ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 32

ตอนที่32 ทำไมคุณไม่เคยจูบฉัน

แต่ก็เหมือนโดนอะไรทุบลงมาที่หัวกะทันหัน เขามองไปทางผู้หญิง ที่ตอนนี้กำลังหน้าซีด มือที่กำลังถือโคมไฟที่อยู่บนหัวเตียง

เลือดอุ่นๆที่ไหลลงหน้า ดวิษยกมือไปจับที่หัวก็เห็นเลือดสีแดง

นัชชาเห็นเลือดที่ไหลลงมาอาบไปเกือบครึ่งหน้า เธอตกใจรีบโยนโคมไฟทิ้งแล้วลุกขึ้นยืนที่ข้างเตียง เธอยังตกใจกับภาพตรงหน้า ดวิษก็ร้องครวญครางขึ้นมา

“อ้า”

นัชชาเปิดประตูวิ่งออกไปพร้อมกับกุญแจสำรอง เธอรีบล็อกประตูจาดด้านนอก โทรหา120 บอกที่อยู่ เธอวิ่งไปหยิบแฟลชไดร์ฟที่ห้องหนังสือ แล้ววิ่งออกจากวิลล่าไปเลย

ลมหนาว เกือบเที่ยงคืนที่พัดมาโดนหน้าเธอที่มีน้ำตาไหล ลมเหมือนใบมีดที่กรีดลงบนหนังเธอ นัชชาวิ่งตามทางถนนเล็กๆของวิลล่าไปเรื่อยๆจนถึงถนนใหญ่

หลังออกแรงวิ่งมากไปทำให้เธอรู้สึกเจ็บปอดขึ้นมา เธอนั่งอยู่ข้างถนน มีรถขับผ่านบ้างบางที เธอรู้สึกสับสนทำอะไรไม่ถูก

ภาพเมื่อครู่ยังคงติดตา หัวดวิษมีเลือดไหลเยอะมา เขาคงไม่เป็นอะไรใช่มั้ย ถ้าเกิดตายล่ะ เธอจะต้องโดนโทษประหารชีวิตใช่มั้ย

รู้แบบนี้เธอไม่น่ารุนแรงเลย แค่ผลักเขาออกก็พอ เธอไม่ได้คิดอยากให้เขาตาย........................

นัชชารู้สึกสับสน ในหัวมีความคิดมากมาย ทั้งคิดในแง่ร้าย คิดลบไปเอง เธอเหมือนโดนกุมมัดแน่นไปทั้งตัว เธอเริ่มหายใจลำบาก

เมื่อกี้รีบวิ่งออกมาไม่ได้เอามือถือมาด้วย ทางที่มืดมนเธอไม่รู้ว่าต้องเดินไปทางไหน

เวลาผ่านไปทุกๆนาที เธอได้ยินเสียงรถพยาบาลที่ขับผ่านเธอตรงเข้าไปในวิลล่า ไม่ถึงสิบนาทีรถพยาบาลก็ขับออกมา

มารับดวิษแน่ๆเลย ไม่รู้ตอนนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง..................

นัชชายืนขึ้นแบบเซๆ เตรียมจะไปจากที่นี่ ทันใดนั้นก็มีรถSUVมาจอดใกล้เธอพร้อมกับแสงไฟที่ส่องมาที่เธอ

เธอยกมือขึ้นมาบังแสง ไม่ทันที่เธอจะได้เห็นหน้าก็ถูกดึงลากขึ้นรถ ไม่มีแสงไฟส่องหน้าเธอก็เห็นใบหน้าชัดขึ้น ใบหน้าที่ดูโกรธและคุ้นเคย

“คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่................” นัชชาถามอย่างตกใจ เสียงที่เบาและสั่น

เตชิตขมวดคิ้วมองด้วยสายตาจริงจัง จ้องเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอ กำลังจะอ้าปากก็มองเห็นรอยเลือดที่ช่องท้องของเธอ “เธอบาดเจ็บหรอ”

นัชชามองลงตามสายตาของเขา น้ำตาเธอไหลลงอีกครั้ง เธอยกมือปิดหน้าเอาไว้ เสียงร้องไห้ที่กลั้นไม่อยู่ “ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นดวิษ”

เตชิตถามต่อ “เธอทำอะไรเขา”

“ฉันตีเขา ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล ไม่รู้ว่าจะตายรึเปล่า.............” นัชชาพูดแบบไม่เรียงคำ“รถโรงพยาบาลเพิ่งพาเขาออกไป ฉันนั่งอยู่ตรงนี้ตลอด ฉันเห็นกับตา......”

“นัชชา” เขากุมยกหน้าเธอขึ้น เรียกชื่อเธอได้จ้องตาเธอเพิ่งรู้ว่าสายตาของเธอล่องลอยมองไม่นิ่ง “มองหน้าฉัน”

นัชชาหลับตา น้ำตาร่วงลงมา “เตชิต ดวิษเขาไม่มีทางปล่อยฉันไว้แน่...........”

“ไม่หรอก” พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งและทุกคำก็แน่วแน่ “เขาไม่มีทางตาย”

ความโกรธที่พยายามเก็บไว้ เขาจับแขนบีบเธอแรงๆ “ขอโทษเรื่องอะไร”

นัชชาตาแดง “ทำของคุณแตก”

“แล้วอะไรอีก”

เห็นเธอก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไร เขาบีบคางเธอให้เงยหน้ามองเขา “จะให้ฉันช่วยพูดมั้ย ขอโทษเรื่องที่ทำของแตก หรือขอโทษเรื่องที่ให้ดวิษมันแตะต้องตัวเธอ”

นัชชาถูกเขาบีบ เริ่มได้สติ มือเล็กจับหลังมือเขา หางตาที่มีน้ำไหลไม่รู้เป็นน้ำหรือน้ำตา “เตชิต ฉันกลัว............”

“กลัวใช่มั้ย” เขายกยิ้มร้าย “งั้นก็ทำ ทำจนกว่าเธอจะไม่กลัว”

เขาถอดเสื้อตัวเอง จับเธอกดไปที่กำแพง เธอรับรู้ได้ของเขาที่เข้ามาในตัวเธอ

ทำไมกับเตชิต เธอไม่รู้สึกรังเกียจ

นัชชาสับสนหาทางออกไม่เจอ เธอรู้สึกได้ถึงเขาที่อยู่ในตัวเธอ ลึกซึ้งมาก เหมือนจะฝังไว้ที่ร่างเธอ

จากห้องน้ำถึงโซฟา จนถึงเตียง พวกเขาพัวพันกันนานมากๆ นานจนนัชชาไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรอความฝัน

ความสัมพันธ์ครั้งนี้เขาเป็นคนเริ่ม แต่เธอกลับค่อยๆตกเข้าไปในนั้น นัชชาเงยมองร่างที่ทับเขาอยู่ “เตชิต ทำไมคุณไม่เคยจูบฉัน”