ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 240

ตอนที่ 240 ยืมมือคนอื่นเพื่อทำร้ายคนอื่น

นัชชากับเตชิตกลับมาคืนดีกันแล้ว ถึงจะไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ดีที่เธอไม่หลบเลี่ยงเขาแล้ว

เมทนีอาการดีขึ้น เตชิตรู้สึกติดค้าง ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ควรกระทบกระทั่งโดนผู้ใหญ่

เขาใช้ให้คนส่งของมากมายมาที่หมู่บ้านมีสุข ตอนแรกณัชชนม์กลัวว่าเมทนีจะโกรธเลยเอาของไปทิ้งไว้ที่นอกบ้าน เวลาผ่านไปนานเพื่อนบ้านเริ่มพูดขึ้นมา ของพวกนี้ไม่ใช่ของถูกๆ เห็นแล้วเจ็บใจแต่ก็ไม่มีใครกล้ามาเก็บไป

ณัชชนม์ไม่มีทางเลือก เลยส่งนัชชาไปเจรจากับเขา อย่าให้เขาส่งของอะไรมาอีกเลย

“หนูรู้แล้วแม่ เดี๋ยวบอกเขาให้.......อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะ หนูยุ่งอยู่ ดึกๆค่อยโทรกลับ บายบาย” เธอกดวางสาย หันไปมองผู้ชายที่ขับรถอยู่ข้างๆ “ได้ยินแล้วใช่มั้ย บอกแล้วว่าอย่าส่งไปให้ก็ยังจะส่งอีก พ่อแม่ฉันไม่พอใจแล้วเนี่ย”

“ฉันรู้” เขาพูดหน้านิ่ง “พวกเขาไม่พอใจฉัน มันไม่ง่ายที่จะเปิดใจยอมรับ”

นัชชาเถียง “แล้วคุณจะส่งให้ทำไม”

เงินเยอะมากใช่มั้ย

“ที่ฉันให้เพราะว่าฉันไม่สบายใจ ตอนนี้ไปหาท่านทั้งสองที่บ้านไม่ได้ เธอก็บอกให้ช่วยรับไว้เพื่อความสบายใจของฉันหน่อย” ถึงแม้ทำแบบนี้มันจะเป็นการเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่มันก็ไม่มีวิธีอื่นที่มันดีกว่านี้แล้ว

ทำงานในวงการนี้มานาน นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองฉลาดไป พอถึงเวลาก็เอาตัวไม่รอดอยู่ดี

“ไม่ต้องส่งไปให้แล้ว ทำแบบนี้พ่อแม่ฉันจะเกลียดคุณมากขึ้นกว่าเดิม” พูดจบ นัชชาหันไปเห็นหน้าเศร้าๆของเขา เธอเลยพูดปลอบ “รอไว้มีโอกาสค่อยแก้ตัว”

เตชิตยิ้มเจื่อนๆ “อืม”

บรรยากาศตึงเครียด นัชชาหาเรื่องชวนคุย “อ่อใช่ เดี๋ยวคุณช่วยส่งฉันไปโรงพยาบาลหน่อยสิ”

“ไปทำไม”

“มีลูกความคนหนึ่งเข้าโรงบาล ถึงแม้ฉันจะลาออกมาแล้ว แต่ก็ต้องเคลียให้เรียบร้อย ฉันจะไปดูสถานการณ์ตอนนี้หน่อย” หลังออกจากงาน นัชชารู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้

เตชิตพยักหน้า มุ่งหน้าไปทางโรงบาล ไหนก็พูดขึ้นมาแล้ว เขาเลยถามเธอออกไป “เธอจะกลับมาทำงานเมื่อไหร่”

นัชชาที่กำลังมองดูโทรศัพท์ชะงักค้าง “ฉันจะไม่กลับไป”

“แล้วเธอจะทำตัวว่างงานแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆหรอ ใบลาออกของเธอฉันยังไม่ได้เซนอนุมัติ ถ้าจะกลับมามันไม่ใช่เรื่องยาก...............”

“ถ้าเกิดฉันขอลาออก ฉันก็คงจะคิดดีแล้ว” นัชชาหันไปมองนอกหน้าต่าง “ไปๆมาๆถึงฉันจะไม่แคร์แต่คนอื่นก็คงจะไม่พอใจ”

ตั้งแต่เธอตัดสินใจยื่นใบลาออก เธอก็ไม่คิดที่จะกลับไปที่นั่นอีก

เตชิตขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าเธอจะดื้อดึงทำไม “เธออยู่เตนัทฉันคอยช่วยเธอได้ อยู่สำนักงานอื่นมันไม่ได้ง่ายๆ เธอเป็นผู้หญิงมีแต่จะเสียเปรียบ......”

“เตชิต ฉันอายุ24 จะเข้า25แล้ว ฉันต้องรับผิดชอบชีวิตตัวเอง” น้ำเสียงหนักแน่น “ฉันรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่”

รู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะยอมกลับมาง่ายๆ ถึงในใจอยากให้เธอกลับมาแค่ไหน เตชิตเลยไม่ได้บีบบังคับเธอ ต้องให้เวลาเธอในการคิดทบทวน บังคับไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น

รถขับมาจอดอยู่ใต้ตึกโรงพยาบาล นัชชาเปิดประตูลงจากรถ เตชิตก็เดินตามลงมา ทั้งสองเดินมายืนอยู่หน้ารถ นัชชาดูผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอบีบกระเป๋าที่ถือไว้แน่น “ฉันขึ้นไปก่อนนะ”

พูดจบ เธอกำลังจะเดินไป แต่ก็ถูกเขาดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

“คุณ......”

“ขอแค่แปปเดียว” เขาพูดด้วยนำเสียงแหบพร่า วันนี้เขาใส่ชุดสูทสีดำ ตอนกอดเธอเสื้อตรงไหลเขาจะยับหน่อยๆ เห็นแล้วใจอยู่ไม่นิ่ง จิตใจล่องลอย

นัชชาอ่อนแรง เพราะเขาเพียงโอบกอดเบาๆแค่นั้น

ผ่านไปสักพัก เขาก็ปล่อยเธอออก มองดูเธอด้วยสายตาจดจ่อ “เสร็จธุระแล้วโทรมา”

พูดเสร็จ ก็มีลมพัดมาทำให้ผมเธอปลิวลงมาปิดหน้า ไม่รอให้เธอได้ยกมือ เขาก็เอื้อมมือมาปัดให้เธอก่อนแล้ว เสี่ยววินาทีนั้น นัชชารู้สึกเหมือนกับว่าทั้งสองคนกลับไปในช่วงที่หอมหวานที่สุด

หัวใจเต้นแรง เธอตื่นตระหนกทำตัวไม่ถูก หันหลังเดินเข้ามาทางหน้าประตู

ยืนอยู่ข้างหลังเธอ เขามองดูเธอก้าวเข้าไปในตรงพยาบาล

เดินถึงทางเลี้ยว นัชชายืนหอบหายใจ ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะอยู่ด้วยนานแค่ไหนก็ยังคงทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นอยู่

เตชิตเขายังคงจ้องมองดูหลังเธอจนกระทั่งเธอห่างหายจากสายตาไป

เขากำลังจะเปิดประตูขึ้นรถ รู้สึกแปลกๆเหมือนถูกคนจ้อง เขารีบเงยหน้าขึ้นไปมอง มองดูรอบๆตึก ท้ายสุดหยุดสายตาไว้ที่หน้าต่างบานที่ม่านยังขยับอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาสายตาคบกริบ จะจับสังเกตนี้ไม่ได้

ถ้าจำไม่ผิดมันเป็นห้องของจินต์

เขาขมวดคิ้ว ก้าวขึ้นรถ มองขึ้นไปผ่านกระจกจากในรถ ไม่เห็นความผิดปกติใดๆ แต่เขารู้สึกได้ว่าเมื่อกี้มีคนยืนอยู่บนนั้น

หรืออาจเป็นเพราะเขาตื่นเต้นมากไปหน่อย

……………

อีกฝั่ง จินต์นั่งอยู่บนเตียง เอามือจับหน้าอก สีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก

เกือบ เกือบโดนจับได้แล้ว

ดีที่เธอไว้ตัวได้เร็ว ไม่งั้นเตชิตคงจับได้

จินต์นึกถึงสายตาคมกริบคู่นั้นที่มองมา ในใจเธอรู้สึกหวาดกลัว เธอนั่งอยู่บนเตียงตั้งนานกว่าจะเรียกสติกลับมาได้

ในหัวมีแต่ภาพที่เตชิตกับนัชชากอดกันเมื่อครู่

เป็นเพราะเรื่องเมทนี เธอคิดว่าทั้งสองคงไม่กลับมาคืนดีกันง่ายๆ แต่ไม่นึกว่าผ่านไปไม่นานกลับมารู้สึกกันเหมือนเดิมแล้ว

นัชชา

พอนึกถึงสองคำนี้ จินต์ทนเก็บความโกรธแค้นไว้ไม่ไหว “พ่อตัวเองโดนขนาดนั้นยังทนอยู่ได้ เลวจริงๆ”

เธอยืนจ้องกำแพง เหมือนกำแพงเป็นนัชชา สายตาเธอเหมือนมีด ค่อยๆกรีดลงไปที่เนื้อของนัชชา

ไม่ได้

เธอจะมานั่งรออยู่เฉยๆแบบนี้ไม่ได้ เธอจะไม่ยอมให้เตชิตเดินกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นอีกเด็ดขาด

จินต์โมโหมาก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรหาปณิตา “ได้ของมายัง”

ปณิตาฟังดูปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง ไม่เหมือนน้ำเสียงปกติ แต่เธอก็อดที่จะสะใจไม่ได้ เพราะในที่สุดเธอก็เก็บความโกรธไว้ไม่อยู่

“ได้มาแล้ว”

“ดี เธอหาวิธีเอามันมาวางไว้ที่สวนหลังโรงพยาบาล เดี๋ยวฉันไปเอา”

ปณิตาไม่สบายใจ “แถวนั้นมีกล้องมั้ย”

“มันเป็นมุมอับ ไม่มีกล้อง ฉันตรวจสอบดูแล้ว”

“เธอแน่ใจหรอ”

“ฉันจะโกหกเธอทำไม” จินต์กดกลั้นเสียง “เรื่องนี้ใกล้จะสำเร็จแล้ว ถ้าทุกอย่างจบเธอก็รอดพ้น อยากไปไหนก็ไปได้แล้ว”

ปณิตาตื่นเต้นทุกครั้งที่จิตนาการว่าได้มีชีวิตใหม่ไปใช้ชีวิตที่สุขสบายอยู่เมืองนอก “โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้เย็น ฉันเอาของเข้าไปให้”

พูดจบ เธอถามต่อ “ยานี่ร้ายแรงมาก เธอคิดจะทำอะไร”

ถึงแม้เธอจะเกลียดนัชชาเข้ากระดูกดำ แต่ฆ่าคนสำหรับเธอมันเป็นเรื่องที่รุนแรงเกินกว่าเธอจะทำได้

จินต์ทำไม่รู้ไม่ชี้ “สบายใจได้ ฉันไม่ฆ่ามันหรอก เพียงแค่จะยืมมือคนอื่นเพื่อสั่งสอนเธอแค่นั้น”