ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 252

ตอนที่252 จูบเดียวชนะคำพูดเป็นพัน

โทรศัพท์บ้าน ชั้นวางหนังสือ เอกสารบนโต๊ะ ที่เขี่ยบุหรี่….. ตกลงอยู่บนพื้น เเก้วเเตกเป็นชิ้นอยู่ข้างเท้า คนที่เห็นก็คงจะตกใจมาก

คนทำพิงอยู่บนโซฟา ผมที่ยุ่งเหยิง หน้าตาที่ดูทรุดโทรม เสื้อที่สวมใส่อยู่ก็คือเสื้อที่สองวันก่อนที่ใส่ออกจากโรงพยาบาล ทั้งตัวของเขาดูเเย่มาก

จะมีสักกี่ครั้งที่จะเห็นเขาดูโทรมขนาดนี้ ปรัณก็คงจะเป็นห่วง “ ตกลงเกิดอะไรขึ้น ?”

เตชิตเหมือนถูกสั่งให้หยุดนิ่ง อ้าปากเเต่กลับไม่มีเสียงอะไรเลย เหลือเเต่รอยยิ้มที่ดูขมขื่น

สีหน้าของปรัณก็ดูนิ่งขึ้นมา รู้สึกว่าต้องเป็นเรื่องไม่ดีเเน่ “ เรื่องของนัชชามีอะไรอีกหรอ ?”

คนที่สามรถทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้ นอกจากนัชชาก็ไม่มีคนที่สองเเล้ว

เป็นเเบบนี้จริงๆ พอได้ยินชื่อนี้ ผู้ชายที่อยู่บนโซฟาก็เริ่มมีอาการ เขานั่งตรงลำตัวก้มลงไป ทุกการกระทำของเขาบ่งบอกถึงความเจ็บปวด ปรัณไม่ได้เร่งเขา เเต่ยืนเงียบๆอยู่ข้างๆเขา

ผ่านไปนานมาก ก็รอถึงเขายอมพูด “ฉันใช้เวลาทั้งสองปีไปดูกล้องวงจร ทุกส่วนทุกตอน ทุกเวลาก็ดูวนไปวนมาหลายรอบมาก เเต่ก็หาอะไรที่ผิดปกติไม่ได้ ขวดที่มียานั้นเป็นนัชชาเอาเข้าไปจริงๆ ที่กระเป๋าข้างเสื้อของเธอ เเต่ก็ไม่เห็นว่าทีนาร์ไปทำอะไร การกระทำของเธอไม่มีอะไรที่น่าจับผิดได้เลย เเละยังมีที่ๆกล้องจับไม่ถึง หาอะไรไม่ได้เลย…”

เขาดูจะพูดจนไม่รู้กี่รอบ เเต่ปรัณก็เข้าใจเเล้ว เรื่องนี้เกือบจะเเน่ใจเเล้วว่านัชชาเป็นคนทำ ถึงเเม้ทุกคนจะรู้ว่าไม่ใช่เธอ เเต่ก็ไม่มีวิธีช่วยเธอพิสูจน์ความจริงได้

“ทางฝ่ายตำรวจเคยติดต่อฉันมา รอยนิ้วมือบนบนก็มีเเค่ของเธอคนเดียว คนอื่นไม่ได้เเตะเลย” เขาพูด เเล้วใช้มือปัดของบนโต๊ะลง กำหมัดชกลงบนหน้าต่างเเก้ว เหมือนเป็นสัตว์ที่บาดเจ็บร้อง “โอ้ย !”

“…ไม่มีร่องรอยอะไรเลย ?” ปรัณก็ยังไม่อยากเชื่ิอ ถ้าไม่ใช่นัชชาจริงๆ เเล้วจะมีใครที่จะทำถึงขนาดนี้ ต้องเป็นคนในโรงพยาบาลเเน่เลย ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครที่จะรู้ว่าจุดไหนที่กล้องตับไม่ถึง

เเต่ว่าโรงพยาบาลของบ้านปรัณใหญ่ขนาดนั้น ไม่มีหลักฐานก็คงจะยาก

ความรู้สึกของเตชิตตอนนี้ เขาเข้าใจดี เป็นเพราะว่าเข้าใจเขาเลยไม่รู้ว่าจะพูดปลอบยังไง

บนโลกใบนี้มันไม่มีหรอกที่จะรู้สึกเหมือนกัน เข็มไม่เเทงลงบนตัวของคุณ คุณไม่มีทางรู้ว่ามันเจ็บเเค่ไหน

“ปรัณ ชั้นอยากไปดูเธอ อยากพาเธอกลับบ้าน ชั้นรู้ว่าไม่ใช่เธอ ชั้นเชื่ิอเธอ เเตก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ …..” เขาดึงปมของตัวเอง ดูโทรมมาก เหตุการณ์เเบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเตชิตเลย

เขาช่วยคนมาเยอะมากขนาดไหน ขึ้นศาลสู้คดีมาตั้งเท่าไหร่ เเต่ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้กับเรื่องของนัชชาเลย

“อย่าใจร้อน มันต้องมีทางเเก้สิ ต้องมีเเน” นอดจากคำนี้เเล้ว แรัณก็ไม่รู้เเล้วว่าเขาควรพูดอะไรอีก

ผู้ชาสที่เเน่วเเน่เเละหนักเเน่นมากในบนโลกเเบบเขาคนนี้ เขาร้องไห้ เพราะปงผู้หญิงที่เขารัก

“ ชั้นไม่มีทางมอบตัวเธอ ไม่มีทาง”

คำนี้ปรัณก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ เรื่องนี้เกินมาจนพวกเขาบังคับอะไรไม่ได้เเล้ว เเต่เขาก็คิดไม่ถึงว่าเตชิตจะมาถึงจุดนี้ได้….

ผ่านไปอีกสองวัน พอเตชิตจัดการเรื่องในบริษัทเสร็จก็ตรงไปสถานีตำรวจเลย เขาไม่ได้ไปเจอนัชชา เเต่ไปที่ทำการของสถานีตำรวจเลย

“ คุณเตชิต คุณดู นี่คือความคืบหน้าของช่วงนี้ ทางคุณนัชชาเราได้ติดต่อไว้เเล้ว เธอปฎิเสธทุกข้อกล่าวหา มีความเกี่ยวเนื่องกับผู้ต้องหา เเละที่สำคัญกว่านั่นคือทุกอย่างตอนนี้ชี้ไปทางเธอ ตอนนี้พวกเราก็ลำบากใจ…..” ท่านจริมไม่ได้ดูชิวเหมือนตอนที่มาเอาคน

คำตอบที่คิดไว้ เตชิตสีหน้าไม่เปลี่ยน “ขอเเคุท่านจริมไม่ทำอะไรเธอ ผมก็ไม่ทำอะไรพวกคุณ”

“เเน่นอนอยู่เเล้ว ทางศาลยังไม่ได้ตัดสิน พวกผมก็ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรคุณนัชชาอยู่เเล้ว !”

“วันนี้มีเรื่องจะบอกกับท่านจริม” “ ถึงเเม้ตอยนี้หลักฐานยังไม่เเน่น เเต่ยังไงผมก็เป็นทนายความของทางด้านนัชชา”

คำนี้ก็คงจะดูเหมือนข่มขู่ ท่านจริมดูเหมือนตกใจ ถึงเเม้จะรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเตชิตเเละนัชชา เเต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เกี่ยวับเรื่องคดีศาล เเละตอนนี้สถานดารณ์ก็ดูไม่ดี เตชิยคงจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ เเต่กลับคิดไม่ถึงว่า……..

ท่านจริมยังดูเเปลกใจ หรือว่าเรื่องนี้จะผลิกเเพลงได้?