ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 256

ตอนที่256 การมาเยี่ยมของดวิษ

เตชิตให้เวลากับทีนาร์สองวันในการคิด สองวันนี้ทีนาร์ก็ไม่ได้ว่าง ให้ความร่วมมือในการรักษาตัว ก็จะไปนั่งเหม่อลอยที่หน้าต่างบ้าง เเต่เวลาส่วนมากก็ยิ้มหัวเราะ เเม้เเต่จอร์นยังไม่เข้าใจ

เธอไม่ใช่พึ่งเสียญาติคนนึงไปหรอ ทำไมไม่เห็นเธอเสียใจเลย ?

เเต่ยังไงก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น เขาก็ไม่อยากยุ่งมาก เเค่ทุกวันต้องบอกอาการของเธอกับกับปรัณเเละเตชิต

นัชชาก็โดนขังอยู่ในสถานีตำรวจตลอดไม่ได้ไปคุก ในคุกมีคนทุกรูปเเบบ เข้าไปเเบบนี้ต้องโดนรังเเกเเน่นอน เตชิตบังคับด้านบนไว้ก็ไม่เป็นไร

เพราะยังไงทางศาลยังต้องตัดสิน ทุกอย่างยังมีให้พูด เเค่ความคิดเห็นจากภายนอกให้ความกดดันไม่น้อย ก็คอยใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอด

ตั้งเเต่ครั้งนั้นที่เตชิตมาหาเธอเเล้ว ในใจของนัชขาก็วางใจลงบ้าง ถึงเเม้จะไม่รู้ว่าด้านนอกเป็นยังไง เเต่ในใจยังนิ่งอยู่ เธอเชื่อว่ายังไงเตชิตก็พาเธอกลับบ้านได้

เเละที่ทำให้เธอคิดไม่ถึง ก็คือ

ดวิษที่มาเยี่ยมเธอ ทางตำรวจจะบอกเเละถามเธอว่าเต็มใจรึเปล่า นัชชาคิดเเล้วก็ส่ายหน้าปฎิเสธ

เร็วมาก ทางตำรวจก็รีบไป่ีบมาบอกว่า ทางดวิษมีเรื่องสำคัญจะบอก นัชชาลังเลเเล้วก็ยอมตอบตกลง

“คุณนัชชา วางใจได้ ที่นี้คือสถานีตำรวจไม่มีใครทำอะไรเธอได้” ตำรวจเห็นท่าทีของเธอเเล้วเลยปลอบเธอ

นัชชาไม่ได้พูดอะไรมาก “ขอบคุณ ชั้นวางใจมาก”

ในขณะทีาเธอมาถึงห้องเยี่ยม ดวิษก็นั่งรอไว้เเล้ว ตรงกลางของทั้งสองกั้นไว้ด้วยกระจกหนา

เห็นหน้าที่ขาวซีดของนัชชา มือของดวิษที่วางไว้บนโต๊ะเริ่มกำเเน่นขึ้น ตอนมาเคยคิดถึงตอนที่จะได้เจอกัน เเต่พอเห็นเเล้ว ในใจก็รู้สึกอีกเเบบ

ความจริงเขายังรู้สึกดีใจที่มีความโชคดีในความโชคร้าย เเต่ตอนนี้……

ดวิษละสายตาออกมาดูที่ปลายเท้า “ผมได้ข่าวว่าคุณเกิดเรื่อง”

นัชชาไม่รู้สึกเเปลกใจเลย “ตอนนี้ทั้งเมืองj ก็รู้หมดเเล้ว นายมาคงไม่ใช่อยากจะรำลึกความหลังกับชั้นหรอกนะ”

“หึ” ดวิษหัวเราะเสียงเบาเเต่เสียงนี้กลับดูไม่ใช่เสียงหัวเราะ “เธอก็ยังเป็นเเบบนี้ ไม่เปลี่ยนเลย”

นัชชาเม้มปากเเละคลายออก “โทษทีไม่ได้ให้นายเห็นชั้นตอนที่เเย่ที่สุด”

“ผมมา ไม่ใช่ที่จะมาทะเลาะ” ดวิษหายใจเข้าลึกๆ “ ผมเห็นข่าวของคุณ ในใจผมรู้ว่าคุณไม่มีทางฆ่าคนเเน่นอน ผมเชื่อคุณ”

ถึงเเม้กับดวิษจะต่างคนต่างอยู่ เเต่พอได้ยินคำนี้ นัชฃาก็ตอบอย่างเกรงใจ “ขอบใจ”

“มีเรื่องนึงไม่รู้ว่สควรพูดกับเธอรึเปล่า พวกเขาต่างก็ห้ามไม่ใฟ้ผมพูด เเต่ผมคิดว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะได้รับรู้” ดวิษประสานมือวางไว้ด้านหน้า “ปณิตายังจำได้ใช่ไหม? เธออาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”

ชื่อนี้ถึงจะไม่คุ้นมาก เเต่เเค่ได้ยินนัชชาก็นิ่งไปหลายวิ “อะไร?”

“เมื่อก่อนผมเคยเห็นเธอทีาโรงพยาบาลครั้งนึง ตอนนั้นไม่เเน่ใจ เห็นเเค่รางๆ เเต่ผมรู้สึกว่าต้องเป็นเธอ”

โรงพยาบาลของตระกูลปรัณ

ในตอนนี้ มีสถานที่เเบบนี้ออกมา นัชชาอยากจะไม่คิดมากก็ยังยาก

“เธอมาที่นี้ทำไม?”

“ผมไม่รู้ เราไม่เคยติดต่อกัน เธอโดนตำรวจออกหมายจำ คงจะหนีไปเเล้ว” ดวิษพูดถึงปณิตาก็เเสดงถึงความเกลียด ดูร้ายยิ่งกว่านัชชา ทำให้เขาทั้งบ้านเจอปัญหาเเบบนี่

นัชชาทไเเบบนี้กับเธอ คือนัชลาผิด มันคือผลที่ต้องได้รับ เเต่กับปณิตาล่ะ? เธอเเค่โลภอยากจะได้มากกว่านี้

เเต่นัชชาคิดว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาเเน่ เเต่เธอเเน่ไม่พูดกับดวิษ เเค่ขอบคุณเท่านั้น “ยังไงก็ต้องขอบคุณที่นายมาบอกชั้น”

“ชั้นก็มีความโลภส่วนตัว” ดวิษพูดความจริงออกมา “ผมเกลียดปณิตา เลยอยากจะยืมมือคุณเเก้เเค้นเธอ ผมดีใจที่จะได้เห็น”

ได้ฟังคำตอบเเบบนี้ นัชชาไม่เเปลกใจเลย เธอรู้จักนิสัยของดสิษดี เลยไม่เเปลกใจ “ไม่ว่ายังไง ก็ขอบคุณ”

ถึงเเม้จะอยู่ในสถานที่ที่มีกระจกกั้นทั้งสองไว้ ไม่มีวิธีเเต่งตัวเลยเเม้เเต่บ้างหน้า เเต่ก็ปกปิดความสวยของเธอได้

ตอนที่เเต่งงานกันไม่ได้รู้สึกอะไร เเต่ตอนนี้กลับรู้สึกเตะตาขึ้นมา เขาคิดว่าถ้าได้อยู่กับนัชชามันจะเป็นยังไง?

อาจจะมีลูกขายเเละลูกสาว ครอบครัวอบอุ่น

เเต่น่าเสียดายตอนนี้ ที่ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้

เห็นตำรวจที่พยุงร่างของนัชลาขึ้นจากเก้าอี้ เอาเธอออกจากห้องเยี่ยม ดวิษนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ จนมีคนมาเร่งเขาค่อยลุกเดินออกไป

ในห้องสี่เหลี่ยมนี้กลับมาเงียบเหมือนเดิม เหมือนไม่เคยมีคนมา บางเรื่องบางคน ก็เหมือนลิขิตไว้ให้ผิดที่ผิดเวลาลิขิตไว้ว่าเป็นเเค่ทางผ่าน

……

กลับมาที่ห้องที่ถูกขัง นัชชาไม่รอให้ตำรวจออกไปก็ขอขึ้นมาว่า “ชั้นอยากจะโทรศัพท์”

ก่อนหน้านี้เตชิตสั่งไว้ว่า ถ้าเธอต้องการอะไร ทางตำรวจก็จะใก้ เเต่เธอก็ไม่เคยใช้สิทธิ์พิเศษ นี้คือครั้งเเรก

เหมือนทางตำรวจจะตกใจ จำคำที่หัวหน้าสั่งไว้ ก็รีบพยักหน้าให้เอาโทรศัพท์มา ทำตามระเบียบกดโทรออกไป “อย่าใช้เวลานานเกิน”

“ได้” นัชชาเอาเเนบไว้กับหู เสียงที่ดูยุ่งจากในโทรศัพท์ไม่ได้ยินได้มีคนรับสายเเล้ว

เสียงมี่คุ้นเคย “ฮาโหล?”

“เตชิต ชั้นเอง “

เเค่ได้ยินเสียงก็โอเคขึ้น

เห็นเขาเป็นตัวตัวเธอเเบบนี้ นัชขาก็รู้สึกเจ็บใจ “ไม่เป็นไร นายอย่ารีบ เมื่อสักครู่ดวิษมาเยี่ยมชั้น เเต่ตอนนี้ๆปเเล้ว”

เขากดเสียงต่ำ “เขามาทำไม ?”

“เขาบอกว่าสองวันก่อนที่โรงพยาบาลเห็ยปณิตา ถึงเเม้จะไม่เห็นตรงๆ เเต่รู้สึกว่าเป็นเธอเเน่” นัชชาพูดให้เขาฟังทั้งหมด “เขาน่าจะไม่ได้โกหก ไม่จำเป็นต้องโกหกเรา”

“ตอนนี้ชั่นจะรีบให้นนไปตรวจดูกล้อง !”เยชิตพูดเเล้วดูโทรศัพท์อีกเครื่อง อยากจะรีบสั่งงานไป

พอสั่งเสร็จ เขาก็ปลอบนัชชา “วางใจได้ ถ้าเห็นเขาก็จะถ่ายเจอ”

นัชชาพสักหน้า ไม่ว่าจะมองเห็นรึเปล่า “ได้ ชั้นรู้เเล้ว ….คดียังราบรื่นมั้ย?”

“อืม”เตชิตตอบ ไม่ได้พูดอะไรเยอะ จำเรื่องที่รับปากทีนาร์ไว้ เขาก็รู้สึกเจ็บ “ไม่ต้องห่วง ชั้นจัดการเอง”

นัชชาได้ยินว่าเขาไม่ได้สงสัยเลย ในใจก็รู้สึกวางใจลง กะเวลาพูดกับเขาเเค่ไม้กี่คำก็วางสายเเล้ว

เเล้ว สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึง ก็คือสิ่งที่ทำให้วางใจได้นี้ ความเชื่อใจนี้ สักวันคงจะไม่หายไป