ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 324

ตอนที่324ดูแลอย่างลับๆ

หลังจากเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลวันนั้นเตชิตก็หายไปเลยไม่ปรากฏให้เห็นติดต่อกันหลายวันจนนัชชาเริ่มรู้สึกว่าเหตุการณ์ในวันนั้นเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

วันนี้เธอขับรถมาบริษัทแต่เช้าเธอมีงานมากมายที่ต้องสะสางด้วยตัวเองหลังจากทำงานเสร็จเธอก็ตัดสินใจที่จะพักแล้วเล่นกับลูกมิเช่นนั้นถึงจะทำงานไปก็ไม่สบายใจอยู่ดี

นัชชาอยู่ในห้องประชุมกับLilyและตัวแทนของแต่ละฝ่ายตอนที่พวกเขากำลังปรึกษาหารือกันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบร้อนดังมาจากข้างนอกมาพร้อมกับเสียงร้องห้ามของพนักงานต้อนรับ

“ขอโทษนะคะคุณSuranกำลังประชุมคุณไม่สามารถเข้าไปตอนนี้ได้ค่ะถ้าประชุมเสร็จดิฉันจะแจ้งให้คุณทราบนะคะเชิญคุณไปรอที่ห้องรับรองแขกก่อนนะคะ.....”

“ฉันต้องการพบเธอตอนนี้และก็เดี๋ยวนี้ด้วย!”น้ำเสียงผู้ชายที่เต็มไปด้วยความโกรธดังเข้าไปในห้อง

“ขอโทษนะคะคุณผู้ชายคุณเข้าไปไม่ได้จริงๆเรามีข้อบังคับ”.........

“ข้อบังคับบ้าบออะไรของพวกคุณไม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลยผมไม่เชื่อ!”

สิ้นเสียงพูดนัชชาก็เห็นประตูห้องประชุมถูกเปิดออกด้วยแรงที่มหาศาลจนบานประตูกระทบกับกำแพงอย่างแรงทำให้สีกำแพงหลุดและเหลือไว้เพียงรอยถลอก

ทุกคนจ้องไปหาผู้มาใหม่เห็นแต่ใบหน้าที่แดงก่ำของDavyเขาเดินไปอยู่ด้านหน้าของห้องประชุมด้วยความโกรธเขาทำให้คนในห้องตกตะลึงด้วยพฤติกรรมหยาบคายที่ไม่เคยมีใครทำมาก่อนเขาใช้มือดึงปกเสื้อของนัชชา

เขาลากเธอออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำพอลากมาถึงประตูทางเข้าของบริษัทเขาเข้าไปใกล้ๆนัชชา“เธอบอกว่าจะช่วยฉันเรื่องคดีความแต่ตอนนี้ไม่มีข่าวคราวอะไรเลยฉันได้ยินมาว่าเปลี่ยนคนทำหน้าที่นี้แล้วเธอกลับไม่บอกฉันสักคำทำไมเพราะเงินที่ฉันให้ไม่มากเท่าคนอื่นเหรอเธอถึงตัดสินใจเลือกที่จะทำแบบนี้!”

เธอมองไปยังชายชาวต่างชาติที่มีร่างกายที่แข็งแรงคิ้วที่ตั้งขึ้นตากลมโตจมูกที่ใหญ่และโด่งเป็นสันยังมีน้ำลายที่ติดอยู่มุมปากในตอนนี้นัชชาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอผิดหวังกับผู้ชายคนนี้จริงๆ

ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองกล้าที่จะไปทำในสิ่งที่คนอื่นไม่กล้าทำแทนที่จะได้รับคำขอบคุณจากใจจริงแต่กลับถูกต่อว่า

เธออดทนและทุ่มเทขนาดนี้ไม่ใช่เป็นเพียงเพราะค่าจากของDavyแต่ก็ต้องยอมรับเลยว่าในบันดาคดีต่างๆมากมายนี้คดีของDavyยากและมีโอกาสชนะน้อยที่สุดขั้นตอนในการดำเนินคดีก็ยากและมีเพียงเธอเท่านั้นที่สู้คดีให้ด้วยค่าจ้างที่ต่ำแบบนี้

“คุณลืมข้อตกลงของเราแล้วเหรอว่าตอนที่คุณชนะคดีถึงจะจ่ายเงินให้ฉันทั้งหมดเงินที่ให้มาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วมันเป็นแค่ค่ามัดจำ”น้ำเสียงของนัชชายังถือว่าเย็นสุดแล้วยิ่งตอนนี้เธอจะทำอะไรวู่วามไม่ได้“งั้นก็หมายความว่าเงินที่คุณให้ฉันมาในตอนนี้มันน้อยมาก”

“แต่ว่าหลังจากที่ชนะคดีเธอก็จะได้รับค่าตอบแทนที่คุ้มค่า!”

นัชชาหัวเราะออกมาแม้ว่าจะปวดคอมากก็ตาม“คุณไปถามที่สำนักงานดูสิว่าใครจะรับคดีนี้ของคุณโอกาสที่จะชนะคดีอย่าว่าแต่30%เลย10%ยังไม่น่าถึง”

Davyไม่สามารถเถียงเธอได้เพราะทุกคำพูดที่เธอพูดออกมาล้วนแล้วแต่เป็นความจริง

ตอนนั้นเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้วถึงได้พบกับเธอข้อเสนอในการจ่ายค่าจ้างของเธอก็สมเหตุสมผลมากมันเหมือนกับว่ากำลังช่วยเขาฟรีเขาซาบซึ้งมาโดยตลอดทัศนคติของพวกเขาก็เข้ากันได้ดีแต่ว่าวันนี้พอได้ยินว่าเปลี่ยนคนมารับผิดชอบคดีของเขาเขาก็ทรุดตัวลงทันที

“นี่ก็คือเหตุของเธอเหรอ?เพราะว่าฉันจ่ายเงินน้อย?เธอรู้ไหมว่าฉันคาดหวังกับเธอมากแค่ไหนเธอทำแบบนี้กับความคาดหวังของฉันได้ไง!”Davyยิ่งพูดยิ่งผิดหวัง“เธอมันเป็นคนหลอกลวงเธอโกหกฉัน!”

“ฉันโกหกคุณแล้วจะได้อะไร?”นัชชารู้สึกโกรธขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผลเหตุผลอะไรก็ฟังไม่เข้าหูเห็นแต่ว่าตัวเองสูญเสียอะไรไปบ้างเห็นแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง

คนที่อยู้ในห้องประชุมเมื่อสักครู่เรียกยามมาที่หน้าประตูผู้ชายสองคนที่ใส่เสื้อสีดำในมือก็ถือเครื่องช็อตไฟฟ้ากำลังเดินตรงมาทางพวกเขาสองคน

สีหน้าของDavyเปลี่ยนไปทันทีเขาคิดว่าตัวเองจะถูกกดไว้บนพื้นแต่ยามสองคนถูกนัชชาห้ามไว้ก่อน“Clamdown,I’mfine”

Davyแปลกใจเล็กน้อยในสถานการณ์แบบนี้แต่ทำไมเธอถึง.......

นัชชาหันกลับไปมองหน้าของDavyอีกครั้ง“ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณในตอนนี้และเข้าใจว่าทำคุณถึงโกรธแบบนี้แต่ฉันก็อยากให้คุณเข้าใจหน่อยฉันทุ่มเททั้งใจและกายให้คดีนี้มากกว่าคนอื่นไม่ว่าผลสุดท้ายจะแพ้หรือชนะฉันก็จะเต็มสุดความสามารถถ้าคุณยังคิดที่จะโวยวายอีกฉันก็จะทำให้สิ่งที่คุณพูดเมื่อสักครู่กลายเป็นจริง”

เธอพูดจนทำให้Davyอึ้งรอบข้างพวกเขาก็มีคนล้อมดูอยู่ทุกคนคิดว่านัชชาจะโกรธแต่เปล่าเลยเธอมีเหตุผลตั้งแต่ต้นจนจบ

“Suran......”Davyค่อยๆปล่อยมือเขารู้สึกขายหน้ามากกับการกระทำของตนเองเมื่อสักครู่

เสียงวอรถตำรวจดังขึ้นมีรถตำรวจสองคันมาจอดอยู่หน้าบริษัทมีตำรวจสองนายเดินลงมาหลังสอบถามเรื่องราวทั้งหมดเสร็จก็พาตัวDavyออกไป

นัชชาไม่รู้ว่าใครแจ้งตำรวจแต่ก็ไม่มีกระจิตกระใจที่จะไปไล่ถามได้แต่มองดูรถตำรวจขับเคลื่อนออกไป

Lilyมองเธออย่างเป็นห่วง“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรกลับกันเถอะ”

ผู้คนมากมายเข้าๆออกๆตรงประตูบริษัทไม่มีใครสังเกตเห็นถึงรถสีดำที่จอดอยู่บนถนนตรงข้ามผู้ชายคนหนึ่งหยิบมือถือขึ้นมาโทรรายงานทันที“ครับคุณเตชิตผมแจ้งตำรวจตามที่คุณสั่งแล้วครับตำรวจนำตัวDavyไปแล้วครับคุณนัชชาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรครับตอนนี้เธอกลับเข้าไปทำงานแล้วครับ”

เตชิตที่อยู่ในสายกำลังมองไปที่กระถางต้นไม้สีเขียวชอุ่มมือหนาหยิบที่ฉีดน้ำฉีดไปยังกระถางต้นไม้“นายเฝ้าดูต่อไปหลังเธอเลิกงานก็ตามเธอกลับไปถ้าเธอถึงบ้านแล้วก็ส่งที่อยู่ของเธอมาให้ฉันอย่าให้เธอจับได้หล่ะ”

“ครับคุณเตชิต”

หลังจากที่นัชชากลับถึงห้องทำงานพึ่งสังเกตเห็นว่าลำคอของเธอนั้นแดงไปหมดLilyทายาให้เธออาการจึงดีขึ้นเล็กน้อย

เธออธิบายส่วนที่เหลือและแบ่งงานให้แต่ละคนจากนั้นก็เรียกทุกคนมาประชุมตอนเลิกประชุมก็เวลาประมาณห้าโมงเย็นแล้ว

เธอเร่งรีบที่จะกลับบ้านเพื่อทำกับข้าวให้ธีมนต์หลังเก็บของเสร็จก็รีบตรงไปยังโรงจอดรถ

ระหว่างทางกลับบ้านก็มีสายเข้ามากมายส่วนมากจะเป็นเรื่องงานน้อยครั้งที่จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับธีมนต์ตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้นเธอขับรถระวังมากขึ้นการคุยโทรศัพท์ของเธอก็คุยผ่านหูฟังบลูทูธ

ตลอดทางไปจนถึงอพาร์ทเมนท์มันเป็นสถานที่ภายใต้ชื่อของชนุดมมันตรงกันข้ามกับที่อยู่เก่าห่างกันประมาณ20กิโลเมตร

เธอขับเข้าไปในโรงจอดรถใต้ดินตอนที่ดูกระจกก็เห็นรถสีดำคันหนึ่งเธอรู้สึกใจหายพอเธอมองไปสองสามรอบรถคันนั้นก็ขับผ่านไปอย่างรวดเร็วเหมือนว่านี่เป็นแค่ทางผ่าน

หลังจากที่นัชชาจอดรถเสร็จเธอก็ถอนหายใจออกมายาวๆพร้อมกับส่ายหัวช่วงนี้เธอดูระแวงมากไปจริงๆ