ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 325

ตอนที่325ในที่สุดพ่อลูกก็ได้พบกัน

หลังจากที่เตชิตได้รับที่อยู่ใหม่ของนัชชาเขาก็รีบขับรถออกไปตามที่อยู่ทันทีในตอนที่ขึ้นบนทางด่วนแล้วรถเริ่มติดจนทำให้เขารู้สึกรำคาญใจ

ในขณะเดียวกันเสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นเป็นสายจากเลขาที่บริษัท“มีอะไร?”

เขาพูดขึ้นโดยไม่สบอารมณ์จนทำให้เลขารู้สึกกล้าๆกลัวๆที่จะพูด“คุณเตชิตขอโทษที่รบกวนคุณนะครับคือว่าเมื่อสักครู่คุณประทินมาหาคุณครับจนตอนนี้ถึงเวลาเลิกงานแล้วเธอก็ยังไม่กลับ....”

“บอกเธอไปว่าฉันไม่ว่าง”เตชิตไม่สบอารมณ์พอนึกถึงผู้หญิงคนนี้ก็หัวเสียทุกที“ทีหลังก็อย่าให้เธอเข้ามาอีก”

เลขารีบพูดขึ้นทันที“ครับคุณเตชิต!"

ที่จริงแล้วพวกเขาก็ไม่อยากให้คุณประทินมาเพราะทุกคนรู้ว่าเจ้านายตัวรู้สึกอย่างไรกับผู้หญิงคนนี้ที่ผ่านมาทุกคนยอมเธอหมดแต่รอบนี้เจ้านายเป็นคนสั่งจากนี้ก็จะได้ไม่ต้องกระวนกระวายใจแล้ว

ประทินที่นั่งอยู่ข้างหลังถามขึ้นอย่างเร่งรีบ“เขาว่าอย่างไรบ้าง?”

“คุณเตชิตบอกว่าคุณไม่ต้องมาที่นี่อีก”ทัศนคติของเลขาดีมากไม่มีความเย่อหยิ่งหรือดูถูกเธอเลย

แต่ว่าประทินที่ได้ยินแบบนั้นก็รับไม่ได้“ฉันไม่เชื่อ!เขาไม่มีทางพูดแบบนี้แน่ก่อนหน้านี้เราพบกันที่บริษัทตลอด!”

“คุณประทินครับผมก็แค่เลขาไม่กล้าโกหกคุณหรอกครับคุณอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลยถ้าคุณไม่เชื่อคุณโทรไปถามคุณเตชิตโดยตรงเลยก็ได้ครับ”

สีหน้าของประทินไม่สู้ดีเลยถ้าเธอติดต่อเตชิตโดยตรงได้คงไม่เสียเวลามาที่บริษัทหรอก!

เธอไม่ได้โหวกเหวกโวยวายทำได้เพียงมองซ้ายทีขวาทีแล้วมาลงกับพนักงาน“เลขาแบบนายต้อนรับแขกอย่างไร?ใช้วาจาแบบนี้ไม่นานก็ช้าจะถูกไล่ออก!”

เลขารู้สึกงงเล็กน้อยไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดแค่น้ำเสียงหนักไปเล็กน้อย“ความผิดของผมเองที่ทำให้คุณประทินไม่พอใจแต่เรื่องที่ผมจะโดนไล่ออกหรือไม่มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำพูดของคุณครับ”

คนที่ตั้งใจทำงานไม่มีใครชอบให้คนอื่นมาพูดกับตัวเองแบบนี้ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้พูดเพราะอารมณ์ไม่ดีหรือเธอชอบดูถูกคนอื่นอยู่แล้ว

ประทินทำอะไรไม่ได้จึงจำใจจากไป

ภายในลิฟต์เธอมองไปในกระจกผู้หญิงที่ใส่ชุดกระโปรงแต่งตัวโดดเด่นทั้งหน้าตาและหุ่นก็ดีหมดเป็นผู้หญิงในฝันของผู้ชายทุกคนแต่ไม่ใช่กับคนที่ชื่อเตชิต

มีคนในใจแล้ว?ก็ไม่พ้นผู้หญิงที่ตายไปคนนั้น?

ห้าปีแล้วเธอไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนอื่น!

คิดได้แบบนี้ประทินก็รู้สึกวุ่นวายใจเธอรู้สึกช่วงนี้ตัวเองทรุดโทรมมากผู้หญิงที่ไม่มีความรักไม่ง่ายเลยที่จะทำตัวสดใส

เมื่อลิฟต์ถึงชั้นล่างเธอก็เดินไปขึ้นรถนึกอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หยิบมือถือมาแล้วกดโทรออก“คืนนี้ว่าไหม?ออกมาเจอกันหน่อยไหม?”

……

ตอนที่เตชิตมาถึงจุดหมายปลายทางก็ประมาณหนึ่งทุ่มแล้วเขามองไปยังตึกตรงหน้าเขาที่นี่นับเป็นโซนคนรวยราคาโดยปกติทั่วไปก็แพงกว่าวิลล่าเสียอีกผู้ที่มีชื่อเสียงและร่ำรวยส่วนใหญ่จะอาศัยอยู่ที่นี่

เขาไม่สามารถขับรถเข้าไปได้จึงจอดรถไว้ริมทางนึกถึงนัชชาและลูกอยู่ในห้องใดห้องหนึ่งของอพาร์ทเมนท์เขาก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาทันที

ดึกขนาดนี้ไม่รู้ว่าพวกเขาจะกินข้าวกันหรือยังกินอะไรบ้างและกินอิ่มหรือเปล่า

เขาหยิบบุหรี่ออกมาจากลิ้นชักหน้ารถแล้วเอาขึ้นมาสูบหนึ่งม้วนเขาเปิดหน้าต่างรถให้ควันบุหรี่ลอยไปตามสายลม

กาลครั้งหนึ่งพวกเขาอยู่ด้วยกันตอนนั้นไม่มีใครคนอื่นมีแค่เขาสองคนทุกวันที่เขาขับรถกลับมาจากบริษัทเป็นช่วงเวลาที่เตชิตมีความสุขที่สุด

เปิดประตูพบกับภาพที่เธอที่กำลังล้างมือเตรียมที่จะทำอาหารภาพที่เธอที่เดินมาพร้อมกับรอยยิ้มมาช่วยถือกระเป๋าของเขาภาพที่เธอเขย่งขาขึ้นเล็กน้อยเพื่อจูบเขา

ห้าปีผ่านไปทุกความทรงจำของเขายังชัดเจนแต่น่าเสียดายที่ภาพเหล่านี้กลับมีกับผู้ชายอีกคน

จริงๆแล้วเขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ของนัชชาและชนุดมไม่ได้เป็นอย่างที่เธอพูดแฟนท่าทางของเธอเขายิ่งอยู่ยิ่งเห็นถึงความผิดปกติบางอย่าง

เธอรักผู้ชายคนหนึ่งจะมีท่าทางอย่างไรเขารู้ดีสิ่งที่เธอทำกับชนุดมมันไม่เหมือนกันมันอาจจะไม่ใช่ความรัก

นึกถึงเรื่องพวกนี้เตชิตดูออกผ่านดวงตาเธอว่าเธอไม่ได้รักชนุดมท่าทางที่เธอบอกว่ารักคนอื่นมันเหมือนจำใจพูดออกมา

พวกเขาห่างกันข้ามทวีปถ้าครั้งนี้เขาไม่ได้มาที่อังกฤษชาตินี้ก็คงไม่มีโอกาสได้เจอเธออีก?

เมื่อนึกถึงตรงนี้เตชิตก็ยิ้มออกมาอย่างเศร้าโศกที่จริงเขาไม่ได้ขออะไรมากเขาแค่ให้พวกเขาได้เจอกันอีกครั้งแต่พอได้เจอจริงๆเขาก็ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เขาต้องการมากกว่านี้เขาต้องการที่จะครองรักกับเธออีกครั้ง

เตชิตไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ในรถนานแค่ไหนบุหรี่จากหนึ่งซองก็เหลือแค่ครึ่งซองเขาพรางสูบบุหรี่พรางมองไปที่อพาร์ทเมนท์เขาอยากรู้ว่านัชชาและลูกกำลังทำอะไรอยู่และลูกจะมีหน้าตาแบบไหน

เมื่อนึกถึงเรื่องพวกนี้ถึงแม้ว่าจะนั่งอยู่ในรถคนเดียวก็ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

หน้าอพาร์ทเมนท์ในขณะที่เตชิตกำลังจะขับรถออกไปเพราะเขาทนทรมานตัวเองไม่ไหวก็พบกับเงาของคนสองคนคนหนึ่งสูงคนหนึ่งเตี้ย

แค่มองไปก็เห็นได้ชัดตอนนี้เวลาประมาณสองทุ่มนะแวกนี้เงียบสงบมาก

เขาไม่ได้ลงจากรถโดยทันทีร่างเล็กๆนั้นมีผลต่อความรู้สึกของเขาเขารู้สึกเหมือนเลือดในร่างกายของเขากำลังไหลย้อนกลับเขารอให้นัชชาและลูกเดินมาใกล้ๆรถแล้วถึงจะลงจากรถไป

นัชชาวางแผนไว้ว่าเธอจะพาธีมนต์ไปเดินห้างซื้อของเล็กน้อยเพราะลูกไม่ได้ออกจากห้องมาทั้งวันแล้วในขณะที่เธอและลูกกำลังเดินอยู่ก็รู้สึกถึงเงาดำๆมาอยู่ด้านหลัง

เธอหันไปดูโดยสัญชาตญาณแล้วดึงลูกมาหลบไว้ด้านหลังของตัวเองในตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้าเธอตกใจมาก“เตเตชิตทำไมคุณถึงมาอยู่นี่ได้?”

สายตาของคนตรงหน้ามันลึกลับมากกว่าความมืดด้านหลังของเขาสายตาที่แหลมคมมองไปยังรอบๆตัวเธอจากนั้นก็ละสายตาจากเธอแล้วค่อยๆมองไปยังด้านของเธอ

นัชชารู้อย่างชัดเจนเลยว่าเขากำลังดูอะไรเธอรู้สึกเย็นไปทั้งตัวและขาก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืน

“หลบหน่อย”เสียงที่เย็นชาของเขาดังก้องเหมือนตะโกนบนภูเขา

สีหน้าของนัชชาซีดจางลงเธอจับมือของลูกไว้แน่นในใจของเธอกำลังหาโอกาสที่จะหนีแต่ที่น่าเศร้าคือมันเป็นไปไม่ได้เลย

เขามาหาถึงที่นี่ยังสามารถขวางนัชชากับลูกไว้แล้วเขาจะปล่อยนัชชาและลูกไปได้อย่างไร

ร่างเล็กๆของธีมนต์ที่อยู่ด้านหลังกำลังมองไปยังแม่ของตัวเองและคุณอาแปลกหน้าเมื่อเด็กน้อยพบว่ามีความผิดปกติจึงถามออกไปอย่างกล้าๆกลัว“แม่ครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”

นัชชากระวนกระวายใจมากและเมื่อได้ยินเสียงธีมนต์ก็ยิ่งกลัวมากขึ้น“แม่ไม่เป็นไร”

ธีมนต์ยังคงหลบอยู่ด้านหลังของนัชชา“คุณอาคนนี้เป็นใครครับ?”