ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 254

ตอนที่254 เป็นพยานให้นัชชา

ธนัทรู้ในสิ่งที่้เขาคิด รู้ว่าทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้ นั่งลงที่โซฟาข้างๆ ยื่นเอกสารในมือให้เขา “ในเมื่อจะขึ้นศาลก็ต้องเลือกสิ่งที่ปลอดภัยที่สุด ถ้าเกิดใช้อารมณ์ขึ้นมาก็จะมีผลกระทบต่อนัชชาได้”

เตชิตไม่ได้พูดอะไร ยื่นมืมไปคีบบุหรี่ ช่วงนี้เขาสูบบุหรี่บ่อยมาก

“คดีของนัชชาสู้ยาก ต้องคิดทางทางที่ไม่ดีไว้ก่อน เเต่ถ้าเกิดยอมรับผิดเอง มีท่าทีที่ดีก็อาจจะโทษเบา พวกเราจะพยายามสุดความสามารถในการให้เธอพ้นโทษออกมา…..”

พอได้ยินตรงนี้ เตชิตก็หลับตาลง เขาเรียนด้านกฎหมายเเละเตรียมตัวทำงานด้านกฎหมาย ถ้าเกิดในประวัติมีอะไรไม่ดีหน่อย อีกหน่อยก็คงจะทำงานในด้านนี้ยาก ไม่มีโอกาสอะไร”

ถามว่าใครอยากได้ทนายที่เคยมีประวัติไม่ดีมาก่อน?

ธนัทเงียบ ใช่ จะว่าไปเเล้ว เตชิตก็คือทนายความคนหนึ่ง

“ยังไงก็มีได้มีเสีย “ รู้ว่าเขาลำบากใจ ธนัทก็ไม่ได้บังคับจนเกินไป ก็เเค่พูดผลกระทบให้เขาฟัง “จะมำยังไงการตัดสินใจอยู่ที่เเก เเต่ชั้นหวังว่าเเกจะมีสติ เพราะมันย้อนกลับมาเเก้ไขไม่ได้”

ทั้งสองก็พูดเรื่องคดีสักพัก ธนัทยังมีเรื่องต้องทำเลยออกไปก่อน ในห้องทำงานเหลือเพียงเตชิตคนเดียว เขานั่งบนโซฟาตัวนุ่ม

มองดูเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ สิ่งที่อยู่ในใจเขาจะวางลงได้ยังไง เรื่องนี้เหมือนกำลังเเย่ลง

คิดไปคิดมา ทางเเก้มีเเค่ที่ทีนาร์คนเดียว ถึงเเม้ตั้งเเต่เกิดเรื่องเธอจะปฎิเสธ เเละเเน่ใจว่านัชชาเป็นคนทำ เเต่เตชิตก็ยังรู้สึกว่าในมีรอยต่ออื่นอยู่

พอสูบเสร็จหนึ่งม้วน ก็สูบต่ออีกจนหมดไปครึ่งกล่อง ที่เขี่ยบุหรี่เต็มไปด้วยเศษผงของบุหรี่ ในขณะที่ลุกขึ้นในหัวก็รู้สึกมึน ไม่ได้กินนอนพักผ่อนมาสองวัน มีเเต่สิ่งที่ติดอยู่ในใจ

เตชิตเดินออกจากห้องทำงานอย่างรีบเร่ง “สั่งคนขับรถ “เตรียมรถ”

……

อีกด้านนึง ทีนาร์พักอยู่ในห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล นอกจากทุกวันที่ต้องคอยรักษาตัว ในขีวิตของเขาก็ไม่มีอะไรอีกเเล้ว

วันนี้ช่วงเช้าเขาตรวจร่างกายเสร็จเเล้ว ปณิตาก็โทรมา ตอนนี้ทีนาร์เห็นหน้าจอโทรศัพท์เเสดงชื่อของปณิตายังตกใจ ก็รับโทรศัพท์เลย “ฮาโหล?”

“ทีนาร์ นี้เธอหมายความว่าไง !” เสียงที่ดูร้อนรนของปณิตาลอดออกมาจากโทรศัพท์

ท่าทีของเขาดูรนๆ เเต่ทีนาร์กลับไม่รีบ “มีอะไรพูดดีๆ เสียงดังอะไรกัน !”

“เรื่องที่เธอรับปากชั้น เมื่อไรจะเกิดขึ้น !” เรื่องทำสำเร็จเเล้ว ปณิตาไม่อยากวนไปวน เลยพูดตรงๆกับเธอ

“บอกกับเธอไปเเล้วหนิว่าอีกสองสามวัน จะเอาเงินเยอะขนาดนี้คนอื่นจะสงสัยได้ เธอรีบอะไร !”

“ชั้นรีบอะไรหรอ ?” ปณิตาพูดเสียงดัง “นี่มันเลยเวลาที่กำหนดมาสี่วันเเล้ว เงินของเธอยังไม่ได้รับ เธอว่าชั้นรีบอะไร ! ชั้นบอกเธอไว้เลยนะทีนาร์ ถ้าเธอจะโกงกันชั้นไม่ปล่อยเธอไว้เเน่ ยังไงตอนนี้เราสองคนก็ลงเรือลำเดียวกันเเล้ว ถ้าชั้นหมดความอดทนเเล้วใครก็อย่าคิดว่าจะได้อยู่อย่างสบาย!”

พอได้ยิน สีหน้าของทีนาร์ก็ดูกังวล ทุกครั้งที่พูดถึงตรงนี้ปณิตาก็จะเอาเรื่องนี้มาขู่เธอ มาถึงตอนนี้ยิ่งดูไม่ดี เหมือนเธออยู่ในที่ที่ผิด

ติดถึงตรงนี้ เสียงของทีนาร์ก็ดูโหดขึ้น “ปณิตา อย่าคิดว่าเธอจะขู่ชั้นได้ ชั้นรับปากว่าจะให้ก็ต้องให้อยู่เเล้ว ถ้าเธอทำอะไรผิดกลางคัน อย่าว่าเเต่เตชิตเลย ชั้นก็จะทำให้เธอมองไม่เห็นพระอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ !”

เสียงของเธอหนักเเน่นขึ้นมา ก็ดูน่ากลัว ถึงเเม้ปณิตาดูจะพยายามขู่ เเต่ตอนนี้ก็ไม่เหลืออะไรเเล้ว ถึงเเม้ในใจจะกลัว เเต่ก็กดความโกธรในใจของตัวเองไว้ “ให้เลวลาชั้นอีกหน่อย !”

ทีนาร์หันไปมองตรงสวนเล็กๆที่อยู่ตรงนอกหน้าต่าง “มากสุดสิบวัน เงินก้อนนี้ต้องโอนมาอยู่ในบัญชีของชั้น”

“นานเกินไป…..”

“ชั้นจะพยายามให้เร็วขึ้น มากสุดสิบวัน ถ้าราบรื่นก็ไม่นานขนาดนั้น”

ปณิตาคิดในใจ คิดว่าถ้าได้เงินเร็วก็จะรีบหนี เเต่ท่าทีของทีนาร์ก็ดูหนักเเน่น เหมือนจะบังคับไม่ได้ เธอก็เเค่ขู่ ก็ไม่ได้อยากจะทะเลาะให้เป็นเรื่อง ก็ไม่ได้มีผลดีกับใคร

พอคิดสักพัก เธอกัดฟัน “ได้, งั้นชั้นรอข่าวจากเธอ ถ้าเกินว่ายังเลยกำหนดอีก อย่าหาว่าชั้นใจร้ายเเล้วกัน !”

ปณิตาเหมือนยังมีอะไรจะพูด ทีนาร์ก็รู้สึกเหมือนว่าด้านนอกมีเสียง ก็รีบวางสาย เเล้ววางโทรศัพท์ลงใต้หมอน

เป็นเช่นนั้น พึ่งเก็บเสร็จ ก็มีคนเปิดประตูมาจากด้านนอกประตู คนที่เดินเข้ามาคือหมอจอร์นเเละเตชิต

ไม่เจอหลายวัน ผู้ชายตรงหน้านี้ดูผอมลงไปเยอะ หน้าตาที่ดูโทรมมาก คงจะไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ

“เตชิต นายมาได้ยังไง ?” ทีนาร์ในใจดีใจมาก ดีใจจนไม่สนใจจอร์นที่อยู่ข้า

กับความกระตือรือร้นของเธอ เขากลับไม่รู้สึกอะไร เเค่มองเธอนิ่งๆ พูดเเคว่า “ช่วงนี้ดีขึ้นหนิ”

ในตอนนี้ โศจิรัตน์เสียชีวิต นัชชาโดนเอาตัวไป เขายุ่งมาก เเต่เธอกลับอยู่ดีทุกอย่าง ไม่เหมือนคนที่เสียใจที่ญาติเสีย

ทีนาร์รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง หุบยิ้มลง “ก็ยังดี จอร์นกับหมองก็ทำเต็มที่เเล้ว”

“โศจิรัตน์ตายเเล้ว เธอไม่เสียใจ ?”

“นี่นายพูดอะไรกัน นั้นคือคุณยายของชั้น ชั้นจะไม่เสียใจได้ยังไง ?” ทีนาร์พูดอย่างน่าสงสาร น้ำตาจะไหล “ ชั้นเเค่พยายามไม่ให้ตัวเองคิดมาก เเละชั้นก็เชื่อว่าจะสามารถตับตัวคนร้ายมาลงโทษได้ !”

เตชิตไม่ได้สนใจกับคำพูดของเธอ เเค่หันหลังไปพูดให้จอร์น “นายออกไปก่อน ชั้นของคุยกับเธอ”

จอร์นพยักหน้าเข้าใจ เเค่กำชับไว้ว่า “ใจเย็น ต้องใจเย็นไว้ เธอจะเจออะไรที่กระตุ้นให้เธอมีผลกระทบมากกว่านี้ไม่ได้เเล้ว”

พอจอร์นออกไป ในห้องก็เหลือเเค่เตชิตกับทีนาร์สองคน ในห้องดูวังเวง โดยเฉพาะใจของทั้งสองที่เดาไม่ได้

ช่วงนี้ทีนาร์คิดถึงเขามาก เเต่ในขณะนั้นเธอก็กลับที่จะได้เจอกับเขา

มากน้อยเท่าไหร่ ก็คือกลัว

“เตชิต นายเป็นอะไร ?” รอนานเเล้วเเน่เขาก็ไม่พูดอะไร เธอก็ทนไม่ไหวเเล้ว

ได้ฟังถึงตรงนี้ ผู้ชายที่ยืนนิ่งคนนั้นก็เริ่มมีดารขยับตัว เดินไปนั่งที่โซฟา เขาถาม “โศจิรัตน์เกิดเรื่องวันนั้น ตกลงเหิดอะไรขึ้นกันเเน่ “

คำนี้เขาถามมาไม่รู้กี่รอบเเล้ว ทุกครั้งที่โดนถามทีนาร์ก็จะร้อนรนทุกครั้ง

เธอกลืนน้ำลายลง “ชั้นเคยพูดกับนายเเล้วว่าตอนที่เข้าไปเห็นนัชลาปล่อยเข็มในมืออก ในกล้องก็จับภาพได้”

“ชั้นถามเธอ” เขาใช้หางตามองมา “ยาขวดนั้น ทำไมถึงอยู่ในเสื้อของนัชชา”

ในใจของทีนาร์ดูร้อนรน “ชั้นไม่รู้ คาดว่่าอาจจะเอามาจากด้านนอก”

“เธอเเน่ใจ ?”

ทีนาร์เผชิญหน้ากับสายตาของของเตชิต ได้เเต่เม้มปาดไม่พูดอะไร