ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 316

ตอนที่316 โดนเธอหลอกมาห้าปี

ไม่ว่าโลกจะสั่นสะเทือนแค่ไหน ไม่ว่าเรื่องราวจะน่าตื่นเต้นเพียงใด หายไปก็คือหายไป หนีไปแล้วก็ไม่มีทางหวนคืน

นัชชาปล่อยให้น้ำตารินไหล เธอไม่อดทนอีกต่อไป “เตชิต พวกเรามาไกลเกินไป ฟ้ากำหนดไว้แล้วว่าไม่ให้พวกเราอยู่ด้วยกัน ความเข้าใจผิดก็ดี ความขัดแย้งก็ใช่ ควรจะจบลงได้แล้ว”

“คุณแค่หมดใจและต้องการเดินจากผมไป” เตชิตไม่สามารถทนฟังสิ่งที่เธอพูดได้ จิตใจคิดแต่เรื่องเธอและอุบัติเหตุที่เธอกับชนุดมวางแผนเอาไว้ เขารับไม่ได้ ถ้าหากยอมรับก็เท่ากับว่าเขากลายเป็นตัวตลกมาตลอดห้าปี “คุณจะโทษผมเกลียดผมเพราะเรื่องบริษัท ผมไม่มีอะไรจะพูด แต่ที่หนีผมมาผมรับไม่ได้ นัชชาคุณทรมานผมมาก ตอนที่คุณอยู่ที่ลอนดอนเคยคิดถึงสภาพผมตอนที่คิดว่าคุณตายแล้วบ้างไหม”

ลำคอของนัชชาแน่นอึ้ง เธอรู้ว่าเมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดเผย เตชิตจะคลุ้มคลั่งอย่างแน่นอน แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้ “เรื่องราวของปีนี้คือต้นเหตุ ฉันคือผลลัพธ์ อดีตผ่านไปแล้ว ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ คุณเองที่ทิ้งฉัน ฉันถึงต้องหนีไปจริงๆ”

จะว่าไป พวกเธอมีความรับผิดชอบต่อกัน ตอนนี้มีธีมนต์ มีบางเรื่องที่เธอพูดไม่ออก

เตชิตเหมือนถูกไฟเผา “ตอนที่คุณกระโดดลงจากรถ คุณเคยคิดถึงลูกของคุณบ้างไหม”

อุบัติเหตุรุนแรงมาก ไม่มีทางที่เด็กจะรอดไปได้

ดวงตาของนัชชาส่อประกายความไม่สบายใจ เมื่อพูดถึงเด็กเธอรู้สึกประหม่าโดยสัญชาตญาณ “เด็ก… หลุดไปแต่แรกแล้ว ชีวิตมนุษย์ที่อยู่ตรงกลางระหว่างเรา เราย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว”

“...” สายตาของผู้ชายคนนั้นอาละวาดยิ่งขึ้น จู่ๆเขาก็ลุกขึ้น แกว่งกำปั้นไปในอากาศ ความดุเดือนเช่นนั้นทำลายความเงียบทันที ดูเหมือนว่าเขาจะคำรามออกมา “อา!”

นัชชาตกใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาอย่างฉับพลันของเขา เงยหน้าและเห็นร่างที่กำลังโค้งงอ ร่างที่สูงใหญ่นั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น

น้ำตาค่อยๆไหลริน เธอยกมือขึ้นเช็ด กลัวว่าเขาจะเห็น พยายามหลบจากสายตาเขา ไม่กล้าที่จะมองมาก เธอหายใจเข้าลึกๆ นิ้วมือสั่นขณะที่หยิบเอกสารบนโต๊ะ “ฉันตอบคำถามคุณหมดแล้ว เรื่องของคดี…”

เมื่อได้ยินชายคนนั้นก็หันกายไป ตอนแรกก็ประหลาดใจ หลักจากนั้นก็โมโห จนในที่สุดใบหน้าที่โกรธแค้นก็กลายเป็นสงบนิ่ง มันช่างน่ากลัวพิลึก “นัชชา ไม่เกิดกันไม่กี่ปี คุณทำธุรกิจเป็นแล้วสินะ”

เขาต้องการที่จะเปิดใจของเธอออกดู ขนาดเห็นเขาเศร้าโศกจะเป็นจะตาย เธอยังพูดประโยคนี้ออกมาได้!

ช่วงเวลานี้ เตชิตรู้สึกเกลียด เกลียดที่เธอสร้างเรื่องมาหลอกเขา ปล่อยให้เขาติดกับตักและไม่สามารถหลุดพ้นจากตัวเองได้!

“คุณหลอกผมมาห้าปี ให้ผมเป็นทุกข์มาห้าปี คุณคิดว่าผมจะช่วยคุณง่ายๆอย่างนั้นหรอ” เสียงที่กัดเข้าถึงกระดูกของชายคนนั้นกระทบเข้าที่หูเธอ

นัชชาตัวแข็งทื่อ และลุกขึ้นจากโซฟา “คุณหมายความว่าอย่างไร เมื่อสักครู่คุณเพิ่งจะตกลงกับฉัน…”

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว” เขายอมรับหน้าตาย ไม่มีร่อยรอยของความละอาย

นัชชาขมวดคิ้วจนปรากฎเป็นรอยย่นบนใบหน้า “คุณล้อฉันเล่นใช่ไหม”

“คงเทียบไม่ได้กับที่คุณล้อผมเล่นมาห้าปีหรอก” เตชิตเห็นกระดาษสีขาวในมือของเธอ ดวงตาของเขาเจ็บ เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยึดจับเอกสารใจมือของเธอเอาไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ

“คุณ…”

นัชชาไม่ทันได้พูด เอกสารนั้นก็ขาดเป็นชิ้นด้วยน้ำมือมนุษย์

เขาปล่อยกระจายไปในอากาศ ปลิวว่อนไปทั่ว น้ำเสียงโกรธ “ผมมอบความรักทั้งหมดของผมให้คุณ ผมมันเป็นไอ้งั่ง นัชชา คุณยั่วโมโหผมแล้ว”