ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 326

ตอนที่326ความรู้สึกที่แปลกๆ

นัชชาโดนถามจนงงไปเลยเป็นแค่คำธรรมดาๆคำนึงแต่เธอกลับไม่กล้าสู้หน้าเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าทำให้เธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ

ในตอนที่เธอไม่รู้จะทำยังไงผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอ้อมตัวเธอแล้วนั่งย่อลงไป“ฉันคือเพื่อนสนิทของแม่เธอ”

“เพื่อน?”เด็กน้อยหมุนลูกกะตาแล้วเข้าใจทันที“ผมรู้แล้วผมก็มีเพื่อนมากมายที่โรงเรียนอนุบาล!”

เตชิตมองไปทางเด็กน้อยที่ตัวสูงถึงเข่านัชชาหน้าของเขาขาวมากเหมือนหยกที่ไร้ที่ติแก้มอ้วนๆเหมือนเด็กคนอื่นแต่คางก็ยังดูออกอยู่ว่าแหลมปากเหมือนนัชชาตาและจมูกเหมือนตัวเอง

เขาไม่ต้องสงสัยว่าเด็กคนนี้เป็นของเขาไหมแค่แว๊บเดียวก็ไม่มีอะไรที่ต้องสงสัยในตัวเขาแล้ว

เป็นลูกของเขาลูกของเธอกับเขา

พอนึกได้ว่าเด็กคนนี้มีเลือดเนื้อเชื้อไขเหมือนกับตัวเองเลือดในตัวของเขาเหมือนมีไฟกำลังเผาอยู่อารมณ์แปลกๆกำลังพุ่งอยู่ในตัวของเขาความเชื่อใจเต็มไปหมดต่อด้วยคือความหวาดกลัวเขาจะบ้าตายอยู่แล้ว

ความอ่อนโยนนัยน์ตาของผู้ชายควบคุมไม่ไหวอีกต่อไปคนที่บอกว่าไม่รักตัวเองคนที่บอกว่าไปรักคนอื่นผู้หญิงคนนั้นที่อ่อนแอไม่มีที่พึ่งแต่กลับคลอดลูกของเขาที่ต่างประเทศ

ถ้าเป็นอย่างที่เธอพูดบอกว่าลืมไปแล้วจริงแล้วจะทำเรื่องพวกนี้เพราะอะไร?

ปีนี้เขาอายุ37ไม่ถือว่าหนุ่มแล้วถึงแม้หน้าตาและหุ่นจะยังคงเหมือนหนุ่มอายุ30แต่ในใจของเขาเปลี่ยนไปแล้วเขาอยากมีครอบครัวของตัวเองมีภรรยาและลูกที่เขารักมากที่สุด

แต่สิ่งที่ฝันไว้นี้จบลงเมื่ออุบัติเหตุห้าปีที่แล้วเขาคิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้ทั้งชีวิตอยู่กับความรู้สึกผิดจนตายก็ไม่มีทางได้รับความสุขพวกนั้นสุดท้ายฟ้าก็สงสารเขาจึงให้เซอร์ไพรส์กับเขาจนได้

เตชิตยืนอยู่ที่เดิมเขาเห็นนัยน์ตาของเด็กเต็มไปด้วยความสงสัยห้าปีที่ขาดความรักพ่อไปเขาไม่รู้และไม่มีทางรู้ด้วย

พอนึกถึงพวกนี้ในใจของเตชิตก็รู้สึกเจ็บปวดมือที่กำแน่นเต็มไปด้วยเหงื่อเขากำลังคิดอยู่ว่าจะใช้น้ำเสียงแบบไหนคุยกับเด็กพูดสนิทสนมมากเกินไปไม่ได้ไม่พูดแบบนั้นก็ไม่ได้คิดไปคิดมาไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว

ผู้ใหญ่ทั้งสองไม่พูดคุยกันธีมนต์ไปดึงแขนเสื้อนัชชา“แม่พวกเราไปกันเถอะจะไปซื้อของไม่ใช่เหรอครับ?”

“ลุงส่งไป”เตชิตพูดออกมาทันทีพึ่งเจอหน้าเด็กเขาไม่อยากจะแยกกันแบบนี้

พอนัชชาได้ยินก็เข้าสู่ภาวะคุ้มกันทันทีแล้วเดินถอยหลังไปครึ่งก้าว“ไม่ต้องแล้วด้านนอกหนาวกว่าที่คิดพวกเรากลับไปเถอะ”

“ฮะ......”ธีมนต์ยังไงก็คือเด็กไม่เข้าใจความหมายของแม่ก็เลยลากเสียงยาวแล้วพูด“แม่พวกเราไม่ได้ออกจากบ้านเลยนะ”

ปกติอยู่ที่โรงเรียนจะมีเพื่อนไปอยู่ด้วยตอนนี้เขาอยู่คนเดียวไม่สนุกจริงๆ

“แม่บอกว่าอากาศหนาวทำไมไม่ฟังถ้าจะไปก็ไปคนเดียว!”ในใจของนัชชากกลัวมากก็เลยอดที่จะด่าเด็กไม่ได้

เห็นแก่เด็กหน่อยหยุดพูดแล้วทำหน้าน่าสงสารนัชชาดูแล้วก็รู้สึกสงสารมาก

เตชิตขมวดคิ้ว“เธออย่าดุฉันส่งพวกเธอไปรับรองระหว่างทางไม่หนาวแน่”

“ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้อง”นัชชามองไปทางเขาถึงจะรู้ว่าตาของเขาก็เริ่มแดงๆแล้วหัวใจของเธอเต้นแรงไม่ใช่เพียงเขาที่มีความรู้สึกแปลกๆเธอเองก็มียิ่งตอนที่เขาคุยกับธีมนต์ทั้งอ่อนโยนและมีความอดทนเขาไม่เคยทำอะไรแบบนั้นกับใครมาก่อนเลย