ตอนที่318 ยังดีที่คุณหันมาพึ่งผม
เหตุบังเอิญในเวลานี้ เตชิตเห็นว่าเธอลงมาจากเตียงผู้ป่วย เขาเกรงว่าจะมีผลกับสภาพร่างกายของเธอ เมื่อเผลอเพียงเล็กน้อยจึงโดนกำปั้นของชนุดมเข้า
เตชิตโซซัดโซเซ จากนั้นเขายกมือขึ้นแตะที่มุมปาก พ่นน้ำเลือดออกมา
นัชชาดูตกใจกลัว แต่ก็ไม่สามารถดูแลใครได้ เธอหลับตาและพยายามวิ่งไปข้างหน้าและเอาตัวเองขวางกั้นระหว่างคนทั้งสอง เธอเปล่งเสียงดัง “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
การต่อสู้ถูกบังคับให้ต้องหยุดลง นัชชาหันหน้าไปทางชนุดม เมื่อรีบร้อนจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เห็นได้ชัดว่าเตชิตถูกต่อยจนบ้วนออกมาเป็นเลือด เธอจึงปกป้องโดยสัญชาตญาณ แต่ในสายตาของชนุดมกลับมองว่าเป็นการช่วยเหลือคนอื่น
ชายคนนั้นมองเธออย่างหมองหม่น “หลบไป!”
“หลบทำไม ให้พวกคุณตีกันต่อหรือยังไง!” นัชชาตะโกน โดนฉากการต่อสู้เมื่อสักครู่ทำให้กลัว การกระทำของทั้งสองเป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก เธอต้องพยายามฝืนร่างกายเล็กน้อย ดีกว่าจะให้ทั้งคู่ต่อสู้กัน ราวกับจะฆ่ากัน
เตชิตมองด้านหลังชนุดมอย่างเอาเป็นเอาตาย ฟังเสียงพูดที่ไร้ยางอาย “เรื่องของผู้ชายเธอย่ามายุ่ง!”
“ฉันจะยุ่ง ถ้าพวกคุณอยากตีกันออกไปตีกันข้างนอก อย่ามาตีกันต่อหน้าฉัน สู้กันให้ตายกันข้างหนึ่งไปเลยแล้วคอยดูว่าฉันจะสนใจมั๊ย!” นัชชามองอย่างเจ้ากี้เจ้าการ ความจริงเธอร้องโวยวายมาตั้งแต่แรกแล้ว
“เตชิต คุณไม่ได้ปรากฎตัวมาห้าปี พอโผล่มาก็รังแกฉันยังไม่พอ ยังจะมาหาเรื่องทะเลาะกับชนุดมอีกหรอ!”
“ทำไม คุณเดือนร้อนรึ”
“ฉันเดือดร้อนสิ!” นัชชาหายใจไม่ออก ไม่อยากได้ยิน “เขาช่วยชีวิตฉันไว้ เป็นผู้มีพระคุณของฉัน คุณหาเรื่องเขาก็เหมือนกันหาเรื่องฉัน!”
เตชิตได้ยินคำนี้ก็โมโห “ถ้าหากเขาใช่เพราะเขามาแทรกแซง ห้าปีที่ผ่านมาคุณอยู่กับผมใช้ชีวิตมีความสุขกว่านี้อีก”
นัชชารู้สึกไม่ร่างกายไม่ค่อยสบาย รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา รู้สึกเหมือนไม่มีแรงที่ฝ่าเท้า หัวใกล้จะระเบิด
เธอยกมือขึ้นก่ายหน้าผากแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร ขาเธอสั่นไหวเล็กน้อย ดวงตาใกล้จะปิด เตชิตเอื้อมมือไปอย่างรวดเร็ว ก้าวไปข้างหน้าดึงเธอมาไว้ในอ้อมอก เขาส่งเสียงออกมาอย่างประหม่า “เป็นอะไรไป”
นัชชารู้สึกน้อยใจ ดวงตาแดงก่ำด้วยความคับข้องใจและโกรธที่ถูกสบประมาท “ตอนนี้คุณดูแลฉันแล้วได้แล้วหรอคะ”
“...” ตอนนี้เตชิตไม่ได้มีอารมณ์หงุดหงิด หรือต้องการทะเลาะ ชนุดมก็อยู่ที่อีกข้างหนึ่ง รีบพาคนกลับไปยังเตียง
ชนุดมเปิดผ้าห่มออกและต้องการห่มมันให้เธอ เขาเอื้อมมือออกไป โดยไม่คาดคิดอีกด้านหนึ่งเตชิตก็เอื้อมมือไปปลายผ้าห่มอีกข้างไว้เช่นกัน ทั้งสองจับกันคนละข้าง ใครปล่อยมือคนนั้นไม่คู่ควร สายตาทั้งสี่ประสานกัน สายตามีพลังสังหาร บรรยากาศตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง
นัชชาก้มหน้าลง “คุณทั้งคู่ปล่อยมือ”
ชายทั้งคู่มองหน้ากัน ไม่มีใครพูดจา และไม่มีใครปล่อย
นัชชายิ้ม ยิ้มอย่างโมโห “เอาล่ะ ดีมาก พวกคุณจับกันไป ฉันไม่ห่มแล้ว”
พูดแล้วเธอก็วางมือเอาไว้ข้างนอกผ้าห่ม
ชนุดมยักคิ้ว รออีกสองสามวินาทีก็เห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจแต่เขาก็เป็นห่วงความอุ่นสบายของนัชชาเขาจึงยอมปล่อยมือ เขาหันไปขณะปากก็สาปแช่งไปด้วย
นัชชารู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ชายคนนั้นห่มผ้าห่มให้เธออย่างนุ่มนวล นัชชาไม่ต้องการมองเห็นหน้าเขาเธอจึงหลับตา รอจนเขาห่อมเสร็จจึงเปิดตาขึ้น “คุณไปเถอะค่ะ”
เพิ่งจะทะเลาะกันเสร็จ เธอก็ออกคำสั่ง
เตชิตจะออกไปง่ายๆได้อย่างไร “ผมอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยั่วรักทนายคนโหด
แจ้งความแม่มเลยค่ะ ลักพาตัว ทำร้ายร่างกาย งงนะ พระเอกนางเอกไม่มีใครด่าเลยว่าทำไมพาเด็กมาโดยไม่ขอก่อน...