ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 269

ตอนที่269 คุณชอบฉันใช่ไหม

การสนทนา ไม่มีความสุข

ศูนย์กักกันพิทักษ์นัชชา ดูสภาพแวดล้อมที่ย่ำแย่ เธออาลัยอีกครั้ง คนน่ากลัวกว่าสัตว์อีก ไม่ว่าสภาพแวดล้อมจะย่ำแย่แค่ไหน เมื่อคุณได้ใช้มันคุณจะรู้สึกชา

เหมือนตอนนี้ เธอนั่งอยู่บนเตียงที่แสนจะชื้น มันไม่ได้เป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ แค่ชินกับมัน ทุกอย่างมันก็เหมือนสิ่งที่เคยผ่านมา

ความรู้สึกแบบนี้นัชชารู้สึกกลัวมาก เธอกลัวว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบน่ากลัวแล้วทุกข์ทรมานแบบนั่น

ผลลัพธ์ของการคดีนี้จะไม่คาดคิดเกินจินตนาการ รู้สึกได้เลยกับความพยายามของเตชิตและการขึ้นศาลในตอนนั่น การตัดสินที่แท้จริงจะใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนเพื่อลงมา เธอก็ยังคงรอเหมือนเดิม

ไม่ว่าจะเป็นผลลัพธ์ยังไง?

จำคุกตลอดชีวิตหรือจำคุกตลอดชีวิต? จำคุกตลอดชีวิตมันนานแค่ไหน สิบปี ยี่สิบปี สามสิบปี หรือนานกว่านั้น

นัชชาไม่กล้าคิดต่อไป โอบกอดเข่าของตังเองไว้ ดูเหมือนว่าสิ่งนี้สามารถขับไล่ความเศร้าได้

“เลข 0485 !” ในเวลานี้ เสียงสูงดังขึ้นนอกประตูคือเจ้าหน้าที่ที่ดูแลเรือนจำคุก

ตอนนี้มันไม่มีชื่อของมันแล้ว มีแต่ความทรงจำที่หดหู่และเลขนั่น 0458

“ถึง!” นัชชาลูกจากเตียงเดินไปข้างประตู มีหน้าต่างบานเลื่อนเล็ก ๆ อยู่ที่ประตู ข้างนอกสามารถดึงเปิดได้ สามารถเห็นหน้าคน

“มีสายโทรศัพท์ รับไหม” ผู้คุมในเรือนจำนั้นหยาบมาก พูดขึ้นมาไม่ค่อยจะสุภาพ

นัชชาไม่เข้าใจ ในส่วนนี้ของกระดูก หรือเป็นสายของ เมทนีกับณัชชนท์

นึกถึงพ่อแม่ นัชชาก็โกรธไม่ลง “รับ! ฉันรับทันที!”

เจ้าหน้าที่มองเธอ เปิดประตูแล้วปล่อยเธอออกมา ในมือยังกักขังไว้ ข้อเท้าไม่ได้กัก

เป็นที่คาดกันว่าเตชิตได้ใช้ความสัมพันธ์มากมายเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้

นัชชาเดินไปอีกห้องเพื่อรับโทรศัพท์ ห้องที่โปร่งใส มีโต๊ะไม่กี่โต๊ะ มุมของตารางที่มีโทรศัพท์สามารถโทรออกได้เท่านั้น เธอหยิบขึ้นมา พูดอย่างระวัง “ฮาโหล”

“ฮาโหล ฉันเอง” แปลกๆ เป็นเสียงชายที่เข้ม

นัชชาหยุด “คุณคือใคร?”

“ลืมเสียงของฉันได้เร็วขนาดนี้เหรอ?ดูเหมือนว่าฉันจะพูดอีกสองสามคำเพื่อพบเธอในครั้งต่อไป"อีกฝ่ายเริ่มเรื่องตลกของเธออย่างง่ายดายและท่าทาง"

คนที่จะคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงนี้ มีแค่คนเดียว.....ชนุดม

นัชชาที่ถือโทรศัพท์ไว้ในกำมือ ยังไม่รอเธอพูด อีกคนหนึ่งที่ดูจากอารมณ์เธอแล้ว

เหมือนเป็นผู้นำ “อย่ากังวลกลัวฉันขนาดนั้นทำไม?”

“……”

ชนุดมได้ยินเสียงที่กังวลและถอนหายใจนั่น ไม่แกล้งเขาอีก “วันนี้ขึ้นศาลแล้ว เป็นไงบ้าง ความรู้สึก?

ตานัชชาที่ดูสบาย กลื่นอาการอาเจียนนั่น รู้สึกยากที่จะพูด “ไม่ค่อยดี”

ในความคิดของฉันคุณไม่สามารถช่วย แต่สารภาพในศาลได้หรือ"

หัวใจนัชชาเต้นเป็นจังหวะ ริ้วรอยของคิ้ว “เผะอรู้ได้ยังไร?”

เพราะอะไร?

ชนุดมยิ้ม “เพราะฉันเข้าใจเธอ”