ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 295

ตอนที่295มารยาของประทิน

"ฉันได้ยินมาจากทินว่าคุณเดินทางไปดูงานที่แอฟริกาใต้คุณยายของคุณป่วยอย่างกะทันหันต้องรบกวนคุณกลับมาไกลซะขนาดนั้น..."‘ความรู้สึกเป็นห่วง’เตชิตของจริยาทำให้เตชิตรู้สึกอึดอัดใจ

เตชิตตัดบท"ไม่เป็นไรแล้วคุณตาล่ะ？"

"อยู่ที่บ้านตอนที่เกิดเรื่องท่านตกใจยกใหญ่แต่เมื่อสักครู่ฉันแจ้งท่านว่าไม่เป็นไรแล้วท่านอายุมากแล้วถึงมาก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกอย่างถ้าท่านมาฉันก็ต้องดูแลท่านอีก"

“อืม”เตชิตไม่ได้พูดอะไรอีกได้แต่มองหญิงชราบนเตียงอย่างเงียบๆ

เขารู้สึกผิดมากโดยเฉพาะก่อนหน้านี้ที่เขาทะเลาะกับท่านเพราะเรื่องของนัชชาถึงแม้ว่าเขาไม่ได้ทำผิดอะไรแต่ก็อดไม่ได้ที่จะโทษตัวเอง

บรรยากาศในห้องค่อนข้างกดดันพอดีกับที่ปรัณเรียกเขาออกมาคุยข้างนอกห้อง

ตรงทางออกฉุกเฉินของโรงพยาบาลเตชิตจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบร่างสูงใหญ่ของเขาพิงอยู่กับกำแพงไม่กี่วินาทีเขาก็พ่นควันบุหรี่ออกมาช้าๆ

ปรัณเหล่มองเขาแวบหนึ่งแล้วพูดว่า"เลิกบุหรี่ไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยสูบสักมวนหนึ่ง"

"พอรู้ข่าวก็รีบกลับมาเลยล่ะสิ"ปรัณมองดูนาฬิกาเห็นว่าเขาเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัดปรัณไม่รู้จะพูดอย่างไรพลางถอนหายใจพูดปลอบอธิบายให้เขาฟัง"ท่านเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอักเสบแบบเฉียบพลันอาการไม่ได้รุนแรงอะไรมากส่วนใหญ่พบบ่อยในผู้สูงอายุการรักษาต้องใช้ยาในระยะยาวต้องค่อยๆดูแลพักฟื้นไปเรื่อยๆเป็นโรคเกี่ยวกับหัวใจที่ส่งผลกระทบต่อร่างกายแต่อย่างไรก็ตามไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตแกไม่ต้องกังวลมากนักตอนนี้การรักษาทางวิทยาศาสตร์สามารถจัดการได้"

ชายคนนั้นยังคงเงยหน้าขึ้นมองส่วนหนึ่งส่วนใดบนผนังและสูบบุหรี่อย่างเงียบๆ"ได้"

ปรัณเห็นเขาสภาพอย่างนั้นอดไม่ได้ที่จะทำหน้านิ่วคิ้วขมวด"ยาที่ฉันจัดไว้ให้กินแล้วหรือยัง？"

"กินแล้ว"เขาก้มหัวลงดีดขี้เถ้าบุหรี่ใส่ในถังขยะข้างๆเขาก็แค่พูดไปแบบนั้นเอาเข้าจริงๆเขากินซะที่ไหน

"กินแล้วจริงเหรอ？"ปรัณไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัดบ่นขึ้นมาว่า"ถ้าไม่อย่างนั้นมีเวลาก็มาให้ฉันตรวจร่างกายหน่อยก็ดีตรงไหนไม่ดีจะได้ช่วยรักษาให้เดี๋ยวจะเสียใจถ้าร่างกายเกิดเป็นอะไรขึ้นมาแล้วถึงได้มารักษาตอนหลัง"

"ร่างกายฉันไม่ดีตรงไหน?"เขาขมวดคิ้วมองอย่างเสียดสีแต่แววตากลับสงบเงียบ"ฉันขาดเซ็กส์แกช่วยฉันได้ไหมล่ะ？"

"..."ปรัณเจอคำพูดของเตชิตถึงกับผงะแกล้งเตะที่ขาเขาหนึ่งที"ถ้าอย่างนั้นแกก็ต้องไปแผนกยูโรวิทยาแล้วหล่ะ!"

เขารีบสูบบุหรี่หนึ่งมวนอย่างดุเดือดเหลือถึงก้นบุหรี่อย่างรวดเร็วหลังจากนั้นเขาก็โยนก้นบุหรี่ลงถังขยะแล้วยกมือขึ้นตบไหล่ของปรัณ"พวกเราไปกันเถอะ"

พูดจบเขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพิ่งจะเดินออกมาจากประตูทางออกฉุกเฉินก็พบกับผู้หญิงผมสีแดงยืนอยู่

เหมือนว่าหญิงคนนั้นไม่คาดว่าเขาจะเดินมาหาเธอทันทีแววตาของเธอดูสับสนเล็กน้อย"ฉันฉัน..."

ชายคนนั้นก้มศีรษะยิ้มมุมปากไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เมื่อเห็นเธอแล้วให้ไสหัวออกไปแต่พูดแบบผิดปกติ"มากับฉัน"

เธอชะงักไปชั่วครู่ในใจรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูกหรือว่าเพราะเธอพาคุณยายของเขามาส่งที่โรงพยาบาลทำให้เตชิตตื้นตันใจ？

หญิงสาวขึ้นไปชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาลกับเขาบรรยากาศข้างบนนี้ดีมากแม้แต่ชั้นดาดฟ้าก็สะอาดสะอ้าน

"คุณประทิน"เตชิตยืนอยู่ด้านในของรั้วราวเหล็กกั้นของดาดฟ้าลมพัดมาทำให้ตาหรี่ลง"ฉันไม่รู้ว่าคุณนอกจากจะชอบสะกดรอยตามแล้วยังมีนิสัยชอบแอบฟังด้วย？"

ผู้หญิงคนนั้นยืนห่างจากเขาประมาณสามก้าวหน้าของเธอเหมือนถูกใครต่อยจนแตกเพล้ง"ฉันไม่ได้ตั้งใจฉันก็แค่เดินผ่านไปทางนั้นพอดีแล้วก็ยืนอยู่ตรงนั้นอยู่ไม่นาน"

ประทินไม่ยอมรับแน่ๆว่าเธอกำลังแอบฟังเขาอยู่แต่กระนั้นเธอก็มีความสุขที่รู้ว่าในกี่ปีที่ผ่านมาเตชิตไม่มีผู้หญิงใดอยู่ข้างกาย

เขาไม่ชอบเธอแต่ก็ไม่ชอบผู้หญิงคนอื่นด้วยเหมือนกันแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

"ไม่เข้าใจว่าเธอฟังไม่เข้าใจภาษาคนหรือว่าเธอหน้าด้านเกินไป?"เขาล้วงมือไว้ในกระเป๋ากางเกงถึงแม้ว่ายืนไม่ไกลกันนักแต่เธอก็ดูแววตาของเขาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่

ผู้ชายคนนี้อันตรายแต่ก็น่าหลงใหล

ยังไงประทินก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งโดนเขาพูดเข้าให้แบบนั้นสีหน้าก็เริ่มเปลี่ยนสี"เตชิตฉันก็แค่ช่วยส่งคุณยายมาโรงพยาบาลเท่านั้นฉันไม่ต้องการอะไรทำไมคุณถึงมีอคติกับฉันนัก？"

“ไม่”ริมฝีปากบางๆของเขาพูดว่าเธออย่างไม่ยั้ง“ฉันไม่มีความคิดเห็นใดๆเกี่ยวกับเธอจะพูดว่าฉันอคติได้อย่างไร?”

ตอนแรกเขาอยู่ตัวคนเดียวนิสัยก็เริ่มประหลาดขึ้นๆพอตอนต้นปีคุณยายกับคุณตาของเขาก็รีบประกาศหาคู่ให้เขาหลายต่อหลายคนแต่ไม่รู้ว่าไปหาลูกคุณหนูนี้มาจากไหนเตชิตโดนหลอกให้ไปดูตัวตอนแรกเขาคิดว่าน่าจะจัดการได้ต่อไปน่าจะจบแต่ไม่คิดว่าประทินจะทนไม้ทนมือขนาดนี้แต่คุณตาคุณยายของเขากลับชอบเธอมาก

ในเมืองเจตระกูลบุญชูเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงส่วนประทินเองมีอายุเพียงยี่สิบหกปีหน้าตาก็ถือได้ว่าสะสวยใบหน้ารูปไข่หูตาจมูกปากไม่รู้ว่าไปได้มาจากไหนศัลยกรรมซะจนหาความเป็นธรรมชาติไม่เจอคนที่ตามจีบเธอก็มีมากมายแต่ไม่รู้ว่าเธอจะติดใจอะไรเตชิตหนักหนา

ประทินไม่เคยถูกใครว่าขนาดนี้มาก่อนหากเป็นคนอื่นเธอคงโมโหโกทาไม่ไว้หน้าคนพูดแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเตชิตเธอกลับโกรธไม่ลง

เธอเก็บความไม่พอใจไว้ภายใต้รูปลักษณ์ที่อ่อนแอ"เตชิตคุณไม่เคยสัมผัสกับตัวตนของฉันคุณจะรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นคนอย่างไร？ฉันยอมรับว่าฉันชอบคุณมากฉันสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อคุณทำไมคุณไม่ให้โอกาสเราทั้งสองคนลองคบหากัน？"

“เธอสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อฉันเหรอ？”เตชิตพูดซ้ำอีกครั้งเขาเหมือนได้ฟังเรื่องตลกแววตาอันคมเข้มซ่อนอารมณ์ที่ไม่สามารถหยั่งถึงเขาเลิกคิ้วแล้วถามเธอว่า“แน่ใจนะ？”

ไม่รู้ว่าทำไมประทินรู้สึกถึงความแปลกๆในคำพูดของเตชิตใจเธอก็ฮึดขึ้นมาแต่ก็ยังพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน"ใช่คะทุกอย่าง!"

“ถ้าอย่างนั้นเธอยอมตายเพื่อฉันได้ไหม?”เสียงเศร้าหมองของเขาพูดผ่านออกไปในอากาศเสียงนั้นไม่ดังแต่ก็ชัดเจน

ประทินสะดุ้งแข็งทื่ออยู่ที่เดิม“อะไรนะ？”

ระหว่างเธอและรั้วกั้นดาดฟ้าเตชิตหันข้างหลบทางให้เธอ"ตอนนี้เราอยู่บนชั้นที่17คุณประทินผมให้โอกาสคุณพิสูจน์แล้ว"

ประทินมองไปรอบๆดาดฟ้าที่ว่างเปล่าท้องฟ้าสีเทาอันไกลโพ้นเธอรู้ว่าเขาไม่ทำอะไรกับเธอแต่เมื่อเห็นสายตาที่บีบคั้นของเขาทำให้ขาเธออ่อนแรงขึ้นมาทันใด

ความกดดันทำให้ร่างกายของเธอแข็งทื่อสีหน้าก็เริ่มตึงเครียดเธอพยายามอยู่นานถึงได้ยิ้มออกมาไม่ค่อยสวยสักเท่าไร"เตชิตคุณ...คุณกำลังหลอกฉันเล่นใช่ไหม?"

เขาให้เธอกระโดดลงไปจากดาดฟ้า

เมื่อได้ยินคำตอบของเธอเตชิตไม่สงสัยเลยสักนิดตอนแรกสีหน้าที่ไม่แยแสของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา"ทำไมไม่กล้า?"

มือที่อยู่ข้างลำตัวของประทินกำแน่นเธอจ้องมองไปที่ชายคนนั้นเผื่อว่าเธอจะสามารถอ่านอะไรจากสีหน้าของเขาได้บ้างเขาแค่อยากทดสอบเธอหรือว่าเขาเอาจริงแต่น่าเสียดายที่เขาซ่อนอารมณ์เก่งมากจนเธอหาจุดบอดไม่พบ

ในขณะที่ใจของประทินกำลังสับสนอยู่นั้นชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าก็เดิมมาหาเธอ

เขาก้าวเข้ามาอย่างว่องไวสายลมพัดจนเสื้อเชิ้ตของเขาแนบสนิทกายเห็นกล้ามเนื้ออำนาจที่ติดตัวมาตั้งเกิดของเขาทำให้บรรยากาศเหมือนมีเงามืดปกคลุม

เธอก้าวถอยหลังอย่างลุกลนจนจนมุมหลังของเธอชิดติดผนังเธอจึงต้องหยุด

"คุณคุณอย่า..."ประทินมองเขาราวกับว่าเขาเป็นฆาตกรเธอกลัวจนหลับตาปรี๋"อ๊ะ!"

เสียงกรีดร้องที่ตื่นตระหนกของเธอไม่สามารถหยุดเขาได้เตชิตเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าเธอสะกดความน่ารังเกียจและน่าขยะแขยงในตัวเธอเอื้อมมือไปดึงหน้าอันสวยสะที่แต่งด้วยศัลยกรรมของเธอขึ้นมา"ไหนบอกว่าชอบฉันไงแค่ฉันเดินมาใกล้เธอก็กลัวมากซะขนาดนี้บอกว่าสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อฉันเธอไม่มีคุณสมบัติพอที่จะพูดประโยคนี้!"

ประทินแทบจะหยุดหายใจค่อยๆลืมตาขึ้นสบกับแววตาที่บ้าคลั่งและปนเปื้อนไปด้วยความเศร้าโศกของเขาใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก"แบบนี้เป็นคำขออะไรกันไม่มีใครที่จะได้ยินแล้วไปตายตามที่คุณพูดหรอก!"

พูดจบเงียบสงัดไปพักใหญ่

ประทินคิดว่าคำพูดของเธอพูดถูกไม่คิดว่าเขาหัวเราะเยาะขึ้นมาเบาๆ"เธอรู้ได้ยังไงว่าไม่มี?"

มีสิเคยมี

เธอคนนั้นเมื่อยิ้มสวยสะพรั่งเมื่อเธอร้องไห้ทำให้คนที่เห็นปวดใจเธอไม่ได้เกิดมาเพื่อเขาแต่เธอยอมตายแทนเขาได้เธอได้จากเขาไปตลอดกาล