ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 327

ตอนที่327ความอ่อนโยนที่ไม่เคยมีมาก่อน

ขับรถไปถึงถนนใหญ่ผู้ชายถามมาว่า“ห้างสรรพสินค้าอยู่ไหนเธอชี้ทางมา”

นัชชาไม่อยากจะพูดคุยกับเขามากนัก“นายก็ดูแผนที่......”

“เธอแน่ใจว่าจะพูดแบบนี้?”เสียงของเขาเริ่มต่ำมีความไม่พอใจปนอยู่แล้ว

สายตามองไปทางกระจกที่ส่องไปทางธีมนต์ที่อยู่ด้านหลังแต่ดีที่เด็กไม่มีปฏิกิริยาอะไรเธอกัดฟันแน่นๆรู้ว่าเขาตั้งใจทำให้ตัวเองลำบากใจความดื้อด้านในตัวก็พุ่งพล่านออกมาหมด“ขับไปต่อแล้วเลี้ยวซ้าย”

“……”

“ต่อไปก็เลี้ยวขวาไปทางถนนเส้นซ้าย”

“……”

“ไปตรงๆแล้วเลี้ยวทางโค้งด้านหน้า”

นัชชามีหน้าที่ชี้ทางให้เธอเตชิตก็ไม่ได้พูดกับเธอต่ออย่างเดียวที่ถามก็คือธีมนต์หนาวไหมจะให้ปิดหน้าต่างไหมส่วนเด็กของแม่นี่ไม่คิดที่จะสนใจ

นัชชาคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลยก็เลยรู้สึกไม่พอใจ

เธอไม่พอใจอะไร?

เธอไม่เคยหวังให้เตชิตจะดีกับตัวเองตอนเจอกันครั้งแรกเขายังให้เธอไปไกลๆเลย

ตอนที่กำลังคิดอยู่รถก็ขับไปจอดจากนั้นเตชิตลงจากรถคนแรกอ้อมไปเปิดประตูหลังยื่นมือไปทางเด็ก

ธีมนต์แกะเข็มขัดมองไปทางแขนที่แข็งแรงของผู้ชายลังเลสักแป๊บแล้วไปจับ

นัชชาพึ่งลงจากรถก็เห็นเตชิตอุ้มเด็กวางบนพื้นลมพัดให้ผมของผู้ชายปลิวขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับเสียงของเด็กที่พูดขึ้นมา

“ลุงครับจะไปพร้อมกับพวกผมไหมครับ?”

เตชิตเจ้าอุบายจะตายคนที่เย็นชามากๆกลับมาสร้างภาพ“ลุงยินดีครับแต่ไม่รู้ว่าแม่จะอนุญาตไหม”

ทีนี้นัชชาเป็นคนที่ตัดสินใจแล้ว

เธอกำลังคิดหนักอยู่ว่าจะใช้เหตุผลกับธีมนต์ยังไงยังไม่ทันพูดก็ได้ยินเสียงเด็กดังขึ้นมา“แม่ครับลุงมาส่งพวกเราตั้งไกลก็ไปด้วยกันเลยนะครับ?อีกอย่างลุงก็เป็นเพื่อนของแม่ไม่ใช่เหรอครับ?”

ตัวน้อยสมองใหญ่ก็เป็นแบบธีมนต์แหละ

นัยต์ตาของเตชิตมีรอยยิ้มแฝงอยู่แต่ก็กำมือแล้วไอข้างๆปากกลั้นเสียงหัวเราะที่จะดังออกมา

เมื่อกี้นัชชายอมรับว่าเตชิตเป็นเพื่อนตัวเองตอนนี้เหมือนเป็ดที่โดนย่างอยู่บนถ่านไปจะปฏิเสธไม่ได้เลย

แต่......

พวกเธอต้องไปเดินด้วยกันจริงๆเหรอ?

เธอไม่เคยคิดสภาพแบบนั้นมาก่อนเลย

ในตอนที่เธอลังเลเตชิตมองไปทางท้องฟ้าที่มืดมน“ไปด้วยกันไหมเดี๋ยวกลับไปก็คงดึกฉันส่งพวกเธอกลับไป”

ธีมนต์ได้ยินก็ตบมือทันที“ดีครับลุง”

“......”ในใจของนัชชาพูดไม่ออกว่ารู้สึกยังไงเห็นเธอไม่มีตัวตนใช่ไหม?

วินาทีต่อไปเตชิตทำให้รู้ว่าเธอคิดถูกแล้วเห็นแต่ผู้ชายเดินไปข้างประตูแล้วเข็นรถสีน้ำเงินมา“ไปกันเถอะ”

สามคนก็เลยเดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน

นัชชาไปโซนผลไม้ก่อนเลือกบลูเบอรี่ส้มและอะโวคาโด้เตชิตเดินตามหลังช้าๆตอนที่เห็นกีวี่ก็หยิบเข้ามาจะใส่เข้าในรถเข็นแต่พอใส่เข้าไปนัชชาก็เอาออกมาทันที

ผู้ชายขมวดคิ้วนัชชาไม่เงยหน้าแล้วพูดว่า“ธีมนต์แพ้กีวี่”

แค่คำพูดธรรมดาทำให้ผู้ชายเงียบไป

บนหัวไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นนัชชางงก็เลยเงยหน้ามองขึ้นไปแล้วสบกับตาสีดำเธออึ้งไปเลยจากนั้นก็ได้ยินเสียงของผู้ชายที่ต่ำๆดังขึ้นข้างหู“ขอโทษต่อไปฉันจะคอยระวัง”

เขากำลังขอโทษเพราะเรื่องเล็กๆนี้หัวใจของนัชชาเต้นเร็วขึ้นมาทันทีสายตาก็มองไปทั่วเธอรู้ว่าเขาขอโทษอะไรเพื่อเวลาห้าปีที่เขาไม่ได้ดูแลและความรับผิดชอบที่ควรมีให้กับเด็ก

ความห่วงใหญ่ที่เตลิตมีกับเด็กเป็นสิ่งที่เธอรู้อยู่แล้วว่าจะมีแต่เขาอยากเป็นพ่อที่ดีนัชชาคิดไม่ถึง

เธอรับรู้ถึงความสุขของเตชิตได้สมองตั้งสติไม่ได้เอาจนตัวเองก็งงไปหมด

นัชชาไม่อยากเผชิญกับอารมณ์พวกนั้นก็เลยเดินไปจูงมือเด็กไม่มองไปด้านหลังเลยเตชิตก็เดินตามหลังช้าๆนี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าไม่จูงมือก็โรแมนติกและสภาพในตอนนี้ก็โรแมนติกมากพอแล้ว

เดินไปถึงชั้นเก็บของเล่นสายตาของธีมนต์มองไปทางกล่องๆนึงเป็นโมเดลรถสปอร์ตเขามองดูซ้ำแล้วซ้ำอีกดวงตาที่ดำๆเต็มไปด้วยความสุข“แม่ครับอันนี้สวย”

นัชชาเข้าใจความหมายของเขาแต่ก็ส่ายหัวกลับ“ไม่ได้แล้วครับลูกมีหลายอันแล้ว”

ถึงแม้ตอนนี้เงินที่เธอหาได้ไม่น้อยแต่เธอก็ไม่อยากให้เด็กใช้จ่ายฟุ่มเฟือยอีกอย่างเขาก็มีเยอะจริงๆทั้งหมดนั้นชนุดมเป็นคนซื้อให้เขา

สำหรับการสั่งสอนของชัยยาแล้วถ้ามีคนดีด้วยก็ต้องมีอีกคนไม่ค่อยดีจะทำให้เด็กมีความรู้สึกที่คิดอะไรก็ได้อย่างงั้นไม่ได้

“ชอบมากเลยเหรอ?”เตชิตยื่นมือเอากล่องลงมาในใจเริ่มดีใจรู้สึกว่าตัวเองมีประโชยน์แล้ว“ลุงให้เป็นของขวัญ”

ธีมนต์ดีใจจนลูกกะตาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว“จริงเหรอครับ!”

“จริงครับ”เตชิตมองไปทางตาของเขาที่เต็มไปด้วยความดีใจความรู้สึกที่เป็นพ่อเต็มเปี่ยมอยู่ในใจ“ชอบก็ซื้อ”

นัชชาอยากจะห้ามไว้แต่ทันซะที่ไหน?

หน้าของเธอบึ้งไปเลยอารมณ์ที่เริ่มดีก็แย่ลงจนกระทั่งกลับถึงบ้านสีหน้าของเธอก็ไม่ได้ดีขึ้น

ถนนขับไปถึงใต้คอนโดนัชชาจูงมือเด็กน้อยมองไปทางผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า“ฉันส่งธีมนต์กลับบ้านนายรอฉันแป๊บ”

เตชิตรู้สึกประหลาดใจมากที่เธอจะให้ตัวเองรอก็เลยตอบตกลงไป“ได้”

…

นัชชาจูงมือธีมนต์แล้วเดินไปทางบันไดก่อนจะถึงประตูมีระยะทางไม่น้อยมองไปทางเงาของแม่ลูกที่กำลังถูกแสงจันทร์ส่องสว่างเวลาที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันก็ดูอบอุ่นตลอดเหมือนแสงพระอาทิตย์

“ธีมนต์......”นัชชาพูดอย่างลังเลอือๆอาๆถึงจะพูดต่อ“ลูกชอบลุงคนเมื่อกี้ไหม?”

“ชอบครับ!”เด็กไม่ต้องคิดก็ตอบทันทีทำให้นัชชารู้สึกประหลาดใจมาก

“เพราะอะไรครับ?”

ธีมนต์เอียงหัวคิดหน้ายิ้มบาน“เพราะลุงดีกับผมเขาส่งพวกเรากลับบ้านและซื้อของเล่นให้ผมและยังถามว่าผมชอบกินอะไรไม่ชอบกินอะไรตอนที่ลงจากรถก็อุ้มผม......”

นัชชาฟังเขาพูดทีละข้อๆก็อดคิดถึงคำว่าเชื้อสายทำให้เราใกล้ชิดกันไม่ได้หรือจะเป็นแบบนั้นจริงๆ?ถึงแม้ห้าปีที่ผ่านมาไม่เคยเจอหน้ากันแต่เพราะเชื้อสายก็เลยสนิทกัน?

นัชชาอยากหัวเราะแต่หัวเราะไม่ออกก็เลยพูดมาว่า“ชอบก็ดีแล้ว”

หลังจากที่ส่งเด็กขึ้นไปนัชชาไม่ได้เข้าไปดูเด็กปิดประตูเสร็จแล้วลงไปชั้นล่าง

ข้างถนนคอนโดมีรถคันที่โดดเด่นมากเธอยืนมองนิ่งๆปล่อยให้ลมพัดผมสะบัดให้หน้าตัวเองทำให้เธอรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ความจริงพวกเขากลับมาพัวพันธ์อีกครั้งเป็นความบังเอิญหรือฟ้าลิขิต?

“ติ๊ดๆๆ”

เสียงแตรดังขึ้นคนที่อยู่ในรถคงจะไม่อยากจะรอต่อแล้วมั้ง

นัชชาก้มหน้าลงแล้วเอาผมไปไว้หลังหูอดยิ้มไม่ได้นิสัยที่ใจร้อนของเขาก็ยังไม่เปลี่ยนไปตามกาลเวลา

เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วยกเท้าเดินไป