ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 269

ตอนที่269 คุณชอบฉันใช่ไหม

การสนทนา ไม่มีความสุข

ศูนย์กักกันพิทักษ์นัชชา ดูสภาพแวดล้อมที่ย่ำแย่ เธออาลัยอีกครั้ง คนน่ากลัวกว่าสัตว์อีก ไม่ว่าสภาพแวดล้อมจะย่ำแย่แค่ไหน เมื่อคุณได้ใช้มันคุณจะรู้สึกชา

เหมือนตอนนี้ เธอนั่งอยู่บนเตียงที่แสนจะชื้น มันไม่ได้เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ แค่ชินกับมัน ทุกอย่างมันก็เหมือนสิ่งที่เคยผ่านมา

ความรู้สึกแบบนี้นัชชารู้สึกกลัวมาก เธอกลัวว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบน่ากลัวแล้วทุกข์ทรมานแบบนั่น

ผลลัพธ์ของการคดีนี้จะไม่คาดคิดเกินจินตนาการ รู้สึกได้เลยกับความพยายามของเตชิตและการขึ้นศาลในตอนนั่น การตัดสินที่แท้จริงจะใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนเพื่อลงมา เธอก็ยังคงรอเหมือนเดิม

ไม่ว่าจะเป็นผลลัพธ์ยังไง?

จำคุกตลอดชีวิตหรือจำคุกตลอดชีวิต? จำคุกตลอดชีวิตมันนานแค่ไหน สิบปี ยี่สิบปี สามสิบปี หรือนานกว่านั้น

นัชชาไม่กล้าคิดต่อไป โอบกอดเข่าของตังเองไว้ ดูเหมือนว่าสิ่งนี้สามารถขับไล่ความเศร้าได้

“เลข 0485 !” ในเวลานี้ เสียงสูงดังขึ้นนอกประตูคือเจ้าหน้าที่ที่ดูแลเรือนจำคุก

ตอนนี้มันไม่มีชื่อของมันแล้ว มีแต่ความทรงจำที่หดหู่และเลขนั่น 0458

“ถึง!” นัชชาลูกจากเตียงเดินไปข้างประตู มีหน้าต่างบานเลื่อนเล็ก ๆ อยู่ที่ประตู ข้างนอกสามารถดึงเปิดได้ สามารถเห็นหน้าคน

“มีสายโทรศัพท์ รับไหม” ผู้คุมในเรือนจำนั้นหยาบมาก พูดขึ้นมาไม่ค่อยจะสุภาพ

นัชชาไม่เข้าใจ ในส่วนนี้ของกระดูก หรือเป็นสายของ เมทนีกับณัชชนท์

นึกถึงพ่อแม่ นัชชาก็โกรธไม่ลง “รับ! ฉันรับทันที!”

เจ้าหน้าที่มองเธอ เปิดประตูแล้วปล่อยเธอออกมา ในมือยังกักขังไว้ ข้อเท้าไม่ได้กัก

เป็นที่คาดกันว่าเตชิตได้ใช้ความสัมพันธ์มากมายเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้

นัชชาเดินไปอีกห้องเพื่อรับโทรศัพท์ ห้องที่โปร่งใส มีโต๊ะไม่กี่โต๊ะ มุมของตารางที่มีโทรศัพท์สามารถโทรออกได้เท่านั้น เธอหยิบขึ้นมา พูดอย่างระวัง “ฮาโหล”

“ฮาโหล ฉันเอง” แปลกๆ เป็นเสียงชายที่เข้ม

นัชชาหยุด “คุณคือใคร?”

“ลืมเสียงของฉันได้เร็วขนาดนี้เหรอ?ดูเหมือนว่าฉันจะพูดอีกสองสามคำเพื่อพบเธอในครั้งต่อไป"อีกฝ่ายเริ่มเรื่องตลกของเธออย่างง่ายดายและท่าทาง"

คนที่จะคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงนี้ มีแค่คนเดียว.....ชนุดม

นัชชาที่ถือโทรศัพท์ไว้ในกำมือ ยังไม่รอเธอพูด อีกคนหนึ่งที่ดูจากอารมณ์เธอแล้ว

เหมือนเป็นผู้นำ “อย่ากังวลกลัวฉันขนาดนั้นทำไม?”

“……”

ชนุดมได้ยินเสียงที่กังวลและถอนหายใจนั่น ไม่แกล้งเขาอีก “วันนี้ขึ้นศาลแล้ว เป็นไงบ้าง ความรู้สึก?

ตานัชชาที่ดูสบาย กลื่นอาการอาเจียนนั่น รู้สึกยากที่จะพูด “ไม่ค่อยดี”

ในความคิดของฉันคุณไม่สามารถช่วย แต่สารภาพในศาลได้หรือ"

หัวใจนัชชาเต้นเป็นจังหวะ ริ้วรอยของคิ้ว “เผะอรู้ได้ยังไร?”

เพราะอะไร?

ชนุดมยิ้ม “เพราะฉันเข้าใจเธอ”

ผู้หญิงคนนี้มีเวทมนต์ชนิดที่ผู้คนอดไม่ได้ที่จะสำรวจ ทุกครั้งที่เห็นร่างเล็กๆบางๆขา เธอไม่ทนไม่ได้ที่จะทดลอง อยากรู้ไว้ข้างในซ้อนอะไรไว้

นัชชาหายใจเข้า ข่มตาลม “ชนุดม เธอเข้าใจฉันมาก”

เธอมั่นใจ มันตบหน้าของชนุดม ตั้งแต่ครั้งแรกทีเจอจนถึงตอนนี้ พวกเธอก็ยังคงติดต่อกันเหมือนเดิม ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ได้ยินเธอ.....มั่นใจตัวเอง

“นั่นคือพรสวรรค์ของฉัน”

“ว่าแต่ทำไมถึงโทรฉันละ คงไม่ใช่อยากฟังฉันชมเธอละสิ?”

พูดเสร็จ ชนุดมหัวเราะสายเสียงสั่นเพื่อให้เสียงดัง สายอย่างเชลโล่นั้นน่าพึงพอใจ “คุณพูดไม่ผิด ฉันมีวัตถุประสงค์อื่น“

เธอนั่งลง ถามถึง “เรื่องก่อนหน้านี้ที่เธอตกลง จำได้ไหม?”

นัชชาเข้าใจว่าเธอนั่นสื่อถึงอะไรอยู่ แต่ว่าความคิดของเธอก็เร็วกว่า เธอพึ่งขึ้นศาลเสร็จเมื่อไม่นาน เธอก็ได้ข่าวคราวสักแล้ว

ไม่เพียงแต่.....

“ฉันแค่บอกว่าฉันจะคิดดู แต่ไม่ได้ตกลงเธอ”

ชนุดมฟังแล้วตอบเสียงอย่างเย็นชา ในใจรู้สึกมีความน่าสนใจมากขึ้นเรื่อย ๆ “แล้วสิ่งที่เธอคิดคืออะไร?”

นัชชาปากผอม ผ่านไปสักพักค่อยปลาอย “มาดูตอนนั้น คงไม่ไม่อะไรที่ต้องรอผลลัพธ์คดีอีกต่อไป”

“โซ?”

“ฉันควรถูกตัดสินหนักมาก ไม่รู้ว่าเตชิตจัดการมันอย่างไร” ฟังเสียงเขาแล้วรู้สึกเขาในความเป็นจริงสิ่งที่ซ่อนเร้นภายใต้ความสงบนี้ก็คือความไร้ประโยชน์และความโศกเศร้าของเธอ

ที่หันอยู่ อะไรก็ไม่ทำ อะไรก็ไม่รู้ นอกจากรอ ไม่มีทางอะไรอีก นอกจากคิดยังไม่มีสิทธิ

“นัชชา เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันเห็นแล้วแข็งแกร่งมาก” และแล้วชนุดมก็พูดคำนี้ออกมา

นัชชาพูดตอบกลับไม่เป็น “ทำถึงพูดแบบนี้ละ?”

“เพราะฉันชอบเธอในความแข็งแกร่งนี้” พูดจบ เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีความตลก หัวเราะออกมา “คุณต้องการรอให้ศาลตัดสินลง?”

“ฉัน.....ยังไม่ได้คิดว่าจะไปจากที่นี้ไหม”

“ฟังแล้ว” ชนุดมก็ไม่สนอะไรเขาอีก เสียงเบาลง จริงจังมากและพูดด้วยคำพูดของเธอทีละคำ “ถ้าวันไหนรอให้ศาลมาตัดสิน เผะอคงต้องไปเรือนจำ มีไปก็มีกลับ ระหว่างทางที่พาเธอกลับ คนขับรถคือคนของฉัน เมื่อยืนยันการนั่นก็คือ “ฉันอยากเข้าห้องน้ำ” เขาก็จะตอบกลับคำนึ่ง “รอแป๊บ” ถ้าวันนั่น ไม่ผิด จากนั้นบุคคลนั้นจะช่วยคุณในการเดินทางกลับ ถ้าหากเธอไม่อยากไป งั้นก็บอกเข้าไป เธอจะส่งเธอกลับมาอย่างปลอดภัย ฉันจะยอมรับมัน ให้พื้นที่เธอ”

หัวใจนัชชานั่นหน่าแน่น คิดไม่ถึงว่าเธอจะเตรียมการขนาดนี้ และแล้วคิดไรออก ด้านล่างของหัวใจฉันกรีดร้องไม่ดี “ โทรศัพท์นี้สามารถบันทึกเสียงได้”

“ไม่เป็นไร จัดการเสร็จหมดแล้ว เธอไม่ต้องห่วง”

“แต่ว่า....”

“เธอคิดดีๆ แม้ว่าฉันจะขู่เธอหลายครั้ง แต่นี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะบอกและจากไป”ความรุนแรงอย่างไม่เคยมีมาก่อนของชนุดม “เธอไว้ใจได้ แค่เธอเดินจากฉันไป ฉันจะไม่บอกให้เธอกลับมาอีก จะให้การปกป้องคุณมากมาย สำหรับวัตถุประสงค์ของฉัน ง่ายมาก ฉันช่วยชีวิตฉันควรจะตอบแทนนี่คือหนึ่งในนั้น ยังมีอีกก็คือ......”

นัชชาฟังแล้ว”อะไรนะ”

ชนุดมตอบรับแล้ว “ช่างเถอะ” ไว้เจอหน้าก่อนจะบอก”

เธอเตรียมที่จะปิดสายนัชชาเรียกเธออย่างเร่งรีบ “ชนุดม!”

ทุกครั้งรีบเท่านั้น เธอถึงจะเรียกชื่อเขา ไม่ใช่แขกและที่น่ารำคาญ “คุณชนุดม

จับมือผู้ชายไว้ ใส่ไมโครโฟนกลับไปที่หูของเขา “ยังมีเรื่อง?”

ก่อนหน้านี้มือนัขชาถือโทรศัพท์ไว้ ดูเหมือนว่านี่จะเป็นตัวหนาขึ้น ดวงตาของเธอดู

ซับซ้อนมาก เวลาก็ไม่มากพอที่จะให้คิด เขาพูดออกมา “คุณชอบฉันฉันไหม.....”