ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 320

ตอนที่320 อยู่กับเธอทั้งคืน

นัชชาพยายามหยุด เขา…

“ทำไมคุณไม่พูดล่ะ” เตชิตมองเห็นคิ้วเธอมารวมกันเป็นกระจุกอยู่ตรงกลาง “โง่ไปแล้วรึไง”

นัชชาก้มหน้าลง ชายที่เคยเป็นเหมือนหมาป่าที่ดุร้ายตอนนี้กลายเป็นคนที่อ่อนโยน นี่เธอเห็นผีรึเปล่านี่!

เธอกวาดมือออกไปที่ชายหนุ่ม กลัวว่าจะทำเสียงให้คนที่อยู่ข้างนอกได้ยิน ได้แต่จ้องเขม็งอย่างไม่พอใจ “ใครให้คุณเข้ามา!”

ริมฝีปากอันหยาบช้าของเขา “คุณคิดว่าไอ้สองตัวข้างนอกกับประตูนี้จะกั้นผมไว้ได้หรือไง”

“จะให้ฉันชมคุณมั๊ย ที่คุณปีหน้าต่างเข้ามานี่”

“ไหนๆตาแก่ก็เข้ามาที่นี่แล้ว” แสงไฟดับไป ในที่ที่นัชชามองไม่เห็น ชายอายุสิบกว่ากำลังหน้าแดง ความจริงแล้ว… เขาไม่ได้หน้าไม่อาย

เตชิตฟังโดยไม่โต้แย้ง แค่เพียงเคลื่อนไหวเล็กน้อย สายตามองตรงไปยังร่างอันผอมบางของเธอ “ผมแค่อดเป็นห่วงคุณไม่ได้”

วันนี้รู้สึกต่ำต้อยพอแล้วที่โดนเธอไล่ไป เมื่อกลับถึงบ้านใจก็ร้อนรนทำอะไรไม่ได้ ความนึกคิดทั้งหมดกลับอยู่ที่เธอ

สายตาทั้งสี่ประสานกัน มีสัมผัสของความอ่อนโยนในบรรยากาศ ความรู้สึกเต็มอิ่มด้วยความเงียบแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของคนทั้งสองที่หนาวเหน็บมาเป็นเวลานานหลายปี

นัชชาให้บังคับให้ตัวเองละสายตาออกไป ดวงตาสั่นไหวสองสามครั้ง ไม่อนุญาตให้ตัวเองใจอ่อน “คุณไม่ได้โกรธเกลียดฉันหรือไง แล้วทำไมถึงต้องมา….”

“ผมโกรธเกลียดคุณ” เตชิดไม่ได้บิดบังความผิดหวังที่เขามีต่อเธอและชนุดม แต่อย่างไรก็ตามสายตาคู่นั้นจ้องมองที่ใบหน้าของเธอ “แต่ผมกลัวว่าจะเสียคุณไปมากกว่า”

ความรู้สึกในใจของเธอสับสน ก่อนหน้านี้ความรู้สึกที่เธอมีต่อชนุดมบางทีก็คลุมเครือไปบ้าง แต่ว่าตอนนี้เธอกระจ่างแจ้งแล้ว

ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดระหว่างเตชิตและชนุดมก็คือ ไม่ว่าชนุดมจะบอกรักเธอจะทำดีกับเธอมากมายสักแค่ไหน ยังไงก็มีทางสัมผัสถึงหัวใจของเธอได้เหมือนชายที่อยู่ตรงหน้า

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยกระแสน้ำ “ตอนนี้พูดเรื่องนี้แล้วมีประโยชน์อะไร คุณหวังดีกับฉัน ก็อย่าบังคับฉัน”

“ผมไม่ได้บังคับคุณ” ชายคนนั้นโค้งคำนับเล็กน้อย ผมที่หน้าผากตกลงมาปิดกั้นการแสดงออกทางสีหน้าของเขา “ผม…”

ไม่ต้องการจะเสียคุณไป

ครึ่งหลังของประโยค เตชิดสุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ แม้แต่ตัวเขาเองก็รู้สึกว่าพูดหลายครั้งเกินไป เธอน่าจะรับรู้แล้ว

“นอนเถอะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

“คุณไม่ไปล่ะ!” นัชชาแปลกใจ ไม่สามารถเสียงดังได้แต่ก็ดังขึ้นมานิดหน่อย หลังจากพูดจบก็สามารถควบคุมเสียงเอาไว้ได้ “ฉันไม่ได้บอกให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉัน”

“วางใจเถอะ ผมไม่ทำอะไรหรอก”

“อย่างนั้นก็ไม่ได้” นัชชาไม่ต้องการเว้นช่องไว้ ชายคนนี้ได้คืบจะเอาศอก อาจจะพยายามทำอะไรโดยที่เธอไม่รู้ตัว “ถ้าคุณไม่ไป ฉันจะบอกให้พวกเขาเข้ามา”

“ถ้าคุณอยากให้ผมมีเรื่องชกต่อยในโรงพยาบาล ก็เรียกเข้ามาเลย”

“คุณ” นัชชาพูดไม่ออก “คุณขู่ฉันหรอ”

เตชิตยิ้มอย่างขมขื่น “ผมพูดดีดีคุณเคยฟังบ้างมั๊ย”

เขาเข้าใจนัชชา รู้ว่าวิธีไหนจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ ต้องใช้ไม้อ่อนไม่ใช่ไม้แข็ง นอกเหนือจากเหตุการณ์เฉพาะก็ต้องแข็งขึ้นมานิดหน่อย

นัชชามองดูที่ใบหน้าเขาเห็นร่องรอยสีม่วงสีน้ำเงินจากการต่อสู้กับชนุดมในวันนี้ เธอต้องการแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้ใส่ใจ ต้องการมองผ่านเลยไป แต่ว่า… มือที่กำอยู่ใต้ผ้าห่มนั้นอยากออกมาจะตายอยู่แล้ว แม้แต่เสียงยังไม่กล้าเปล่งออกมา

เตชิตเห็นใบหน้าเล็กๆนั้นขาวซีด เขาไม่ต้องการทำให้เธอลำบากใจ มือจึงเอื้อมไปปิดใจให้สนิทอย่างรวดเร็ว

แสงสว่างหายไป กลับเข้าสู่ความมืด