ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 253

ตอนที่253ไม่มีความผิดไม่ต้องเเก้ต่าง

ที่นัชขาเป็นคนเริ่มเองก็เป็นกำลังใจที่ดีที่สุดให้เตชิตเเล้ว เขาที่ลำบากใจ ตอนนี้ก็ใช่ เหมือนได้รับกำลังใจบางอย่าง

นัชชารู้ว่าที่นี้นือสถานีตำรวจ ไม่ได้เกินเลยไปมาก ค่อยๆดันเขาออก พูดเสียงเบา “มีกล้องวงจร…..”

“ผมรู้” เตชิตไม่สนใจอะไรเลย ยังคงขยับเข้าใกล้ ไม่ให้โอกาสเธอปฎิเสธเลย ได้เจอตอนนี้ เขาคิดนานมาก ผ่านมาเเน่ไม่กี่วันเหมือนผ่านไปเป็นปี พอได้เจอกันจะให้ปล่อยไปง่ายๆได้ยังไง

นัชชาที่ดูจะไม่หนักเเน่นเท่าไหร่ โดนเขาโจมตีขนาดนี้ก็อ่อนลง ก็ไม่รู้ว่าโดนเขาพามาที่กำเเพงได้ยังไง ทั้งสองมือโดนเขาทับไว้ที่กำเเพง ประส่นมือเธอไว้ ดูอบอุ่นขึ้นมาเลย

เตชิตควบคุมตัวเองไม่ได้ เพราะสถานที่ไม่เอื้ออำนวยก็ต้องดับไฟในตัวเองลง ก่อนที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้ ปล่อยเธอออก กายใจเเรงมาก พูดที่ข้างหูของเธอ “รอเธออกมาค่อยมาตอบเเทนปม !”

นัชชาไม่ได้คิดเเบบนั้น พอได้ยินเเบบนี้ก็หน้าเเดงขึ้นมา ถลึงตาใส่เขา “นี่มันใช่เวลามั้ย ยังจะคิดอะไรบ้าๆอีก !”

“นิสัยของผู้ชาย ทำไงได้”

“…..” เรื่องเเบบนี้เขาพูดออกมาดูจริงจังขนาดนี้ดีจริงหรอ?

นัชชาเบ้ปาก “นี่นายหาข้ออ้าง”

เตชิตมองนัชชาที่ดูโมโห รู้น่ารักเเละดูตลก ใช้มือจับบนศรีษะของเธอ “ดีมาก รู้ก็ดีเเล้ว”

เธออยู่ที่ตรงนี้ เขาก็ไม่มีภาพพจน์อะไร เขาไม่ได้ว่าอะไรถ้าเธอจะเป็นคนรุกหน่อย

นัชชาไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี เเค่รู้สึกว่าถ้าตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ในห้องสอบสวนนี้ก็ไม่ได้เย็นเเละดูน่ากลัวเเล้ว

เเต่เวลามีความสุขมักมีน้อย ถึงเเม้ว่ายังอยากจะอยู่เธอต่อ เเต่เขาก็ต้องไป

ตอนที่ออกมาจากสถานีตำรวจก็เย็นเเล้ว ด้านอก คนขับรถก็รออยู่นานเเล้ว เห็นเขาเดินมา ก็รีบเปิดประตูรถให้

เตชิตเดินไปถึงที่รถเเต่กลับไม่ขึ้นรถ เเต่กลับยืนมองพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ดวงอาทิตย์สีเเดงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีสดขึ้นจากสีเเดงสีเหลืองเป็นชั้นๆ เเต่เสียดายที่นัชชาไม่เห็น

รอยยิ้มของเตชิตที่อยู่ในห้องสอบสวนหายไป เหลือเพียงหน้าตาที่ดูนิ่ง คิดถึงตอนที่ตัวเองเดินออกมาทั้งๆที่ไม่อยากออกมาเเต่ก็อะไรไม่ได้

ผู้หญิงของเขา เเต่เขากลับไม่ได้ดูเเลดีๆ ทำให้เธอต้องเเบกรับอะไรมากมาย ในใจของเขาเจ็บกว่าเธอเป็นร้อยเป็นพันเท่า

พูดอะไรว่าจะช่วยเธอจัดการเเละรับเธอกลับบ้าน ก็เป็นเเค่คำพูดที่ปลอบตัวเอง ถ้าเป็นไปได้ เขายอมให้ทุกอย่างไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ยอมที่จะไม่ให้เธอเจอเรื่องเเบบนี้

คนขับรถเห็นเขาเป็นเเบบนี้ ถึงเเม้จะเป็นเเค่ลูกน้อง เเต่ในใจก็ยังรู้สึกเป็นห่วง ไม่อยากให้เขายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว เลยเตือนเขาเสียงเบาๆว่า “คุณเตชิต ขึ้นรถเถอะ”

พอได้ยิน เตชิตก็เดินขึ้นรถไป บรรยากาศด้านนอกดูกำลังดี เเต่เขากลับดูไม่เข้าตาเลย ในใจเป็นห่วงเเค่ผู้หญิงคนนั้น

“คุณเตชิต กลับบริษัทหรอ ?”

เตชิตเงยหน้าเเล้วพิงลงที่เก้าอี้ พูดเสียงเบาอย่างเหนื่อยล้า “อืม”

……..

พอผ่านไป40นาที รถก็เคลื่ิอนที่เข้าสู่เตนัทลอว์เฟิร์ม คนขับจอดรถ เตชิตเปิดประตูเเล้วเดินตรงไปทางบันไดเลย