ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 310

ตอนที่310 ความรักที่พูดออกมาไม่ได้

คำสองคำนี้ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับชนุดม

เขาหยุดการกระทำ เรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้นได้น้อยมาก “คุณบอกว่า...ใครนะ”

“เตชิต เขาเอง!” นัชชาร้องไห้สะอื้น ขนตาทุกส่วนเปียกชื้น น้ำตาไหลลงมาอย่างรุนแรง “ตอนนี้คุณรู้แล้ว พอใจแล้ว เอามือออกไปได้รึยัง”

ชนุดมไม่ได้คาดคิดว่าเป็นเตชิต เขาตกใจ ปล่อยมือที่ยึดจับนัชชาไว้ ดึงมือกลับไป ไม่ทันที่จะได้พูดจา รู้สึกเหมือนมีมือที่ร้อนระอุตบมาที่ใบหน้า

“เพี๊ยะ” เสียงดังมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งในทางเดินที่เงียบสงบ

นัชชามองเขาด้วยน้ำตา น้ำตาทำให้สองตาของเธอเบลอจนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ แต่ใจกลับชัดเจนมาก “ชนุดม คุณทำให้ฉันผิดหวังมาก!”

ชายคนนั้นถูกตบโดยไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเซไปเล็กน้อย แก้มด้านซ้ายของเขาร้อนผ่าว รู้สึกถึงพลังที่เธอใช้ ผนังปากติดกับฟัน ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด

เขาใช้ลิ้นเลียไปที่ปากที่แตก ยกมือขึ้นแตะแก้ม หัวเราะอย่างชั่วร้าย “เตชิตมาแล้วรึ”

นัชชาเห็นท่าทีของเขา อึดอัดใจ เธอกระชับเสื้อเข้ามา ตาแดงก่ำ “คุณไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว สิ่งที่คุณทำเมื่อสักครู่มีอะไรแตกต่างจากเขา ถ้าหากฉันไม่พูด ถ้าหากฉันพูดแล้วคุณไม่เชื่อ คุณจะทำอะไร”

ชนุดมไม่พูด ไม่มีคำพูดใดที่ถูกต้อง

แต่นัชชาไม่ได้ตั้งใจจะให้โอกาสเขาหนีไป “คุณจะบุกรุกฉันในมุมมืดในคืนนี้ ระบายความต้องการของตัวเองโดยไม่คำนึงถึงความปรารถนาของฉัน!”

เขาจะทำไหม

ชนุดมไม่รู้ เขารู้แต่ว่าเมื่อได้ยินชื่อของเตชิตเท่านั้น สมองทั้งหมดของเขาก็แข็งทื่อ

“ฉันคิดว่าห้าปีที่รู้จักกัน จะทำให้คุณได้รู้จักตัวตนของฉัน ไม่ควรใช้วิธีนี้บังคับฉัน คุณผิดหวังในตัวฉันรึ” นัชชาสูดน้ำมูดและพูดทีละคำ “ฉันก็ผิดหวังกับคุณมาก!”

เมื่อพูดจบ เธอก็ไม่สนใจความรู้สึกของเขาอีกต่อไป เดินตรงออกไปจากบริเวณทางหนีไฟ ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู เธอกลับเข้าห้องพักไปแล้ว

ชนุดมยกมือขึ้นบังแสงจากดวงอาทิตย์เพื่อให้ตัวเขาสงบลง น่าเสียดายที่ออกแรงเท่าไหร่ก็สูญเปล่า

เขาทำผิดพลาดในคืนนี้ อารมณ์เสียกลั้นลมหายใจไว้ไม่ไหว แต่ชัดเจนว่าหากสิ่งต่างๆกลับไปเหมือนเดิมอีก เขาก็ต้องยังอดไม่ได้ที่จะโมโห

แต่ถ้าหากว่าเขารู้ว่าเป็นเตชิตตั้งแต่แรก เขาจะไม่มีทางทำอุกอาจเช่นนี้แน่นอน!

ชนุดมคิดถึงเมื่อสักครู่ที่เธอหลั่งน้ำตา ความจริงแล้วเธอบอบบางมากแต่แสร้งทำว่าเข้มแข็ง หัวใจเขาพังทลาย เหวี่ยงกำปั้นไปที่กำแพง

“ปัง” ข้อต่อของทั้งห้านิ้วเป็นสีแดง แต่เขาทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ดวงตาเต็มไปด้วยเลือดจ้องมองไปที่ผนังอันว่างเปล่า

ห้าปีแห่งการอุทิศตนและความล้มเหลวในการยับยั้งชั่งใจเมื่อคืนนี้ ที่เธอตบไม่ใช่ใบหน้าของเขา แต่กลับเป็นตบไปที่หัวใจ

เจ็บเหลือเกิน

ชายผู้นั้นหันหลังพิงกำแพง ร่างกายไหลลื่นไปตามกำแพงจนนั่งลงในที่สุด ห่างไปเพียงไม่กี่ก้าวแต่เขาไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปในห้องนั้น เธอกลัว เขาไม่อยู่เธอน่าจะสบายใจมากกว่า

ชนุดมเริ่มสูบบุหรี่ ทีละมวนทีละมวน ผู้ชายที่ไม่ค่อยสูบบุหรี่ในตอนนี้กลับสูบดุมาก สูบแต่มวนอย่างหนัก