ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 279

ตอนที่279เธอตั้งครรภ์แล้วคุณรู้ไหม

ในหัวรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบมึนงงแล้วจะยอมรับมันได้ยังไงทั้งๆที่ไม่กี่วันที่ผ่านมายังมีชีวิตอยู่ทำไมบอกว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้วก็เกิดขึ้นจริงๆ

เธอยืนอยู่ตรงนั้นสักพักแล้วค่อยๆพยักหน้าเธอเห็นผู้ชายในชุดสูทสีดำก้าวขึ้นมาราวกับว่าเขาถูกแทงเข้าที่หัวใจเธอรีบวิ่งไปที่ข้างถนน

กระเป๋าตกแล้วรองเท้าก็ตกอีกเธอไม่สามารถควบคุมอะไรได้น้ำตาถูกลมพัดผ่านวิ่งที่ที่จอดรถมองไปที่ความมืดพูดด้วยเสียงที่สั่น“นัชชานัชชา”

เธอเอาแต่จ้องมองแม่น้ำที่นิ่งเธอเงยหน้าขึ้นมองแล้วหลังจากนั้นก็หลับตาลงอย่างน่าเศร้าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ทำไม

ทันใดนั้นจินต์ก็ปรากฏตัวขึ้นมาตอนนี้รู้สึกสับสนมากก่อนที่เธอจะรีบออกมาเธอสังเกตเห็นว่าชนัยดึงเธอมาข้างหน้าเพื่อดึงเธอกลับก่อนที่เธอจะก้าวเดินเธอเห็นเตชิตก็หันหลังกลับอย่างรวดเร็ว

เธอเข้าไปหาผู้ชายตรงหน้ายกมือขึ้นตบเข้าไปที่ใบหน้าจองเขาอย่างแรงตบจนมือตัวเองเจ็บ“ไอ้สารเลวไหนคุณบอกจะดูแลเธอไงพูดว่าจะช่วยเธอแต่ก็ดูแลแบบนี้หรอช่วยแบบนี้หรอ”

ถึงตอนนี้จะเอาเตชิตไปเปรียบเทียบกับอะไรเขาก็ไม่รู้สึกกระทบกระเทือนอะไรเลยแต่ว่าตอนนี้ดูร่างกายและจิตใจของเขาดูแย่มากนานแล้วที่เขาไม่มีเรี่ยวแรงต้องเดินเข้าไปครึ่งก้าวถึงจะจับร่างกายของเข้าไว้ได้

เตชิตมองดูเมื่อมีคนมาถึงตกใจมากจินต์ใส่ชุดสูทสีน้ำตาลอ่อนและไหล่ข้อมือของเขาเต็มไปด้วยเลือดร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้ายทุกอย่างตรงกันข้ามกับเขาที่ถูกตำหนิ

“แล้วเธอละคุณบอกฉันทีว่านัชชาไปไหนคุณพูดสิ”จินต์ถูกชนัยดึงห่างออกไปถ้าเขายังไม่ได้สติแบบนี้ตะโกนร้องเหมือนคนบ้า“คุณต้องตามหาเธอ”

ลูกคอของผู้ชายกลิ้งไม่กี่ครั้งและดวงตาของเขาถูกกดขี่ความเจ็บปวดในตอนนี้เขาไม่ใช่ผู้สูงส่งอีกต่อไปไม่มีอำนาจที่ยิ่งใหญ่ไม่ได้เป็นผู้มีอำนาจสูงที่สุดแค่คนธรรมดาที่สูญเสียคนที่รักเขา

เธออยากให้จินต์ตีอีกหลายๆทีทั้งหมดที่เกี่ยวกับนัชชาไม่สามารถกีดกันความคิดของเธอได้

จินต์ไม่สนว่าเขาจะอับอายขายหน้าแค่ไหนนึกถึงเรื่องที่เตชิตเคยบอกกับนัชชาว่าเขาจะช่วยเธอเขาเชื่อว่าจะเป็นเรื่องจริงรอไปรอมาจนเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น

เธอกับนัชชาก็เป็นเพื่อนกันมาหลายปีความรู้สึกที่มีต่อกันมันมากกว่าเพื่อนสนิทก็สามารถพูดได้ว่าเปรียบเสมือนคนในครอบครัวแต่ตอนนี้ทุกอย่างมันได้จบลงแล้วบอกให้เธอยอมรับ

จินต์ตะคอกด้วยความโกรธถุยน้ำลายออกจากมุมปาก“ฉันถามคุณร่างนัชชาอยู่ไหนคุณหาเธอออกมาเดี๋ยวนี้คุณเอาเธอมาคืนฉันที”

น้ำตาเตชิตค่อยๆเต็มที่ดวงตาร่างสูงได้โค้งลงเล็กน้อย“ฉันเหมือนคนที่ทิ้งเธอไป”

“คุณมันไม่ใช่คน”จินต์อยากจะออกจากการจับตัวของชนัยแรงเขาเยอะจนสามารถฉีดเสื้อสูทเป็นรูได้“เธอเชื่อใจคุณขนาดนี้รักคุณขนาดนี้กลัวว่าคุณจะติดคุกแต่ว่าคุณคุณเหมือนให้เธอต้องตรอมใจตายเพื่อผู้หญิงที่มีความเชื่อใจไม่ใช่เพื่อภรรยาที่ชั่วร้ายของคุณหรอกหรอคุณบังคับให้เธอทิ้งคุณไปเรื่องที่เธอทำผิดคุณเคยคิดถึงมันไหมเธอกัดฟันของเธอและกลืนมันเข้าไปในท้องของเธอไม่ว่าจะลำบากขนาดไหนเขาก็ผ่านมันมาแล้วและสุดท้ายก็ตกอยู่ในมือของคุณเตชิตตอนนี้คุณเกลียดเขามากขนาดไหน”

แต่ละคำที่เขาพูดมันติดขัดใบมีดเหมือนแทงเข้าไปที่เนื้อนุ่มในใจเขาความเจ็บปวดที่ไม่สามารถทดแทนได้ใบหน้าเขาดูเจ็บปวดและหายใจลำบาก

“ขอโทษขอโทษ”

ขอโทษที่ฉันดูแลเธอไม่ดีฉันขอโทษที่ไม่สามารถการรักษาคำสัญญาเดิมของฉันขอโทษที่ให้เธอเจอเรื่องแบบนี้ขอโทษอีกหลายรอบหลายรอบ

ผู้ชายที่เคยอวดเก่งตอนนี้ก้มหัวลงเพื่อขอโทษเสื้อผ้าที่เปื้อนฝุ่นและควันร่างที่สูงใหญ่ดูผอมลงมากไหล่กว้างสั่นด้วยความอ่อนแอและกลิ่นหวานกระจายไปทั่วคอ

เขาล้มลงไปที่พื้นมือร่วงไปที่กระเป๋าคนทั้งคนมองดูยังไงก็เจ็บปวดเขาไม่เคยคิดจะทำร้ายเธอเลยแต่ไม่สามารถทำสิ่งที่ดีให้กับเธอเลยไม่ว่าความรักหรือวัสดุคนที่ควรเจ็บที่สุดคือตัวเองไม่ใช่เธอ

เขาควรตายสมควรตายควรตายตามนัชชาไปถ้าทำได้เขาหวังว่าถ้าคนที่ตกลงไปในแม่น้ำคือตัวเองไมใช่เธอ

“ถึงแม้จะไม่ได้ดูแลเธออย่างเต็มที่ทำไมถึงก่อให้เกิดเรื่องแบบนี่กับเธอทำไมต้องให้คำสัญญากับเธอ”จินต์ไม่ได้รู้สึกว่าเตชิตน่าสงสารในตำแหน่งของเธอเขาจะยืนอยู่ข้างๆนัชชาผู้ชายคนนี้ได้ทิ้งเธอไปแล้วเขาควรเจ็บปวดและทรมาน“ฉันไม่เคยคิดเลยว่านัชชาจะจากไปแบบนี่”

เขาคิดว่าเธอจะมีความสุขคิดว่าเธอจะได้รับความสุขแต่ทั้งหมดนี่เป็นตัวเขาเองที่กำหนดมันขึ้นมาจินต์ไม่อยากนึกถึงว่าก่อนหน้านี้นัชชาจะเจ็บปวดทรมานขนาดไหนเขาไม่รู้ว่าในใจเธอจะทรมานขนาดไหน

ชนัยมองดูสภาพเตชิตล้มลงหัวใจมันไม่มีรสชาติเขาอยากดึงแขนของเธอออกจากที่นี่คำพูดของเธอมันคมเกินไปทุกประโยคที่สามารถทำร้ายผู้ชายคนนี้

จินต์ไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งเหมือนตอนนี้ร่างกายของเขามีแรงเยอะมากใช้ยังไงก็ใช้ไม่หมดตายตายไปในที่เดียวกันเลย“ทำไมคุณทำกับเธอแบบนี้มันคือข้อพิสูจน์อะไรเตชิตคุณรู้ไหมว่าเธอรักคุณมากแค่ไหนคุณรู้หรือไม่ว่าเขาทำเพื่อคุณขนาดไหนผมเห็นเธอที่สถานีตำรวจเธอดูผอมเหมือนกับอะไรคุณเคยรู้บ้างไหมเธอบังคับตัวเองให้เชื่อใจคุณและรักคุณแต่คุณกลับทำอะไรคุณบังคับเธอตาย”

คำพูดทุกคำพูดของเขาทำให้เตชิตหายใจลำบากมันเหมือนเขาตกลงไปในทะเลที่เย็นยะเยือกแรงดำน้ำที่นับไม่ถ้วนตีใส่เขามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเปลี่ยนรูปของอวัยวะภายในของเขา

ที่เธอพูดทั้งหมดนี่เขารู้ทุกอย่างและนั่นคือเหตุผลที่เขาเสียใจ

“คุณพอแล้ว”ชนัยพูดแทรกเขาใช้แรงผลักเธอไปอยู่อีกฝั่ง“เขาก็ไม่อยากเจ็บไปกว่าใคร”

“ไม่พอ”ดวงตาของจินต์ลุกเป็นไฟเธอเกลียดเกลียดเตชิตและเกลียดคำพูดทกอย่างที่เขาเคยพูดที่นัชชาตายเพราะผู้ชายคนนี้เธอนึกถึงตอนนั้นที่นัชชาขอร้องให้เธอเก็บเป็นความลับตอนนี้คือการแก้แค้นกับความรู้สึกที่ค่อยๆระเบิดออกมาเธอค่อยๆเปิดปากพูด“คุณคิดว่านี่คือทั้งหมดแล้วหรอไม่ยังมีเรื่องที่โหดร้ายกว่านั้น”

พูดถึงที่นี่เขานั่งลงริมฝีปากของฉันฉีกเป็นรอยยิ้มที่น่าเศร้ามากฉันเห็นหัวใจของชนัยไม่ได้สติเขาตกใจมากกับการกระทำนี้

เตชิตค่อยๆๆลุกขึ้นแล้วยืนตรงร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ในลมกลางคืนใบหน้าจองเขาถูกปกคลุ่มด้วยลมทะเลลมพัดผ่านหน้าผากเขากับความขมขื่นที่ไม่มีที่สิ้นสุด

จินต์ยืนอยู่ไม่ไกลจากผู้ชายคนนั้นค่อยๆพูดทีละคำลมกลางคืนพัดเสียงของเธอเข้าไปในหูของเธอแต่เตชิตรู้สึกไม่ค่อยได้ยิน

อยู่แบบเงียบๆเงียบสงัดความเงียบ

เขาเห็นเพียงปากผู้หญิงกำลังขยับแต่รู้สึกมึนงง

เสียงกรีดร้องข้างๆหูเลือดที่ไหลกลับมาจากร่างกายของเขาและหัวใจของเขาเริ่มแน่นทันทีความดันที่เกือบจะทำลายเขา

หัวสมองแทบจะระเบิดดวงตาลุกเป็นไฟมือทั้งสองข้างถูกจับแน่นในกำปั้นที่ด้านหลังของมือที่ระเบิดขึ้นในความพยายามที่จะระงับความเศร้าโศกที่ปะทุขึ้นในหัวใจ

ใบหน้าของเขาก็ซีดเขาได้ยินที่จินต์ถามเขา

“นัชชาตั้งครรภ์คุณรู้ไหม”