ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 279

ตอนที่279เธอตั้งครรภ์แล้วคุณรู้ไหม

ในหัวรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบมึนงงแล้วจะยอมรับมันได้ยังไงทั้งๆที่ไม่กี่วันที่ผ่านมายังมีชีวิตอยู่ทำไมบอกว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้วก็เกิดขึ้นจริงๆ

เธอยืนอยู่ตรงนั้นสักพักแล้วค่อยๆพยักหน้าเธอเห็นผู้ชายในชุดสูทสีดำก้าวขึ้นมาราวกับว่าเขาถูกแทงเข้าที่หัวใจเธอรีบวิ่งไปที่ข้างถนน

กระเป๋าตกแล้วรองเท้าก็ตกอีกเธอไม่สามารถควบคุมอะไรได้น้ำตาถูกลมพัดผ่านวิ่งที่ที่จอดรถมองไปที่ความมืดพูดด้วยเสียงที่สั่น“นัชชานัชชา”

เธอเอาแต่จ้องมองแม่น้ำที่นิ่งเธอเงยหน้าขึ้นมองแล้วหลังจากนั้นก็หลับตาลงอย่างน่าเศร้าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ทำไม

ทันใดนั้นจินต์ก็ปรากฏตัวขึ้นมาตอนนี้รู้สึกสับสนมากก่อนที่เธอจะรีบออกมาเธอสังเกตเห็นว่าชนัยดึงเธอมาข้างหน้าเพื่อดึงเธอกลับก่อนที่เธอจะก้าวเดินเธอเห็นเตชิตก็หันหลังกลับอย่างรวดเร็ว

เธอเข้าไปหาผู้ชายตรงหน้ายกมือขึ้นตบเข้าไปที่ใบหน้าจองเขาอย่างแรงตบจนมือตัวเองเจ็บ“ไอ้สารเลวไหนคุณบอกจะดูแลเธอไงพูดว่าจะช่วยเธอแต่ก็ดูแลแบบนี้หรอช่วยแบบนี้หรอ”

ถึงตอนนี้จะเอาเตชิตไปเปรียบเทียบกับอะไรเขาก็ไม่รู้สึกกระทบกระเทือนอะไรเลยแต่ว่าตอนนี้ดูร่างกายและจิตใจของเขาดูแย่มากนานแล้วที่เขาไม่มีเรี่ยวแรงต้องเดินเข้าไปครึ่งก้าวถึงจะจับร่างกายของเข้าไว้ได้

เตชิตมองดูเมื่อมีคนมาถึงตกใจมากจินต์ใส่ชุดสูทสีน้ำตาลอ่อนและไหล่ข้อมือของเขาเต็มไปด้วยเลือดร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายทุกอย่างตรงกันข้ามกับเขาที่ถูกตำหนิ

“แล้วเธอละคุณบอกฉันทีว่านัชชาไปไหนคุณพูดสิ”จินต์ถูกชนัยดึงห่างออกไปถ้าเขายังไม่ได้สติแบบนี้ตะโกนร้องเหมือนคนบ้า“คุณต้องตามหาเธอ”

ลูกคอของผู้ชายกลิ้งไม่กี่ครั้งและดวงตาของเขาถูกกดขี่ความเจ็บปวดในตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้สูงส่งอีกต่อไปไม่มีอำนาจที่ยิ่งใหญ่ไม่ได้เป็นผู้มีอำนาจสูงที่สุดแค่คนธรรมดาที่สูญเสียคนที่รักเขา

เธออยากให้จินต์ตีอีกหลายๆทีทั้งหมดที่เกี่ยวกับนัชชาไม่สามารถกีดกันความคิดของเธอได้

จินต์ไม่สนว่าเขาจะอับอายขายหน้าแค่ไหนนึกถึงเรื่องที่เตชิตเคยบอกกับนัชชาว่าเขาจะช่วยเธอเขาเชื่อว่าจะเป็นเรื่องจริงรอไปรอมาจนเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น

เธอกับนัชชาก็เป็นเพื่อนกันมาหลายปีความรู้สึกที่มีต่อกันมันมากกว่าเพื่อนสนิทก็สามารถพูดได้ว่าเปรียบเสมือนคนในครอบครัวแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันได้จบลงแล้วบอกให้เธอยอมรับ

จินต์ตะคอกด้วยความโกรธถุยน้ำลายออกจากมุมปาก“ฉันถามคุณร่างนัชชาอยู่ไหนคุณหาเธอออกมาเดี๋ยวนี้คุณเอาเธอมาคืนฉันที”

น้ำตาเตชิตค่อยๆเต็มที่ดวงตาร่างสูงได้โค้งลงเล็กน้อย“ฉันเหมือนคนที่ทิ้งเธอไป”

“คุณมันไม่ใช่คน”จินต์อยากจะออกจากการจับตัวของชนัยแรงเขาเยอะจนสามารถฉีดเสื้อสูทเป็นรูได้“เธอเชื่อใจคุณขนาดนี้รักคุณขนาดนี้กลัวว่าคุณจะติดคุกแต่ว่าคุณคุณเหมือนให้เธอต้องตรอมใจตายเพื่อผู้หญิงที่มีความเชื่อใจไม่ใช่เพื่อภรรยาที่ชั่วร้ายของคุณหรอกหรอคุณบังคับให้เธอทิ้งคุณไปเรื่องที่เธอทำผิดคุณเคยคิดถึงมันไหมเธอกัดฟันของเธอและกลืนมันเข้าไปในท้องของเธอไม่ว่าจะลำบากขนาดไหนเขาก็ผ่านมันมาแล้วและสุดท้ายก็ตกอยู่ในมือของคุณเตชิตตอนนี้คุณเกลียดเขามากขนาดไหน”

แต่ละคำที่เขาพูดมันติดขัดใบมีดเหมือนแทงเข้าไปที่เนื้อนุ่มในใจเขาความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทดแทนได้ใบหน้าเขาดูเจ็บปวดและหายใจลำบาก

“ขอโทษขอโทษ”

ขอโทษที่ฉันดูแลเธอไม่ดีฉันขอโทษที่ไม่สามารถการรักษาคำสัญญาเดิมของฉันขอโทษที่ให้เธอเจอเรื่องแบบนี้ขอโทษอีกหลายรอบหลายรอบ