักอยู่ ต้องใส่ชุดปลอดเชื้อถึงจะสามารถเข้าไปได้”

นัชชาสังเกตเห็นเพียง ตอนแรกเห็นว่ามันเป็นเพียงห้องอีกห้องหนึ่ง ไม่ได้คาดคิดว่ามันจะเชื่อมต่อกับห้องผู้ป่วยห้องอื่น

เธอเอื้อมมือออกไปหยิบชุดปลอดเชื้อมา ถอดเสื้อโค้ทและเปลี่ยนใส่ชุดนั้นเข้าไป ทั้งสองคนไม่พูดจา หัวใจตื่นตัว เต็มไปด้วยความระมัดระวัง อากาศที่เหลืออยู่ภายในชุดปลอดเชื้อ ทำให้ผ้าถูกันจนเกิดเสียง

หลังจากห่อตัวเองอย่างมิดชิดแล้ว นัชชาก็ยืดตัวตรงขึ้นมา “ไปกัน”

เธอรู้สึกว่าท่าทีของทีนาร์ดูแปลกๆ แต่ว่าแปลกตรงไหนเธอก็ไม่สามารถบอกได้ ตั้งแต่เข้าประตูมาจนถึงตอนนี้ ความจริงแล้วก็ยังไม่ได้เกิดเรื่องอะไร

ทีนาร์พยายามปกปิดรอยยิ้มลับๆของเธอเอาไว้ เมื่อเดินไปถึงแผงกั้นเธอก็ยื่นมือดันออกไป สิ่งที่ปรากฎตรงหน้าแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

ยังคงเป็นห้องผู้ป่วยอีกห้องหนึ่ง พื้นที่มีขนาดเล็กกว่าห้องของทีนาร์เล็กน้อย แต่เครื่องไม้เครื่องมือกับไม่น้อย มีเครื่องขนาดใหญ่สีเงินทั้งสองข้างของเตียง ท่อส่วนบนเชื่อมต่อกับร่างกายของคนบนเตียง ท่อส่วนล่างเชื่อมต่อกับเตียงของโรงพยาบาล ของเหลวถูกส่งไปตามท่ออย่างต่อเนื่อง หากไม่เห็นจังหวะการเต้นของหัวใจในจอแสดงผลด้านข้าง เธอกลับคิดว่าบุคคลนี้ตายไปแล้ว

“ติ๊ด ติ๊ด”

เงียบอย่างน่าประหลาดใจ เธอได้ยินแต่เสียงของอุปกรณ์การแพทย์เท่านั้น

เท้าของนัชชาเซเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าชุดปลอดเชื้อค่อนข้างแน่นกระชับแขนทั้งสองข้าง แต่ทีนาร์ก็ไม่แยแสสนใจ ทุกอย่างดูเป็นเรื่องธรรมดา “นี่คือยายของฉัน ยายโดยสายเลือด”

เพียงไม่กี่คำนั้นทำลายความสงบนิ่งในใจของนัชชาลง เธอรู้สึกแปลกใจมาก “ว่าไงนะ”

“คุณคงไม่รู้สินะ ว่าถึงพ่อแม่ฉันจะถึงแก่กรรม แต่ยายของฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ เพียงแต่ว่า----” เธอมองไปยังร่างที่อยู่บนเตียงผู้ป่วย “สภาพแย่มาก สมองตายมาแล้วหลายปี อยู่เหมือนผัก ไม่มีการตอบสนองใดๆ ไม่มีสติรับรู้ อาศัยเพียงเครื่องช่วยหายใจเพื่อยื้อลมหายใจไว้เท่านั้น”

ดวงตาของนัชชารู้สึกต่อต้านเป็นเวลานานกว่าที่จะตัดสินใจมองลงไปที่ใบหน้าบนหมอนสีขาว สีหน้าสงบนิ่งแต่ซีดขาวด้วยอาการป่วย ประสาทสัมผัสทั้งห้านั้นไม่รับรู้เนื่องจากอาการป่วยและความชรา ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายที่อยู่ใต้ผ้าห่มนั้น ถึงแม้จะไม่เห็นด้วยตาโดยตรง แต่เธอก็ไม่สามารถจินตนาการออกได้ว่าจะผอมบางถึงเพียงใด

และคนคนนี้ก็คือ คุณยายของทีนาร์

นัชชารู้สึกลำคอของตัวเองเหือดแห้งขึ้นมา เธอละสายตาออกมาไม่อยากมองต่อไป “เธอบอกฉันเรื่องพวกนี้ทำไม”

“คุณไม่เข้าใจหรือไง” ทีนาร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย หันร่างกายด้านข้างไปทางนัชชา “หล่อนเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันยังอยู่ในประเทศ อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะร่างกายของฉันยังไม่ฟื้นฟูเต็มที่ แต่อีกทางหนึ่งฉันก็อับอาย ก่อนหน้านี้ฉันได้พูดกับเขาไว้แล้ว ว่าจะอยู่เป็นเพื่อนหล่อนอีกสักพัก เขาก็ตอบตกลง”

นัชชาตกตะลึง “นี่คือวิธีใหม่ที่คุณจะใช้มัดเขาเอาไว้รึ”