ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 32

ตอนที่32 ทำไมคุณไม่เคยจูบฉัน

แต่ก็เหมือนโดนอะไรทุบลงมาที่หัวกะทันหัน เขามองไปทางผู้หญิง ที่ตอนนี้กำลังหน้าซีด มือที่กำลังถือโคมไฟที่อยู่บนหัวเตียง

เลือดอุ่นๆที่ไหลลงหน้า ดวิษยกมือไปจับที่หัวก็เห็นเลือดสีแดง

นัชชาเห็นเลือดที่ไหลลงมาอาบไปเกือบครึ่งหน้า เธอตกใจรีบโยนโคมไฟทิ้งแล้วลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียง เธอยังตกใจกับภาพตรงหน้า ดวิษก็ร้องครวญครางขึ้นมา

“อ้า”

นัชชาเปิดประตูวิ่งออกไปพร้อมกับกุญแจสำรอง เธอรีบล็อกประตูจาดด้านนอก โทรหา120 บอกที่อยู่ เธอวิ่งไปหยิบแฟลชไดร์ฟที่ห้องหนังสือ แล้ววิ่งออกจากวิลล่าไปเลย

ลมหนาว เกือบเที่ยงคืนที่พัดมาโดนหน้าเธอที่มีน้ำตาไหล ลมเหมือนใบมีดที่กรีดลงบนหนังเธอ นัชชาวิ่งตามทางถนนเล็กๆของวิลล่าไปเรื่อยๆจนถึงถนนใหญ่

หลังออกแรงวิ่งมากไปทำให้เธอรู้สึกเจ็บปอดขึ้นมา เธอนั่งอยู่ข้างถนน มีรถขับผ่านบ้างบางที เธอรู้สึกสับสนทำอะไรไม่ถูก

ภาพเมื่อครู่ยังคงติดตา หัวดวิษมีเลือดไหลเยอะมา เขาคงไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ถ้าเกิดตายล่ะ เธอจะต้องโดนโทษประหารชีวิตใช่มั้ย

รู้แบบนี้เธอไม่น่ารุนแรงเลย แค่ผลักเขาออกก็พอ เธอไม่ได้คิดอยากให้เขาตาย........................

นัชชารู้สึกสับสน ในหัวมีความคิดมากมาย ทั้งคิดในแง่ร้าย คิดลบไปเอง เธอเหมือนโดนกุมมัดแน่นไปทั้งตัว เธอเริ่มหายใจลำบาก

เมื่อกี้รีบวิ่งออกมาไม่ได้เอามือถือมาด้วย ทางที่มืดมนเธอไม่รู้ว่าต้องเดินไปทางไหน

เวลาผ่านไปทุกๆนาที เธอได้ยินเสียงรถพยาบาลที่ขับผ่านเธอตรงเข้าไปในวิลล่า ไม่ถึงสิบนาทีรถพยาบาลก็ขับออกมา

มารับดวิษแน่ๆเลย ไม่รู้ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง..................

นัชชายืนขึ้นแบบเซๆ เตรียมจะไปจากที่นี่ ทันใดนั้นก็มีรถSUVมาจอดใกล้เธอพร้อมกับแสงไฟที่ส่องมาที่เธอ

เธอยกมือขึ้นมาบังแสง ไม่ทันที่เธอจะได้เห็นหน้าก็ถูกดึงลากขึ้นรถ ไม่มีแสงไฟส่องหน้าเธอก็เห็นใบหน้าชัดขึ้น ใบหน้าที่ดูโกรธและคุ้นเคย

“คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่................” นัชชาถามอย่างตกใจ เสียงที่เบาและสั่น

เตชิตขมวดคิ้วมองด้วยสายตาจริงจัง จ้องเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอ กำลังจะอ้าปากก็มองเห็นรอยเลือดที่ช่องท้องของเธอ “เธอบาดเจ็บหรอ”

นัชชามองลงตามสายตาของเขา น้ำตาเธอไหลลงอีกครั้ง เธอยกมือปิดหน้าเอาไว้ เสียงร้องไห้ที่กลั้นไม่อยู่ “ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นดวิษ”

เตชิตถามต่อ “เธอทำอะไรเขา”

“ฉันตีเขา ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ไม่รู้ว่าจะตายรึเปล่า.............” นัชชาพูดแบบไม่เรียงคำ“รถโรงพยาบาลเพิ่งพาเขาออกไป ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ตลอด ฉันเห็นกับตา......”

“นัชชา” เขากุมยกหน้าเธอขึ้น เรียกชื่อเธอได้จ้องตาเธอเพิ่งรู้ว่าสายตาของเธอล่องลอยมองไม่นิ่ง “มองหน้าฉัน”

นัชชาหลับตา น้ำตาร่วงลงมา “เตชิต ดวิษเขาไม่มีทางปล่อยฉันไว้แน่...........”

“ไม่หรอก” พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งและทุกคำก็แน่วแน่ “เขาไม่มีทางตาย”