ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 310

ตอนที่310 ความรักที่พูดออกมาไม่ได้

คำสองคำนี้ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับชนุดม

เขาหยุดการกระทำ เรื่องบังเอิญที่เกิดขึ้นได้น้อยมาก “คุณบอกว่า...ใครนะ”

“เตชิต เขาเอง!” นัชชาร้องไห้สะอื้น ขนตาทุกส่วนเปียกชื้น น้ำตาไหลลงมาอย่างรุนแรง “ตอนนี้คุณรู้แล้ว พอใจแล้ว เอามือออกไปได้รึยัง”

ชนุดมไม่ได้คาดคิดว่าเป็นเตชิต เขาตกใจ ปล่อยมือที่ยึดจับนัชชาไว้ ดึงมือกลับไป ไม่ทันที่จะได้พูดจา รู้สึกเหมือนมีมือที่ร้อนระอุตบมาที่ใบหน้า

“เพี๊ยะ” เสียงดังมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งในทางเดินที่เงียบสงบ

นัชชามองเขาด้วยน้ำตา น้ำตาทำให้สองตาของเธอเบลอจนไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ แต่ใจกลับชัดเจนมาก “ชนุดม คุณทำให้ฉันผิดหวังมาก!”

ชายคนนั้นถูกตบโดยไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเซไปเล็กน้อย แก้มด้านซ้ายของเขาร้อนผ่าว รู้สึกถึงพลังที่เธอใช้ ผนังปากติดกับฟัน ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด

เขาใช้ลิ้นเลียไปที่ปากที่แตก ยกมือขึ้นแตะแก้ม หัวเราะอย่างชั่วร้าย “เตชิตมาแล้วรึ”

นัชชาเห็นท่าทีของเขา อึดอัดใจ เธอกระชับเสื้อเข้ามา ตาแดงก่ำ “คุณไม่ต้องพูดถึงเขาแล้ว สิ่งที่คุณทำเมื่อสักครู่มีอะไรแตกต่างจากเขา ถ้าหากฉันไม่พูด ถ้าหากฉันพูดแล้วคุณไม่เชื่อ คุณจะทำอะไร”

ชนุดมไม่พูด ไม่มีคำพูดใดที่ถูกต้อง

แต่นัชชาไม่ได้ตั้งใจจะให้โอกาสเขาหนีไป “คุณจะบุกรุกฉันในมุมมืดในคืนนี้ ระบายความต้องการของตัวเองโดยไม่คำนึงถึงความปรารถนาของฉัน!”

เขาจะทำไหม

ชนุดมไม่รู้ เขารู้แต่ว่าเมื่อได้ยินชื่อของเตชิตเท่านั้น สมองทั้งหมดของเขาก็แข็งทื่อ

“ฉันคิดว่าห้าปีที่รู้จักกัน จะทำให้คุณได้รู้จักตัวตนของฉัน ไม่ควรใช้วิธีนี้บังคับฉัน คุณผิดหวังในตัวฉันรึ” นัชชาสูดน้ำมูดและพูดทีละคำ “ฉันก็ผิดหวังกับคุณมาก!”

เมื่อพูดจบ เธอก็ไม่สนใจความรู้สึกของเขาอีกต่อไป เดินตรงออกไปจากบริเวณทางหนีไฟ ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงเปิดและปิดประตู เธอกลับเข้าห้องพักไปแล้ว

ชนุดมยกมือขึ้นบังแสงจากดวงอาทิตย์เพื่อให้ตัวเขาสงบลง น่าเสียดายที่ออกแรงเท่าไหร่ก็สูญเปล่า

เขาทำผิดพลาดในคืนนี้ อารมณ์เสียกลั้นลมหายใจไว้ไม่ไหว แต่ชัดเจนว่าหากสิ่งต่างๆกลับไปเหมือนเดิมอีก เขาก็ต้องยังอดไม่ได้ที่จะโมโห

แต่ถ้าหากว่าเขารู้ว่าเป็นเตชิตตั้งแต่แรก เขาจะไม่มีทางทำอุกอาจเช่นนี้แน่นอน!

ชนุดมคิดถึงเมื่อสักครู่ที่เธอหลั่งน้ำตา ความจริงแล้วเธอบอบบางมากแต่แสร้งทำว่าเข้มแข็ง หัวใจเขาพังทลาย เหวี่ยงกำปั้นไปที่กำแพง

“ปัง” ข้อต่อของทั้งห้านิ้วเป็นสีแดง แต่เขาทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร ดวงตาเต็มไปด้วยเลือดจ้องมองไปที่ผนังอันว่างเปล่า

ห้าปีแห่งการอุทิศตนและความล้มเหลวในการยับยั้งชั่งใจเมื่อคืนนี้ ที่เธอตบไม่ใช่ใบหน้าของเขา แต่กลับเป็นตบไปที่หัวใจ

เจ็บเหลือเกิน

ชายผู้นั้นหันหลังพิงกำแพง ร่างกายไหลลื่นไปตามกำแพงจนนั่งลงในที่สุด ห่างไปเพียงไม่กี่ก้าวแต่เขาไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปในห้องนั้น เธอกลัว เขาไม่อยู่เธอน่าจะสบายใจมากกว่า

ชนุดมเริ่มสูบบุหรี่ ทีละมวนทีละมวน ผู้ชายที่ไม่ค่อยสูบบุหรี่ในตอนนี้กลับสูบดุมาก สูบแต่มวนอย่างหนัก

ห้าปีที่แล้ว สิ่งที่เคยปรากฎก็ยังคงปรากฎอยู่ เมืองZ อยู่ห่างไกลจากลอนดอนมาก เขายังคงมาปรากฎตัว ไม่สามารถไปไหนได้ แม้ว่าเขาไม่อยากจะยอมรับ แต่ว่าผู้ชายคนนั้นกับนัชชามีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้อยู่

ชายคนนั้นดวงตาดำดิ่ง แต่ว่ามองไม่เห็นว่าในอดีตเป็นเช่นไร หลายปีมานี้ เขาก็ควรจะเผชิญหน้ากับมันเช่นกัน

เตชิต หัวใจของชนุดมกำลังทำสมาธิกำคำคำนี้ ถ้าอย่างนั้นก็คอยดูว่าตอนท้ายใครจะเป็นคนที่หัวเราะ

…………

หลังจากที่นัชชาเดินไป ประรมก็กลับมารายงานเขาสองคำ “คุณนัชชากลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วครับ”

เตชิตฟังเบาๆ นั่งอยู่บนเตียงที่เธอเคยนั่ง “เธอพูดอะไรรึเปล่า”

ประรนคิดถึงการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในระหว่างอยู่ในรถกับนัชชา ทนไม่ได้ที่จะทำร้ายจิตใจเขาอีกครั้ง จึงพูดแค่ว่า “คุณนัชชาดูเหมือนว่าจะอารมณ์ไม่ค่อยดี”

อารมณ์….ไม่ค่อยดีรึ

นิ้วที่คีบบุหรี่อยู่สั่นเล็กน้อย คงเป็นเรื่องปกติที่จะไม่มีความสุข เขาทำเรื่องเช่นนั้นกับเธอ ความไม่พอและเต็มใจปรากฎอยู่บนใบหน้าของเธอ ถูกความชั่วร้ายทำให้จิตใจแตกสลาย

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ใจก็ไม่สามารถเป็นอิสระได้ ฉุกคิดถึงชื่อที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเธอ ความเหนื่อยล้าของร่างกายเริ่มมากขึ้น หันศีรษะและพูดว่า “ตรวจสอบคนที่ชื่อชนุดม ส่งข้อมูลมาให้ผมด่วนที่สุด”

ประรนเลิ่กลักพยักหน้า “ครับ ประธานเตชิต”

“คุณไปก่อนเถอะ” ทันใดนั้นเขาก็เปล่งเสียงออกมา

ประรนมองไปที่ประตูอย่างไม่รู้ตัว “ถ้าอย่างนั้นคุณ….”

“วันนี้ผมจะอยู่ที่นี่” แสงที่ด้านหลังตกลงบนร่างกาย สว่างตัดกับกลางคืนที่นอกหน้าต่าง ขนตายาวค่อยๆปิดลง เสียงพูดอย่างไร้อารมณ์ “พรุ่งนี้เช้าค่อยแวะมารับผม”

“ครับ” ถึงแม้ว่าประรนจะไม่เข้าใจ แต่ในฐานะลูกน้องก็ไม่ดีที่จะถามมากความเกินไป เมื่อหมุนตัวเดินออกไปก็ช่วยเขาปิดประตูด้วย

เหลือเพียงคนคนเดียวอยู่ในห้องใหญ่ ทุกอย่างเงียบสงบ

เขาหยิบเอกสารที่ธนิสรเพิ่งให้เขาขึ้นมาดู ด้านบนเป็นบันทึกการทำงานของชายผิวขาว เวลาเข้าออกงาน และคอลัมน์ชื่อของเขาแสดงชื่อเป็นภาษาอังกฤษ Davy

นี่คือโจทก์ที่นัชชารับผิดชอบอยู่สินะ ผู้ชายที่ได้รับค่าชดเชยที่ไม่สมเหตุสมผลจากการได้รับบาดเจ็บในสถานที่ทำงาน

มันช่างไร้สาระ ไม่ได้ง่ายที่พวกเขาจะได้พบกันหลังจากห้าปี บริษัทที่เขาลงทุนเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น และยังบังเอิญมาถูกนัชชาโจมตี เขาต้องเป็นผู้ร้ายต่อหน้าเธอเสมอ แม้คนที่ชั่วร้ายคนนั้นจะไม่ใช่เขา

เตชิตกวาดตามองและนำเอกสารวางกลับไป เขามองขึ้นไปบนหัวเตียง ดวงตาถูกแสงจากคริสตัลที่บนหลังคาห้องแยงตาเล็กน้อย

เขาหมกมุ่นอยู่กับเธอมากแค่ไหน

เพราะห้องนี้มีร่องรอยและกลิ่นของเธอที่ยังคงอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่อยากจากไป เห็นได้ชัดว่ามีที่ให้พัก แต่ต้องแจ้งให้กับผู้รับผิดชอบจัดงานเลี้ยงได้รู้ก่อน

เขาปิดหน้าต่าง กลัวว่าความรู้สึกนี้จะหายไป

เตชิตยิ้มอย่างขมขื่น ไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไร กลายเป็นคนประเภทที่ตัวเองชังมากที่สุด หน้ามืดตามัวเพราะความรัก ทำเรื่องโง่ๆเพราะคำว่ารัก

ชายคนนั้นยกแขนก่ายหน้าผาก ความมืดบดบังใบหน้าและประสาทสัมผัสทั้งห้าของเขาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ห้าปีมีนี้เขามีชีวิตอยู่ไม่ตากจากการตายแล้วทั้งเป็น น่าเสียดายที่เธอไม่เข้าใจ หรือจะพูดได้ว่าเธอไม่อยากที่จะเข้าใจ

เขาทำเรื่องที่ผิด พระเจ้าจะลงโทษเขาอย่างไรก็ได้ แต่อย่าทำให้นัชชาลืมเขา ไปรักคนอื่น เขาทนไม่ได้ เขาเดินมาบนเส้นทางแห่งความรักสายนี้อย่างยากลำบาก เหมือนคนแก่ที่เดินข้ามทะเลทราย และนัชชาเป็นแหล่งน้ำแห่งเดียวของเขา เป็นความปรารถนาเดียวในใจเขา