ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 317

ตอนที่317 อุบัติเหตุทางรถยนต์

“ปัง! ปัง!”

เสียงดังปัง รถสองคันชนกันทางด้านหน้า นัชชาเหยีบเบรค บิดพวกมาลัยให้เลี้ยวไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว แต่มันก็สายเกินไปเสียแล้ว เธอรู้สึกถึงสายที่ผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นร่างกายก็ถูกยึดไว้ด้วยเข็ดขัดนิรภัย เธอไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นได้ แต่เธอก็รู้สึกได้ว่ารถเกือบจะพลิกคว่ำ

กระจกหน้ารถทั้งหมดแตกอย่างละเอียด ถุงลมนิรภัยปรากฎขึ้น แต่ว่าไม่สามารถกันป้องกันเศษแก้วได้ หัวของเธอชนกับหัวเข็มขัดนิรภัยอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ในทันใดนั้น ทั้งหัวก็รู้สึกชา เธอไม่รู้สึกเจ็บปวด ใช้เวลาสองสามวินาทีจึงรู้สึกว่ามีของเหลวอุ่นๆไหลป่านดวงตาเธอปิดกั้นสายตาของเธอเอาไว้

รถที่อยู่เบื้องหลังในสถานที่เกิดเหตุจอดแน่นิ่งเพราะอุบัติเหตุอย่างกระทันหัน ชายชาวอังกฤษคนหนึ่งเห็นการหมุนของรถสามร้อยหกสิบองศาและอีกครึ่งรอบจนกระทั่งชนกับที่กั้นสีเขียวก่อนที่จะหยุดนิ่ง ฝากระโปรงรถมีควันสีขาวพวยพุ่ง เขารีบวิ่งไปเปิดประตูทางฝั่งคนขับทันที และลากนัชชาที่อยู่ด้านในออกมา

ยังมีผู้ชายอีกคนหนึ่งที่คอยช่วย คนทั้งสองช่วยกันหามร่างของนัชชาออกห่างจากระยะการระเบิด

ใบหน้าของหญิงสาว ทั้งหน้าเต็มไปด้วยเลือด พวกเขาเห็นแผลที่ชัดที่สุดคือที่หน้าผากด้านซ้ายของเธอ แผลไม่ลึกมาก แต่มีเลือดออกเป็นจำนวนมาก

นัชชายังคงมีสติ “รถ รถพยาบาล ช่วยฉัน…”

…

อีกทางด้านหนึ่ง ชนุดมดีใจที่เธอเป็นฝ่ายติดต่อเขามาก่อน คิดคำพูดไม่ออกว่าควรพูดอะไรออกมาดี แค่ได้ยินเสียงเบรคดังสนั่นและเสียงรถชนจากทางอีกด้านหนึ่ง

ใบหน้าชายคนนั้นเปลี่ยนสีอย่างฉับพลัน ลุกขึ้นจากเก้าอี้ในห้องทำงานในทันที “นัชชา นัชชาคุณได้ยินไหม”

เสียงที่ตอบกลับมามีเพียงเสียงนกหวีดและความเงียบที่น่ากลัว

ชนุดมเหมือนถูกฟ้าฝ่า “คุณอยู่ที่ไหน ตอบผมสิ...ห๊ะ”

สายโทรศัพท์ตัดไป

ชนุดมมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์ที่เพิ่งดับไป ทั้งร่างกายเย็นเฉียบขึ้นมา มือของเขาชาขณะพยายามค้นหาตำแหน่งที่โทรศัพท์โทรออกครั้งสุดท้าย มันเป็นถนนสายหลักที่การจราจรคับคั่ง

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

ผู้ช่วยถือไฟล์เอกสารรออยู่ทางด้านนอก กำลังเตรียมตัวเข้าประชุมและเตือนเจ้านายถึงการประชุมที่กำลังจะเกิดขึ้น ไม่คาดคิดว่าวินาทีที่เปิดประตูออฟฟิตออกไปนั้น กำลังเห็นชนุดมยืนตกตะลึง “ประธาน ประธานชนุดม….”

ชนุดมไม่แม้แต่จะมองเขา เขาเดินพุ่งตรงออกไปข้างนอก ผู้ช่วยรีบตามไปอย่างรวดเร็วจึงพบว่าเขาเดินไปที่ลิฟต์

เขามองใบหน้าที่เยือกเย็นราวน้ำแข็งของชนุดมอย่างเงียบๆ คิดถึงหน้าที่ของตัวเอง และเปิดปากเตือน “ประธานชนุดม อีกสักครู่ก็ใกล้จะถึงเวลาเปิดประชุม…”

“เลื่อน” ใบหน้าของชนุดมซีดจนน่ากลัว เขาเห็นภาพสะท้อนความกลัวของตัวเองจากในลิฟต์ ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงการประชุม แค่เรื่องการโอนย้ายทรัพย์สินของเขา เขาต้องการพบนัชชาในทันที

ผู้ช่วยมองเห็นชนุดมเดินเข้าไปในลิฟต์อย่างอมทุกข์ คิดถึงซีอีโอที่รออยู่ในห้องประชุม ขาก็อ่อนขึ้นมา เขา เขาหยุดเอาไว้ไม่ได้!

…

เมื่อชนุดมมาถึงที่เกิดเหตุถึงได้รู้ว่านัชชาได้รับถูกส่งไปที่โรงพยาบาล ดีที่อยู่ไม่ไกล ขับรถไปแค่สิบกว่านาทีก็ถึง

เรารีบร้อน เมื่อมาถึงโรงพยาบาลนัชชายังไม่ได้รับการตรวจอย่างครบถ้วน

ชนุดมตรงไปที่ห้องตรวจของแพทย์ ผ้าบนหน้าผากของเธอได้รับการรักษาด้วยผ้าพันแผลสีขาว มีสะเก็ดเลือดเล็กๆบนใบหน้าของเธอ ไม่ได้ร้ายแรงมาก เมื่อเห็นเขาปรากฎตัวขึ้น ดูเหมือนว่ายังเสียขวัญอยู่บ้าง มองดูเขาอย่างคนโง่

ชนุดมวางใจลงเล็กน้อย เพิ่งเห็นว่าความเสียหายที่เกิดขึ้นกับรถนั้นหนักมาก คิดว่าคนน่าจะเจ็บหนักมาก แต่ตอนนี้เห็นแล้วว่าอาการบาดเจ็บไม่ได้เห็นชัดเจนนัก

ทั้งสองไม่มีเวลาพูดคุยกัน เธอกำลังจะถูกตรวจสองด้วยเครื่องมือทางการแพทย์ อีกยี่สิบนาทีจึงถูกลากออกมา

โรงพยาบาลทันสมัยมาก ผลตรวจออกมาในทันที หมอมาหาและกระซิบกับเขา “สมองได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย แผลที่หน้าผากถูกเย็บสี่เข็ม ไม่รุนแรงนัก บาดเจ็บที่ขาซ้ายและโคนต้นขา สามารถเดินได้ช้าๆ ยังไม่พบปัญหาอื่นๆ พักอยู่ที่โรงพยาบาลสังเกตอาการก่อนสักสามวันนะครับ”

ชนุดมรับผลการรายงานและพยักหน้า “ขอบคุณครับ”

นัชชาได้รับการดูแลจากเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ เธอมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่างประหลาดใจ “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่…”

“ไม่ต้องพูดแล้ว” ใบหน้าของชนุดมนั้นแทบดูไม่ได้ ตลอดทางที่ขับมานั้นเขากลัวแทบตาย ตอนนี้รู้แล้วว่าเธอไม่เป็นไรและยังมาโกรธใส่ “ผมจะอุ้มคุณกลับไปที่ห้องพักผู้ป่วย”

พูดจบ ร่างสูงใหญ่ก็ย่อลงเล็กน้อย อุ้มเธอขึ้นทั้งตัว

นัชชาอุทาน ยกมือขึ้นรอบคอผู้ชายคนนั้น ออกปากปฏิเสธโดยจิตใต้สำนึก “ฉันเดินเอง….”

“นัชชา” เขาคอตกก้าวเท้ากว้างเดินออกข้างนอกอย่างรวดเร็ว สายตาไม่ได้มองที่เธอเลย ใบหน้ามืดมน “ถ้าหากผมเป็นคุณ ตอนนี้จะไม่พูดอะไรทั้งนั้น”

“...” เอาเถอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว

ตลอดทางที่ถูกพาตัวไปที่ห้องผู้ป่วย นัชชาอยู่ที่หัวเตียง คลุมผ้าห่มครึ่งหนึ่งของร่างกาย อาจเป็นเพราะหลังจากประสบอุบัติเหตุที่เข้าใกล้ความเป็นความตาย สติของเธอจึงยังไม่กลับเข้าที่ดีนัก

ชนุดมเดินมาที่ข้างเตียง ก้มตัวลงเล็กน้อยและโบกมือที่ข้างหน้าเธอ “ไม่สบายตรงไหน บอกผมมา”

“เวียนหัวนิดหน่อย และรู้สึกว่าตาข้างซ้ายมองเห็นไม่ชัด” นัชชาบอกค่อยๆบอกเล่าอาการ หลังจากทั้งหมดนี่เป็นเหมือนการเล่น

“เวียนหัวเพราะศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนส่วนที่ตาซ้ายมองเห็นไม่ชัดเป็นผลของการกระทบกระทั่งน่าจะดีขึ้นภายในสองวัน”

“จริงรึ”

ชนุดมมองไปที่ใบหน้าที่กังวลของเธอ กล่าวอย่างหงุดหงิด “ถ้าไม่ดีขึ้นคุณก็ตาบอด”

“... “ นัชชาตกใจ แม้จะรู้ว่าเป็นการพูดเพื่อให้เธอตกใจกลัวแต่ว่าก็ยังอดคิดไม่ได้ “ฉัน ฉันคงไม่ตาบอดจริงๆใช่ไหม”

“คุณขับรถและยังโทรศัพท์ทำไมไม่ระวัง” ชนุดมอดทนแต่ก็ไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้ เขาได้สอบถามกับตำรวจในที่้กิดเหตุ และได้รู้ว่านัชชาฝ่าไฟแดง

เมื่อเขานึกถึงว่าเธอได้ต่อสายหาเขาก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุ ก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เคราะห์ดีที่คู่กรณีไม่ได้รับบาดเจ็บรุนแรง

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ เพราะมีเรื่องด่วนอยากคุยกับคุณ แต่สักพักก็ลืมไปแล้ว” สิ่งสำคัญที่สุดคือตอนนั้นเธอเพิ่งออกมาจากที่พักของเตชิต เทพเจ้าองค์ที่หก อารมณ์คับขันเกินไป ขับขี่อย่างไม่ระมัดระวัง

เมื่อลองกลับมาคิดดู นัชชาเองก็กลัวถ้าหากมีอะไรผิดพลาดไปเพียงเล็กน้อย ตอนนี้เธออาจจะไปพบเจ้าชาย… นิทราแล้วก็ได้

““นี่มันเรื่องอะไรกัน” แต่ไหนแต่ไรมาไม่ว่าเธอจะทำอะไรชนุดมก็ไม่เคยว่าอะไรเธอ

นัชชาคิดถึงเตชิตขึ้นมาอีกครั้ง กำลังเตรียมตัวที่จะคุยกับเขาดีๆ ก่อนที่จะเปิดประตูห้องผู้ป่วยก็หันมาเนื่องจากเนื่องจากได้ยินเสียงประตูเปิดออก

แผงประตูชนกับผนัง “ปัง”

ทั้งสองมองตามที่มาของเสียง ตกใจขวัญหนี ชายคนนั้นรูปร่างสูงใหญ่ คาดว่าน่าจะวิ่งมาตลอดทาง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ลมฝุ่นตลบ

ชนุดมกำลังมึนๆงงๆ ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ทันใดนั้นแก้มขวาก็โดนหมัดเสยเข้าไป

นัชชาเบิกตากว้าง เห็นเตชิตออกหมัด ตามด้วยหมัดที่สอง อย่างไรก็ตามชนุดมตั้งการ์ดเอาไว้ และโจมตีเขากลับไป…

ชายที่แข็งแกร่งสองคนต่อสู้กัน แลกหมัดกันอย่างเอาจริงเอาจัง ไม่นานใบหน้าก็เต็มไปด้วยเลือด บ้างก็เขียวบ้างก็ม่วง

นัชชาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ตะโกนอย่างสุดเสียง “พวกคุณทั้งคู่หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”