ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 252

ตอนที่252 จูบเดียวชนะคำพูดเป็นพัน

โทรศัพท์บ้าน ชั้นวางหนังสือ เอกสารบนโต๊ะ ที่เขี่ยบุหรี่….. ตกลงอยู่บนพื้น เเก้วเเตกเป็นชิ้นอยู่ข้างเท้า คนที่เห็นก็คงจะตกใจมาก

คนทำพิงอยู่บนโซฟา ผมที่ยุ่งเหยิง หน้าตาที่ดูทรุดโทรม เสื้อที่สวมใส่อยู่ก็คือเสื้อที่สองวันก่อนที่ใส่ออกจากโรงพยาบาล ทั้งตัวของเขาดูเเย่มาก

จะมีสักกี่ครั้งที่จะเห็นเขาดูโทรมขนาดนี้ ปรัณก็คงจะเป็นห่วง “ ตกลงเกิดอะไรขึ้น ?”

เตชิตเหมือนถูกสั่งให้หยุดนิ่ง อ้าปากเเต่กลับไม่มีเสียงอะไรเลย เหลือเเต่รอยยิ้มที่ดูขมขื่น

สีหน้าของปรัณก็ดูนิ่งขึ้นมา รู้สึกว่าต้องเป็นเรื่องไม่ดีเเน่ “ เรื่องของนัชชามีอะไรอีกหรอ ?”

คนที่สามรถทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้ นอกจากนัชชาก็ไม่มีคนที่สองเเล้ว

เป็นเเบบนี้จริงๆ พอได้ยินชื่อนี้ ผู้ชายที่อยู่บนโซฟาก็เริ่มมีอาการ เขานั่งตรงลำตัวก้มลงไป ทุกการกระทำของเขาบ่งบอกถึงความเจ็บปวด ปรัณไม่ได้เร่งเขา เเต่ยืนเงียบๆอยู่ข้างๆเขา

ผ่านไปนานมาก ก็รอถึงเขายอมพูด “ฉันใช้เวลาทั้งสองปีไปดูกล้องวงจร ทุกส่วนทุกตอน ทุกเวลาก็ดูวนไปวนมาหลายรอบมาก เเต่ก็หาอะไรที่ผิดปกติไม่ได้ ขวดที่มียานั้นเป็นนัชชาเอาเข้าไปจริงๆ ที่กระเป๋าข้างเสื้อของเธอ เเต่ก็ไม่เห็นว่าทีนาร์ไปทำอะไร การกระทำของเธอไม่มีอะไรที่น่าจับผิดได้เลย เเละยังมีที่ๆกล้องจับไม่ถึง หาอะไรไม่ได้เลย…”

เขาดูจะพูดจนไม่รู้กี่รอบ เเต่ปรัณก็เข้าใจเเล้ว เรื่องนี้เกือบจะเเน่ใจเเล้วว่านัชชาเป็นคนทำ ถึงเเม้ทุกคนจะรู้ว่าไม่ใช่เธอ เเต่ก็ไม่มีวิธีช่วยเธอพิสูจน์ความจริงได้

“ทางฝ่ายตำรวจเคยติดต่อฉันมา รอยนิ้วมือบนบนก็มีเเค่ของเธอคนเดียว คนอื่นไม่ได้เเตะเลย” เขาพูด เเล้วใช้มือปัดของบนโต๊ะลง กำหมัดชกลงบนหน้าต่างเเก้ว เหมือนเป็นสัตว์ที่บาดเจ็บร้อง “โอ้ย !”

“…ไม่มีร่องรอยอะไรเลย ?” ปรัณก็ยังไม่อยากเชื่ิอ ถ้าไม่ใช่นัชชาจริงๆ เเล้วจะมีใครที่จะทำถึงขนาดนี้ ต้องเป็นคนในโรงพยาบาลเเน่เลย ไม่อย่างนั้นคงไม่มีใครที่จะรู้ว่าจุดไหนที่กล้องตับไม่ถึง

เเต่ว่าโรงพยาบาลของบ้านปรัณใหญ่ขนาดนั้น ไม่มีหลักฐานก็คงจะยาก

ความรู้สึกของเตชิตตอนนี้ เขาเข้าใจดี เป็นเพราะว่าเข้าใจเขาเลยไม่รู้ว่าจะพูดปลอบยังไง

บนโลกใบนี้มันไม่มีหรอกที่จะรู้สึกเหมือนกัน เข็มไม่เเทงลงบนตัวของคุณ คุณไม่มีทางรู้ว่ามันเจ็บเเค่ไหน

“ปรัณ ชั้นอยากไปดูเธอ อยากพาเธอกลับบ้าน ชั้นรู้ว่าไม่ใช่เธอ ชั้นเชื่ิอเธอ เเตก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้ …..” เขาดึงปมของตัวเอง ดูโทรมมาก เหตุการณ์เเบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเตชิตเลย

เขาช่วยคนมาเยอะมากขนาดไหน ขึ้นศาลสู้คดีมาตั้งเท่าไหร่ เเต่ตอนนี้กลับทำอะไรไม่ได้กับเรื่องของนัชชาเลย

“อย่าใจร้อน มันต้องมีทางเเก้สิ ต้องมีเเน” นอดจากคำนี้เเล้ว แรัณก็ไม่รู้เเล้วว่าเขาควรพูดอะไรอีก

ผู้ชาสที่เเน่วเเน่เเละหนักเเน่นมากในบนโลกเเบบเขาคนนี้ เขาร้องไห้ เพราะปงผู้หญิงที่เขารัก

“ ชั้นไม่มีทางมอบตัวเธอ ไม่มีทาง”

คำนี้ปรัณก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ เรื่องนี้เกินมาจนพวกเขาบังคับอะไรไม่ได้เเล้ว เเต่เขาก็คิดไม่ถึงว่าเตชิตจะมาถึงจุดนี้ได้….

ผ่านไปอีกสองวัน พอเตชิตจัดการเรื่องในบริษัทเสร็จก็ตรงไปสถานีตำรวจเลย เขาไม่ได้ไปเจอนัชชา เเต่ไปที่ทำการของสถานีตำรวจเลย

“ คุณเตชิต คุณดู นี่คือความคืบหน้าของช่วงนี้ ทางคุณนัชชาเราได้ติดต่อไว้เเล้ว เธอปฎิเสธทุกข้อกล่าวหา มีความเกี่ยวเนื่องกับผู้ต้องหา เเละที่สำคัญกว่านั่นคือทุกอย่างตอนนี้ชี้ไปทางเธอ ตอนนี้พวกเราก็ลำบากใจ…..” ท่านจริมไม่ได้ดูชิวเหมือนตอนที่มาเอาคน

คำตอบที่คิดไว้ เตชิตสีหน้าไม่เปลี่ยน “ขอเเคุท่านจริมไม่ทำอะไรเธอ ผมก็ไม่ทำอะไรพวกคุณ”

“เเน่นอนอยู่เเล้ว ทางศาลยังไม่ได้ตัดสิน พวกผมก็ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรคุณนัชชาอยู่เเล้ว !”

“วันนี้มีเรื่องจะบอกกับท่านจริม” “ ถึงเเม้ตอยนี้หลักฐานยังไม่เเน่น เเต่ยังไงผมก็เป็นทนายความของทางด้านนัชชา”

คำนี้ก็คงจะดูเหมือนข่มขู่ ท่านจริมดูเหมือนตกใจ ถึงเเม้จะรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเตชิตเเละนัชชา เเต่เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เกี่ยวับเรื่องคดีศาล เเละตอนนี้สถานดารณ์ก็ดูไม่ดี เตชิยคงจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้ เเต่กลับคิดไม่ถึงว่า……..

ท่านจริมยังดูเเปลกใจ หรือว่าเรื่องนี้จะผลิกเเพลงได้?

เเต่ไม่ว่ายังไง ก็ต้องดูเเลคุณนัชชาเป็นอย่างดี

ทั้งสองคุยกันสักพัก ท่านจริมรู้ว่าเขามาเพื่ออะไร พอไม่นาน ก็พาเข้าไปในห้องสอบสวนของนัชชา

เปิดประตูออก นัชชากำลังกเฝ้มกน้าเหม่อลอย ได้เสียงคนเข้ามาเเต่ก็ไม่ตอบสนองอะไร เตชิตยืนอยู่ตรงหน้าเธอ มองดูผู้หญิงคนนี้ นอกจากจะสงสารก็ยังสงสาร

ก่อนหน้านี้ผิวของเธอที่ขาว ตอนนี้ตาที่ไม่ได้พักผ่อนก็ดูมองคล้ำลงขอบตาดำ ปากที่ดูอวบอิ่มก็เริ่มเเห้ง เเค่สีวันเท่านั้นก็ดูโทรมลงไปขนาดนี้

นัชชาคิดว่าเป็นผู้สอบสวนเข้ามาจะสอบปากคำอะไร เเต่พอผ่านไปนานก็ไม่เห็นจะนั่งลง เธอเลยรู้สึกเเปลกๆ ค่อยเงยหน้าขึ้นมอง

ใบหน้าที่เธอเฝ้าคิดถึงอยู่ในสมองเป็นร้อยเป็นพันรอบตอนนี้อยู่ตรงหน้าเธอ ยังไงเขาก็นังดูดีเหมือนเดิม

ยืนด้านใน ทุกอย่างก็กลายเป็นพื้นหลัง

เธอมองดูเขาไม่ยอมเเม้เเค่จะกระพริบตา กลัวว่าวินาทีต่อไปเขาจะหายไป ผ่านไปหลายวัน สี่วันสิ

ในใจของนัชชาคิด เเต่น้ำยากลับไหลลงมาเเล้ว อ้าปากเเต่ยังสะอื้นอยู่ ทำไมนายถึงพึ่งมา…..”

ผ่านไปเเค่วันเเต่เหมือนเป็นปี รอไปรอมา ทำไมถึงพึ่งมา

ในใจของเตชิตเหมือนโดนชก เจ็บจนรอบตาเริ่มเเดง “ขอโทษนะ ที่ยังพาเธอกลับไม่ได้”

นัชชาส่ายหน้า ร้องไห้ไปด้วยยิ้มไปด้วยเเละยังเช็ดน้ำตาด้วย เหมือนเป็นบ้า ทั้งๆทีาไม่สวยเลยเเต่กลับละสายตาไม่ได้

“นายมาก็ดีเเล้ว”

เเค่ให้เธอรู้ว่า เขาอยู่ข้างๆ เธอก็วางใจเเล้ว

เตชิตหายใจเข้าลึกๆ ลากเก้าอี้ด้านหน้ามานั่ง มองหน้าเธอ

“ไม่ต้องกลัว” เตชิตยื่นมือไปจับมือของเธอ “ไม่ว่าจะเกิเอะไรขึ้น ผมก็อยู่ข้างๆเธอเสมอไม่ว่าจะดีหรือไม่ ผมก็จะรับมันไปพร้อมคุณ”

ในคำพูด ในใจของนัชชาดูตกใจ “ เรื่องคดี…..ไม่ราบรื่นหรอ?”

เธอลองถามดู ในเเววตาเห็นถึงความระมัดระวังดูน่าสงสาร

เตชิตละจากสายตาเเบบนั้น สถานการณ์ความเป็นจริงตอนนี้เลาพูดไม่ออก ได้เเค่เอาคำโกหกมามาหลอก “วางใจได้ มีผมอยู่”

นัชขาเชื่อในคำพูดของเขามาก ไม่เอะใจเลยสักนิด เเละก็ยิ้มออกมา “ดีเเล้ว”

เธอก็คิดถึงเรื่องที่ชนุดมมากะทันหัน “เตชิต…..”

“หื้ม?” เขามองมาหาเธอ “เป็นอะไร?”

นัชชาลังเล ชั่งเถอะ เขาเหนื่อยขนาดนี้เเล้ว ก็ไม่อยากจะเพิ่มความกดดันให้เขาอีกเเล้ว เพราะชนุดมก็บอกเเล้วว่าจะไม่มาอีก

สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา “ไม่มีอะไร”

เตชิตคิดว่าเธอคงจะคิดมาก ยื่นมือไม่ดึงเธอมากอดไว้ มือจับบนใบหน้าเล็กๆของเธอ “ผมจะอยู่กับเธอเอง ?”

นัชชมองไปที่เขา “ชั้นรู้”

พอผ่านไปหลายวันที่ไม่ได้เจอ ทั้งสองก็คิดถึงกันมาก ถึงเเม้สถานที่จะไม่เอื้ออำนวย เเต่เตชิตก็บังคับตัวเองไม่ได้ จูบลงบนปากที่เเห้งของเธอ จูบเเบบนุ่มนวล

นัชชาไม่เคยคิดที่จะอยากได้ใครคนนึงเลย เธอเป็นคนดึงผู้ชายเข้ามาเอง ยืดเท้าขึ้นเข้าไปใกล้เขา เอาเอากลัวกังวลทั้งหมดใส่ลงไปในจูบนี้