ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 319

ตอนที่319 ตื่นขึ้นมากลางดึก

หลังจากที่เตชิตออกจากโรงพยาบาล เขาเข้าไปนั่งในรถแต่ว่าไม่ได้สตาร์ทเครื่อง เขาโทรไปหาประรม โทรศัพท์ดังขึ้นสักพักก็มีคนรับสาย “ฮัลโหล ประธานเตชิตหรือครับ”

“ช่วยฉันตรวจสอบชนุดมอีกครั้ง และตรวจสอบร่องรอยของนัชชาในห้าปีนี้อย่างรอบคอบด้วย รวมถึงตัวตนปลอมของเธอด้วย” คำพูดของชายหนุ่มสั้นกระชับ เหมือนว่าเขาค้นพบอะไรบางอย่าง

ประรมประหลาดใจ จดแต่ละข้อลงไป “ครับผม ยังมีคำสั่งอื่นอีกไหมครับ”

เตชิตหยุดชะงักชั่วคราว มองไปที่หน้ารถ ใจเต้นอย่างรวดเร็ว และพูดออกมาสองสามคำ “ส่งคนไปที่อยู่ปัจจุบันของนัชชา พบอะไรแจ้งผมทันที อย่าเอิกเกริก”

“ครับ”

พอวางสาย ชายคนนั้นก็เอนศีรษะไปทางด้านหลังพิงกับเบาะรถ วางมือไว้ที่หน้าผาก นึกถึงเรื่องราวในวอร์ดที่เหมือนกันภาพยนตร์ การเคลื่อนไหวทุกอย่างของนัชชาและชนุดม

มีบางอย่างผิดปกติ

ผิดปกติอย่างมาก

เขาคิดเสมอว่านัชชาและชนุดมไม่ได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง แต่ก็ความสัมพันธ์นั้นต้องไม่ธรรมดา แต่เมื่อเห็นในวันนี้ ทุกอย่างแตกต่างจากสิ่งที่เขาจินตนาการไว้

เขาอยู่กับนัชชามาก่อน ดังนั้นเขารู้ชัดได้ว่านัชชาชอบคนเช่นไร ท่าทีที่ยอมให้คนอื่นอย่างเต็มใจเช่นนั้นก็ไม่ใช่

วันนี้เธออยู่ต่อหน้าชนุดม เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่วิธีที่แฟนปฏิบัติต่อคนรัก

พลังของเธอทั้งหมดอยู่ที่เขา แม้ว่าจะไม่ใช่ปฏิกิริยาที่ดี แต่ไม่ว่าจะด้วยอารมณ์แบบไหน ก็เป็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากเขาทั้งสิ้น

และชนุดมไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ มีความรู้สึกที่เป็นศัตรูต่อกันอยู่และปรากฎชัดเจนมาก แต่ความเกลียดนั้นเหมือนถูกสะกดกั้นเอาไว้

คนที่อดกลั้นกลับลงมือออกหมัดได้ เขาไม่คิดว่าชนุดมสามารถระงับอารมณ์ตัวเองได้ คำอธิบายเดียวก็คือเขาไม่อาจไม่อดกลั้นเอาไว้ได้ เพราะความสัมพันธ์ของเขาและนัชชาไม่สามารถรับจุดยืนของเขาในเรื่องนี้ได้

ก่อนหน้านี้เตชิตคิดว่านัชชาและเขามีเรื่องหลอกลวง ตอนนี้กลับไม่ได้คิดเช่นนั้น เธอมีเรื่องอะไรสำคัญกว่าถึงได้ตบตาเขา

เตชิตคิดว่าก็ไม่ถึงกับเป็นไปไม่ได้ ห้าปีมานี้เธอฉลาดขึ้นมาก ถ้าหากเธอไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับชนุดม ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าเธอต้องการปกปิดเรื่องอะไรที่ใหญ่กว่านั้น

นิ้วทั้งห้าของชายคนนั้นมารวมตัวกันและจับไว้ที่หัวของเขา จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จริงๆแล้วเธอมีเรื่องปกปิดเขาอีกมากแค่ไหน

….

นัชชาอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างไม่สงบ เมื่อคิดถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันในวันนี้ เธอเป็นเหมือนมดที่ถูกใจลน

ตกกลางคืน เมื่อถึงเวลาที่ธีมนต์กลับจากโรงเรียนมาถึงบ้าน เธอยิ่งนั่งอย่างไม่เป็นสุข เธอมองไปที่ชนุดมอย่างรวดเร็ว “ฉันว่าคุณกลับไปก่อนดีกว่า ธีมนต์อยู่กับน้าที่ช่วยดูแลเพียงคนเดียว ฉันเกรงว่าเขาจะกลัว”

ถึงแม้โดยปกติแล้วธีมนต์จะเป็นเด็กที่กล้าหาญ แต่เขาก็เพิ่งจะสี่ขวบและยังไงก็ยังเป็นเด็ก เมื่อเห็นว่าแม่และลุงไม่อยู่ เขาก็อาจจะกังวลใจ

“แล้วคุณจะทำอย่างไร” ชนุดมเข้าใจที่เธอเป็นห่วงธีมนต์ สิ่งที่เป็นห่วงที่สุดของผู้หญิงที่เป็นแม่

นัชชาส่ายหัว “ฉันไม่เป็นไร คุณไปเถอะ คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันที่นี่ฉันยิ่งไม่วางใจ คุณกลับไปยังช่วยฉันได้ จะว่าไปตอนนี้ฉันอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว จะเป็นอะไรไปได้”

ชนุดมลัเลเป็นอย่างมาก ใจจริงไม่อยากปล่อยเธอไว้ที่นี่คนเดียว เขาไม่วางใจ แต่เมื่อเห็นเธอเป็นกังวลอยู่เช่นนี้ เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้

ชนุดมค่อยๆถอยหลังไป “โอเคนะ ถ้างั้นผมกลับไปดูธีมนต์ ผมจะส่งคนสองคนมาเฝ้าที่ประตู”

นัชชาได้ยินก็อยากปฏิเสธ เธอรู้สึกอึดอัดเมื่อมีคนคอยเฝ้าดูเธอทุกการเคลื่อนไหว…

“อย่าปฏิเสธ ถ้าหากไม่ยอม ผมจะอยู่ที่นี่เอง” ชนุดมรู้ทันเธอจึงชิงพูดออกมาก่อน “ผมไม่อยากปล่อยช่องโหว่ให้เตชิต”

นัชชาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ รู้ว่าเขาอ่อนข้อให้แล้ว “ได้ แล้วแต่คุณ”

ชนุดมจึงรู้สึกวางใจเมื่อจากไป

ไม่นานนักชายต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่สองคนก็เดินมาที่วอร์ด พวกเขาแต่งกายด้วยชุดธรรมดา คนหนึ่งยืนอยู่ทางซ้าย อีกคนทางขวาของประตู ดูเหมือนเทพเจ้าเฝ้าประตูอย่างนั้น

นัชชาถอนหายใจ เอนกายลงบนเตียง มองไปที่เพดานลายดอกไม้ด้านบน เธอรู้สึกปั่นป่วน รู้สึกว่าตอนนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย อุบัติเหตุทางรถยนต์ทำลายแผนการณ์ของเธอ เธออธิษฐานอยู่ตลอดเวลาว่าขอให้เตชิตอย่าหาลูกเจอ

หัวของนัชชามึนหลังจากที่ไม่ได้พักผ่อนสองวัน ไม่นับอุบัติเหตุครั้งนี้เธอก็ยังเหนื่อยเกินขีดจำกัด เธอนั่งและผล๊อยหลับไป

เวลาผ่านไป หลังจากที่พยาบาลให้น้ำเกลือกับเธอในวันนี้ก็ผ่านมาสิบชั่วโมงแล้ว

คนไข้ส่วนใหญ่ปิดไฟนอนกันหมดแล้ว เหลือเธออยู่ห้องเดียว ระหว่างนั้นอยู่ก็มีสายลมเย็นพัดเข้ามา เธอขมวดคิ้วแต่ไม่ได้ลืมตาดู เธอจำได้ว่าปิดประตูหน้าต่างดีแล้ว

ผ่านไปสักพัก นัชชาพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่งของเตียง ผ่อนคลายและห่อตัวด้วยผ้าห่ม เธอขดตัวเข้ามาอย่างรู้สึกไม่ปลอดภัย

เที่ยงคืนแล้ว เธอรู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษ เวียนหัวจนไม่ต้องการที่จะลืมตา ระหว่างนอนอยู่นั้นลมหายใจของเธอเหมือนถูกปิดกั้น อุณหภูมิระหว่างจมูกสูงขึ้นมา รู้สึกถึงลมหายใจถูกปิดกั้น เธออ้าปากโดยสัญชาตญาณต้องการหายใจ สัมผัสได้ถึงความชื้นเล็กน้อย

นัชชาตื่นขึ้นในทันที ดวงตาเปิดโตด้วยความระมัดระวัง ในที่มืดสายตาเธอปรับแสงอยู่สองสามวินาทีเพื่อตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น เขาสีเข้มอยู่บนร่างของเธอและริมฝีปากของเธอก็ถูกคนบุกรุกนี้บดขยี้

นัชชาตกใจมาก ต่อสู้โดยสัญชาตญาณ เธอกระแทกมือไปที่หน้าอกของชายคนนั้น ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะลุกตัวขึ้น การทรงตัวของอีกฝ่ายไม่มั่นคงและตกลงจากเตียง

“ปึ้ง” เสียงดังมาก นัชชารีบลุกเปิดไฟ เมื่อมองถึงได้รู้ว่าเป็นเตชิต

เธอยังไม่ทันได้พูดจา ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตู “คุณSuran คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ”

คิดถึงบอร์ดี้การ์ดสองคนนัชชาหันกลับมามองที่หน้าต่างที่เปิดอยู่และชายที่กองอยู่บนพื้น เธอรีบก้มหน้าตอบ “ไม่เป็นไรค่ะ ทำของตกน่ะ”

“จริงหรอครับ” ชายที่อยู่หน้าประตูไม่เชื่อ

นัชชาทำเสียงเข้ม “อืม จริงค่ะ”

“โอเค ถ้ามีอะไรเรียกพวกเราได้ตลอดนะครับ”

หลังพูดจบ นัชชาก็หมุนไฟลดแสงลง เธอแทบจะมองไม่เห็นและลดเสียงของเธอลงให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น “ไม่เจอกันห้าปี ฉันไม่ยักรู้ว่าคุณเตชิตชอบปีนหน้าต่างกลางดึกทำเรื่องน่าอนาถแบบนี้”

เตชิดปัดกางเกงของเขาเบาๆและลุกขึ้นยืน เขาไม่ได้คำนึงถึงคำแหย่ของเธอลูบไปที่หน้าผากเธอและถามว่า “ยังเจ็บอยู่รึ”

นัชชาตาค้าง กลัวเกินไปที่จะหันหลบ แสงสลัวในดวงตาของเขาช่างอ่อนโยน