ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 326

ตอนที่326ความรู้สึกที่แปลกๆ

นัชชาโดนถามจนงงไปเลยเป็นแค่คำธรรมดาๆคำนึงแต่เธอกลับไม่กล้าสู้หน้าเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ

ในตอนที่เธอไม่รู้จะทำยังไงผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอ้อมตัวเธอแล้วนั่งย่อลงไป“ฉันคือเพื่อนสนิทของแม่เธอ”

“เพื่อน?”เด็กน้อยหมุนลูกกะตาแล้วเข้าใจทันที“ผมรู้แล้วผมก็มีเพื่อนมากมายที่โรงเรียนอนุบาล!”

เตชิตมองไปทางเด็กน้อยที่ตัวสูงถึงเข่านัชชาหน้าของเขาขาวมากเหมือนหยกที่ไร้ที่ติแก้มอ้วนๆเหมือนเด็กคนอื่นแต่คางก็ยังดูออกอยู่ว่าแหลมปากเหมือนนัชชาตาและจมูกเหมือนตัวเอง

เขาไม่ต้องสงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นของเขาไหมแค่แว๊บเดียวก็ไม่มีอะไรที่ต้องสงสัยในตัวเขาแล้ว

เป็นลูกของเขาลูกของเธอกับเขา

พอนึกได้ว่าเด็กคนนี้มีเลือดเนื้อเชื้อไขเหมือนกับตัวเองเลือดในตัวของเขาเหมือนมีไฟกำลังเผาอยู่อารมณ์แปลกๆกำลังพุ่งอยู่ในตัวของเขาความเชื่อใจเต็มไปหมดต่อด้วยคือความหวาดกลัวเขาจะบ้าตายอยู่แล้ว

ความอ่อนโยนนัยน์ตาของผู้ชายควบคุมไม่ไหวอีกต่อไปคนที่บอกว่าไม่รักตัวเองคนที่บอกว่าไปรักคนอื่นผู้หญิงคนนั้นที่อ่อนแอไม่มีที่พึ่งแต่กลับคลอดลูกของเขาที่ต่างประเทศ

ถ้าเป็นอย่างที่เธอพูดบอกว่าลืมไปแล้วจริงแล้วจะทำเรื่องพวกนี้เพราะอะไร?

ปีนี้เขาอายุ37ไม่ถือว่าหนุ่มแล้วถึงแม้หน้าตาและหุ่นจะยังคงเหมือนหนุ่มอายุ30แต่ในใจของเขาเปลี่ยนไปแล้วเขาอยากมีครอบครัวของตัวเองมีภรรยาและลูกที่เขารักมากที่สุด

แต่สิ่งที่ฝันไว้นี้จบลงเมื่ออุบัติเหตุห้าปีที่แล้วเขาคิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้ทั้งชีวิตอยู่กับความรู้สึกผิดจนตายก็ไม่มีทางได้รับความสุขพวกนั้นสุดท้ายฟ้าก็สงสารเขาจึงให้เซอร์ไพรส์กับเขาจนได้

เตชิตยืนอยู่ที่เดิมเขาเห็นนัยน์ตาของเด็กเต็มไปด้วยความสงสัยห้าปีที่ขาดความรักพ่อไปเขาไม่รู้และไม่มีทางรู้ด้วย

พอนึกถึงพวกนี้ในใจของเตชิตก็รู้สึกเจ็บปวดมือที่กำแน่นเต็มไปด้วยเหงื่อเขากำลังคิดอยู่ว่าจะใช้น้ำเสียงแบบไหนคุยกับเด็กพูดสนิทสนมมากเกินไปไม่ได้ไม่พูดแบบนั้นก็ไม่ได้คิดไปคิดมาไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

ผู้ใหญ่ทั้งสองไม่พูดคุยกันธีมนต์ไปดึงแขนเสื้อนัชชา“แม่พวกเราไปกันเถอะจะไปซื้อของไม่ใช่เหรอครับ?”

“ลุงส่งไป”เตชิตพูดออกมาทันทีพึ่งเจอหน้าเด็กเขาไม่อยากจะแยกกันแบบนี้

พอนัชชาได้ยินก็เข้าสู่ภาวะคุ้มกันทันทีแล้วเดินถอยหลังไปครึ่งก้าว“ไม่ต้องแล้วด้านนอกหนาวกว่าที่คิดพวกเรากลับไปเถอะ”

“ฮะ......”ธีมนต์ยังไงก็คือเด็กไม่เข้าใจความหมายของแม่ก็เลยลากเสียงยาวแล้วพูด“แม่พวกเราไม่ได้ออกจากบ้านเลยนะ”

ปกติอยู่ที่โรงเรียนจะมีเพื่อนไปอยู่ด้วยตอนนี้เขาอยู่คนเดียวไม่สนุกจริงๆ

“แม่บอกว่าอากาศหนาวทำไมไม่ฟังถ้าจะไปก็ไปคนเดียว!”ในใจของนัชชากกลัวมากก็เลยอดที่จะด่าเด็กไม่ได้

เห็นแก่เด็กหน่อยหยุดพูดแล้วทำหน้าน่าสงสารนัชชาดูแล้วก็รู้สึกสงสารมาก

เตชิตขมวดคิ้ว“เธออย่าดุฉันส่งพวกเธอไปรับรองระหว่างทางไม่หนาวแน่”

“ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้อง”นัชชามองไปทางเขาถึงจะรู้ว่าตาของเขาก็เริ่มแดงๆแล้วหัวใจของเธอเต้นแรงไม่ใช่เพียงเขาที่มีความรู้สึกแปลกๆเธอเองก็มียิ่งตอนที่เขาคุยกับธีมนต์ทั้งอ่อนโยนและมีความอดทนเขาไม่เคยทำอะไรแบบนั้นกับใครมาก่อนเลย

ความรู้สึกแปลกๆนั้นเหมือนน้ำที่กำลังท่วมเธอให้ตายเธอกลัวก็เลยอยากจะหนี

แต่เสียดายที่เตชิตไม่ให้โอกาสเขาหนีเห็นเธอไม่ยอมเขาก็เลยไปถามธีมนต์

“ธีมนต์อยากไปไหมครับ?”

ธีมนต์มองไปทางแม่พูดเสียงเบามากๆว่า“อยาก......”

“งั้นลุงส่งธีมนต์กับแม่ไปดีไหมครับ?”

“อือ......”มือของเด็กประสานกันลังเลมากถึงแม้ในใจอยากจะไปมากๆแต่เพราะได้รับการอบรมที่ดีก็เลยส่ายหัว“ผมอยากไปมากแต่ลุงถามแม่ดูก่อนถ้าแม่ไปผมก็ไป”

เตชิตดูการกระทำของเขาทั้งหมดในใจของเขารู้สึกดีมากสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เขาทำให้เห็นการอบรมของนัชชาว่าสอนได้ดีมาก

ผู้ชายมองไปทางผู้หญิงที่อยู่ข้างๆสายตาดูเข้มขึ้นมาทันที

คำที่นัชชาจะปฏิเสธยังไม่ได้พูดออกมาเขากำลังใช้สายตาบอกตัวเองว่าอย่าคิดที่จะปฏิเสธและปฏิเสธไม่ได้เขายังไงก็จะอยู่กับลูกให้ได้

และนัชชาก็กลัวเขาจะพูดความสัมพันธ์ของเขากับธีมนต์ให้ธีมนต์ฟังก็เลยต้องทำตามที่เขาขอ

เสียงของเธอขมขื่นมาก“ก็ได้”

หลังจากที่ได้รับอนุญาตธีมนต์ก็ดีใจมากไปกอดที่ขาของเธอแล้วจูบไปที่กางเกง“แม่ดีที่สุดในโลกเลย!ILOVRYOU!”

เตชิตเดินไปข้างรถยื่นมือเปิดประตูหลังให้เด็กวันนี้เขาขับเบ้นซ์ที่สูงหน่อยตอนที่เด็กจะขึ้นรถก็เลยลำบากหน่อย

นัชชากำลังจะอุ้มเด็กขึ้นรถแต่โดนคนอื่นอุ้มขึ้นรถก่อนมือสองข้างแทรกไปที่ตัวเด็กแล้วอุ้มเข้าไปในรถตอนที่อุ้มเด็กทำให้กล้ามเนื้อขาของเขาดูเด่นชัดเต็มไปความเป็นผู้ชายเสร็จยังไม่ลืมรัดเข็มขัดให้เด็ก

นี่เป็นครั้งแรกที่พ่อลูกทั้งสองสัมผัสตัวกันทำให้ในใจของผู้ชายเต็มไปด้วยความอบอุ่นความรู้สึกแบบนั้นไม่มีใครจะมาแทนที่ได้เลย

นัชชาเห็นการกระทำของเขาทั้งหมดถ้าบอกว่าในใจไม่รู้สึกอะไรเลยก็คงไม่จริงก่อนหน้านี้เธอนึกว่าถ้าได้เจอกับเตชิตคงจะเป็นวันที่โลกสลายแต่ตอนนี้เธอเริ่มไม่เข้าใจตัวเองแล้ว

นัชชาส่ายหัวให้ตัวเองหยุดคิดหลังจากที่มือของเขาถอยออกมาเธอกำลังจะเข้าไปในรถแต่เขากลับปิดประตูก่อน

“ฉันจะดูแลเด็ก”หน้าของเธอซีดขาวขึ้นมาทันที

“เด็กห้าขวบแล้วยังนั่งรถไม่เป็นเหรอ?”เขาเอียงตัวยืนอยู่ตรงหน้าเธอเสียงต่ำๆกลัวว่าเด็กจะได้ยิน“ถ้าไม่อยากไปด้วยกันก็ไม่ต้องไปแล้ว”

พูดจบเขาไม่ให้เธอมีเวลาคิดหันหลังเข้าไปในรถทันที

สตาร์ทรถทันทีนัชชามองไปทางรถที่ติดแล้วกลัวว่าวินาทีต่อไปเขาจะขับรถออกไปทันทีและไม่ให้เธอได้เจอธีมนต์อีก

ไม่ทันคิดอะไรนัชชารีบพุ่งไปเปิดประตูข้างคนขับแล้วก้าวขาเข้าไปนั่ง

หางตาเตชิตมองไปทางผู้หญิงที่กำลังรัดเข็มขัดแล้วแอบยิ้มที่มุมปากในใจแอบดีใจและบ่นพูดดีๆว่าไม่เห็นต้องทำแบบนี้ถึงจะมา