ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 316

ตอนที่316 โดนเธอหลอกมาห้าปี

ไม่ว่าโลกจะสั่นสะเทือนแค่ไหน ไม่ว่าเรื่องราวจะน่าตื่นเต้นเพียงใด หายไปก็คือหายไป หนีไปแล้วก็ไม่มีทางหวนคืน

นัชชาปล่อยให้น้ำตารินไหล เธอไม่อดทนอีกต่อไป “เตชิต พวกเรามาไกลเกินไป ฟ้ากำหนดไว้แล้วว่าไม่ให้พวกเราอยู่ด้วยกัน ความเข้าใจผิดก็ดี ความขัดแย้งก็ใช่ ควรจะจบลงได้แล้ว”

“คุณแค่หมดใจและต้องการเดินจากผมไป” เตชิตไม่สามารถทนฟังสิ่งที่เธอพูดได้ จิตใจคิดแต่เรื่องเธอและอุบัติเหตุที่เธอกับชนุดมวางแผนเอาไว้ เขารับไม่ได้ ถ้าหากยอมรับก็เท่ากับว่าเขากลายเป็นตัวตลกมาตลอดห้าปี “คุณจะโทษผมเกลียดผมเพราะเรื่องบริษัท ผมไม่มีอะไรจะพูด แต่ที่หนีผมมาผมรับไม่ได้ นัชชาคุณทรมานผมมาก ตอนที่คุณอยู่ที่ลอนดอนเคยคิดถึงสภาพผมตอนที่คิดว่าคุณตายแล้วบ้างไหม”

ลำคอของนัชชาแน่นอึ้ง เธอรู้ว่าเมื่อเรื่องนี้ถูกเปิดเผย เตชิตจะคลุ้มคลั่งอย่างแน่นอน แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้ “เรื่องราวของปีนี้คือต้นเหตุ ฉันคือผลลัพธ์ อดีตผ่านไปแล้ว ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงได้ คุณเองที่ทิ้งฉัน ฉันถึงต้องหนีไปจริงๆ”

จะว่าไป พวกเธอมีความรับผิดชอบต่อกัน ตอนนี้มีธีมนต์ มีบางเรื่องที่เธอพูดไม่ออก

เตชิตเหมือนถูกไฟเผา “ตอนที่คุณกระโดดลงจากรถ คุณเคยคิดถึงลูกของคุณบ้างไหม”

อุบัติเหตุรุนแรงมาก ไม่มีทางที่เด็กจะรอดไปได้

ดวงตาของนัชชาส่อประกายความไม่สบายใจ เมื่อพูดถึงเด็กเธอรู้สึกประหม่าโดยสัญชาตญาณ “เด็ก… หลุดไปแต่แรกแล้ว ชีวิตมนุษย์ที่อยู่ตรงกลางระหว่างเรา เราย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว”

“...” สายตาของผู้ชายคนนั้นอาละวาดยิ่งขึ้น จู่ๆเขาก็ลุกขึ้น แกว่งกำปั้นไปในอากาศ ความดุเดือนเช่นนั้นทำลายความเงียบทันที ดูเหมือนว่าเขาจะคำรามออกมา “อา!”

นัชชาตกใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาอย่างฉับพลันของเขา เงยหน้าและเห็นร่างที่กำลังโค้งงอ ร่างที่สูงใหญ่นั้นเต็มไปด้วยความขมขื่น

น้ำตาค่อยๆไหลริน เธอยกมือขึ้นเช็ด กลัวว่าเขาจะเห็น พยายามหลบจากสายตาเขา ไม่กล้าที่จะมองมาก เธอหายใจเข้าลึกๆ นิ้วมือสั่นขณะที่หยิบเอกสารบนโต๊ะ “ฉันตอบคำถามคุณหมดแล้ว เรื่องของคดี…”

เมื่อได้ยินชายคนนั้นก็หันกายไป ตอนแรกก็ประหลาดใจ หลักจากนั้นก็โมโห จนในที่สุดใบหน้าที่โกรธแค้นก็กลายเป็นสงบนิ่ง มันช่างน่ากลัวพิลึก “นัชชา ไม่เกิดกันไม่กี่ปี คุณทำธุรกิจเป็นแล้วสินะ”

เขาต้องการที่จะเปิดใจของเธอออกดู ขนาดเห็นเขาเศร้าโศกจะเป็นจะตาย เธอยังพูดประโยคนี้ออกมาได้!

ช่วงเวลานี้ เตชิตรู้สึกเกลียด เกลียดที่เธอสร้างเรื่องมาหลอกเขา ปล่อยให้เขาติดกับตักและไม่สามารถหลุดพ้นจากตัวเองได้!

“คุณหลอกผมมาห้าปี ให้ผมเป็นทุกข์มาห้าปี คุณคิดว่าผมจะช่วยคุณง่ายๆอย่างนั้นหรอ” เสียงที่กัดเข้าถึงกระดูกของชายคนนั้นกระทบเข้าที่หูเธอ

นัชชาตัวแข็งทื่อ และลุกขึ้นจากโซฟา “คุณหมายความว่าอย่างไร เมื่อสักครู่คุณเพิ่งจะตกลงกับฉัน…”

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว” เขายอมรับหน้าตาย ไม่มีร่อยรอยของความละอาย

นัชชาขมวดคิ้วจนปรากฎเป็นรอยย่นบนใบหน้า “คุณล้อฉันเล่นใช่ไหม”

“คงเทียบไม่ได้กับที่คุณล้อผมเล่นมาห้าปีหรอก” เตชิตเห็นกระดาษสีขาวในมือของเธอ ดวงตาของเขาเจ็บ เขาก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยึดจับเอกสารใจมือของเธอเอาไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ

“คุณ…”

นัชชาไม่ทันได้พูด เอกสารนั้นก็ขาดเป็นชิ้นด้วยน้ำมือมนุษย์

เขาปล่อยกระจายไปในอากาศ ปลิวว่อนไปทั่ว น้ำเสียงโกรธ “ผมมอบความรักทั้งหมดของผมให้คุณ ผมมันเป็นไอ้งั่ง นัชชา คุณยั่วโมโหผมแล้ว”

นัชชานิ่งอึ้งอยู่เป็นเวลานานกว่าจะได้สติกลับมา เธอหัวเราะอย่างหมดท่า “ฉันยั่วโมโหคุณมาตั้งแต่แรกแล้ว”

“ไม่” ริมฝีปากเย็นชาของชายหนุ่ม “นับตั้งแต่วันนี้ เป็นบทเริ่มต้นของความโชคร้ายของคุณ ผมจะไม่ปล่อยคุณไป ผมเจ็บ คุณก็ต้องเจ็บ อย่างนี้ถึงจะยุติธรรม”

เขาไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่น้อย นัชชารู้ดี เธอไม่เห็นไม่ยินความอ่อนโยนในสายตาและเสียงของเขาแม้แต่น้อย เขาคิดเช่นนั้นจริงๆ เขาต้องการแก้แค้นที่เธอ “หายไป” ห้าปีที่ผ่านมาและต้องการแก้แค้น “การจัดฉาก” ของเธอและชนุดม

นัชชาคิดถึงธีมนต์ คิดถึงเด็กที่เขาไม่รู้ ทันใดก็หัวเราะขึ้นอย่างขมขื่น มีความเข้าใจผิดอยู่ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนอยู่เสมอ เธอไม่สามารถอธิบายได้ เขาไม่มีทางรู้ ก่อนนี้คือทีนาร์ ตอนนี้ก็คือธีมนต์และชนุดม

เตชิตเห็นเธอยืนนิ่งอยู่กับที่ แม้ว่าถึงตอนนี้ เขาก็ยังคาดหวังให้เธอพูดอะไรออกมาสักอย่าง ที่จะช่วยอธิบายอะไรสักประโยค บอกว่าอุบัติเหตุเมื่อห้าปีที่แล้วไม่ใช่อุบัติเหตุแต่ก็ไม่มี สิ่งเดียวที่เธอทิ้งไว้ให้ก็คือความเงียบ

หัวใจถูกแช่แข็งจนตาย อุณหภูมิที่เหลืออยู่ในนัยน์ตาของเตชิตก็จางหายไป “ตอนนี้ ไสหัวออกไปได้แล้ว”

ไสหัว

เขาใช้คำนี้กับเธอ

หลายปีที่ผ่านมาได้ยินคำสบประมาทจากคนอื่นมาก็มาก เธอก็ผ่านมาได้ แต่คำนี้ของเขากลับทำให้พละกำลังของเธอหายไปจนหมดสิ้น

น้ำตาที่พยายามอดกลั้นไว้ได้ทะลักออกมาอีกครั้ง นัชชาหันตัวอย่างรวดเร็วเพื่อหยิบกระเป๋ากลัวว่าเขาจะเห็นน้ำตาของเธอ ในวินาทีนี้ไม่มีความลังเลวิ่งตรงออกจากประตูวิลล่าไป

ริมฝีปากบางของชายคนนั้นกดแน่น มือที่อยู่ข้างเธอขณะที่เธอหมุนตัวนั้นกำเอาไว้แน่น พยายามสะกดตัวเองอย่างมากในการที่อยากจะดึงรั้งเธอกลับมา

เขาโง่มาพอแล้ว หลังจากถูกหลอกลวงมาห้าปี เป็นศักดิ์ศรีสุดท้ายที่เหลือไว้ให้กับตัวเองได้ เตชิต อย่าออกไป อย่าตามไป ….

หลังจากนัชชาออกจากวิลล่าแล้ว เธอก็รีบสตาร์ทรถออกไป น้ำตาที่สะกัดกั้นไว้ก็ทะลักออกมา ทะลักออกมาอย่างไม่ต้องเกรงใจในเมื่อไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว เธอจับพวงมาลับไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

มือและเท้าเย็นเฉียบ เตือนสติให้เธอรู้ว่าเธอกำลังประหม่าอยู่แค่ไหน

ก่อนนี้เธอคิดว่าสิ่งต่างๆสามารถแก้ไขได้ แต่ก็ไม่ต้องการให้เกิดปัญหา แต่ว่าทุกอย่างก็เปลี่ยนไปเพราะผู้ชายอย่างเตชิต ตราบใดที่เขาเต็มใจตรวจสอบ จะมีเรื่องอะไรที่เขาไม่สามารถพบได้

ธีมนต์

นัชชาคิดถึงลูก ในใจมีความคิดอื่น เธอนั่งเฉยอยู่ไม่ไหว ไม่สามารถให้เตชิตรู้ตัวตนที่แท้จริงของธีมนต์ได้ ด้วยสภาพจิตใจของเขาในปัจจุบัน ไม่แน่อาจจะทำเรื่องอะไรขึ้นมาก็ได้

ถ้าเผื่อเตชิตแก้แค้นเอากับเธอไม่ได้ เขาอาจจะใช้วิธีต่อสู้เพื่อแย่งชิงลูกกับเธอก็เป็นได้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นัชชาก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่าง ทั้งยังมีสถานการณ์ปัจจุบัน เธอไม่รู้ว่าระหว่างพวกเขาเดินมาถึงจุดนี้ในวันนี้ได้อย่างไร

อย่างไรก็ตาม สิ่งแรกคือต้องแก้ปัญหาเรื่องของเด็ก

เมื่อคิดถึงตรงนี้ นัชชาก็ไม่ต้องการที่จะติดต่อชนุดมอีก ที่จริงไม่คิดจะบอกเขาเรื่องพวกนี้ แต่ว่าเตชิตต้องเชื่อมโยงไปถึงเขาแน่นอน

นัชชาขับรถไปมือก็คลำหาโทรศัพท์ไป เมื่อถึงตรงสี่แยกไฟแดง เธอชะลอรถ ในที่สุดโทรศัพท์ก็โผล่ออกมา เพิ่งจะกดหมายเลขยังไม่ทันมีเวลาพูดอะไรสักคำ ทันใดนั้นลำแสงสูงจ้าก็ส่องเข้าที่ดวงตาของเธอ

เธอหันหัวหนีโดยจิตใต้สำนึก ยังอยู่ในที่แห่งนี้ ด้านหน้ามีกระบะสีดำพุ่งเข้ามา เมื่อถึงเวลาที่จิตสำนึกบอกให้เธอหลบ มันก็สายเกินไปแล้ว…