ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 321

ตอนที่321ใช่ลูกของฉันหรือเปล่า

หลังจากที่หลับฝันดีมาทั้งคืนเช้าวันต่อมาเตชิตก็ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงนาฬิกาปลุก

เขาตื่นขึ้นมาก็พบกับใบหน้าอันบอบบางที่หันมาทางเขาเธอยังหลับอยู่ดูเหมือนเธอนอนไม่ค่อยสบายคิ้วจึงขมวดเล็กน้อยปากเล็กเปิดออกเพื่อหายใจโดยไม่รู้ตัว

เตชิตงงไปครู่หนึ่งจากนั้นนัยน์ตาของเขาก็สัมผัสถึงความอ่อนโยนราวกับสายน้ำเขาจำได้ว่าเมื่อคืนเธอนอนหันหลังให้เขา

เธอแอบหันมาตอนดึกๆหรือเธอนอนละเมอกันนะ?

ในใจของเตชิตรู้สึกระทวยไปหมด

แสงอาทิตย์จากภายนอกสอดส่องเข้ามาทางหน้าต่างเป็นแสงอาทิตย์ที่ไม่ร้อนมากกำลังพอดีที่จะทำให้คนเรารู้สึกสบาย

เตชิตมองไปยังร่างที่กำลังหลับสนิทเขาไม่อยากรบกวนเธอแต่ก็ไม่สามารถจากไปแบบนี้ได้

อีกสักครู่เธอตื่นขึ้นมาทั้งห้องก็จะอบอวลไปด้วยความอึดอัดและความเย่อหยิ่งมีแค่เวลานี้ที่เธอจะอยู่ดีๆเขาถึงกล้าแสดงความรักที่มีต่อเธอมาตลอดห้าปีออกมาทางสายตา

นางเอกนอนอยู่บนเตียงและมีพระเอกคอยเฝ้าอยู่ข้างเตียงภาพที่โรแมนติกแบบนี้มีแค่ในละคร

ทันใดนั้นบรรยากาศที่แสนดีในตอนเช้าก็ถูกทำลายโดยเสียงเรียกเข้าจากมือถือ

เตชิตขมวดคิ้วแล้วเดินไปตามเสียงมือถือที่อยู่ไม่ไกลมากนัชชาค่อยๆรู้สึกตัวแต่ก็ไม่ได้ตื่นเต็มที่

เตชิตรีบเดินไปยังมือถือแล้วกดปิดเสียงทันทีตอนแรกเขาก็ไม่อยากรับสายแต่พอเห็นชื่อคนโทรเข้าแล้วอดไม่ได้ที่จะรับมัน

เตชิตไม่คิดเลยว่าเพียงคำพูดไม่กี่คำของชนุดมจะทำให้เขาหัวใจแทบสลาย

“ฉันพาธีมนต์ไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลแล้วช่วงสองสามวันนี้ฉันจะหาที่อยู่ใหม่ให้เขาที่พักเก่าฉันกลัวจะมีคนของเตชิต”

เสียงเรียบๆถูกส่งออกมาจากสายแถมพูดถึงความลับที่น่าตกใจ

ธีมนต์

ลูก

โรงเรียนอนุบาล

สมองของเขาในตอนนี้เต็มไปด้วยคำพูดของคนในสายตัวของเขาแข็งทื่อตาของเขาก็เบิกกว้างและกระชับมือแน่นคำพูดของคนในสายทำให้เขารู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดออกมาจากร่างความคิดที่ไร้สาระก่อตัวขึ้นในสมองของเขาอย่างไม่รู้จักสิ้นสุด

ก้อนเนื้อที่อยู่ในอกของเขาเต้นแรงมากแรงจนเขาเกือบจะไม่สามารถต้านทานพลังที่ปล่อยออกมาจากร่างกายของเขาเองได้

“เธอไม่ต้องห่วงนะเมื่อวานฉันคุยกับธีมนต์แล้วว่าเธอไปทำงานอีกสองวันก็กลับมา”ชนุดมคิดว่าเป็นเพราะนัชชาเป็นห่วงลูกมากเกินไปจนไม่พูดอะไรออกมา“เรื่องของลูกฉันจะช่วยเธอเองส่วนเธอก็รักษาสุขภาพของตัวเองก่อน”

“ลูก?”。

เตชิตถามออกไปด้วยเสียงที่สั่นคลอน

ชนุดมพอได้ยินเสียงเตชิตก็กำหมัดแน่นสีหน้าเขาเปลี่ยนไปทันที“นายอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร!?นัชชาหล่ะนายทำอะไรนัชชา?”

คำพูดเมื่อสักครู่ของชนุดมทำให้ในใจของเตชิตเต็มไปด้วยความสับสนเตชิตถอนหายใจแล้วถามออกไปด้วยความยากลำบาก“ธีมนต์เป็นลูกของใคร?”

ชนุดมยังไม่ทันตอบก็มีเสียง‘เคร้ง’ดังมาจากข้างหลัง

นัชชาที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่พอตื่นขึ้นมาสายตาของเธอก็เห็นแผ่นหลังของเตชิตคนนั้นที่กำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนเธอจึงลงมาจากเตียงแต่ไม่ระวังไปชนโดนแก้วน้ำที่อยู่บนหัวเตียง

และในเวลานั้นเธอก็ได้ยินเตชิตพูดชื่อธีมนต์ออกมา

นัชชารู้สึกเย็นเข้าไปยังกระดูกสายตาที่เตชิตมองมาที่เธอ

“เอามือถือฉันคืนมา”เธอพูดไปด้วยเสียงที่นิ่งแถมบังคับ

เรื่องที่เธอกลัวที่สุดก็เกิดขึ้นต่อหน้าเธอแล้วเธอไม่มีอะไรจะกลัวอีกแล้วถ้ามีอะไรที่แย่ไปกว่านี้ก็แค่ต้องตายไปสักข้าง?

เตชิตนิ่งไปครู่หนึ่งจากนั้นโยนมือถือของเธอไปบนเตียงเสียงของชนุดมยังคงดังออกมาจากโทรศัพท์“ฮัลโหล?นัชชาเธอสบายดีไหม?”

นัชชาหยิบมือถือขึ้นมาแนบหูสายตาของเธอไม่ละออกจากเตชิตเลย“ฉันสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง”

“เตชิตไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม?”ชนุดมนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่จึงพูดขึ้น“เขารู้เรื่องเกี่ยวกับธีมนต์แล้ว”

“ฉันรู้แล้ว”นอกจากปากแล้วนัชชาไม่ได้ขยับอวัยวะส่วนอื่นในร่างกายเลย“แค่นี้ก่อนนะ”

พูดเสร็จเธอก็กดวางสายทันทีโดยไม่ลังเลเลย

เตชิตยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนสายตาของเขาจ้องมาที่นัชชาลำคอของเขาในตอนนี้ปรากฏให้เห็นเส้นเลือดได้ชัดมาก

บรรยากาศในห้องตอนนี้น่ากลัวมากเหมือนในห้องเต็มไปด้วยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์และมีเพลิงไหม้อยู่ใกล้ๆถ้าประมาทเล็กน้อยก็อาจทำให้เกิดการระเบิดเผามอดไหม้ทุกอย่างจนหมดสิ้น

“ธีมนต์เป็นลูกของใคร”เพราะต้องการควบคุมอารมณ์ที่กำลังเดือดของตัวเองจนทำให้เสียงของเตชิตแหบ

เขาถามขึ้นอีกครั้งคำถามของเขาจี้ไปที่หัวใจของนัชชาภาพฝันร้ายที่เธอเคยเห็นตอนนี้กำลังเกิดขึ้นจริงแล้ว

เธอปิดมือถือใบหน้าของเธอรู้สึกเย็นเฉียบ“มันไม่เกี่ยวกับคุณ”

“เข้าอนุบาล?เด็กอายุเท่าไหร่สี่ขวบ?”เตชิตไม่ยอมแพ้เขาถามขึ้นอีกครั้ง“นัชชาเธอคงไม่เอาชนุดมมาเป็นข้ออ้างเพื่อปิดบังฉันอีกหรอกนะ?”

นัชชาถูกถามจี้ใจดำผู้หญิงอ่อนแอโดยธรรมชาติอยู่แล้วแต่จะเข้มแข็งขึ้นได้เพื่อลูกคำว่าอ่อนแอของนัชชาไม่เคยมีอีกหลังจากที่เธอมีธีมนต์เหลือแต่เพียงนัชชาคนที่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อลูก“ฉันบอกแล้วว่ามันไม่เกี่ยวคุณ”

“ไม่เกี่ยว?”เตชิตเห็นท่าทางของเธอแล้วมั่นใจในเรื่องที่ตัวเองคิดอยู่เขาเดินเข้าไปตรงหน้าของนัชชาแล้วจ้องไปบนใบหน้าของเธอ“เป็นเด็กที่เธอท้องเมื่อห้าปีที่แล้วใช่ไหม?”

“ไม่ใช่!”นัชชาจ้องไปยังเตชิตเธอใช้แรงที่มีทั้งหมดพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ“เด็กคนนั้นตายไปตั้งแต่คุณทิ้งฉันไปแล้ว!”

“ผมไม่เคยคิดที่จะทิ้ง!”เขาตะโกนขึ้นมาเขาใช้วิธีแบบนี้ในการพูดความในใจออกมา“ฉันไม่เคยคิดที่จะทิ้งเธอเลยไม่เคยเลยสักครั้ง!”

“แต่ที่คุณทำแบบนี้คุณทำให้ฉันไม่เห็นอนาคตให้ฉันเป็นเหมือนคนโง่ที่ถูกปิดตาไว้ถ้าทางเลือกของคุณเป็นแบบนี้ถ้าคุณเลือกแบบนี้ไม่ควรเลือกฉันตั้งแต่แรก!”นัชชาระเบิดออกมาเธอทนไม่ไหวแล้วทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

ธีมนต์เป็นแก้วตาดวงใจที่เธอปิดกั้นและซ่อนเอาไว้ถ้าเธอกดปุ่มนี้ทุกอย่างจะไม่เป็นความลับอีกต่อไปแล้ว

เตชิตทำเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอพูดเขากัดฟันแน่นเพื่อข่มอารมณ์ร้อนของตนแล้วถามคำถามเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า“เด็กคนนี้ใช่ลูกของฉันหรือเปล่า!?”

“ไม่ใช่!”นัชชายังยืนยันคำเดิมเธอไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทางของเธอในตอนนี้เหมือนลูกไก่ในกำมือของเหยี่ยวพยายามทำเป็นเข้มแข็งทั้งๆที่อ่อนแอ

“ไม่พูด?”เตชิตยิ้มมุมปากยิ้มให้กับท่าทางดื้อรั้นไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาของเธอเขาผลักเธอล้มลงบนเตียงขณะที่ร่างทั้งสองจะลงไปอยู่บนเตียงเขาก็เอามือรองรับหัวของเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอได้รับบาดเจ็บ

นัชชาตกใจมาก“คุณจะทำอะไร!ปล่อยฉันนะ!ปล่อย!”

“เธอไม่อยากพูดฉันดูเองก็ได้!”ในตอนที่สายตาของนัชชาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเขาจึงดึงเสื้อผู้ป่วยของเธอลง