ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 280

ตอนที่280เธอท้องลูกของฉัน

ริมฝีปากแห้งและแตกเขาอ้าปากมันใช้เวลาสักพักเพื่อหาเสียงของตัวเอง“คุณพูดอะไร”

จินต์มองดูสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยนไปด้วยความตกใจความในใจที่ไม่สามารถพูดออกมาได้นึกถึงนัชชานึกถึงเด็กที่เพิ่งจากโลกใบนี้ไปเธอไม่สามารถอดทนและเข้าใจเธอเหมือนผู้ตัดสินที่คอยพูดจาทิ่มแทงใจเขา“นัชชาตั้งครรภ์มันคือลูกของคุณและเธอ”

จินต์มองดูการกระทำของเตชิตในใจรู้สึกผิดกับนัชชา“เธอไปสถานีตำรวจทั้งที่เธอรู้มานานแล้วว่าตัวเองตั้งท้องแต่เธอให้ฉันไปดูเธอที่สถานีตำรวจให้ฉันเอากระดาษที่ตรวจครรภ์หลังจากนั้นก็ให้ฉันเก็บเป็นความลับไม่ให้บอกใครแต่ฉันก็ไม่ได่เข้าใจอะไรตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วเพราะเธอกลัวคุณรับปากเธอในตอนนี้ไม่ได้กลัวคุณจะไม่เอาลูกคนนี้”

“เป็นไปไม่ได้”เตชิตรู้สึกสั่นไปทั้งตัวเสียงทั้งหมดและภาพที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆหายไปในความคิดเขาตอนนี้คิดถึงเรื่องเมื่อก่อนที่พวกเธอเคยคุยกัน

เขาสงสัยตั้งแต่ตอนนั้นแต่ไม่แน่ใจเขาอยากพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลแต่แปลกที่นัชชาปฏิเสธนึกถึงตอนนั้นที่เขาดูดบุหรี่ต่อหน้าเธอนัชชาคิดจะห้ามเธออาเจียนอย่างทรมานมันไม่ใช่สาเหตุที่เธอปวดกระเพาะเลยแต่เป็นเพราะว่าเธอท้อง

รู้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วเธอรู้แล้วว่าในท้องของเธอเริ่มมีเด็ก

เตชิตยิ้มแห้งๆที่แท้ที่แท้เธอก็รู้เรื่องนี้นานแล้ว

ผู้ชายตีพื้นด้วยหมัดหนักมีเลือดออกมากในข้อต่อ“นัชชาท้องเธอกำลังท้องลูกของเราฮ่าฮ่า”

เตชิตเหมือนคนบ้าหัวเราะอย่างไร้สาระแต่น้ำตาค่อยๆๆไหลออกมา

ชนัยและปรัณรู้สึกตกใจไม่เคยเห็นสีหน้าแบบนี้บนใบหน้าของเขาดูเหมือนว่ามันเป็นความทุกข์และสิ้นหวัง

ก่อนหน้านั้นนัชชาเคยถามว่าต้องการเด็กคนนี้ไหมตอนนั้นเหมือนคิดอะไรออกเขาเคยบอกกับเธอว่าผ่านไปสักพักเราก็จะแต่งงานกันแต่เพิ่งได้รู้ว่าคำตอบที่เธอต้องการไม่ใช่พวกนี้

“ทำไมทำไมไม่บอกฉันไม่พูดอะไรเลย”

เขาไม่รู้ว่าเธอท้องถ้ารู้ว่ามีเด็กอยู่ด้วยบางทีมันอาจจะแตกต่างกัน

เขาจะดูและเธอเป็นอย่างดีไม่ให้คาดสายตาต้องการพิสูจน์ความบริสุทธิ์เขาก็จะให้เธอแต่น่าเสียดายทุกอย่างมันสายไปแล้ว

“เป็นฉันเองที่ทำให้เธอตายทั้งหมดนี่เป็นเพราะฉัน”ผู้ชายพึมพำเหมือนกับกำลังพูดให้ตัวเองฟังและเหมือนกับกำลังพูดให้คนอื่นฟัง

ทันใดนั้นเขารู้สึกแน่นหน้าอกสีหน้าเขาเปลี่ยนไปและแล้วก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดเลือดสีแดงได้ติดที่คางของเขาและเลอะติดที่เสื้อสูทตรงกลางหัวใจ

ร่างสูงดูเหมือนจะถูกดึงพลังทั้งหมดออกไปและค่อยๆล้มลง

ปรัณที่อยู่ข้างเขาสะดุ้งวิ่งไปที่ข้างหน้าสองก้าวจับร่างของเขาไว้แล้วพูดว่า“เตชิต”

ร่างกายที่สูงเกือบ190ร่างใหญ่ล้มลงปรันไว้อาลัยร่างกายทาแข็งแรงพยุงเขาไว้คนเดียวก็กินแรงเหมือนกันนะ

ปรัณหันไปเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันจับไม่ไหวคนอื่นปล่อยมือของจินต์ออกรีบไปช่วยพยุงร่างของเตชิต“พี่เตชิต”

เขาเรียกติดต่อกันสองครั้งแต่เขาพยายามที่จะลืมตาใบหน้าที่ซีดไม่มีเลือดคงไม่มีทางที่จะตอบเขาหรอก

“เหตุการณ์เร่งด่วน”เสียงกรีดร้องของปรัณ“เอาคนขึ้นรถก่อน”

ชนัยพยักหน้าปรันรีบนำร่างของเตชิตขึ้นรถพยาบาลปรันสั่งให้เริ่มการทดลองร่างกายของเขาทันทีเดินออกมาจากรถสองก้าวเหมือนสามก้าวเดินไปข้างๆของจินต์

ดวงตาเขาลุกเป็นไฟแล้วถามเขา“ตอนนี้เป็นไงคุณพอใจแล้วใช่ไหม”

ถ้าไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนกับนัชชาตอนนี้เขาอาจจะให้เธอเห็นดีแน่ไม่สนว่าเขาจะเป็นผู้หญิงหรือไม่ทำให้น้องชายเขาต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ถ้าเขาต่อรองคงไม่ใช่สุภาพบุรุษ

แสดงให้เห็นจินต์ยังคิดไม่ถึงว่าเตชิตจะมีปฏิกิริยาในการตอบกลับมองลงไปข้างล่างบนพื้นยังมีคาบเลือดที่เมื่อกี้เขาได้อาเจียนออกมามองดูเลือดสีแดงสดเธอมีอาการตกใจเล็กน้อย

ใช่แล้วถ้าคนที่ยังอยู่เป็นคนที่ทำร้ายจิตใจคนเขาทรมานผู้ชายคนนั้นอาจจะทรมานกว่าเขาหลายเท่าที่เขารู้แต่ชานัชชาจะทำอย่างไรนัชชาของเขาจะเป็นยังไง

ในตอนนี้จินต์ตกอยู่ในความวิตกกังวลเธอตาบอดกับลมกลางคืนเธอหันไปมองแม่น้ำมืดรถถูกจับแต่ไม่มีร่องรอยของมนุษย์

“นัชชาได้โปรดกลับมาเถอะกลับมานะเธอไม่ใช่ให้ฉันดูแลน้าชายกับน้าสาวหรอทำไมเธอถึงได้ปล่อยมือไปโดยที่ไม่สนใจอะไรเลย”มันไม่ได้เสียใจในคำพูดเหล่านี้ที่เธอควรจะได้รับการแจ้งเตือนเมื่อเขาพูดแบบนั้นกับเธอที่สถานีตำรวจ

จินต์เอาแต่โทษตัวเองโทษคนที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ถ้าพวกเขาสามารถปล่อยวางมากกว่านี้เรื่องทั้งหมดคงไม่เป็นแบบนี้

ชนัยเธอไม่มีเจตนาที่จะดำเนินการใดๆเพิ่มเติมพวกเขากำลังเศร้า

มองดูข้างหลังของรถโรงพยาบาลและความมืดของคืนก่อนมันเป็นผู้ชายที่ไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นมนุษย์กินคนที่ไม่สามารถช่วยได้ถอนหายใจไปเฮือกหนี่ง

นัชชาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งนอนบนเตียงที่มีขนาดใหญ่และนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นมาเหนือศีรษะเป็นโคมไฟรูปวงกลมรอบโต๊ะสีขาวที่มีโซฟาโดยเฉพาะอย่างในแสงที่สะดุดตาพื้นดินที่ปูด้วยพรมสีเทาอ่อน

เธอลองขยับคอของเธอฉันรู้สึกเวียนหัวความเจ็บปวดในข้อต่อเตือนเธอว่าเกิดอะไรขึ้นนี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม

“คุณฟื้นแล้ว”ทันใดนั้นมีเสียงพูดขึ้นในระยะไกลเป็นเสียที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

นัชชาหันไปมองชายในชุดผ้าซาตินสีเทาเข้มเสื้อขาวชุดนี้ดูสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยมากใส่รองเท้าหนังสีดำเซ็ตผมเรียบร้อยไว้ด้านหลังในมือมีรายงานทางการเงินเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดแต่คิดอีกที

และมีใบหน้าที่คุ้นเคยกับเธอ

“คุณชนุดม”ที่มาที่ไปเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับนัชชาแต่ลองคิดอีกทีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทางหมดเป็นการวางแผนของชนุดมทั้งหมดอยู่ที่นี่ก็ไม่มีอะไรแปลก

“ตอนนี้ใกล้จะเช้ามืดแล้วคุณหลับตั้งแต่เที่ยงถึงตอนเย็นฉันมีความคิดจินตนาการที่ดีกว่า”คำพูดคำนี้เหมือนคนหยอกล้อกัน

ความสลัวในสายตาการมองเห็นส่วนประกอบทาแก้มของใบหน้าพิสูจน์ให้เห็นถึงริมฝีปากที่ชัดเจนยังมีช้องเบ้าตาที่ลึกเข้าไปทั้งหมดนี้เหมือนเป็นด่านที่มีความน่าสนใจ

น่าเสียดายที่นัชชาไม่มีความรู้สึกที่สนุกเธอมองไปรอบๆทั้งสี่มุมสภาพและสถานที่ที่ไม่คุนเคยทำให้เธอไม่สบายใจ“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน”

“บนเครื่องบิน”เขาได้เตรียมทุกอย่างไว้ให้เรียบร้อยแล้ว

“อะไรบนเครื่องบิน”น้ำเสียงที่เบาลงเธอรู้สึกว่าข้างล่างเตียงของเธอกำลังโยกเยกไม่ใช่แผ่นดินไหวมันเป็นการกระแทกเข้ากับอากาศบนขอบเขตนั้นเขาเพิ่งจะเชื่อว่าตัวเองอยู่บนเครื่องบินจริงๆไม่ใช่ห้องนอน“ตอนนี้พวกเรากำลังจะไปไหน”

ได้ยินผู้ชายที่นั่งอยู่ไม่ไกลได้ยืนขึ้นเดินไม่กี่ก้าวมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงเขายื่นมือลงไปจับที่หน้าผากของเธอแล้วก็ดึงมือกลับไปสายตาที่จ้องมองเธอแสดงให้เห็นถึงความแข็งแรงและความมั่นใจ“ไปอังกฤษไอร์แลนด์”