ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 34

ตอนที่34 จงใจพูดใส่ร้าย

ออกจากโรงพยาบาล นัชชาก็ไปส่งเนทมีกับณัชชนม์ที่บ้าน แล้วรีบกลับไปที่ทำงาน

เธอโดดงานมาทั้งเช้า พอถึงห้องทำงาน แก๋ก็ยื่นรายละเอียดของการประชุมทั้งเช้าให้เธอ กระซิบเบาๆข้างหูเธอ “เธอรู้มั้ย วันนี้เวทิดาพอรู้ว่าเธอลางาน หน้าบูดไปเลย คนที่ไม่รู้นึกว่าเธอโดดงาน”

ลางานหรอ

นัชชางง เธอไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้า ไม่มีแม้แต่อารมณ์ที่จะมาลางาน แล้วใครเป็นคนลาให้เธอ

เธอกำลังสงสัย นัชชาก็นึกถึงใบหน้าที่เย็นชากะทันหัน

นอกจากเตชิต คงไม่มีใครสามารถกล้าได้ขนาดนี้

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ เวทิดาคงเกลียดเธอมากขึ้นกว่าเดิม

“ฉันคงทำอะไรให้เขาพอใจมั้ง” นัชชาเบื่อ เธออุ้มเอกสาร “แก๋ ฉันไปประชุมกับทนายนภันต์ก่อนนะ”

แก๋ยกมือทำท่าโอเค “ไปเถอะๆ ถ้ามีเรื่องอะไรเดี๋ยวฉันบอกเอง วางใจได้”

นัชชาเดินเข้าห้องประชุมก็เห็นนภันต์กับปวิมลนั่งอยู่ในห้องแล้ว เจอเธอเข้ามา นภันต์ก็ไม่ได้พูดอะไร แม้แต่การประชุมก็พูดประชุมแบบสั้นๆ

หลังจบการประชุม นภันต์พูดขึ้น “คุณกลับไปก่อน นัชชาอยู่ต่อด้วย”

ปวิมลงง มองแรงนัชชา ถึงจะไม่พอใจ แต่อยู่ต่อหน้านภันต์เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากออกไปตามที่เขาสั่ง

ในห้องประชุมเหลือแค่เขาสองคน นัชชาที่ก้มหน้าตั้งใจจัดเอกสาร ก็ได้ยินนภันต์ถามเธอ “นัชชาใช่มั้ย”

เธองง แต่ก็พยักหน้ารับ “ใช่ค่ะ”

เขาโยนปากกาลงบนโต๊ะ เอียงตัวนั่งไปข้างหลัง ท่าทางที่สบายๆแต่ทำให้คนรู้สึกกดดัน “ฉันเคยบอกรึยังว่าทำงานกับฉันไม่มีการใช้ความสัมพันธ์หรือเส้นสายใดๆในการช่วย”

การข่มขู่นั้น นัชชาคงจะยากที่จะไม่จำ “เคยค่ะ”

“เรื่องลาวันนี้มันยังไงกันแน่ เวทิดาบอกว่าเธอลา ทำไมฉันไม่ได้รับเรื่องอะไรจากตัวเธอโดยตรง” นภันต์ยิ้มแห้ง กลับมานั่งตัวตรง มือสองข้างวางอยู่บนโต๊ะ “หรือเป็นเพราะว่าฉันยังไม่มีอำนาจพอที่จะรับเรื่องลาจากคุณ”

“ไม่ใช่ค่ะ” นัชชากลัวเขาเข้าใจผิด รีบพูดอธิบาย “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ แต่วันนี้เกิดเรื่องกะทันหันนิดหน่อยเลยทำให้เสียเวลา ฉันรับประกันว่ามันจะไม่มีครั้งหน้าอีก”

“ฉันไม่ต้องการคำรับประการที่ไม่มีความหมายแบบนี้” นภันต์น้ำเสียงจริงจัง “ถ้ามีครั้งหน้า คุณก็ไปหาทนายคนอื่น ฉันไม่ต้องการคนที่ไม่ให้เกรียติคนอื่น เข้าใจมั้ย”

นัชชาก้มจนหัวจะมุดเข้าไปในใต้โต๊ะแล้ว “เข้าใจค่ะ”

นภันต์เพิ่งได้มองหน้านัชชาตรงๆ “เย็นนี้จะมีลูกความมา คุณไปรับหน้าด้วย”

“ฉันหรอคะ” นัชชาเงยหน้าขึ้นแล้วชี้มาที่ตัวเอง

“ไม่กล้าหรอ”

“ไม่ใช่ไม่กล้า...........” แต่ว่าเธอเพิ่งมาทำงาน นภันต์ก็ให้เขาไปรับหน้า เธอรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง

นภันต์มองหน้าตกใจอึ้งของเธอ เขาโยนเอกสารให้เธอ “อันนี้คือเอกสาร ทำความเข้าใจด้วย ฉันก็อยู่ด้วย คุณไม่ต้องกลัว”

เธอได้ยินว่าเขาอยู่ด้วย ก็โล่งใจ “ขอบคุณค่ะ ฉัน...................”

นภันต์พูดขัด แล้วโบกมือไล่เชิงรำคาญ “ออกไปได้แล้ว”

บ่ายสองครึ่ง นัชชาเดินตามนภันต์มาที่ห้องรับแขก ผู้ขายใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีเทา สูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรเดินเข้ามาในห้อง

“ทนายนภันต์” ขาข้างหนึ่งที่พิการ เดินแบบเซๆ ยื่นมือให้นภันต์ทั้งๆยังห่างกันไกล ให้เห็นถึงการเคารพให้เกรียติ