ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 282

ตอนที่282ไม่อภัยให้เธอตลอดไป

วันนั้นในสถานที่เกิดเหตุที่ค้นหาช่วยเหลือผู้รอดชีวิตภายจากที่เตชิตตกลงไปเขาก็ถูกนำตัวส่งไปโรงพยาบาลหัวใจเค้าเต้นช้าลงความเจ็บปวดภายในแน่นอนว่ามันต้องมีอยู่แล้วแต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือความเจ็บปวดที่ใจ

เดิมทีปรัณอยากให้เค้าพักผ่อนสักสองสามวันแล้วแล้วค่อยไปแต่ทว่าเค้ากลับไม่ฟังรู้ตัวว่าบังคับไม่ได้ก็ไม่พูดโน้มน้าวมากเพียงฉีดยาให้เค้าสองสามเข็มใช้ยาเยียวยาก็สามารถยันกายไว้ได้ยอมตามเค้ากลับไป

คนของโจวซวินตลอดมาล้วนไม่เคยปล่อยปละละเลยไม่หยุดค้นหาตรงโค้งน้ำที่เกิดเรื่องหาต่อเนื่องจนกระทั่งถึงตำแหน่งกระแสน้ำตอนล่าง

ถึงกระนั้นแล้วเวลาก็ผ่านไปรวดเร็วเหมือนน้ำไหลไม่มีแม้แต่ข่าวคราวที่เกี่ยวกับนัชชาเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน

สามวันแล้วหลังจากที่เธอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยชายหนุ่มคนนี้จากที่กังวลในตอนแรกๆเริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นความหวาดหวั่นใช่แล้วเค้ากลัวว่าจะมีใครสักคนบอกเขาว่าหาตัวนัชชาเจอแล้วแต่ทว่าร่างที่หาเจอกลับไร้ลมหายใจเสียแล้วมันคือการจากกันตลอดกาล

จากวันนั้นจนถึงวันนี้สิ่งที่ประคับประคองให้เค้าอยู่ต่อไปได้ก็คือยังหวังลมๆแล้งว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่ดังนั้นการที่ไม่มีข่าวคราวใดๆของเธอนั่นนับว่าเป็นข่าวดีแล้ว

ความคิดถึงเป็นตัวนำพาคอยยึดเหนี่ยวไว้ทุกวันเตชิตรีบตื่นแต่เช้าเพื่อรีบไปยังสถานที่เกิดเหตุผมก็ยังไม่ได้หวีหนวดก็ยังไม่ได้โกนแม้กระทั่งเสื้อผ้าก็สวมติดต่อกันหลายวันแล้วเขากลายเป็นคนยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงไม่มีความสะอาดสะอ้านได้ถึงครึ่งของเมื่อก่อน

จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งสถานีตำรวจเริ่มติดต่อเค้ามา

โทรศัพท์ต้นเสียงนั้นส่งเสียงผ่านมาจากหัวหน้าตำรวจที่น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเสียใจและเป็นเสียดายอย่างยิ่ง“คุณชายเตชิตเรื่องของคุณหนูนัชชาคุณจะจัดการอย่างไร？”

“อะไรคือจัดการอย่างไร”เสียงของชายหนุ่มแหบพร่าถามฝ่ายตรงข้ามด้วยความสังหรณ์ใจอย่างยิ่ง“การค้นหายังไม่สิ้นสุดนี่คุณถามอะไรพรรค์นี้กัน？”

“ครับๆผมทราบว่าคุณตามหาคนมาโดยตลอดไม่เป็นไรครับคุณสามารถที่จะหาต่อได้ช่องระยะทางบนถนนพวกเราก็สามารถช่วยคุณปิดล้อมไว้แต่ตอนนี้ประเด็นสำคัญคือต้องการเพียงแค่ตัวแทนมอบหมายจัดการ”

น้ำเสียงที่หัวหน้าตำรวจพูดฟังดูสดใสซาบซ่า“คุณลองคิดดูนะครับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นก็ค่อนข้างนานแล้วไม่เท่ากับว่าต้องทำอะไรก่อน……บันทึกนี้หลังจากนั้นก็ค่อยจัดการงานศพ”

“งานศพ？”เตชิตทวนคำอีกรอบเสียงลอดผ่านลำโพงออกมาก็สามารถรู้สึกได้ว่านำเสียงนั้นมีความเยือกเย็นอยู่ในนั้น“คนก็ยังหาไม่พบจะพูดเรื่องงานศพขึ้นมาทำไมกัน？”

หัวหน้าตำรวจเข้าใจควาหมายที่เค้าส่งสารมาดูอออกว่าเค้าไม่ยอมเชื่อว่าคนได้ตายไปแล้วเป็นเรื่องจริงชั่วครู่คำพูดที่ถ่ายทอดออกมาก็ช่างบาดลึกลงไปอีก“พูดอย่างนี้ก็ไม่ผิดครับแต่ว่าคนในครอบครัวทางนั้นพวกเรามอบหมายงานต่อไปไม่ได้

ครอบครัว

นึกมาถึงสองคำนี้อันดับแรกเลยก็นึกไปถึงเมทนีกับณัชชนม์

เตชิตฉีกริมฝีปากขึ้นด้วยความลำบากยากเย็นไม่ว่าจะมอบหมายงานอย่างไรพวกเค้าล้วนไม่ให้อภัยตนเองอย่างเด็ดขาดเพียงทำให้ลูกสาวอันเป็นที่รักยิ่งต้องหายสาบสูญไปความผิดที่เค้าทำไม่สามารถยกโทษให้ได้

ไม่ได้ยินเค้าตอบรับกลับมาหัวหน้าตำรวจจึงตะโกนเรียกหยั่งเชิงออกไป“คุณชายเตชิต？”

“สักพักฉันก็จะไปแล้ว”พูดจบแล้วก็ไม่รอหัวหน้าตำรวจตอบกลับมาเตชิตตัดสายโทรศัพท์ทิ้งไปเอง

เค้าไม่อยากเผชิญหน้ากับเรื่องราวเหล่านั้นพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ยอมรับมันล้วนพิสูจน์ให้เค้าเห็นทีละนิดๆแล้วไม่ใช่ว่าเค้าไม่ยอมรับก็สามารถลบเรื่องราวทั้งหมดไปได้เรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้ก็คือเรื่องราวที่เค้ามีส่วนเข้าไปร่วมให้มันเกิดขึ้นแบบนี้ถึงแม้ว่ามันจะโหดร้ายแต่ว่าก็คุณก็ต้องจำใจยอมรับมัน

เตชิตขับรถถึงป้ายสถานีตำรวจเมทนีกับณัชชนม์ก็รออยู่ก่อนหน้าแล้วผลักประตูสถานีตำรวจเข้าไปก็เจอคนชราสองท่านที่มีท่าทีโศกเศร้าเสียใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุดนั่งอยู่บนโซฟา

เพียงแค่เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนสองท่านนี้เหมือนกับแก่เพิ่มขึ้นอีกสิบกว่าปีคนช่วงอายุระหว่างห้าสิบปีเปลี่ยนเป็นคนแก่ที่อายุสักเจ็ดสิบปี

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียหญิงสาวผู้เป็นที่รักความทรมานทั้งหมดนี้สามารถทำให้พวกเค้าแก่ชราภายในแค่คืนหนึ่งได้

เสียงคลื่อนไหวที่ได้ยินดังขึ้นจากหน้าประตูสองท่านนี้พากันเงยหน้าขึ้นมาเมทนีตาแดงระเรื่อณัชชนม์มีรอยคราบน้ำตาบนข้างแก้มเมื่อพวกเขามองเห็นเตชิตความเจ็บปวดระทมใจซ้ำๆก็แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกของความเกลียดชังและโกรธแค้น