ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 298

ตอนที่298แม้ว่าแกตายไปเธอก็ไม่กลับมาหรอก

ในอีกทางหนึ่งเมืองเจซึ่งเต็มไปด้วยแสงสีเสียงทุกคนอยู่ในความมัวเมาและหลงใหลเหมือนเมื่อห้าปีก่อนชายผู้นั้นมีเปลือกนอกชนชั้นสูงแต่ภายใต้หน้ากากเขาซ่อนเร้นความหว้าเหว่ไว้ไม่ให้ใครเห็นภายนอกของผู้หญิงเหล่านั้นถูกฉาบด้วยความไร้เดียงสาแต่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานความปรารถนาในเงินทองและความเห็นแก่ตัว

ในเวลาเที่ยงคืนถนนในเมืองไม่เงียบยังคงคึกครื้นหมือนในตอนกลางวันทั้งเมืองเหมือนถูกปกคลุมด้วยเสื้อคลุมที่อบอุ่น

วันนี้สำหรับเตชิตเป็นวันที่พิเศษกว่าทุกวันวันเดียวกันเมื่อห้าปีก่อนรถที่คุมตัวนัชชาเกิดอุบัติเหตุทุกครั้งในช่วงเวลานี้เขาจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้เขาจะฉุนเฉียวและอารมณ์ร้ายเป็นพิเศษเขาไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้นนอกจากอยากอยู่คนเดียว

เขาเมามากในคืนนี้รถขับมาถึงประตูวิลล่าแต่ถูกรถแลนด์โรเวอร์สีดำสกัดไว้ข้างหน้า

รถเบรกกะทันหันจนเกือบชนกับรถคันนั้นปรัณรีบลงจากรถเดินเข้ามาอย่างโมโหแล้วดึงประตูที่นั่งคนขับเขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งเต็มไปหมดทันใดนั้นไฟแห่งความโกรธก็พุ่งปรี๊ดขึ้นหัวเขากระชากคอเสื้อของเตชิตออกมาจากที่นั่งคนขับ"เมาแล้วยังขับรถอีกบ้าไปแล้วเหรอ?!"

เตชิตก้าวถอยหลังผงะไปชั่วครู่ร่างสูงพิงกับรถเสียงที่ถูกแทรกซึมไปด้วยแอลกอฮอล์เต็มไปด้วยความเย็นชา"หลบไป"

"ทุกครั้งในช่วงเวลานี้แกเมาไม่ได้สติมันคุ้มค่ากันแล้วหรือเมื่อปีที่แล้วดื่มเหล้าจนเลือดออกในกระเพาะเพิ่งจะหายดีตอนนี้กลับมาเมาแบบนี้อีกยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกไหม！？"ปรัณโมโหมากจริงๆเขารู้ว่าเมื่อถึงช่วงเวลานี้เขาจะเป็นแบบนี้ตลอดจึงรีบมาห้ามไว้ก่อน

แต่ไม่คาดคิดว่าเขาเมามายขนาดนี้แล้วยังขับรถกลับมาเองอีกไม่รู้ว่าเขายังอยากไม่อยากมีชีวิตต่อ!

เมื่อเผชิญกับความโมโหของชายตรงหน้าสีหน้าของเตชิตเปลี่ยนไปเล็กน้อยเพียงแค่พูดซ้ำอีกครั้งว่า"หลบไปซะ"

ปัง!

กำปั้นแห่งความผิดหวังและโทสะแหวกลมชกลงบนหน้าของเตชิตอย่างจังปรัณจำไม่ได้ว่าเขาต่อยเตชิตครั้งสุดท้ายเมื่อไรแต่ตอนนี้เขาไม่สามารถอดกลั้นได้แล้วจริงๆ

เห็นเขาเศร้าหดหู่เสียใจปรัณช่วยดูแลปลอบใจเขาแต่ดูเหมือนทุกอย่างล้วนไร้ประโยชน์ทั้งสิ้นอย่างอื่นเขายังพอทนได้แต่สิ่งที่เขาทดไม่ได้คือเตชิตกำลังทำลายร่างกายของเขาเอง

เตชิตโดนหมัดของปรัณเข้าไปที่แก้มซ้ายเขาชกอย่างสุดแรงแต่แหมือนว่าเขาไม่สะทกสะท้านอะไรเลยไม่ตอบโต้ไม่ห้ามปรามโดนต่อยอยู่อย่างนั้น

ปรัณต่อยเขาสองครั้งก็ไม่อยากลงมืออีกลากร่างของเขาพิงกับรั้วไม้ข้างทาง"เตชิตแกได้สติสักทีสินัชชาตายไปแล้วไม่ว่าแกทำยังไงเธอก็ไม่มีวันฟื้นคืนชีพได้หรอกแกเข้าใจไหม！？"

เสียงคำรามเพราะความโกรธที่ใจแตกสะลายหายไปในอากาศ

ในช่วงห้าปีที่ผ่านมานัชชาหายตัวไปแม้ว่าจะไม่พบศพของเธอแต่ผลตรวจสอบของตำรวจก็คือรถที่คุมตัวเธอน้ำมันรั่วและระเบิดเกิดความเสียหายอย่างรุนแรงแม้กระทั่งรถยังมีสภาพยับเหยินขนาดนี้ไม่ต้องพูดถึงมนุษย์ธรรมดาอาจเป็นไปได้ที่จะถูกเผาจนไม่มีชิ้นดีเวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะยังมีชีวิตอยู่

แต่เขาไม่เคยฟังไม่เคยเชื่ออะไรก็ตามหากสัมผัสกับคำว่าตายเขาจะไม่สามารถควบคุมสติอารมณ์ของตัวเองได้นัชชาเปรียบเสมือนสวิตช์ปิดเปิดชีวิตเขาเธอเปรียบเสมือนตัวควบคุมทุกอย่างเกี่ยวกับเขา

ห้าปีผ่านไปแล้วมันน่าจะพอได้แล้วจะทรมานเขานานขนาดไหน？

ว่าแล้วเมื่อได้ยินปรัณพูดแบบนั้นร่างกายไม่ตอบสนองของเตชิตแววตาของเขาแดงชุ่มเอื้อมมือผลักปรัณออก"เธอยังไม่ตาย!"

"ถ้าเธอยังไม่ตายทำไมไม่มีสิ่งใดที่แสดงว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ถ้าเธอยังไม่ตายทำไมในช่วงห้าปีที่ผ่านมาไม่มีข่าวคร่าวอะไรเกี่ยวกับเธอเลยสักนิดถ้าเธอยังไม่ตายทำไมเธอไม่มาหาแกแกจะหลอกตัวเองไปถึงเมื่อไรถึงจะรู้สึกตัวสักที?"ปรัณตะโกนจนเส้นเลือดขึ้นหลังจากนัชชาเกิดอุบัติเหตุทุกคนใส่ใจกับความรู้สึกของเขาไม่มีใครกล้าพูดเรื่องนี้อย่างชัดเจนแต่ตอนนี้ไม่พูดไม่ได้ถ้าเขายังไม่สามารถออกมาจากจุดนั้นได้เวลาผ่านไปนานมากแล้วไม่สามารถเยียวยาให้เขาลืมเธอได้แต่กลับกลายเป็นแผลที่ฝังลึกไปในหัวใจของเขา