ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 241

ตอนที่ 241 การโกหกที่ร้ายแรง

ปณิตารู้ว่าเมื่อเธอเดินมาทางนี้แล้วไม่มีหนทางที่จะเดินย้อนกลับ พูดมากไปก็ไร้ประโยชน์ สิ่งที่เธอทำได้เธอก็ได้ทำไปทั้งหมดแล้ว ส่วนที่เหลือก็เรื่องของทีนาร์ เธอแค่ต้องการเงิน ทุกอย่างไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็จัดการอย่างระวังหน่อย หลังจากได้รับของแล้ว คุณต้องโอนเงินสองในสามให้ฉัน”

“วางใจเถอะน่า ฉันไม่เบี้ยวหรอก” ทีนาร์รับปากอย่างมีความสุขมาก ท่าทางเธอเหมือนไม่มีสิ่งใดกวนใจ เพราะว่าตอนนี้ปณิตาเชื่อมั่นในตัวเธอ

เมื่อเงินส่วนแรกได้โอนมาเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้ไม่น่าจะพลาด แม้ว่าพลาดเธอก็ไม่กลัวที่จะถูกเปิดโปง เพราะตอนนี้พวกเขาได้กลายเป็นตั๊กแตนที่อยุ่ในห้องเดียวกันแล้ว

เมื่อคิดเช่นนี้เธอก็ค่อยวางใจ ทีนาร์ไม่มีวันทรยศเธอแน่นอน

ถึงอย่างนั้น เธอก็ประเมินพิษสงของผู้หญิงคนนี้ต่ำเกินไป ตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่า เมื่อแผนการณ์นี้เริ่มต้นขึ้น เธอก็ได้ตกเป็นเหยื่อไปแล้ว

………

เจ็ดโมงกว่าในตอนเช้า หลังจากตรวจสอบของที่ต้องใช้ทั้งหมดในมื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว ทีนาร์ก็หาข้ออ้างที่จะเข้าไปที่สวนดอกไม้ด้านหลังของโรงพยาบาล มีคนน้อยมากในตอนกลางวัน แม้แต่ตอนกลางคืนก็ไม่มีแม้เงาผู้คน

วันนี้การรักษาการณ์ของโรงพยาบาลค่อนข้างเข้มงวดมาก แต่ก็มีบางส่วนที่กล้องวงจรปิดมีอยู่บางตา ส่วนแรกคือบริเวณที่ไม่ได้อยู่ในพื้นที่การแพทย์ สองคือบริเวณที่อยู่ในระหว่างซ่อมบำรุงซึ่งตรงนั้นจะมีมุมอับอยู่

ถึงกล้องจะแน่นหนามาก แต่ก็ยังคงมีพื้นที่ลับอยู่เสมอ

ทีนาร์ใช้ “จุดอับ” นี้เองเพื่อที่จะเข้ามา เธอหาอยู่ที่มุมห้องเป็นเวลานานแต่ก็หาไม่เจอเสียทีจนรู้สึกร้อนใจ เมื่อการเตรียมตัวมาไม่ได้เป็นไปตามที่คิด ปลายเท้าเธอก็เตะไปที่ก้อนหินหนักก้อนหนึ่ง

เธอก้มตัวลงมอง ภายใต้หินสีเทา บนดินดีสีน้ำตาลมีการทำเครื่องหมายที่ชัดเจนไว้ เธอนั่งยองๆลง ไม่นานปลายนิ้วก็สัมผัสถูกท่อแก้วน้ำแข็ง

เธอดึงสิ่งต่างๆออกมาอย่างรวดเร็ว ขวดแก้วทรงกระบอกที่มีขนาดเล็กมีความหนาเท่ากับนิ้วโป้งเท่านั้น ของเหลวที่ถูกบรรจุอยู่ในนั้นถูกปิดผลึกไว้อย่างหนาแน่น

ดูจากลักษณะภายนอกแล้ว นี่คือขวดยาทั่วไปของคลินิคหรือโรงพยาบาล สำหรับใส่ยาเพื่อสำหรับหยด มีแต่ทีนาร์เท่านั้นที่รู้ว่าของสิ่งนี้น่ากลัวเพียงใด

ปริมาณเท่านี้สามารถฆ่าคนได้ทั้งคน

เธอซ่อนขวดยาไว้ในข้อมือของเธอ กำมือแน่นหัวใจเต้นรัว ชายเสื้อเธอตกลงมาปิดบังเอาไว้พอดี หลังจากกลบดินเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบออกไปอย่างไม่รอช้า

พอเข้าใกล้เขตกล้องจับภาพเธอก็ทำตัวปกติไม่ให้น่าสงสัย เธอเข้าไปในบริเวณห้องพักรับรอง ที่นี่เป็นบริเวณที่เชื่อมกับจุดบอด ทำให้ดูเหมือนกับว่าเธอเพิ่งออกมาจากบริเวณห้องพักรับรอง

เพื่อสังเกตสิ่งเหล่านี้ ทีนาร์ได้ทำงานอย่างหนัก เดินสำรวจในโรงพยาบาลด้วยตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน อ้างว่าเพื่อกายบริหารฟื้นฟูร่างกาย แต่ความจริงแล้วก็เพื่อสังเกตการณ์

ในที่สุดเธอก็กลับไปที่วอร์ด เวลาได้ล่วงเลยไปถึงหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของนัชชา คราวนี้เธอไม่ได้ใช้โทรศัพท์เครื่องเล็กแต่กลับใช้เบอร์ปกติในการโทร

โทรศัพท์ดังอยู่สองสามครั้งเธอจึงหยิบขึ้นมา เสียงที่ปลายสายอีกด้านหนึ่งฟังดูเหนื่อยล้า “ฮัลโหล”

“ฉันพูดอยู่” ทีนาร์รีบตรงเข้าประเด็น

นัชชากำลังนั่งอยู่บนโซฟา เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูเธอก็หน้ามุ่ยขึ้นในทันที เธอเหลือบไปมองที่ณัชชนม์ เห็นว่าหล่อนไม่ได้สนใจเธออยู่ เธอจึงถือโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง เธอต้องการที่จะถามว่าหล่อนมีเบอร์โทรศัพท์ของเธอได้อย่างไร เมื่อคำพูดมาถึงปลายลิ้นก็ต้องเก็บกลืนคำเข้าไป หล่อนมีเบอร์ของเธอก็ไม่แปลกอะไร เธอเป็นผู้หญิงที่ละเอียดรอบคอบ

“ฉันกับคุณทีนาร์มีความสัมพันธ์ที่จะต้องติดต่อกันทางโทรศัพท์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

ทีนาร์ไม่ได้สนใจต่อทัศนคติที่ไม่เป็นมิตรของเธอ เธอมีสิ่งสำคัญกว่าที่จะต้องทำ ดังนั้นเธอจึงพูดสิ่งที่เธอคิดมาอย่างถ้วนถี่หลายคราวหลายหนแล้วออกไป “ฉันรู้ว่าคุณคืนดีกับพี่เตชิตแล้ว ความจริงเรื่องต่างๆระหว่างเรา ฉันมักเป็นคนเริ่มพูดกับเธอก่อนเสมอ ตอนนี้พวกคุณก็รักกันดีแล้ว ให้ฉันได้ใช้โอกาสนี้บอกกับคุณ”

คำพูดนั้นนัชชาก็ไม่ได้จริงจังอะไร เธอหัวเราะออกมาหนึ่งคำ “รบกวนคุณหนูทีนาร์เปล่าๆ ไม่จำเป็นหรอก”

“ฉันรู้ว่าคุณกับฉันมีเรื่องบาทหมางกัน” ทีนาร์กล่าวในโทรศัพท์ “คราวนี้ก็เลยไม่ได้อยากจะรบกวนคุณให้มา แต่ที่นี่คือโรงพยาบาล ฉันคงทำเรื่องเดือดร้อนให้คุณที่นี่ไม่ได้หรอก เพียงแค่มีบางเรื่องฉันคิดว่าคุณควรที่จะได้รู้”

“งั้นก็ได้” นัชชาพยักหน้า “พูดในโทรศัพท์นี่ล่ะ”