ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 318

ตอนที่318 ยังดีที่คุณหันมาพึ่งผม

เหตุบังเอิญในเวลานี้ เตชิตเห็นว่าเธอลงมาจากเตียงผู้ป่วย เขาเกรงว่าจะมีผลกับสภาพร่างกายของเธอ เมื่อเผลอเพียงเล็กน้อยจึงโดนกำปั้นของชนุดมเข้า

เตชิตโซซัดโซเซ จากนั้นเขายกมือขึ้นแตะที่มุมปาก พ่นน้ำเลือดออกมา

นัชชาดูตกใจกลัว แต่ก็ไม่สามารถดูแลใครได้ เธอหลับตาและพยายามวิ่งไปข้างหน้าและเอาตัวเองขวางกั้นระหว่างคนทั้งสอง เธอเปล่งเสียงดัง “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

การต่อสู้ถูกบังคับให้ต้องหยุดลง นัชชาหันหน้าไปทางชนุดม เมื่อรีบร้อนจึงไม่ได้คิดอะไรมาก เห็นได้ชัดว่าเตชิตถูกต่อยจนบ้วนออกมาเป็นเลือด เธอจึงปกป้องโดยสัญชาตญาณ แต่ในสายตาของชนุดมกลับมองว่าเป็นการช่วยเหลือคนอื่น

ชายคนนั้นมองเธออย่างหมองหม่น “หลบไป!”

“หลบทำไม ให้พวกคุณตีกันต่อหรือยังไง!” นัชชาตะโกน โดนฉากการต่อสู้เมื่อสักครู่ทำให้กลัว การกระทำของทั้งสองเป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก เธอต้องพยายามฝืนร่างกายเล็กน้อย ดีกว่าจะให้ทั้งคู่ต่อสู้กัน ราวกับจะฆ่ากัน

เตชิตมองด้านหลังชนุดมอย่างเอาเป็นเอาตาย ฟังเสียงพูดที่ไร้ยางอาย “เรื่องของผู้ชายเธอย่ามายุ่ง!”

“ฉันจะยุ่ง ถ้าพวกคุณอยากตีกันออกไปตีกันข้างนอก อย่ามาตีกันต่อหน้าฉัน สู้กันให้ตายกันข้างหนึ่งไปเลยแล้วคอยดูว่าฉันจะสนใจมั๊ย!” นัชชามองอย่างเจ้ากี้เจ้าการ ความจริงเธอร้องโวยวายมาตั้งแต่แรกแล้ว

“เตชิต คุณไม่ได้ปรากฎตัวมาห้าปี พอโผล่มาก็รังแกฉันยังไม่พอ ยังจะมาหาเรื่องทะเลาะกับชนุดมอีกหรอ!”

“ทำไม คุณเดือนร้อนรึ”

“ฉันเดือดร้อนสิ!” นัชชาหายใจไม่ออก ไม่อยากได้ยิน “เขาช่วยชีวิตฉันไว้ เป็นผู้มีพระคุณของฉัน คุณหาเรื่องเขาก็เหมือนกันหาเรื่องฉัน!”

เตชิตได้ยินคำนี้ก็โมโห “ถ้าหากเขาใช่เพราะเขามาแทรกแซง ห้าปีที่ผ่านมาคุณอยู่กับผมใช้ชีวิตมีความสุขกว่านี้อีก”

นัชชารู้สึกไม่ร่างกายไม่ค่อยสบาย รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา รู้สึกเหมือนไม่มีแรงที่ฝ่าเท้า หัวใกล้จะระเบิด

เธอยกมือขึ้นก่ายหน้าผากแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร ขาเธอสั่นไหวเล็กน้อย ดวงตาใกล้จะปิด เตชิตเอื้อมมือไปอย่างรวดเร็ว ก้าวไปข้างหน้าดึงเธอมาไว้ในอ้อมอก เขาส่งเสียงออกมาอย่างประหม่า “เป็นอะไรไป”

นัชชารู้สึกน้อยใจ ดวงตาแดงก่ำด้วยความคับข้องใจและโกรธที่ถูกสบประมาท “ตอนนี้คุณดูแลฉันแล้วได้แล้วหรอคะ”

“...” ตอนนี้เตชิตไม่ได้มีอารมณ์หงุดหงิด หรือต้องการทะเลาะ ชนุดมก็อยู่ที่อีกข้างหนึ่ง รีบพาคนกลับไปยังเตียง

ชนุดมเปิดผ้าห่มออกและต้องการห่มมันให้เธอ เขาเอื้อมมือออกไป โดยไม่คาดคิดอีกด้านหนึ่งเตชิตก็เอื้อมมือไปปลายผ้าห่มอีกข้างไว้เช่นกัน ทั้งสองจับกันคนละข้าง ใครปล่อยมือคนนั้นไม่คู่ควร สายตาทั้งสี่ประสานกัน สายตามีพลังสังหาร บรรยากาศตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง

นัชชาก้มหน้าลง “คุณทั้งคู่ปล่อยมือ”

ชายทั้งคู่มองหน้ากัน ไม่มีใครพูดจา และไม่มีใครปล่อย

นัชชายิ้ม ยิ้มอย่างโมโห “เอาล่ะ ดีมาก พวกคุณจับกันไป ฉันไม่ห่มแล้ว”

พูดแล้วเธอก็วางมือเอาไว้ข้างนอกผ้าห่ม

ชนุดมยักคิ้ว รออีกสองสามวินาทีก็เห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจแต่เขาก็เป็นห่วงความอุ่นสบายของนัชชาเขาจึงยอมปล่อยมือ เขาหันไปขณะปากก็สาปแช่งไปด้วย

นัชชารู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ชายคนนั้นห่มผ้าห่มให้เธออย่างนุ่มนวล นัชชาไม่ต้องการมองเห็นหน้าเขาเธอจึงหลับตา รอจนเขาห่อมเสร็จจึงเปิดตาขึ้น “คุณไปเถอะค่ะ”

เพิ่งจะทะเลาะกันเสร็จ เธอก็ออกคำสั่ง

เตชิตจะออกไปง่ายๆได้อย่างไร “ผมอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณ”

“ไม่ต้อง” นัชชาก็ไม่ได้อยากปฏิเสธ เธอรู้ว่าสิ่งที่เขาไม่ชอบฟังมากที่สุดคืออะไร แม้ว่าไม่ต้องการพูดแต่เธอก็พูดแทงใจเขาอย่างหนัก “ฉันเป็นแบบนี้เพราะใคร คุณน่าจะรู้อยู่แก่ใจ”

เธอออกจากวิลล่าไปไม่นานก็เกิดอุบัติเหตุ ถ้าข่าวไม่ได้แพร่ออกไปเขาก็ไม่มีทางรู้ได้

คิดถึงคำพูดพวกนั้นที่เขาพูดกับเธอที่บ้าน ไม่ต้องพูดถึงว่าระหว่างทางมาเขารู้สึกสำนึกเสียใจแค่ไหน เธอมีเคราะห์อะไร เขาจะชดเชยให้เธอได้อย่างไร

“ผมขอโทษ” ผู้ชายคนนั้นกดเสียงลงต่ำ

นัชชารู้สึกประหลาดใจ มองไปที่เขา เธอไม่ได้คาดคิดว่าเขาจะขอโทษ เธอรีบปิดตาลงขนตาอันทรงพลังมาก “คุณไปเถอะ”

เธอย้ำอีกครั้ง เตชิตไม่สบายใจเงยหน้าขึ้นมองชนุดม แต่กลับพูดกับเธอ “คุณจะให้ผมไปอย่างนั้นหรอ”

“คุณอยู่ที่นี่ ทำให้ฉันว้าวุ่นใจ” ในที่สุดนัชชาก็ให้เหตุผลที่สมเหตุสมผล

“คุณพูดโน่นพูดนี่ว่าหวังดีต่อเธอ แม้แต่เรื่องนี้ก็ทำไม่ได้รึไง” ชนุดมเหน็บแนม

เตชิตมองไปที่คนทั้งสอง นัยน์ตาลุกไหม้จ้องเหมือนกำลังเอ็กซเรย์ผู้คน ดูเหมือนว่าจะเป็นการประเมินการแสดงออกของแต่ละคน

บรรยากาศที่ทำให้เกิดความประหลาดใจ โชคดีที่ในตอนท้ายเขาก็ออกปาก “เอาล่ะ ถ้าหากผมไปแล้วคุณสบายใจ ผมก็จะไป”

นัชชาฟังแล้วก็ไม่ได้รู้สึกโล่งใจ เขารีบมาไม่ใช่เพื่อจะมาทะเลาะกับชนุดมแล้วจากไป เขาไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ตอนนี้เพียงเพราะคำพูดของเธอประโยคเดียว แม้เขาไม่ต้องการไปแต่ก็ต้องไป

นัชชาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ไม่ค่อยดี

“รอคุณออกจากโรงพยาบาลก่อนแล้วผมจะมาหาคุณใหม่” พบจบ เขาก็หันหลังเดินออกไป

นัชชามองตามจนเขาเดินลับไปจึงหันสายตากลับมา ทันใดที่ยกเปลือกตาขึ้นก็หันไปที่ชนุดม หัวใจของเธอสั่นไหว “เป็นยังไงบ้าง”

ชนุดมเห็นปฏิกิริยาของเธอทั้งหมดในตอนนี้ เขาอยู่กับนัชชามาเป็นเวลาห้าปี แม้ไม่มีวันที่จะได้คบกัน แต่ก็รู้จักซึ่งกันและกันเป็นอย่างดี ท่าทีของเธอเป็นการแสดงออกที่เขาไม่เคยได้เห็นมาก่อนในห้าปี

เขาและเตชิตแท้ที่จริงแล้วต่างกัน ในใจของเธอได้ถูกชายคนนั้นครอบครองในส่วนที่สำคัญที่สุดเอาไว้

ชนุดมยักคิ้ว “ไม่เป็นไร”

“คุณรีบไปให้หมอดูหน้าคุณหน่อย ปากแตกรีบไปทำแผลซะ ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณสู้กับเตชิตเขาจริงๆ…”

“ไหนๆก็พูดแล้ว เขาเข้าประตูมาก็ต่อยผมทันทีเลย จะไม่ให้ผมเอาคืนรึไง”

“ก็เป็นเหตุผลของคุณ” นัชชารู้ว่าเขาจะใช้ข้อนี้เพื่อเป็นการตอบกลับเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่ปล่อยให้เขาไปทำแผล

ชนุดมคลำบริเวณบาดแผล รู้สึกบวมและมีไข้อาการไม่ค่อยดี “คุณไม่ห่วงเตชิตรึไง เขาเจ็บหนักกว่าผมอีกนะ”

“คุณจะพูดถึงเขาทำไม”

“ไม่มีอะไร” ชนุดมดูเหมือนจะรู้ถึงข้อนี้จึงเปลี่ยนเรื่อง “อาการผมก็ไม่เจ็บปวดอะไร คุณก็ไม่ต้องห่วง”

“แต่ว่า…”

“พักผ่อนเถอะ” เขานั่งลงที่โซฟาข้างๆเธอ เหลือบตามอง “อายุสามสิบกว่าแล้วไม่เหมือนตอนสมัยวัยรุ่น ต้องใช้เวลาในการฟื้นฟูกำลัง แต่ก็ยังดี คุณยังหันมาพึ่งผม”

นัชชารู้สึกไม่พอใจที่ได้ยินประโยคนี้ เพราะว่าเธอไม่อยากพึ่งพาใคร ที่พูดออกมาคือสิ่งที่คิดอยู่ในใจซึ่งตอนนี้เขาได้พูดมันออกมา ความจริงแล้วเธอรู้สึกเหมือนถูกเยาะเย้ย

เธอพักสายตาลง ไม่อยากคิดมาก แต่เมื่อสังเกตเห็นหยดเลือดเล็กๆบนพื้น ก็พลันนึกถึงตอนที่เขาสำลักเป็นเลือด เธอได้แต่ขมวดคิ้วกังวลว่าเขาจะดูแลตัวเองได้ดีหรือไม่