ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 33

ตอนที่33 ทรมานซึ่งกันและกันไปจนแก่

วันที่สองตื่นมา นัชชาหลับไม่ค่อยสนิททั้งคืน แม้ตอนที่เตชิตลุกออกจากห้อง เธอก็ได้ยินเสียงเบาๆจากการปิดประตู

เธอไม่ลืมว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น รวมถึงดวิษด้วย

เธอลุกนั่งพิงบนเตียง การปวดเมื่อยไปทั้งกายเป็นเครื่องเตือนว่าเมื่อคืนพวกเขาเร้าร้อนแค่ไหน บนพื้นกระจัดกระจายไปด้วยเสื้อผ้าของเธอ นัชชาปิดตา ผิดหวังเล็กน้อย

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู มีสายที่ไม่ได้รับเละข้อความมากมาย ถึงแม้จะไม่อยากเผชิญหน้าแต่ยังไงก็ต้องเผชิญ ทุกปัญหามันต้องแก้

นัชชาหาสายที่ไม่ได้รับจากณัชชนม์แล้วกดโทรกลับ

“นัชลูกอยู่ไหนตอนนี้ โทรหาทั้งคืนก็ไม่รับ ฉันกับพ่อเธอเป็นห่วงแทบแย่”

นัชชายกมือจับคิ้ว “แม่ หนูไม่เป็นไร”

ณัชชนม์กดเสียงต่ำแล้วถาม “เรื่องดวิษ ลูกเป็นคนทำใช่มั้ย”

“ใช่ค่ะ”

“ลูก.........” ณัชชนม์พูดไม่ออก “บ้าไปแล้วหรอ”

“แม่ ตอนนี้อยู่ไหน เดี๋ยวหนูไปหา”

“ฉันกับพ่อเธอและคนบ้านตระกูลถังอยู่โรงพยาบาล ถ้ามาถึงโทรมาเดี๋ยวแม่ออกไปรับ”

………………………….

สี่สิบนาทีต่อมา นัชชาต่อรถมาถึงโรงพยาบาล ณัชชนม์มารับเธอขึ้นไปพร้อมกัน เพิ่งออกจากลิฟท์ก็เจอจรรยา

ใบหน้าที่ถูกดูแลอย่างดี พอเห็นเธอสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคียดแค้น

“นัชชา ทำร้ายลูกฉันขนาดนี้ ยังมีหน้ากล้ามาที่นี่หรอ”

“เขาฟื้นรึยังคะ” ถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนมาเธอก็คิดทุกอย่างไว้แล้ว รวมถึงอาการขาดสติขอจรรยา

“ยัง” ทยาวีร์ชี้หน้าแบบไม่เกรงใจ “ถ้าเกิดลูกชายฉันเป็นอะไรขึ้นมา เธอหลุดไม่พ้นแน่”

นัชชาไม่ได้พูดอะไรต่อ เดินไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้หน้าห้อง หน้าก็ซีดหลังจากได้ยินเรื่องที่ดวิษยังไม่ฟื้น “สบายใจได้ หนูไม่ได้จะหนี”

ณัชชนม์กับเมทนีเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็รู้สึกไม่ดี มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดแต่ก็พูดออกมาไม่ได้

คอขาดบาดตาย ตอนนี้ก็ต้องรอลุ้นว่าดวิษจะฟื้นขึ้นมามั้ย ถ้าฟื้นทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง พยาบาลออกจากห้องมาบอกว่าคนไข้ฟื้นแล้ว

จรรยาเดินเข้าห้องไปด้วยน้ำตา พอเห็นหัวที่ถูกพันเต็มไปด้วยผ้ากอซแล้วร้องไห้หนักกว่าเดิม เนทมีเห็นภาพความรู้สึกก็แย่ลงไปกว่าเดิม

อาการหนัก ร้ายแรงกว่าที่พวกเขาคิดไว้

“ดวิษ เป็นยังไงบ้าง” ทยาวีร์เดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร” ตอบด้วยน้ำเสียงแหบๆ สายตากวาดไปในห้องแล้วหยุดอยู่ที่นัชชา สายตาเปลี่ยนเป็นเคียดแค้น “เหอะ นัชชา ยังกล้ามาอีกหรอ”

นัชชาเดินเข้าไปถามอาการจากหมอที่ยืนอยู่ รู้ว่าอาการของเขาไม่น่าเป็นห่วงแล้วเธอค่อยรู้สึกโล่งใจขึ้นมา “ดวิษ ขอคุยเป็นการส่วนตัวหน่อย”

“ยังจะคุยอะไรอีก เธออยากทำร้ายลูกชายฉันอีกใช่มั้ย” จรรยาผลักนัชชาด้วยความแรง

นัชชาเกือบล้มลง แต่เนทมีจับไว้ทัน “คุณ มีอะไรก็พูดกันดีๆ อย่าใช้กำลังเลย”

“ใช้กำลังหรอ ลูกสาวคุณทำกับลูกชายฉัน ยังกล้ามาบอกให้ฉันอย่าใช้กำลัง พวกคุณไม่รู้จักสั่งสอนลูก เลยทำให้ลูกกลายเป็นคนแบบนี้ ”

นัชชามองด้วยสายตาจริงจัง “เรื่องนี้ฉันเป็นคนทำผิดเอง มีอะไรมาลงที่ฉัน อย่ายุ่งกับพวกเขา”

จรรยาจะว่าเธอยังไงก็ได้ แต่เนทมีกับณัชชนม์ไม่ควรมาโดนว่าด้วย

“เธอ................”