ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 299

ตอนที่299ใกล้เพียงแค่เดินเฉียดกัน

ท้องถนนในกรุงลอนดอนประเทศอังกฤษเดือนตุลาคมค่อนข้างมืดครึ้ม

เขาสวมเสื้อโค้ทขนสัตว์สีดำด้านในเป็นเสื้อสเวตเตอร์คอกลมสีกาแฟอ่อนกางเกงขายาวทรงกระบอกมองเห็นข้อเท้างามมองลงมาอีกเป็นรองเท้าอังกฤษสีเข้ม

ผมดำขลับของเขาไม่มีการจัดทรงปล่อยพลิ้วไปในสายลมท่ามกลางฝูงต่างชาติบนถนนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขายังคงดูงามสง่ากว่าใคร

เตชิตมาถึงเมืองที่คึกคักและดูย้อนยุคนี้ในฤดูฝนเขาไม่เลือกพักในโรงแรมที่หรูหราแต่เลือกพักที่

โฮมสเตย์ระดับสูงทุกเช้าเขาจะไปที่จัตุรัสเพื่อให้อาหารนกพิราบกินbrunchเหมือนคนในท้องถิ่นและนั่งใน

คาเฟ่เป็นเวลานานในช่วงบ่ายในตอนเย็นเขาชอบไปที่ชายหาดตากลมทะเลเขามักจะถือหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจไว้ในมือเหมือนเป็นผู้รักสันโดษ

เขาเดินคนเดียวบนถนนเพลิดเพลินกับบรรยากาศที่ไม่มีใครบกวน

เขาอยู่ที่นี่กว่าหนึ่งสัปดาห์ชนัยโทรมาหาเขาหนึ่งครั้งบอกว่าในวันถัดมาปรัณรู้ว่าเขาบินไปลอนดอนโมโหแทบแย่พูดว่าต่อไปจะไม่แยแสเขาอีก

เตชิตได้แต่ฟังเขารู้ว่าปรัณเป็นห่วงเขามากขนาดไหนแต่เขาก็รู้ดีว่าเขาทำตามที่ปรัณอยากให้เป็นไม่ได้ได้แต่บอกให้ชนัยปลอบปรัณเท่านั้น

ทุกๆวันผ่านไปอย่างสงบและน่าเบื่อหลายครั้งที่เขายังสงสัยว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่

จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งของสัปดาห์ที่สองเลขาฯของเขาโทรศัพท์มาหาเป็นเรื่องเร่งด่วนเกี่ยวกับธุรกิจ"ท่านประธานเตชิตครับเมื่อสักครู่ทางเราเพิ่งได้รับจดหมายเชิญไปงานกาล่าดินเนอร์FULLHOUSEที่จะจัดขึ้นในเย็นวันมะรืนของบริษัทอังกฤษที่เมืองลอนดอนชื่อบริษัทปีเตอร์ซึ่งเกี่ยวข้องกับเรื่องการร่วมทุนเมื่อเดือนที่แล้วเป็นงานเกี่ยวกับการกุศลและสาธารณะประโยชน์ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่ทางบริษัทเราจะได้รู้จักกันมากขึ้น"

ปีเตอร์เป็นบริษัทมหาชนทำเกี่ยวกับเทคโนโลยีด้านสิ่งแวดล้อมเมื่อเดือนที่แล้วบริษัทนี้มีปัญหาทางด้านเงินลงทุนหลังได้รับการช่วยเหลือจากเตชิตบริษัทนี้ถึงได้จดทะเบียนลับๆในตลาดหุ้นไม่คาดฝันว่าราคาหุ้นพุ่งทะยานอย่างไรก็ตามเหตุผลแท้จริงที่ดึงดูดการลงทุนของเตชิตกับบริษัทนี้คือโครงการส่วนใหญ่ของบริษัทนี้ได้รับประโยชน์จากการกุศล

เขาไม่ได้เป็นนักกุศลที่ยิ่งใหญ่เพียงแต่หลายปีที่ผ่านมานิสัยของเขาเปลี่ยนแปลงไปมากเขาจึงรักทั้งสองสิ่งนี้ตอนนี้พอเขาได้ยินเลขาฯแจ้งเรื่องนี้ความคิดแวบแรกคือปฏิเสธแต่เมื่อเขาคิดถึงเหตุผลที่เขามาที่อังกฤษเขาเงียบไปสองสามวินาที"ตกลงฉันจะไป"

เมื่อเลขาได้ยินเขารับปากอย่างง่ายดายรู้สึกตกตะลึงไปชั่วครู่"ท่านท่านบอกว่าจะเข้าร่วมงานนี้ใช่ไหมครับ?"

"อืม"

"ได้ครับ!ผมจะส่งจดหมายเชิญไปที่อีเมลของท่านหลังจากนั้นผมจะให้ผู้ที่รับผิดชอบในอังกฤษแจ้งรายละเอียดกับท่านในภายหลัง"

หลังจากวางหูโทรศัพท์เขาตักกาแฟหนึ่งช้อนใส่ลงในเครื่องบดกาแฟสักพักก็มีกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นโชยมาเขายกแก้วในมือขึ้นจิบกาแฟรสขมจนทำให้ขนลุกแต่เขารักมันมาห้าปีแล้ว

......

ในเวลาเดียวกันนัชชาขับรถส่งธีมนต์ที่โรงเรียนอนุบาลแล้วรีบกลับไปที่บริษัทหลังจากทำงานอย่างหนักมานานกว่าหนึ่งปีสำนักงานของเธอก็เจริญรุ่งเรืองมากจนไม่จำเป็นต้องระแวงว่าจะไม่มีงานเข้ามา

เรื่องที่เธอต้องจัดการมีมากขึ้นและซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆเธอจึงจำเป็นต้องจัดสรรประเภทของงานและรับผู้ช่วยเพิ่มไว้ข้างตัวหากเป็นเรื่องไม่สำคัญมากนักก็ให้ผู้ช่วยจัดการ

เมื่อเธอกลับเข้ามาในสำนักงานเพิ่งจะวางกระเป๋าลงก็ได้ยินเสียงผู้ช่วยรายงาน"Suranวันนี้ฉันได้รับข่าวว่าวันมะรืนบริษัทปีเตอร์จะจัดงานปาร์ตี้แบบFULLHOUSE"

นัชชาเลิกคิ้วบริษัทนี้เธอรู้จักเป็นอย่างดีเป็นบริษัทเทคโนโลยีด้านสิ่งแวดล้อมนับเป็นบริษัทชั้นนำสำหรับอุตสาหกรรมเทคโนโลยีด้านสิ่งแวดล้อมของลอนดอนใช้เวลาดำเนินการมาแปดปีเพิ่งได้รับจดทะเบียนเป็นบริษัทมหาชนเมื่อเดือนที่แล้วในมุมมองของคนอื่นบริษัทนี้สุดยอดเลยทีเดียว

อย่างไรก็ตามนัชชาไม่ค่อยจะประทับใจกับบริษัทนี้สักเท่าไร

เมื่อไม่นานมานี้มีชายผิวขาวคนหนึ่งมาที่สำนักงานแจ้งว่าได้รับบาดเจ็บจากการทำงานทำให้ตาข้างซ้ายเกือบจะสูญเสียการมองเห็นขอค่าชดเชยจากบริษัทหลายครั้งแต่ไม่เป็นผลคนที่จัดการรับผิดชอบก็ไม่ออกมาพูดจาอะไรดังนั้นชายผิวขาวคนนี้จึงเดินทางมาขอความช่วยเหลือจากสำนักงานของเธอละแน่นอนว่าคนผู้นี้เป็นพนักงานของบริษัทปีเตอร์

อีกฝ่ายมีความแข็งแกร่งมากดังนั้นหากเกิดการฟ้องร้องขึ้นเป็นเรื่องยากที่จะชนะความหากต้องการจัดการเรื่องนี้นัชชาจำเป็นต้องพบกับผู้บริหารชั้นสูงของบริษัทนี้

แต่น่าเสียดายที่เธอไม่มีโอกาสนี้เลย

เธอปวดหัวคิดว่าจะดำเนินการอย่างไรต่อไปเมื่อได้รับข่าวนี้นัชชารู้สึกเข้าทาง"ดูเหมือนว่าฉันจะต้องไปที่นั่นแล้วล่ะ"

“เท่าที่ฉันได้ยินมาในงานนี้จะมีบุคคลสำคัญมาร่วมงานด้วยเห็นว่าเป็นบอสใหญ่ที่ร่วมลงทุนกับบริษัทปีเตอร์ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เราจะเข้างานโดยไม่ได้รับคำเชิญ”ผู้ช่วยเตือนเธอ

นัชชาครุ่นคิดซักพัก"มีสำนักทนายความเหมือนเราได้รับจดหมายเชิญไหม？"

"มีคะB&R"

B&R......

นัชชาหัวเราะขึ้นมาจนผู้ช่วยของเธอมองเธอแปลกๆ"Suranมีปัญหาอะไรหรือ?"

“B&Rเป็นบริษัทที่ฉันฝึกงานเป็นบริษัทแรกเธอคิดว่ามีปัญหาอะไร？”เธอหัวเราะและถามกลับรู้สึกอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

ผู้ช่วยงงไปสองสามวินาทีถึงได้คิดออกแล้วหัวเราะออกมา"คุณหมายถึงว่ามีคนรู้จักที่นั่นใช่ไหม?"

“ไม่ใช่แค่รู้จัก”นัชชานึกถึงKenเป็นคนแรกแม้ว่าเธอจะลาออกไปเกือบสองปีแล้วแต่เธอก็ยังติดต่อกับKenไม่ขาดสาย"เรื่องนี้น่าจะง่ายขึ้นมากเมื่อถึงเวลาพวกเราเดินเข้างานก็ไม่มีใครสงสัยแล้ว"

"ได้คะถ้าอย่างนั้นฉันจะไปจัดเตรียมชุดไปงานและรายชื่อผู้ร่วมงาน"

หลังจากเลิกงานนัชชาไปพบกับKenชายร่างสูงชาวอังกฤษพวกเขานัดเจอกันในบาร์เล็กๆมีพื้นที่ประมาณ100ตารางเมตรเวทีไม่สูงมากมีนักร้องสามคนส่วนใหญ่พวกเขาจะเล่นดนตรีแจ๊ส

นัชชาสั่งวิสกี้ใส่น้ำแข็งมาแก้วหนึ่งพร้อมกับถั่วแกล้มเธอนั่งบนเก้าอี้บาร์พูดคุยกับKen"ฉันอยากได้จดหมายเชิญหรือไม่ก็ให้ฉันเข้าไปกับคุณก็ได้"

"ในจดหมายเชิญจะมีเขียนระบุชื่อดูท่าจะยากถึงเวลาเธอก็เดินตามหลังฉันมา"Kenรับปากอย่างรวดเร็วเวลาผ่านไปหลายปีเขารู้สึกไว้ใจเธอไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดก็ตาม

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปถึงประตูทางเข้างานล่วงหน้ายี่สิบนาทีฉันจะพาผู้ช่วยไปด้วย"

"ไม่มีปัญหาถึงเวลาค่อยว่ากันอีกที"Kenดื่มเหล้าอึกใหญ่เขากึ่งถอนใจกึ่งชื่นชมว่า"Suranในฐานะของผู้หญิงคนหนึ่งบางทีเธอก็ทำให้ตัวเองลำบากจนเกิดไป"

เขาเห็นว่านัชชาทำได้ทุกอย่างเพื่อคดีความไม่ว่าจะเหนื่อยหรือหนักหนาเพียงใดเธอก็ไม่เคยหวาดหวั่นเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดสำหรับลูกค้าของเธอ

นัชชาแกว่งของเหลวสีเหลืองอ่อนที่อยู่ในแก้วบนริมฝีปากมีรอยเปื้อนอยู่เล็กน้อยทันใดนั้นเหมือนเธอจะคิดอะไรออกดวงตาของเธอสงบนิ่ง"เพราะว่าฉันรู้ว่าคนเหล่านั้นอยากที่จะชนะความแค่ไหนการเรียกร้องความถูกต้องจำเป็นเพียงใดสำหรับพวกเขาฉันเป็นคนสุดท้ายที่สามารถเป็นกระบอกเสียงให้กับพวกเขาได้"

Kenชะงักไปชั่วครู่ไม่คิดว่าเธอจะให้คำตอบที่ลึกซึ้งขนาดนี้กับเขาแต่ต้องบอกว่าคำตอบของเธอนั้นทำให้รู้สึกเห็นอกเห็นใจอย่างยิ่ง

นัชชาเข้าใจความปรารถนาแต่ไม่มีที่ใดไม่มีใครต้องการรับฟังดังนั้นเธอจึงหวังว่าใช้ความสามารถที่เธอมีช่วยเหลือคนเหล่านั่นไม่อยากให้ใครมีประสบการณ์ที่ผ่านมาเหมือนเธอ

ความคิดของเธอล่องลอยไปไกลเธอรู้สึกเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่จึงพูดเบาๆกับKenว่า"ฉันขอไปห้องน้ำสักครู่นะ"

เธอเดินออกมาจากที่นั่งตรงไปทางห้องน้ำห้องน้ำอยู่ตรงปลายทางเดินเล็กๆถัดจากเวทีแม้ว่าบาร์จะไม่ใหญ่นักแต่ลูกค้าก็ค่อนข้างเยอะเมื่อเธอหันเข้าห้องน้ำหญิงทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เห็นชายร่างสูงใหญ่เดินเฉียดเธอออกไปจากห้องน้ำชาย

เธอเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างช้าๆทันใดนั้นเท้าของเธอก็หยุดชะงักลงเงาที่คุ้นเคยแวบเข้ามาต่อหน้าต่อตาของเธอ……