ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 320

ตอนที่320 อยู่กับเธอทั้งคืน

นัชชาพยายามหยุด เขา…

“ทำไมคุณไม่พูดล่ะ” เตชิตมองเห็นคิ้วเธอมารวมกันเป็นกระจุกอยู่ตรงกลาง “โง่ไปแล้วรึไง”

นัชชาก้มหน้าลง ชายที่เคยเป็นเหมือนหมาป่าที่ดุร้ายตอนนี้กลายเป็นคนที่อ่อนโยน นี่เธอเห็นผีรึเปล่านี่!

เธอกวาดมือออกไปที่ชายหนุ่ม กลัวว่าจะทำเสียงให้คนที่อยู่ข้างนอกได้ยิน ได้แต่จ้องเขม็งอย่างไม่พอใจ “ใครให้คุณเข้ามา!”

ริมฝีปากอันหยาบช้าของเขา “คุณคิดว่าไอ้สองตัวข้างนอกกับประตูนี้จะกั้นผมไว้ได้หรือไง”

“จะให้ฉันชมคุณมั๊ย ที่คุณปีหน้าต่างเข้ามานี่”

“ไหนๆตาแก่ก็เข้ามาที่นี่แล้ว” แสงไฟดับไป ในที่ที่นัชชามองไม่เห็น ชายอายุสิบกว่ากำลังหน้าแดง ความจริงแล้ว… เขาไม่ได้หน้าไม่อาย

เตชิตฟังโดยไม่โต้แย้ง แค่เพียงเคลื่อนไหวเล็กน้อย สายตามองตรงไปยังร่างอันผอมบางของเธอ “ผมแค่อดเป็นห่วงคุณไม่ได้”

วันนี้รู้สึกต่ำต้อยพอแล้วที่โดนเธอไล่ไป เมื่อกลับถึงบ้านใจก็ร้อนรนทำอะไรไม่ได้ ความนึกคิดทั้งหมดกลับอยู่ที่เธอ

สายตาทั้งสี่ประสานกัน มีสัมผัสของความอ่อนโยนในบรรยากาศ ความรู้สึกเต็มอิ่มด้วยความเงียบแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของคนทั้งสองที่หนาวเหน็บมาเป็นเวลานานหลายปี

นัชชาให้บังคับให้ตัวเองละสายตาออกไป ดวงตาสั่นไหวสองสามครั้ง ไม่อนุญาตให้ตัวเองใจอ่อน “คุณไม่ได้โกรธเกลียดฉันหรือไง แล้วทำไมถึงต้องมา….”

“ผมโกรธเกลียดคุณ” เตชิดไม่ได้บิดบังความผิดหวังที่เขามีต่อเธอและชนุดม แต่อย่างไรก็ตามสายตาคู่นั้นจ้องมองที่ใบหน้าของเธอ “แต่ผมกลัวว่าจะเสียคุณไปมากกว่า”

ความรู้สึกในใจของเธอสับสน ก่อนหน้านี้ความรู้สึกที่เธอมีต่อชนุดมบางทีก็คลุมเครือไปบ้าง แต่ว่าตอนนี้เธอกระจ่างแจ้งแล้ว

ความแตกต่างที่เห็นได้ชัดระหว่างเตชิตและชนุดมก็คือ ไม่ว่าชนุดมจะบอกรักเธอจะทำดีกับเธอมากมายสักแค่ไหน ยังไงก็มีทางสัมผัสถึงหัวใจของเธอได้เหมือนชายที่อยู่ตรงหน้า

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยกระแสน้ำ “ตอนนี้พูดเรื่องนี้แล้วมีประโยชน์อะไร คุณหวังดีกับฉัน ก็อย่าบังคับฉัน”

“ผมไม่ได้บังคับคุณ” ชายคนนั้นโค้งคำนับเล็กน้อย ผมที่หน้าผากตกลงมาปิดกั้นการแสดงออกทางสีหน้าของเขา “ผม…”

ไม่ต้องการจะเสียคุณไป

ครึ่งหลังของประโยค เตชิดสุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ แม้แต่ตัวเขาเองก็รู้สึกว่าพูดหลายครั้งเกินไป เธอน่าจะรับรู้แล้ว

“นอนเถอะ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

“คุณไม่ไปล่ะ!” นัชชาแปลกใจ ไม่สามารถเสียงดังได้แต่ก็ดังขึ้นมานิดหน่อย หลังจากพูดจบก็สามารถควบคุมเสียงเอาไว้ได้ “ฉันไม่ได้บอกให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉัน”

“วางใจเถอะ ผมไม่ทำอะไรหรอก”

“อย่างนั้นก็ไม่ได้” นัชชาไม่ต้องการเว้นช่องไว้ ชายคนนี้ได้คืบจะเอาศอก อาจจะพยายามทำอะไรโดยที่เธอไม่รู้ตัว “ถ้าคุณไม่ไป ฉันจะบอกให้พวกเขาเข้ามา”

“ถ้าคุณอยากให้ผมมีเรื่องชกต่อยในโรงพยาบาล ก็เรียกเข้ามาเลย”

“คุณ” นัชชาพูดไม่ออก “คุณขู่ฉันหรอ”

เตชิตยิ้มอย่างขมขื่น “ผมพูดดีดีคุณเคยฟังบ้างมั๊ย”

เขาเข้าใจนัชชา รู้ว่าวิธีไหนจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ ต้องใช้ไม้อ่อนไม่ใช่ไม้แข็ง นอกเหนือจากเหตุการณ์เฉพาะก็ต้องแข็งขึ้นมานิดหน่อย

นัชชามองดูที่ใบหน้าเขาเห็นร่องรอยสีม่วงสีน้ำเงินจากการต่อสู้กับชนุดมในวันนี้ เธอต้องการแสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้ใส่ใจ ต้องการมองผ่านเลยไป แต่ว่า… มือที่กำอยู่ใต้ผ้าห่มนั้นอยากออกมาจะตายอยู่แล้ว แม้แต่เสียงยังไม่กล้าเปล่งออกมา

เตชิตเห็นใบหน้าเล็กๆนั้นขาวซีด เขาไม่ต้องการทำให้เธอลำบากใจ มือจึงเอื้อมไปปิดใจให้สนิทอย่างรวดเร็ว

แสงสว่างหายไป กลับเข้าสู่ความมืด

คนทั้งคู่อยู่ในความมืดมิด

เสียงการเต้นของหัวใจยังกระแทกเข้าที่หู

เห็นได้ชัดว่าใครก็ไม่ได้ยิน เห็นได้ชัดว่ามีเพียงตัวเองเท่านั้นที่ได้ยิน

นัชชาอายเมื่อรู้สึกว่าเขาจับได้แล้วว่าเธอก็รู้สึกอ่อนไหว

เธอก้มหน้าไม่รู้จะโกรธตัวเองหรือโกรธเขาดี ยกผ้าห่มคลุมไว้ทั้งศีรษะและหลับตาลง

เตชิตทำตามที่เขาพูดไว้ ไม่ได้ทำอะไรเลย มีเตียงเดี่ยวสำหรับผู้เฝ้าไข้ที่อยู่ทางด้านข้างของเตียงผู้ป่วย ยาวเมตรกว่าๆ เขาสูงเมตรแปดสิบจึงได้แต่นั่งพิงเอาไว้

แขนที่แข็งแรงและมีพละกำลังวางอยู่บนหน้าอก หลายปีมานี้ ครั้งแรกที่อยู่กับเธอในห้อง อยู่ใกล้ชิดกันแค่เพียงยื่นมือออกไปก็ถึง แม้ว่าใบหน้าของเขาจะไม่แสดงออกอะไร แต่ในกลับเหมือนคลื่นลมที่รุนแรง

เตชิตพยายามปิดตาลง เขาได้กลิ่นผมที่หอมสดชื่นของเธอ

“ตลอดห้าปีที่ผ่านมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมไม่กลัวกลางคืน”

เสียงต่ำของชายคนนั้นพุ่งเข้าใส่หูเหมือนโน้ตต่ำ ขนตาของนัชชาค่อยๆกระตุกช้าๆ หัวใจเหมือนโดนก้อนกรวดปาใส่

เธอไม่ได้พูดอะไร และหายใจเบามาก เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ของเขาเธอมักจะเสียใจและอยากร้องไห้ แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะเรื่องราวที่ผ่านมามันมากมายเกินไป ทุกครั้งที่นึกถึงทำให้ผู้คนเจ็บปวด

พวกเขาเคยเป็นคนที่ต้องการมีชีวิตอยู่ เดินทางมาถึงวันนี้ล้วนไม่สิ่งที่พวกเขาปรารถนา

จะโทษใคร จะโทษใครได้ล่ะ

หัวใจของนัชชานั้นกลวง นอกจากทำอะไรไม่ถูกแล้ว ก็ยังทำอะไรต่อไปไม่ถูก

“ทำไมถึงทิ้งผม” เขาพึมพำเบาๆ ราวกับจะถามเธอ แต่ก็ไม่กล้าถาม

หัวใจของนัชชาเต้นตึกตัก เธอกัดริมฝีปากแน่น ในใจก็อยากตะโกน เพราะธีมนต์ เพราะเด็กที่คุณไม่รู้ว่ามีตัวตน

ตกดึก ทุกอย่างเงียบสงบ หัวใจของพวกเขาทั้งสองคนสับสนว้าวุ่น ห้องผู้ป่วยเงียบสงบอย่างน่าขัน

หลังจากประโยคนี้จบสิ้น เตชิตก็ไม่ถามต่อไปอย่างลึกซึ้ง เขาพยายมขดตัวนอนอยู่ในเตียงแคบๆ แม้ว่ามันจะเล็กและอึดอัดมาก แต่เขากลับรู้สึกว่ามีความสงบในใจ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ลมหายใจนิ่งสงบผ่านมาทางด้านข้าง นัชชารู้ได้ ว่าเขาหลับแล้ว

เธอดึงผ้าห่มออกจากหัวอย่างระมัดระวัง แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะขยับร่างกายของตัวเอง เธอใช้เวลาห้านาทีในการพลิกตัว

โชคดีที่ไม่ได้ปลุกคนคนนั้น

นัชชามองดูเตชิตที่หลับอยู่ เขาแทบจะไม่ต่างจากเมื่อห้าปีก่อน ใบหน้ายังคงก้าวร้าว ร่างกายบิดเบี้ยวน่าสงสาร การเปลี่ยนแปลงอย่างเดียวคืออารมณ์ของคนทั้งหมด ดูมืดมนและเงียบเหงากว่าห้าปีที่แล้ว

และด้วยสิ่งเหล่านี้ เป็นเพราะการจากไปของเธอ

ห้าปีนี้ของเขา หลังจากที่พบกันแล้วก็ยังไม่ดีต่อกันอีก

นัชชาถอนหายใจอย่างเงียบๆ ขยับนิ้วไปบนเตียง ในความเป็นจริงแล้วธีมนต์ก็คล้ายกับเขามาก ดวงตาไม่เล็กแต่ว่าแคบมาก จมูกจะไม่ถึงกับโด่งเป็นแท่ง แต่เล็กและบางมาก หน้าผากอวบอิ่มโค้งงอ ตรงส่วนนี้ธีมนต์เหมือนกันเขามาก มีเพียงปากเท่านั้นที่เหมือนเธอ ที่ริมฝีปากบางโค้งและมุมยกขึ้นสูง

ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากเฝ้าดูธีมนต์เติบโตขึ้นทุกวัน จะเริ่มเหมือนเขามากขึ้นเรื่อยๆ เธอรู้สึกหัวใจมีรสชาติขึ้นมา

เธอทำงานอย่างหนักเพื่อเงิน เพียงเพื่อให้ตัวเองและลูกมีชีวิตที่มั่นคง เธอสะกดจิตตัวเองว่าเด็กคนนี้ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา เด็กเป็นของเธอ แต่เมื่อใดก็ตามที่มองดูท่าทีที่สงบนิ่งของธีมนต์ ก็ทำให้เธอคิดถึงเขาเสมอ

ดูเอา เธอถวายชีวิตเพื่อดูแลลูก เป็นลูกของเธอ และลูกของเขา ไม่ว่าเธอจะหลอกตัวเองอย่างไรก็ตาม ครึ่งหนึ่งของเลือดธีมนต์ก็เป็นของผู้ชายคนนี้

นัชชารู้สึกต่ำต้อย แต่นี่เป็นความต่ำต้อยที่เกิดขึ้นมาแล้วห้าปี เธอไม่เคยต้องการจะร้องขออะไร ไม่เคยคิดจะเป็นแม่ที่ไร้ความรับผิดชอบ

ถ้าหากว่าเธอเกลียดเขาจริง เธอจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ในท้องได้ยังไง วันนี้จะเลี้ยงดูเขาได้อย่างไร

นัชชาไม่รู้ตัวว่าตัวเองคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้นานแค่ไหน ไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาแค่ไหน แต่เมื่อมองดูเขาในตอนนี้ เธอหลับตาลงเพราะเชื่อว่าจะเจอท้องฟ้าที่แจ่มใส